2023 Marokko 22 februari

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als we een nieuw reisverslag hebben geplaatst.

Woensdag 22 februari 2023: Tafraoute

Zomaar eens een nacht zonder schuddende camper, de wind hield zich rustig. We geven vanmorgen onze was mee aan Nezha, vanmiddag komt het schoon weer terug. Insjallah

Om half 11 gaan we fietsen, naar Tagdicht, een klein dorp hoog in de bergen van de Ammeln vallei. We zijn met z’n achten, Frank en Ria, Jo en Judy plus hondjes, Toni en Annelies en wij.

We rijden door de markt die nog niet erg druk lijkt en komen langs de garage van Mohammed, daar staan heel wat campers in de wacht. We rijden naar beneden en krijgen zicht op de leeuw. Bij de rotonde gaan we rechtdoor de Ammeln vallei in.

Na 8,5km slaan we rechtsaf naar Tagdicht, maar daar zijn we voorlopig nog niet. Vanaf nu rijden we gedurende 7,1km omhoog, eerst via een ‘serpentine’ een zigzag weg, met goed asfalt erop, wel veel grind in de bochten.

Chici, het blinde hondje zit in een kistje achterop de fiets van Judy en Mancha zit in een karretje achter de fiets van Jo. Als we gaan stijgen mag Mancha naast de fiets meelopen, dat vindt ze natuurlijk veel leuker dan in het karretje zitten.

Verderop komen we door een bocht, waar we altijd even op elkaar wachten en daar krijgen we zicht op het dorpje net voor Tagdicht. Tagdicht zelf is van beneden af niet te zien.

Vanaf daar gaat het steeds verder omhoog, af en toe ook best steil. En de asfaltweg is veranderd in betonplaten. Maar ook die zijn prima te doen.

We krijgen weer zicht op het 1 na laatste dorpje, het komt steeds dichterbij, of wij komen dichter bij het dorp….. We hebben steeds prachtig zicht op de vallei waar we vandaan komen, met onder ons de slingerweg.

Bij dat dorpje aangekomen stoppen we bij de mooie poort om te verzamelen. Er zit een mevrouw aan de kant van de weg die contact heeft met een mevrouw boven haar bij het huis. Even beppen met elkaar. Nu kunnen we ook Tagdicht zien, een klein stukje nog.

We hobbelen door het dorp waar ik een paar keer stop om foto’s te maken. Er zijn wel grappige tafereeltjes vast te leggen. Tagdicht heeft veel grote, betonnen huizen in mooie kleuren geschilderd. Het is geen armoe troef hier. Waarschijnlijk zijn het zomerhuizen van de welgestelden onder de Marokkanen. De fruitboompjes staan hier goed in de bloesem, in tegenstelling tot elders doen ze het prima.

We komen aan het einde van onze reis, de weg gaat nog een ietsje door maar waar we stoppen is een ‘grand café’. Hier eten we meestal een omelet en drinken we een glaasje jus d’orange. Maar het mannetje zegt dat er geen omelet en jus d’orange is, wel thee, koffie en gateau (koek). Oei, dat valt even tegen, we hadden ons er al op verheugd.

Ik maak wat foto’s en loop ook het winkeltje in, die ook van het mannetje is. Later zie ik op de foto’s dat er in de schappen nog 26 eieren lagen, misschien had hij deze keer geen zin om ze voor ons te bakken.

Er zitten drie mijnheertjes op het terras waarvan er twee verder op gaan zitten, kunnen ze ons goed in de gaten houden (grapje). De andere mijnheer gaat binnen zitten in het café.

Als de thee en cakejes op zijn loop ik een rondje door het dorp, altijd leuk. Er staan in dit deel nog een paar lemen huizen. Bij een huis is wel wat onderhoud nodig. Wat me daar opvalt is dat er grote keien in de muur/leem zijn verwerkt. Daarna bedekt met leem.

Bij het afrekenen van de thee en cakejes vraag ik naar het telefoonnummer en naam van het mannetje, wil wel een afspraakje met hem. Oh nee, het is voor als we nog eens deze kant op willen, dan kunnen we aangeven met hoeveel personen we komen, dan kan hij omelet voor ons maken en jus d’orange persen. Hij heet Adla.

Als we vragen of Adla een wc heeft mogen we mee naar zijn huis, waaronder zijn café zit. Aan de achterkant is de ingang en als we binnen zijn is het een prachtig en mooi ingericht huis. Het valt me alleen wel op dat in de slaapkamer geen bed staat, wel een dik vloerkleed om op te liggen.

We nemen afscheid van Adla en rijden dezelfde weg weer terug, nu dus alles naar beneden. De remmen worden goed gebruikt. Co heeft vanmorgen voor de zekerheid even gekeken of de remmen nog voldoen, ja dus.

Bij de poort stoppen we om een groepsfoto te maken. Onderweg wachten we af en toe op elkaar en terwijl we stil staan in een bocht komt er een ‘taxi’ de berg opgereden. Afgeladen vol met marktbezoekers en goederen. Op het bagagerek liggen 3 gasflessen en een aantal tassen. De chauffeur zwaait enthousiast naar ons maar door de bocht omhoog heeft de auto er een pittige hijs aan. Er komt zwarte rook uit de uitlaat.

We slingeren gestaag naar beneden en komen weer bij de serpentines. Van bovenaf een grappig gezicht, het lijkt wel zo’n knikkerbaan van vroeger.

We rijden via de grote brug naar de camping. Op de brug steekt een man zijn hand op naar iemand aan de kant. Co rijdt net langs en geeft hem een high five, haha.

Ik ga naar de kapper en we geven daarna onze tondeuse mee aan Jo, die gaat Judy van haar lange manen verlossen. Co geeft aanwijzingen want het is voor hun de eerste keer met een tondeuse. Even later heeft ze een lekker kort koppie.

Ik zit bij de camper in het zonnetje als Co mij roept. Bij Ria staat Nezha de mevrouw van de was. Ze heeft achterin allemaal tassen schoon wasgoed staan maar weet niet meer van wie het is. Als ik kijk zit onze was er niet bij. Ze zegt dat ze dat om 18uur komt brengen. Insjallah.

En Insjallah is het want ik schrijf nu om 21uur en de was is nog niet terug. Het is inmiddels al donker geworden, dus dat zal wel morgen worden. Insjallah.

Gistermiddag zijn Andre en Monica aangekomen op de plaats. Ze zijn vandaag naar de garage voor wat reparatie- en schilderwerk. Als ze terugkomen blijkt dat ze morgen ook nog heen moeten. Klinkt bekend in de oren.

Even later doet Monica het raam open, ze zegt, sorry voor het lawaai maar ik ga eten maken. Ze is groente aan het hakken en snijden. Geen probleem hoor. Co loopt naar het raam en vraagt of dit het loket is waar we en maaltijd kunnen bestellen, hihi.

We hebben 30.7km gereden met 700 hoogtemeters. We startten op 1000 meter, daalden in de Ammelne vallei af naar 890m, dat was na 8,5km. Daar vandaan was het alles omhoog naar uiteindelijk 1400m. Het steilste stuk was 13%. Een leuke rit die we misschien deze reis nog wel een keertje doen. Het was heerlijk weer en tijdens de rit zelfs af en toe heet.

Bekijk hier het filmpje van deze leuke tour.