2023 Marokko 23 maart

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als we een nieuw reisverslag hebben geplaatst.

Donderdag 23 maart 2023: Agoudal – Erg Cherket

Het was wel redelijk rustig hier maar al vroeg in de ochtend kwam er af en toe een vrachtwagentje langs. Als we opstaan is het 3º buiten en binnen 14º. Het ijs staat op het dakluik.

Even na 8 uur gaan we op pad, eens kijken wat de dag ons gaat brengen. Het is nog stil in de dorpjes waar we doorheen komen. Het is natuurlijk nog koud, de zon is nog niet boven de bergen uit gekomen dus de mensen zijn nog binnen bij de kachel.

We stoppen daar waar de zon is om ons ochtendritueel op te starten. De mensen komen ook langzaam aan op gang. Kinderen lopen tussen de akkertjes door naar school. We zien vrouwen langskomen met gereedschap over hun schouders. In deze contreien is het normaal dat de vrouwen op het land werken. Een man die we ooit mee hadden als lifter op deze route zei: de mannen studeren voor zonnepaneel.

Terwijl we ons ontbijt nuttigen lopen er drie meisjes langs. Ze zien ons kauwen, het eten houden we laag, en een van de meisjes maakt het eetgebaar, wijst op haar pols en maakt een gebaar dat we niet mogen eten. De Ramadan is vandaag van kracht geworden in Marokko.

We rijden verder en we zien steeds meer mensen langs de weg, ze lopen allemaal in de richting die wij ook gaan. Er staan drie vrouwen bij een huis en eentje maakt het liftgebaar. Als we stoppen schrikt ze toch wel een beetje maar ze gaat mee, Zelma. We vragen waar ze heen wil, Bouzmou, dat is niet zover stap maar in.

Al gauw geeft ze ons 4 eitjes als dank. Ze is onderweg naar de wekelijkse souk, oh dat is toevallig, wij ook (nu we weten dat die er is). We komen bij het dorp en jeetje wat een mensen zijn er op de been, vooral mannen hebben we het idee. We rijden er doorheen en midden op de souk laten we Zelma uitstappen. Het is stapvoets rijden maar dat is niet erg hoor. Na de souk parkeren we de camper voor het gemeentehuis.

We storten ons in het feestgedruis en lopen rustig tussen de mensen door. Als we door deze streek rijden ervaren we de mensen best wel als stug. Daar is op de markt weinig van te merken, misschien omdat we zonder camper zijn zijn we eentje van hun? Er zijn ook veel vrouwen op de been, met kleurige kleden om hun schouders geslagen tegen de kou. Maar de zon geeft best wel al kracht dus die kan straks af.

We lopen eerst over de markt, zien mobiele slagers. Een tafel met vlees erop onder een afdak, in dit dorp zien we verder amper winkeltjes. Er is natuurlijk weer van alles te koop, ook boompjes. Als iemand een boompje koopt wordt-ie op dat moment gesnoeid op 1 tak na.

We zoeken naar gepelde walnoten. Een mannetje heeft alleen in de schil. Bij de kraam waar we olijven kopen vragen we of hij gekraakte walnoten heeft, we laten een plaatje zien. Nee, dat heeft hij niet, maar we moeten even met hem meelopen. We lopen naar de andere kant van de markt maar de marktman daar heeft ze ook niet. Dan kopen we toch maar een pond ongepelde bij het eerdere mannetje. Hij laat op een rekenmachientje een prijs zien van 300DH per kilo. We weten inmiddels dat oudere Marokkanen wel eens de prijs met een extra 0 laten zien. Zo ook deze mijnheer. We betalen 15DH voor een halve kilo.

Hier en daar zie je groepjes mannen zitten op plastic stoeltjes, er zijn er precies nog 2 vrij dus zetten we ons neer en genieten van de drukte om ons heen. Co zei nog, zullen we midden op straat gaan zitten? Ik zeg ja dan houden we audiëntie. Doe maar niet.

Twee keer rijdt er een Transport Mixte auto tussen alle mensen door met schapen op het dak. De deuren staan open dus mensen kunnen weer instappen. Onze liftster komt nog even handje schudden. We kopen pinda’s en houden het voor gezien.

We lopen terug naar de camper waar een Transport Mixte auto staat. Helemaal vol, de achterdeuren kunnen niet meer dicht en worden met een touw bij elkaar gehouden. That’s Marokko, yeh.

Coordinaten souk Bouzmou (route Imilchil): N32.103526, W5.525382 Het kan niet missen, je komt er vanzelf door heen.

We rijden verder en rijden nu mensen op de rug die naar huis gaan, bepakt en bezakt. Mensen laden spullen af van ezeltjes en auto’s en wij genieten van dit alles.

2 Kilometer na de Markt komen we aan bij Rebha. Als we via Imilchil naar het noorden/zuiden rijden gaan we thee drinken bij Rebha en haar dochter Fatima en zoon Ayoub. Nu is het Ramadan dus thee zal er niet zijn, maar we gaan toch even hallo zeggen. Fatima is er als de kippen bij als we parkeren. Rebha is niet thuis, die is op de markt. Oh, we hebben haar niet gezien, maar er waren ook zoveel mensen.

We nemen plaats in de salon en Fatima gaat thee maken. We zeggen het is toch Ramadan? Ja maar toch niet voor jullie gebaart ze? We geven aan dat we de Ramadan respecteren en niets hoeven maar dat is tegen dovemansoren. Even later staat er thee en eten op tafel. We nemen geen eten, drinken wel thee. Uiteindelijk ruimt Fatima het eten af.

