2023 Marokko 17 februari

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als we een nieuw reisverslag hebben geplaatst.

Vrijdag 17 februari 2023: Tafraoute

Het waaide vannacht behoorlijk, de camper stond af en toe pittig te schudden op de poten. En het regende ook nog. Het voorspelde onweer bleef uit, ik heb er althans niets van gehoord. Als ik uit het raam kijk is de lucht nog onheilspellend donker.

Vanmorgen hebben we eerst de camper maar weer eens gewassen, hij zag er niet uit na al die regen. Er kwam vast veel zand mee met het water. We hebben hem gewassen met het water dat achter onze camper in een poeltje staat. Het dorp is op rantsoen met water, dus dan kan je natuurlijk niet uit de kraan gaan gebruiken. Ze mogen ’s morgens water gebruiken, na 14uur gaat de toevoer dicht. Er is gewoon te weinig water. Voor bronwater moeten ze nu 6 meter diep boren.

Het schoonmaken werkt aanstekelijk want even later zijn er om ons heen meerdere camperaars die gaan poetsen. Ook hun camper zal onder het zand zitten.

Ons potje is bijna vol en moet geleegd worden. Dat kan bij de sanizuil in het dorp. Daarvoor heeft Co een plankje gemaakt voor aan de fietsendrager, het ontwerp komt onze campervriend Henk toe. Het werkt perfect. Als je lopend met het potje daar naar toe moet is dat best wel effe een dingetje. Rijdend op de wieltjes is geen doen en tillen al helemaal niet. Dus erg handig zo met de fiets.

We hebben met Toni afgesproken dat we om 13uur gaan wandelen. We hebben inmiddels kennis gemaakt met Judy en Jo een stel dat naast Toni en Annelies staat. Zij gaan ook mee. Ze hebben 2 honden waarvan er eentje blind is, Chici. Die kan eventueel wel een paar uurtjes alleen zijn, dus een heel lange wandeling zit er niet in voor hun. Het andere hondje gaat wel mee, Mancha.

We lopen richting de nomaden en we trekken onze windjacks aan, want de wind is best wel koud te noemen. Hier en daar staan witte bloemetjes met hun pracht te pronken.

We klimmen gestaag omhoog, hebben we een route in de planning, nee, waarom? We gaan aan de ene kant omhoog en aan de andere kant weer omlaag, dan komen we vast wel terug bij de campers.

We klimmen en klauteren dat het een lieve lust is. Dat kan hier erg goed, je hebt prima grip op de grote stenen. Wat wel verraderlijk is, is dat je af en toe op aarde loopt en dat dat aan je zolen blijft hangen. Dan moet je als je op een steen stapt even voorzichtig zijn.

Hoog boven ons zien we een herder met zijn geiten, wat zijn die dieren toch evenwichtskunstenaars. In sommige rotsen zie je dierenfiguren, grappig. We zien een schildpad, een hondenkop, een kameel. Op de staande foto hebben ze ogen geschilderd en de oren bestaan uit stenen.

Zo na de regen van de afgelopen dagen zijn er regelmatig waterstroompjes, dit hebben we hier nog nooit meegemaakt. Zo van bovenaf hebben we een goed zicht op de camperplek waar we staan.

Mancha, de hond van Jo en Judy, vindt het helemaal geweldig, ze rent wat af en is heel wat sneller boven dan wij.

Beneden ons zien we de nomadententen staan. Meestal zijn daar ook allemaal jonge geitjes te bewonderen. We lopen er naar toe en ja hoor daar zijn ze. Ze springen dat het een lieve lust is, altijd grappig.

Dan is daar opeens een klein meisje, Ayia, haar hebben we vanmorgen op de camperplaats zien lopen met 2 andere kindertjes. Mama, Fatima, staat in de achtergrond met een brede lach op haar gezicht. Het jongere zusje van Ayia, Ghadiza, komt ook naar ons toe. Toni geeft ze allebei een sinaasappel.

Fatima vraagt of we thee willen drinken. We zijn wel met 6 personen, kan dat allemaal? Ja hoor, kom maar binnen.

Ze maakt thee voor ons die lekker smaakt. Ze heeft er mini pannenkoekjes bij, die smaken heerlijk en vers, ze zijn nog warm. Ayia was eerst nog een beetje verlegen maar dat is rapido over, daar is ze kind voor, lekker onbevangen.

Mancha moet buiten blijven, Marokkanen zijn geen honden gewend. Ze vindt het maar moeilijk en staat onder het doek door naar ons te kijken.

Bij het afscheid geven we Fatima wat geld. We geven het met de woorden, het is een cadeau en wijzen ook naar de kinderen. Ze neemt het dankbaar in ontvangst. Fatima is een mooie vrouw met een hartelijke lach op haar gezicht. Buiten maken we nog een foto van alle vrouwen samen.

Dan lopen we het laatste stuk naar de camperplaats, we hebben 5,4km gewandeld. Het lijkt wel veel meer, maar er gaat meer tijd dan afstand zitten in zo’n klauterpartij. Wel leuk, een beetje freewheelen.

Als we terug zijn worden we aangesproken door een stel dat aan komt lopen. Ze groeten ons met, jullie zijn vast Co en Lia Keizer, dat klopt. Gaandeweg het gesprek kom ik er achter dat ik hun ook volg, ze hebben een reisblog. Het zijn Marjos en Andre van maranopreis.

Als Co de schoenen schoonmaakt ziet hij dat mijn zolen aan de zijkant iets loslaten, die moeten gemaakt worden. We laden de fietsen uit en rijden naar het dorp naar een schoenmaker waar we al vaker geweest zijn. De deur is dicht met een slot erop. Als we verder fietsen zien we dat de winkeltjes hun deuren net weer open maken. Het is vrijdag, gebedsdag.

We rijden naar het tankstation voorbij de garage van Mohammed om onze banden op te pompen. Dat was dik nodig. Daarna rijden we terug naar de schoenmaker, zijn deur is nog dicht. De buurman vertelt ons dat hij er morgen weer is, Insjallah. Dan morgen maar weer.

Het is de hele dag droog gebleven. Het zonnetje schemerde door de wolkenlaag heen. Er stond wel een stevige wind, met behoorlijke sterke vlagen af en toe. Als het goed is wordt het vanaf morgen weer goed weer, met veel zon.