2023 Marokko 23 februari

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als we een nieuw reisverslag hebben geplaatst.

Donderdag 23 februari 2023: Tafraoute

Het is zowaar helemaal helder als we naar buiten kijken, vanmorgen. Dat is voor het eerst sinds we hier nu zijn. Alles ziet er gelijk kleuriger uit, leuk hoor.

Om kwart voor 10 komt Nezha aanrijden, de wasmevrouw. En ja hoor, ze heeft onze twee tassen met schoon wasgoed bij zich. Ik pak het aan en wil betalen maar er komt een Duitse mevrouw aangelopen met een volle tas met wasgoed. Nezha gaat naar haar toe en vraagt uit welke camper ze komt. Nezha is duidelijk nerveus, ik heb het idee dat ze het veel te druk heeft op dit moment, dat het haar een beetje boven het hoofd groeit. Even later schrijft ze met een vinger in het zand hoeveel het kost: 75DH, het is 5kg, dus 15DH per kilo, dat is niet duur.

Als ik de tassen naar binnen breng heb ik het idee dat ze minder vol zijn dan dat ik ze meegegeven heb. En dat blijkt, vlak voordat we gaan wandelen komt ze nog een klein stoffen tasje brengen met de kussenslopen, een handdoek en twee t-shirts, kijk nou klopt het volume weer. Shukran.

Even na 10uur gaan we van start met 8 personen, uit België, Nederland en Oostenrijk. 🇧🇪 🇳🇱 🇦🇹 Ter plekke bepalen we welke wandeling we gaan doen. Op zich willen wij niet zo lang wandelen zodat we vanmiddag misschien nog kunnen gaan fietsen.

We lopen eerst naar de nomaden onder aan de tepelberg. Wat hebben we weer mooie uitzichten op de omliggende bergen, zonder zandstof in de lucht. Bij de nomadententen is een door zeil omgeven kraal waar de jonge geitjes normaal verblijven, alleen nu even niet, de ‘deur’ is open. Ik ga toch even kijken en tegen de wand aan ligt een heel klein deugnietje zachtjes voor zich uit te mekkeren. Hij mocht niet mee, snik.

Van daaruit lopen we langzaamaan omhoog tot aan de enorme rots die daar ligt. Er liggen vele kleine stenen op, erop gegooid door de mensen die er langs komen. Frank probeert het ook, maar de eerste steen valt er af, ik zeg: wens afgewezen. De tweede lukt wel.

Vanaf dit punt heb je een mooi uitzicht naar de Ammeln vallei en de leeuwenkop daarboven.

We besluiten op dat moment om af te dalen naar de Ammeln vallei, dus zoeken we ons padje naar beneden. Dit is echt leuk, zo’n afdaling over stenige paden, lekker freewheelen.

Als we beneden aankomen steken we een stroompje over en gaan kijken of we via de kloof kunnen gaan. Dan kom je uit bij de waterzuivering, dat scheelt een heel stuk lopen.

Maar we lopen vast op een groot waterbassin, zoveel water hebben we hier nog niet gezien in al die jaren. In een ander reisjaar zijn we hier via de tegenoverliggende wand omhoog geklauterd en evenwijdig aan de wand naar de waterzuivering gelopen. Maar er is nu een hond mee die een beetje angstig is voor hoogtes, dus keren we om, samen uit, samen thuis.

We lopen naar de weg en via de rotonde lopen we langs de weg terug naar Tafraoute. Dat vind ik het minst leuke aan deze wandel ronde, het lange stuk langs de weg. Je krijgt er zulke warme en vermoeide voeten van.

We komen langs een huis waar helemaal bovenop iemand staat die veel lawaai maakt. Althans, dat doet het apparaat wat hij bedient. Hiermee kan hij emmers laten zakken en weer ophijsen, met cement. Het gaat razendsnel, meestal wordt het met de hand bedient, maar nu even niet.

Bij terugkomst gaan we onder de schaduw van de uitgedraaide luifel zitten, in de zon is te heet. Het is voor het eerst deze reis dat we de luifel gebruiken. Je hoort ons niet klagen hoor, hier kwamen we voor. We hebben besloten dat we niet meer gaan fietsen vandaag, het is wel goed zo.

Er is eergisteren een groep Duitse campers neergestreken in onze omgeving. Ze staan met z’n zessen heel dicht bij elkaar, niet ons ding. Ze zullen morgen wel weer verder gaan want tijdens zulke groepsreizen maak je veel kilometers in korte tijd.

Zo rond kwart voor 5 gaan we naar het dorp, pinda’s kopen, de pindakaas is op. We kunnen geen ongezouten pinda’s vinden die wel gebrand zijn. Alleen rauwe pinda’s zijn er, maar dat willen we niet. Daarom kopen we dan toch maar gezouten pinda’s. We kijken of het zout er een beetje af gaat als we ze in water spoelen.

Op de terugweg gaan we een jus d’orange drinken bij de de ‘jus d’orange vriend voor het leven’ van Wim en Wobbie. Zelf komen we er ook af en toe, maar je kunt maar ‘één vriend voor het leven zijn van iemand’ toch? We bestellen er ook een berber omelet bij met tomaat. Even later zien we de beste man het winkeltje verlaten, hij gaat vast even iets halen. En jawel hoor, hij komt terug met brood, voor bij de omelet.

Even later staat de omelet op tafel. Ik vraag of hij een foto wil maken van ons, maar eerst moet daar de jus d’orange nog bij, om het plaatje compleet te maken, grappig. Even later is de foto gemaakt en laten we ons de omelet lekker smaken, en dat doet-ie. Het is lekker gekruid.

We stappen op en zien links een mevrouw crêpes maken, dat lusten we ook nog wel. Even later zitten we aan een tafeltje bij Jamila. We kunnen kiezen tussen chocola of smeerkaas op onze crêpe. Doe maar smeerkaas. Ook dit smaakt heerlijk. Zo wij zijn voor vanavond wel voldaan zo.

We hebben 3 uur gewandeld, waarvan 2,5 uur echt gelopen. De afstand was 11.4km met 190 hoogtemeters. Het laagste punt was op 910m, het hoogste op 1050m. Het was vandaag een warme dag maar de wandeling was prima te doen qua warmte.