2023 Marokko 21 maart

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als we een nieuw reisverslag hebben geplaatst.

Dinsdag 21 maart 2023: Toundoute

Van de week is de standaard van Co zijn fiets een stukje korter geworden. Gelukkig hebben we het afgebroken stuk nog. Samen met Mahfoud brengen ze het stuk er weer aan. Middels een spalk en duct tape is de blessure afgedekt. Mahfoud vind het cosmetisch niet kunnen, grijze tape om een zwarte standaard dus komt er een zwarte stift aan te pas en zie je er niets meer van. De Marokkaanse manier voldoet voor dit moment prima.

De Oostenrijkers vertrekken, ze gaan linea recta naar de boot. Helmut heeft onwijs last van zijn rug, zo erg dat het zijn reisplezier enorm beïnvloed en vergald, jammer voor ze. Ook onze Nederlandse buren, Willy en Greet gaan weer verder op pad.

Elke ochtend zien we kinderen naar school lopen en ’s avonds weer terug. Als ze beweging op de camping zien is het een en al ‘bonjours’. Zo ook vanmorgen, als Co naar ze toe loopt zijn ze een beetje bang. Nou dat hoeft niet hoor. Even later wordt er gezwaaid en lopen ze door het veld naar school.

Om 13.15uur rijden we het pad af voor een fietstocht naar de ‘chickenvillage’ Tinzar. Een route door een kleurrijke omgeving, kleuren van moedertje natuur. We komen door het centrum van Toundoute, daar is altijd wel wat reuring, zo ook nu.

Na 5km slaan we linksaf een onverhard pad in, we rijden tussen de huizen omhoog en komen dan in een vallei met een enorm brede rivier. Er is geen water meer aanwezig. We rijden op een gegeven moment zelfs een stuk door de rivierbedding. Ik kan me voorstellen dat bij regenval de dorpjes afgesloten zijn van de ‘bewoonde’ wereld. Aan de linkerkant zien we in de verte een variant van de apenvingers die je ook in de Dadesvallei kunt bewonderen.

Op een splitsing gaan we linksaf op weg naar Tinzar dat op 2100 meter ligt. We komen langs een groot veld met bijenkasten. 2 Jaar geleden waren ze honing aan het oogsten, nu is er geen activiteit.

In de verte zien we een paar huizen van het dorp waar we naar toe op weg zijn. En we zien de chocoladekleurige zigzag weg die we straks rijden. Verder is het onwijs kleurrijk, groen, geel, rood, zwart, bruin in allerlei kleurschakeringen. Het is GENIETEN.

We komen aan in Tinzar en rijden naar het huis waar we 2 jaar geleden Aisha hebben ontmoet, zij heeft een zuster in NL, waar we op een gegeven moment via whatsapp even mee hebben gepraat. Op 2100 meter, hoe ludiek. Er was toen ook een oude man, erg mager en hij was ziek. Hij vond het wel heel leuk dat wij bij zijn familie op bezoek waren. Hij lag op een deken in de schaduw van een opgehangen doek. We zijn 2 jaar later, hij zal er waarschijnlijk niet meer zijn.

We stoppen bij de deur en roepen Aisha, ben je thuis. En warempel er komen twee vrouwen naar ons toe. Eentje heet er Aisha, maar het is een andere Aisha dan 2 jaar geleden. We worden naar binnen gewuifd en daar zien we op de binnenplaats de oude man liggen. Jeetje, hij is er nog, dat noemen we toch wel een ‘oude taaie’, eerbiedig bedoeld. Dit hadden we niet verwacht.

We krijgen thee, we hebben aangegeven dat we geen eten hoeven, dat wordt begrepen. Men spreekt alleen Arabisch/Berber. De 2 vrouwen zijn in de keuken bezig en de oude man is te zwak om een gesprek mee te voeren. Als de thee op is nemen we afscheid.

