
Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.
Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als we een nieuw reisverslag hebben geplaatst.
Dinsdag 7 februari 2023: Azrou – Boukhrisse
Het was rustig, ondanks dat er veel honden in de omgeving zijn, ze waren wat verder weg. Bij het wakker worden is het buiten 0º, de grond is wit uitgeslagen.
Als we naar de douche lopen zegt de gardien dat er nog geen warm water is. Co wijst naar de zonneboiler op het dak van het sanitair gebouw, maar hij zegt dat die pas ’s middags warm water geeft, wat logisch klinkt. We moeten even meelopen naar binnen, waar hij wijst op een houtkachel. Die verwarmt het water voor de mensen die ’s ochtends willen douchen.
Wij zeggen dat we het niet erg vinden dat het water koud is. Hij is helemaal verrast. Hij vraagt waar we vandaan komen, uit Nederland zeggen wij. Oh, hij verwachtte eerder van de Noordpool of zoiets, haha.
Hij weet wel dat het goed is voor je lichaam, maar hij doet het in ieder geval niet, brrrrt. Ik heb een bekertje mee om water op te vangen om de temperatuur te meten, en het water is 2,5º.
Om 10.15uur starten we de motor en rijden naar de uitgang. We willen betalen maar er is niemand om geld aan te geven. Ik loop naar het huis en hoor binnen geluiden. Maar er reageert niemand op mijn roepen of kloppen op de deur. Co probeert het later en dan komt de oudere vrouw naar buiten die ons gisteren ook ontvangen heeft. Op mijn vraag of de camping van Hassan is zegt ze ja, op mijn vraag of hij overleden is, zegt ze ook ja. Ik vraag wie nu de camping runt, maar ze spreekt geen Frans, krijgt een telefoontje en wijst op een formulier dat op de balie ligt. Daarop zit een pasfoto van een jongeman en in het Arabisch staat een heel verhaal, laten we daar nu effe niets van snappen. Dus we geven een afstandszoen, ze is nog aan het bellen, en stappen weer in de camper. Slemma.
Tegen half 11 gaan we echt rijden. We dalen af naar en rijden door Azrou en draaien na een paar kilometer de weg op naar Ain Leuh. De omgeving is weer mooi en leuk en mensen zwaaien vriendelijk terug. De weg is goed. In de omgeving van Azrou wordt veel fruit geteeld, we zien veel boomgaarden.
We komen door Ain Leuh, in een grijs verleden hebben we hier een keertje overnacht, want er zou heel toeristisch, een waterval zijn. Maar dat was maar een piesertje, en de naam waterval niet waard.
Het is maar goed dat we TomTom aan boord hebben, want als we het van de borden moeten hebben zouden we niet weten welke kant we op moeten.
We rijden verder en komen door een bosachtige omgeving met naaldbomen. Dat doet altijd een beetje triest aan, zo’n omgeving. Opeens zien we aapjes langs de weg en in de bomen. Met jonkies, leuk hoor. De weg wordt trouwens wel erg slecht hier. Het is nauwelijks meer een weg te noemen, er heeft ooit asfalt gelegen, maar nu effe niet.
Er is af en toe een groot contrast v.w.b. de woningen die we zien. Heel groot en chic, tot aan de ‘plastic’ onderkomens van de minder bedeelden. Er zijn lemen huizen maar we zien ook steeds meer stenen huizen. Wel of niet afgebouwd.
We komen op hoogte, tot 1800m aan toe en er is weer sneeuw in de kanten, en af en toe op de weg, voorzichtig aan.
Dan staat er een net geklede man langs de kant van de weg die het Marokkaanse gebaar maakt of hij mee mag rijden. Ja, het Marokkaanse gebaar, we herkennen het inmiddels, maar het heeft iets weg van een zwaai. In het begin toen we in Marokko kwamen zwaaiden we altijd vriendelijk terug. Nu stoppen we en hij mag mee.
We rijden al een tijdje als ik vraag waar hij heen gaat. Naar Kenifra, oei dat is nog 50km. Nou vooruit, hij zit al in de camper, en we hebben geen last van hem.
We komen langs Cascade des Sources Oum Rabia, oftewel de watervallen van Oum Rabia. De weg is daar mogelijk nog slechter dan slecht, het is stapvoets rijden. Er is gelijk een mannetje dat wijst naar de watervallen maar die hebben we in 2014 al bekeken, dus ik gebaar, verontschuldigend, dat we doorrijden. Hij is niet zo blij.
Daar het lunchtijd wordt parkeren we de auto op een zijstuk en vragen aan Aziz of hij yoghurt lust, met fruit. Dat lust hij wel, dus even later zitten we gezamenlijk te eten. Het smaakt hem goed.
Tegen 14uur komen we aan in Kenifra, we rijden bijna de stad al uit als hij om een stop vraagt. Of we mee willen naar zijn maison, huis. Dat vinden we okay. Dan moeten we omdraaien, en rijden we een heel stuk terug en dan omhoog naar de rand van de stad. We komen over het verlaten Souk terrein, waar we een bezienswaardigheid zijn.
Om de bocht staat daar het huis van zijn ouders. We stappen uit en een mevrouw die aan komt lopen maakt gelijk een gebaar dat ze iets van ons wil. Maar dan ziet ze Aziz die haar vertelt dat we hun gasten zijn.
