2023 Marokko 6 maart

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als we een nieuw reisverslag hebben geplaatst.

Maandag 6 maart 2023: Tafraoute

Er hangen dikke wolken rondom bij de bergen, boven ons is het helder. De opkomende zon werpt zijn stralen door de wolken heen, een mooi gezicht.

Om 10uur gaan we fietsen, de groep wordt steeds groter, het zijn nu 4 nationaliteiten: 🇳🇱 Gerrie en wij 🇦🇹 Toni en Annelies 🇧🇪 Frank en Ria 🇫🇷 Demie, Dominique en Sylvie.

We gaan op weg naar twee dorpjes, Agchtim en Tizeght, het zijn soms namen waar je tong van gaat krullen. We hebben deze route met Toni en Annelies voor de eerste keer gereden in 2020. Toen was er in het 1e dorpje een kameel ingezet om hout te dragen, bij gebrek aan een ezel.

We rijden naar de leeuwenkop maar voor de afdaling slaan we rechtsaf een onverhard pad op. Er zitten behoorlijk ruige stukken in maar we zijn ondertussen wel iets gewend. We komen langs een veldje met heel veel paarse bloemetjes, iiieeee in de remmen. Fotomomentje.

We komen bij de R105, die we oversteken richting Oumesnat. Daar is een Berber museum, wat leuk is om te bezoeken. Hier laten ze zien hoe de mensen leefden, en misschien soms ook nu nog wel doen.

Daar rijden rechtsaf via een stuk onverhard naar een betonpad. We komen langs een moskee en vandaar is het omhoog rijden. Het dorp komt in zicht, het ligt prachtig tegen een bergwand aan.

Aan het begin van het dorp ligt een giga berg met hout, keurig gestapeld. Zal de kameel er nog zijn om te dragen, we zien hem niet. En de weg door het dorp heen is nu geplaveid, ze gaan er op vooruit hier. In de akkertjes beneden zien we een levada gaan, ook dat is een vooruitgang voor de mensen hier, goed hoor.

We parkeren de fietsen en maken een rondtocht door het dorp. 3 Jaar geleden was er niemand te bespeuren en toen riep Co balorig: Anna ist hier (Annelies). En warempel er ging ergens een deur open en even later mochten we in het huis kijken, en op dak, de keuken, de badkamer, mevrouw was duidelijk trots op haar woning. Nu roepen we maar niet, we zijn met teveel mensen.

Het dorp heeft veel betonnen woningen, die op dit moment niet bewoond worden, maar er zijn ook nog veel lemen huizen. En die hebben van die mooie deuren, daar heb ik iets mee, die roepen altijd naar me om gefotografeerd te worden. Welgeteld werden er 3 mensen gezien in het dorp. Ik had een leuke ontmoeting met Malika, ze was net de kippen aan het voeren.

Er zijn soms best wel kleine, lage deuren, wonen er soms pygmeeën hier. Annelies staat bij een deur om te laten zien hoe laag die is.

Een paar deuren en ramen van Agchtim, leuk hoor.

We rijden hetzelfde pad weer terug en slaan dan linksaf naar het volgende dorp. Het wordt met een geverfde wegwijzer aangegeven. Wel grappig want die kant op is alleen dat dorp te bereiken. Voor de zekerheid, zullen ze wel gedacht hebben.

We rijden tot aan het hotel, dat is het einde van het dorp. Drie jaar geleden waren ze er al mee bezig maar het is nog niet klaar, men vordert gestaag zullen we maar zeggen. We parkeren de fietsen en even later worden we door Mohammed rondgeleid door het hotel en naar de uitzichten op het terras geleid.

Mohammed wil graag met de hele groep op de foto, de jongen die de foto’s maakt maakt er een hele reportage van, houdt de telefoon regelmatig scheef, wij bewegen op een gegeven moment maar mee zodat we er uiteindelijk misschien toch recht op staan.

In het zwembad staan in het midden allemaal paaltjes, oei dat wordt wel uitkijken met duiken en zwemmen. Ik vraag me wel af waartoe die paaltjes voor dienen.

Het wordt van binnen wel al heel mooi, er zijn prachtig bewerkte plafonds en pilaren. Op een gegeven moment staan we op de bovenste verdieping in een grote ruimte, het lijkt wel een balzaal. Het is één appartement met een giga badkamer en kleedruimte, en een mooi uitzicht naar het dal.

De kamer wordt al ‘gebruikt’, waarschijnlijk door de bewaker van het geheel.

Op de parking, waar de fietsen staan, staat een Docker. Even later zit Frank op de bok en Ria achterin, broem, broem, zegt Frank. Hou je vast we gaan.

We rijden ook deze weg weer terug naar beneden. Frank, Ria en Gerrie blijven achter bij de waterput om hun meegebrachte lunch op te eten. Ik had er geen tijd meer voor om het klaar te maken vanmorgen. We zijn naar het dorp geweest om ons internet op te waarderen, ook belangrijk.

We rijden via het betonpad en onverharde pad weer terug naar de camping, waar we om 13uur aankomen. Etenstijd, we hebben trek.

We hebben 27.7km gereden, met 500 hoogtemeters. Het laagste punt was op 970m, het hoogste op 1200m. Een leuke tour met mooie uitzichten.

’s Middags nemen we onze rust, we zitten in de camper met deuren en ramen open, lekker fris. De zon is ons te warm nu. Klinkt goed he?

Annelies vertelde, gehoord van Zaïd uit Tafraoute, dat de Marokkanen die de grote huizen bezitten in Tafraoute en omgeving, eerst geld hebben moeten geven aan de moskee voor ze toestemming kregen om te bouwen. Veelal wonen ze in de grote steden, Marrakech, Agadir, Casablanca en brengen ze de zomer door in hun tweede huis.