We lopen nog een stukje door het dorp en genieten van het uitzicht op de groene akkertjes aan het einde van Tinzar. We worden omringd door een groep jongetjes. Toen we bij de familie zaten hoorden we dat er in de toeter op Co zijn stuur werd geknepen. Toen ik ging kijken zaten ze heel onschuldig verderop op een muurtje. We maken een groepsfoto wat ze wel leuk vinden.

We rijden dezelfde weg weer terug wat geen straf is, het uitzicht is magnifiek. We hebben overigens geen kippen gezien in Tinzar. Dus noemen we het maar de ‘no-chickenvillage’.

Op de splitsing slaan we nu linksaf naar een paar andere dorpjes, o.a. Azdel. Er zijn 4 dorpjes dichtbij elkaar. We rijden door tot de weg ophoudt. Af en toe komen we mensen tegen, vooral vrouwen. Als we stilstaan om om te draaien komt een vrouw ons tegemoet. Ze geeft ons een stralende 2-tands lachje, wat een lieverd. Ze vraagt of we thee willen drinken bij haar. Dat willen we wel hoor, ze straalt helemaal. We lopen met haar mee naar haar huis.

Het is een vierkant huis gebouwd om een open binnenplaats. Er zijn overal deurtjes. Ze vraagt iets in het Arabisch wat we niet begrijpen. Ze loopt naar de muur en haalt een witte zak uit een gat. Ze steekt haar hand erin en haalt 2 eitjes tevoorschijn. Oh, of we een eitje willen bij de thee. Nou lekker hoor. Als Co in het gat kijkt ligt er nog een eitje in voorraad, grappig.

Terwijl Toma in haar keukentje bezig is lummelen wij wat in de binnentuin. Ze heeft kruiden gepland, boontjes, prei en munt. In een hoek staat een mand met wol er in. Er zijn kippen en een haan in een stenen hok. En daarnaast twee schapen met 2 lammetjes. De deur van het schapenhok is een oude satelliet schotel met een boomstammetje er tegenaan.

Toen we aankwamen op de binnenplaats ging Toma een kamer binnen, daar zijn we gaan zitten, maar later blijkt dat de slaapkamer te zijn. Co zegt, ben ik bij een vrouw op bezoek en ga ik gelijk in haar slaapkamer, oei. Haha

We worden naar de salon verwezen, een mooie kleurrijke ruimte. De thee is klaar en de eitjes zijn gekookt. Ze heeft een heerlijk brood en er is olijfolie en zout voor op de eitjes. Er staan maar 2 theeglaasjes op het dienblad. Ik vraag, Toma wil jij geen thee. Ze zegt dat het zonder suiker is, ik wijs op de grote suikerklonten die ze er voor de zekerheid bij heeft gelegd. Ze staat op en haalt een theeglas voor haarzelf. Er gaat een grote klont suiker in, het formaat van 2 grote NL suikerklonten.

Ze woont alleen, heeft 3 kinderen maar die wonen verderop. Ze heeft best wel een leuk huis, kleurrijk ingericht met mooie dekens die ze zelf heeft gemaakt. Ze is goedlachs en heeft er duidelijk schik in dat wij bij haar thee drinken.

We nemen afscheid van Toma, ik geef haar een knuffel en ik wordt stevig vastgepakt. We geven haar wat dirhams, ze staat er immers alleen voor. Ze aanvaard het met dank. Slemma, bye bye.

We rijden door het dorp naar beneden, genieten van een uitzicht over de groene akkertjes, en worden uitgenodigd voor een theetje door een mevrouw. Bij de moskee zit een groep mannen, ook daar kunnen we thee drinken. La shukran, nee dank je wel, we gaan naar huis. Een volgende keer misschien, Insjallah.

We rijden terug naar de doorgaande weg en suizen over het goede asfalt naar de camping. Het was een mooie rit met leuke ontmoetingen. Daar houden wij wel van.

We hebben 33km gefietst, er 4,5 uur over gedaan en 840 hoogtemeters bedwongen. Het laagste punt was op 1500m, het hoogste op 2120m. Het was heerlijk fietsweer, zonnig met een frisse wind. Bekijk hier het filmpje.