2023 Marokko 2 maart

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als we een nieuw reisverslag hebben geplaatst.

Donderdag 2 maart 2023: Tafraoute

De nacht was een stuk kouder dan gisteren, 7º buiten, binnen 14º. Maar als de zon achter de berg vandaan komt kan het grote opwarmen beginnen. Er is een mooie wolkenlucht, anders van vorm dan gisteren.

Om 11 uur gaan we fietsen, naar het bergdorpje Anergui. We hebben nog steeds drie nationaliteiten: Ria en Frank 🇧🇪, Toni en Annelies 🇦🇹, Jo en Judy en wij 🇳🇱. Ria en Frank hebben nog getwijfeld of ze wel mee zouden gaan, vanwege het vele stijgen naar 1630m en daarna natuurlijk terug afdalen. Maar ze zijn mee.

We rijden Tafraoute uit via de leeuwenkop naar de Ammelne vallei. Onderweg zien we aan de linkerkant een dorpje liggen in een onwijs groene omgeving. Begroeide akkertjes dus, zie je niet zo heel veel hier. Na 13km komen we aan bij de P1011 waar we op 860m hoogte rechtsaf slaan richting Tanalt (en Ait Attab en Agadir, een bijzonder mooie route om met de camper te rijden).

Na 1.8km op de P1011 gaan we in een bocht min of meer rechtdoor een betonpad op naar Anergui, wat 1630m hoog ligt, tel uit je winst.

Iedereen rijdt op zijn eigen tempo naar boven, het gaat geleidelijk aan. Af en toe wachten we op elkaar. Verder is het, doordat we rustig aan rijden, vooral genieten van de uitzichten in de vallei onder ons.

We passeren vele bochten en af en toe is de weg verstevigd door gestapelde stenen muren. Het beton is hier en daar beschadigd, waarschijnlijk doordat er met regen stenen over de weg rollen.

Dan komt Anergui in zicht, hoog boven ons. Dan denk je dat je al aardig opschiet, maar er komt een stukje dat we zowaar moeten afdalen. Dat houdt in dat we het ook weer omhoog moeten rijden. We lijken wel gestoord, maar dan wel prettig gestoord, haha. Tot twee keer aan toe staat er zomaar een verbleekt verkeersbord. Een keer met een waarschuwing van een bocht naar links, en verderop dat er een zigzag komt. Hoezo, we hebben al ik weet niet hoeveel bochten gehad, hadden ze bordjes over misschien? Er komt op het einde een koude wind de hoek om zeilen, brrrr

We rijden het dorpje binnen tussen mooie bloesembomen door en komen langs de witte moskee. Die je als je van Tanalt komt van bovenaf kunt zien. De bocht door zit er een verlegen jongetje langs het pad.

We komen aan bij het cafeetje van Abdullah maar het is gesloten. Co roept naar alle kanten toe heel hard Abdullah, maar er verschijnt niemand. Ik loop naar het huis van Abdullah, ik weet nog waar het staat.

Als ik het zie staan roep ik zijn naam. Ik open de poort en wil op de voordeur kloppen maar hoor dan een vrouwenstem. Ik kijk om mij heen, maar dan blijkt het hoog boven mij te zijn. Een vrouw hangt over de dakrand heen en zegt met een gebaar richting het café dat Abdullah daar ergens is. Ik loop terug, maar nog steeds geen Abdullah. Toni had hem geprobeerd te appen maar kennelijk heeft hij een ander telefoonnummer.

We nemen plaats achter de muur van het sportveld, lekker uit de wind en gaan eten. Wie weet komt hij straks nog. Er staan wel leuke bloemetjes in bloei.

Dan komt er opeens een mannetje langs gelopen, he, dat is Abdullah, we herkennen hem meteen. Hij is blij verrast. We vragen of hij thee voor ons kan maken in zijn cafeetje. Hij vertelt dat hij onderweg is naar huis maar dat hij zo terug komt.

Na 10 minuutjes komt hij weer aangelopen met een paar tassen en haalt het slot van de deuren. Hij heeft ook een schort aangetrokken, jaja, het is een keurig mannetje hoor. Later horen we van Toni dat Abdullah al twee jaar geen ‘klanten’ heeft gehad. Hij had al zijn spulletjes voor de thee naar zijn huis gebracht. Dus worden de tassen uitgeladen. Hij duikt onder de plank door, zet het gasflesje neer en de met water gevulde grote ketel er op.

Het is zo’n grappig cafeetje, hij heeft het zelf beschilderd en er hangen allemaal posters, er is genoeg om naar te kijken. En Abdullah is een vriendelijk mannetje met twinkel-oogjes.

Hij vertelt aan ons dat je hier ook kunt kletteren en laat ons zien waar dat kan. Maar daar beginnen we niet meer aan hoor. Even later zitten we aan de thee en laat Abdullah ons filmpjes zien van na de winter. De kleine cascade die we onderweg zagen was toen een gigantische waterstroom. Hij vertelt ons dat er in het dorp 6 vrouwen en 8 mannen wonen. Zomers zullen er wel meer bewoners zijn want er staan veel meer huizen dan dat er op dit moment bewoners zijn.

Dinsdags en woensdags is Abdullah niet in Anergui. Op dinsdag loopt hij de 8km naar beneden om daar een taxi naar Tafraoute te nemen voor de souk. Hij slaapt daar ergens en gaat dan woensdagmiddag met de taxi terug naar het beginpunt van het betonpad om de 8km weer terug te lopen naar boven. Pffff

Even na half 3 maken we ons op voor de terugreis, het meeste bergafwaarts dus. Dan kom je er achter dat het pad behoorlijk ruig is. Als je er langzaam aan over naar boven rijdt heb je er niet zo’n erg in, maar nu dus wel.

In een bocht staat een ezel die als we er langs rijden behoorlijk kabaal maakt. Hij staat gelukkig met een touw tussen zijn voor en achterpoot want ik moet er later ook nog langs. Hij kijkt me wantrouwig aan en houdt me goed in de gaten.

Aan het einde van het betonpad is er weer de waterplas waar we van de onderkant van de fietsen het stof er af spoelen. Joehoe….

In de Ammelne vallei is het licht omhoog rijden, maar na de route naar Anergui is dit appeltje-eitje, pomme-et-œuf.

Als we langs de waterzuivering rijden horen we beneden ons, bonjour. Er zijn drie jongens aan het zwemmen in een heldere plas. Als we vragen of het brt (koud) is zeggen ze, een beetje. Ze hebben in ieder geval veel plezier.

Het was weer een leuke rit. Voor Jo, Judy, Frank en Ria was het de eerste keer naar Anergui en ze hebben er van genoten.

We hebben 45.9km gereden met 1030 hoogtemeters. We hebben er bijna 5 uur over gedaan maar in werkelijkheid 2:50uur gereden. Het laagste punt was op 860m, het hoogste op 1630m. Bekijk hier het filmpje van vandaag.

Bij terugkomst rijdt Co nog even naar het sanistation om het potje te legen, verder doen we helemaal niets meer. Schuin achter ons staat een Franse camper, met haaks erop een aanhanger. In die aanhanger hebben ze een ‘buitenkeuken’ waar de mijnheer op dit moment in zit te koken. Elders op de camping staat een gele vrachtwagen-camper met een vrolijke achterkant.

’s Avonds is er een mooie wolkenlucht, die later gekleurd wordt door de ondergaande zon.