2023 Marokko 25 februari

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als we een nieuw reisverslag hebben geplaatst.

Zaterdag 25 februari 2023: Tafraoute

Vandaag begin ik met foto’s van de afgelopen dagen, die ik vergeten ben te plaatsen. Als het in de nacht redelijk weer is slapen de gardiens boven op de grote rotsen voor onze camper. Eerder in de week stonden Ria, Frank, Marc en Johan met Fire boven op de Tepelberg. Ze stuurden ons een appje zodat wij een foto konden maken van hun. En dat is gelukt.

We hebben nu ’s ochtends vaak een mooie lucht, dat nodigt uit om te fotograferen. De foto’s hieronder zijn van 3 dagen geleden.

En vanmorgen is er wederom een mooie lucht en de bergen kleuren mooi rood. Er hangen wat wolkjes rond de toppen maar voor de rest is het een strak blauwe lucht, zoals we dat graag zien.

Het is weer wandeldag, we gaan op pad met de 3 nationaliteiten, een groep van 9 personen. We gaan de ‘witte stippen’ route doen, maar halverwege steken we met een klim af naar links en dalen dan af naar Tazka. De originele ‘witte stippen’ route gaat naar de Ammelne vallei. Die route is ook leuk om te doen maar geniet de voorkeur om die op dinsdag of woensdag te doen. De route is te lang om lopend te voltooien dus hebben we vervoer nodig terug naar Tafraoute. Op die dagen rijden er in de Ammelne vallei meer taxi’s vanwege de markt in Tafraoute.

We lopen gestaag omhoog en krijgen zicht op de camping sauvage. Het is veel minder bezet dan andere jaren, we denken dat er zo’n 50 a 60% is van het normale aantal. Misschien dat het volgende week nog aantrekt als het amandelfeest gehouden wordt, de datum die op dit moment bekend is is 10, 11 en 12 maart. Uit betrouwbare bron vernomen, de kapper, haha.

We komen op het punt waar we de ‘witte stippen’ route verlaten en krijgen zicht op het dorpje Tagdicht, waar we nu 2x heen zijn gefietst.

We slaan dus linksaf en klimmen en klauteren tussen grote rotsblokken door. Ons ijkpunt in de verte is een giga rotsblok, die ligt in een v’tje in de bergen. Elke keer als we deze route doen lopen we dit stuk via een andere route. Er zijn ook geen aanwijzingen of een ‘officieel’ pad. Dus doen we maar wat en we komen elke keer weer op de plaats van bestemming. Het is prima te doen, we hebben goed grip.

Boven gekomen lopen we over een plateau waar we ook altijd even pauzeren, iets drinken, iets eten, voordat we afdalen. Ik kijk altijd rond of er iets te ontdekken is in de rotsen om ons heen. We zien een gezicht en-profiel en verderop een eend die rust op zijn snavel.

Als we omkijken zien we in de verte nog steeds Tagdicht. Het is net of we hier hoger staan dan het dorp maar als we de hoogtemeter raadplegen staan we op dit moment op 1170m hoog en Tagdicht ligt op 1300m. Het is dus puur gezichtsbedrog.

Dan beginnen we aan de afdaling, dit ‘pad’ staat redelijk goed aangegeven met steenmannetjes. Zelf vind ik dit één van de leukste wandelingen in Tafraoute. Lekker klimmen en klauteren.

Als we bijna beneden zijn komen we langs een vijgenstruik die meestal wel al blaadjes heeft en knoppen. Maar nu is het een beetje triest, er zit 1 blaadje aan en geen knoppen.

Er is een kudde geiten met jonkies erbij. Ze klimmen en klauteren over de rotsen alsof ze nooit anders gedaan hebben. Ze drommen bij elkaar op een plek waar je alleen maar via een grote sprong van de rots af kunt. Doordat het zo druk is geven ze elkaar als het ware een zetje. Ook de kleintjes wagen de sprong, het loopt allemaal goed af, ze komen op hun pootjes terecht. De herder bekijkt het allemaal vanaf een afstandje.