We gaan naar binnen, zetelen ons in de woonkamer. Daar ligt opa in een hoek onder een stapel dekens. Hij is ziek, aan zijn knie, maar wij denken dat er meer aan de hand is. Hij ziet er erg mager en grauw uit. Langs de muur staat een po-stoel. Nu maar hopen dat opa niet erg nodig moet…..
Ik loop nog even naar de camper om sokken te halen, de schoenen gaan immers uit in huis. Als ik buiten kom komt net oma aanlopen met een kudde schapen. Ze ziet mij en begint gelijk om eten te vragen. Nee oma, dat gaat niet, wij komen bij jou eten, haha. Maar dat wist ze nog niet.
Er komt thee op tafel en een tajine, die ze kennelijk al aan het bereiden waren. Oei, alweer eten, en we zijn vergeten te zeggen dat we liever geen suiker in de thee hebben. Maar alla, we storten ons in het feestgedruis en doen vrolijk mee. Mekla, mangez, wordt er steeds gezegd. Ik laat Aziz vertellen dat we net gegeten hebben en dat ik al aardig vol zit. Dat wordt geaccepteerd.
De zus van Aziz, haar dochtertje en Aziz zijn oma zijn ook aangeschoven, het was waarschijnlijk etenstijd. Opa krijgt een apart bordje en een glas cola. Ook wij kunnen cola of sinas krijgen, nee, doe maar thee. Op de laatste foto zie je opa in het hoekje liggen, onder de dekens.
Om kwart over 3 nemen we afscheid en beloven we dat als we weer in de buurt zijn dat we langs komen. Insja Allah. You’ll never know.
We rijden Kenifra uit, richting Oued Zem. Een nieuwe route met een redelijk goede weg, die later zelfs een nieuw kleedje heeft gekregen. We zoeven over de weg.
We worden in gehaald door een Transport Mixt busje, die verderop stopt om mensen in of uit te laten. Wij rijden hem weer voorbij, en dat gaat zo een paar keer.
We komen door een gebied waar het wit ziet, langs de weg en dikke witte wolken in de lucht. Er wordt grind gemaakt of zoiets. Er zijn heel veel van dit soort bedrijven hier. Je kan zeggen, het ziet er zwart van, maar het is dus wit.
Het wordt bewolkt en de lucht ziet er onheilspellend uit. Maar na verloop van tijd rijden we weer in de zon. Het kan verkeren.
Het is inmiddels half 5 en dan zetten we de pet op van Maria en Josef, we gaan op zoek naar een slaapplek. Er zijn hier geen camperplaatsen of campings, dus zoeken we wat anders. En dat lukt. We zien rechts bij een paar huizen een redelijk groot erf.
We draaien het pad op, worden gesignaleerd, zetten de camper aan de kant en stappen uit. We stellen onszelf voor en vragen of we een nachtje mogen parkeren op hun erf. De man des huizes zegt meteen dat het goed is.
Het huis stroomt leeg en binnen no-time staan er 6 vrouwen, 3 mannen en een paar kleine kinderen. Twee van de jonge vrouwen spreken Frans en ook Engels. A little bit zeggen ze altijd, maar het valt vaak best mee hoe goed ze het kunnen, beetje verlegen zeggen we dan.
We worden binnen gevraagd, wassen onze handen op de Marokkaanse manier, boven een opvangbak terwijl er warm water over onze handen wordt gegoten. Dan is daar thee, met brood en olijfolie. Mangez, Mekla. We doen weer braaf mee, haha.
De twee vrouwen die Engels spreken doen dat best wel goed, dus we hebben een leuk gesprek. Af en toe vertaalt ze voor papa, mama en oom en tante, die ook mee naar binnen zijn gekomen.
Mezda, heet een van de twee jonge vrouwen. Ze is 25 jaar en is toevallig een paar dagen vrij en thuis. Ze woont en werkt verderop in een plaats. Haar wens is om naar Frankrijk te gaan en daar te leven en werken. Maar dat is nog lastig, een oom van haar die daar woont wil haar wel helpen.
We gaan naar de camper, laten hem zien aan de meisjes en mama, en nog wat vrouwen die aanschuiven, ik heb het er druk van. Maar ze vinden het reuze interessant en de nodige selfies worden gemaakt.
Het is leuk dat ze op school ook Engels leren, naast het Frans. Kunnen we toch wat meer te weten komen. De familie leeft o.a. van de schapen, mede door verkoop van de schapen op de markt, begrijpen we.
Dan worden we uitgenodigd om vanavond mee te eten met de familie.
Om 20.30uur komt Mezda bij de camper een kleine tajine brengen. Dat is ook goed hoor, dankjewel, het smaakt prima.
Geen coordinaten van deze plek, het is op privé terrein.
Hoogste punt van vandaag 1815m, laagste punt op 742m. Het schommelde tussen de 12 en 19,5º. Bekijk hier het filmpje van de route.
![]() Terug naar 6 febuari 2023 | Terug naar ‘overzicht‘ Naar ‘coordinaten‘ Naar ‘reisroute‘ | ![]() Verder naar 8 februari 2023 |