Ze heeft intussen haar moeder gebeld en als Co en Fatima bij het raam staan roept Co heel hard Rebha’s naam, ze is er nog niet. Maar dan ja hoor, daar komt ze aangelopen.

Deze familie spreekt alleen Arabisch en ze denken dat wij alles verstaan. Rebha stuurde in het verleden als we al weer lang en breed thuis waren af en toe ingesproken Arabische teksten en altijd sloot ze af met een schaterlach.

Er komt toch weer eten op tafel en we ‘moeten’ eten, wij hebben geen Ramadan toch? We pakken dan maar een paar hapjes, ze doen zoveel moeite voor ons. Ondertussen komen er zoetjes aan drie vrouwen binnen. Eentje met een baby op haar rug. Die wordt uitgepeld en krijgt de borst. Dan komt er nog een oudere vrouw binnen en die ligt binnen de kortste tijd in innige omhelzing met een van de vrouwen, heeft haar waarschijnlijk al een tijdje niet gezien.

We nemen afscheid van de familie, nemen de 3 vrouwen mee voor een lift naar het volgende dorp, daarom waren ze waarschijnlijk binnen gestapt bij Rebha. Geen probleem. Er lopen nog steeds veel vrouwen langs de weg, op weg naar huis.

We komen door Imilchil en parkeren de auto bij de taxi standplaats. We eten onze yoghurt maar op achter in de auto er loopt teveel volk om ons heen. We willen ze niet voor het hoofd stoten. We laden daarna de fietsen uit en rijden 24km door een vallei. Geen foto’s van de rit, er zijn er al genoeg vandaag.

Na de fietstocht gaan we verder, we rijden langs het meer van Imilchil, waar je kunt overnachten bij een auberge maar stoppen daar niet. We vinden het nog te vroeg. We komen over de top en dalen af aan de noordkant van de Hoge Atlas. Daar is ook weer een mooi uitzicht.

We komen langs de lemen huizen die allemaal 2 zonnepaneeltjes hebben. Hier zijn geen elektriciteitspalen te zien. Een aantal kilometers verderop wel, die mensen hebben meer geluk. We stoppen nog even om een biddende valk op de foto te zetten, altijd leuk. En we zien zowaar af en toe koeien buiten. Er staan veel bomen in bloei en er zijn veel boomgaarden, ik denk voor appels. Die bomen zijn nog compleet kaal. De andere bomen zijn trouwens al behoorlijk groen, boven bij Imilchil waren alle bomen nog helemaal kaal. Aan de kant van de weg ligt een dood schaap waar een hond van aan het eten is.

We rijden de weg op naar Aghbala. Ik dacht op de kaart dat het een nieuwe route is voor ons maar ik herken de omgeving, we zijn hier al 2x eerder geweest. We slaan ergens linksaf een kleinere geasfalteerde weg in, op zoek naar een slaapplek. De akkers beginnen al behoorlijk groen te worden, in het late strijklicht is dat een mooi gezicht.

We zien een grindplateautje waar we wel kunnen staan. We keren verderop en er zijn gelijk mensen bij, uit de huizen die net beneden de weg staan. We groeten naar iedereen en vragen of we hier mogen staan voor 1 nachtje. Er worden grote zakken weggehaald en even later staan we. Het is wel heel erg scheef, maar handmatig krijgen we de camper toch recht op de poten.

We worden uitgenodigd door een familie om bij hun in huis te komen. Ze geven zelf al aan dat het Ramadan is, wat wij uiteraard respecteren. We vinden het wel even lekker, geen thee en/of eten. Ze spreken alleen Arabisch maar we snappen toch best nog wel veel van elkaar.

De man, Marto, vertelt dat als de zon onder is gegaan er op de tv een Allah Akbar komt en dan mag men eten. Zijn vrouw heet Khia, ze hebben een zoon Addem.

Tot die tijd neemt Co even zijn rust samen met Marto en Addem, ik bewerk de marktfoto’s en Khia is in de keuken bezig. Ze maakt nog wat eten bij, het ruikt hemels. Ze laat zien wat ze allemaal heeft klaarstaan voor straks. We zijn uitgenodigd om de dis met hen te delen, lief hoor.

Tussen alles door blaft de hond zijn longen uit zijn lijf, maar we begrijpen dat als de familie gaat slapen dat de hond stil is.

Dan is op tv de Allah Akbar daar, Addem doet ‘vrolijk’ mee en even later zitten we samen aan tafel. Er is rauwkost, dadels, zoete koekjes, gekookt ei met zout en komijn, en een heerlijk ruikende en smakende tajine met kip. Jeetje, wat een verwennerij. Dat laten we regelmatig weten en Khia zit te glunderen bij onze complimentjes. Wat een leuk gezin.

Het is al donker als we om (onze tijd) half 9 afscheid nemen. Marto begeleidt ons met een zaklantaarn naar de camper, het is een stevig klimmetje over een hobbelige ondergrond. Shukran, welterusten, tot morgen. Hij geeft aan dat hij morgen gaat werken maar toch wel verwacht dat wij er nog zijn als hij weer thuis komt. Dat doen we niet, morgenochtend gaan we wat in de vallei wandelen en dan weer verder met onze reis. Maar dat vertellen we hem morgen, sweet dreams.

We hebben 112km gereden, er de hele dag over gedaan, tussendoor een souk bezocht, gefietst en thee gedronken. Het hoogste punt was op 2396m, het laagste punt op 1359m, de thermometer tikte de 26º aan. Geen coordinaten van onze overnachtingsplek.

Bekijk hier het filmpje van de camperreis en hier het filmpje van de fietstocht in de omgeving van Imilchil.