Dan lopen we via de weg terug naar de camping. We zijn mooi op tijd voor ons bezoek met Henk en Janni aan Latifa en haar gezin. Wat om 14uur gepland is. Even voor tweeën komt Latifa aangelopen om ons op te halen. We hebben ons warm aangekleed want in de Marokkaanse huizen is het meestal niet erg warm.

We lopen mee met Latifa maar gaan niet in haar eigen huis naar binnen, maar in het huis van een vriendin met haar dochter, Jamila en Ayia. Een redelijk groot huis met een mooie ‘salon’. Vorig jaar is de man van Jamila overleden maar we hebben het idee dat ze zich er goed doorheen slaan. We willen niet vragen hoe ze in haar levensonderhoud voorziet, er zitten teveel kinderen bij.

Dan komt er eten op tafel. Latifa, Jamila en Ayia hebben flink hun best gedaan vanmorgen. Er komt een grote schaal op tafel, mooi opgemaakt met bollen rijst met daar omheen allemaal groentes, eerst zijn die gekookt en dan afgekoeld en lekker gekruid. Jammie, het smaakt allemaal heerlijk.

We zitten met 12 personen te eten. Het is wel grappig, het bezoek krijgt een vork en een bordje, zelf eten ze met een lepel direct uit de schaal. Latifa ging voor Janni iets op haar bordje scheppen, met de lepel waar ze net zelf al mee had gegeten. En er zijn twee glaasjes voor water die door iedereen worden gebruikt. Maar wat zou het, we worden er niet slechter van. Het is erg gezellig. Ayia spreekt uitstekend Frans wat wel prettig is voor het praten met elkaar. Af en toe moeten we wel zeggen, doucement, want ze is rap van de tong. Ze wil politieagente worden, daarvoor moet ze een 2-jarige opleiding volgen in Agadir. Of er geld voor is???

Als de schaal al aardig leeg is blijkt dat dit de entree is, oei er komt nog meer. Even later komt er een ronde schaal op tafel met kip, olijven en brood. We doen weer dapper mee en het smaakt allemaal heerlijk. De dames hebben de kruiden prima gedoseerd.

En dan is er nog fruit toe, wat er ook nog prima in gaat, de zogenaamde gaatjes-vullers. Daar we geen bordjes meer hebben mogen we de schillen gewoon op tafel neerleggen, op een Marokkaans zeiltje. Het vormt een stilleven van een copieuze maaltijd.

Na dit alles is er nog thee dat door Lassin, de man van Latifa wordt ingeschonken. Lassin heeft een schoenenwinkel in Tafraoute. Hij verkoopt niet de bekende babouches maar maakt aparte schoenen, eventueel op maat.

Tijdens het afscheid nemen steken we Latifa en Jamila een centje toe als cadeau van ons aan hun, wat dankbaar aanvaard wordt. We moeten nog even het huis bewonderen. In de slaapkamer hebben de dames de beschikking over echte bedden. We krijgen een luchtje opgespoten, de kledingkast wordt bewonderd en even later staan we op het dak in die heerlijke zon even op te warmen. Ayia vertelt dat deze plek belangrijk is voor hun omdat ze hier goed vitamine D op kunnen nemen. Leuk dat ze dit weet, heel veel Marokkaanse vrouwen hebben namelijk een tekort aan vitamine D.

We lopen met zijn viertjes naar de grote brug en daar scheiden onze wegen zich. Wij gaan naar de fotowinkel, we hebben foto’s af laten drukken voor Soukaina, waar we morgen naar toe gaan.

Terug bij de camper duiken we er gauw in want de wind is koud. Het was een leuke dag met een heerlijke wandeling en een visite aan een leuke familie. Morgen zien we ze weer, dan gaan we met z’n tienen uit eten.

Achter de camperplek tegen de bergwand aan is een nieuw restaurant verschenen. Het roze gebouw staat er al heel lang maar iemand is er een restaurant in begonnen. De beste man had zich voorgesteld aan Henk en Janni en een menukaart gegeven. Die kan je via een qr-code opvragen op internet. We gaan het zien.

We hebben 7.36km gelopen in 2uur wandeltijd met 210 hoogtemeters. Gedurende de klim kon het jasje uit. Het was lekker wandelweer.