2023 Marokko 13 februari

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als we een nieuw reisverslag hebben geplaatst.

Maandag 13 februari 2023: Marrakech – Taroudant

Rond half 10 vertrekken we om verder af te zakken naar het zuiden van Marokko. Eerst even yoghurt inslaan bij de Marjane, want we gaan naar onze standplaats in Tafraoute. Gaan we weer leuke mensen ontmoeten en met hun wandelen en fietsen.

Tegenover de Marjane zit een ElectroPlanet. Daar kopen we een nieuwe USB-C kabel voor de laptop. De oude heeft het op de een of andere manier begeven.

Om half 11 rijden we uiteindelijk echt weg. Via de N-wegen langs Marrakech. Er is van alles te zien. Tussen alle auto’s door racen de brommertjes en allerlei karretjes en tuktuks. We rijden een tijdje achter een groenteboer, te zien aan alles wat hij in en op zijn auto heeft. Het touw deukt de pompoen in die op het dak ligt en kennelijk is hij zwaar beladen want zijn band buigt pittig door.

Ze zijn de palmbomen op de middenstrook aan het snoeien, we zien in diverse straten straatvegers aan het werk en we zien veel mobiele koffiecorners.

We rijden Marrakech uit, weg van de drukte en komen langs gehuchtjes waar altijd wel mensen buiten zijn. Leuk hoor. Er is een strook speciaal voor fietsers, alleen rijdt mijnheer op de foto gewoon op de meest rechtse strook, dat was altijd al zo, waarom dan nu nog een strook erbij?

We rijden een groot deel via de Tichi-N-tichka pas. Sinds wij in Marokko komen (2013) zijn ze deze weg aan het opknappen. Zo ook nu. Op veel plekken is het stofhappen maar de al opgeknapte delen zijn met mooi, nieuw asfalt en verbreedt naar 4-baans wegen. Dat rijdt wel lekker. Het is elke keer dan weer even wennen aan de oude delen.

Het is wel een mega klus. Er wordt verbreed, dus hele wanden worden afgebroken. Er worden bochten ‘weggehaald’, middels het doorbreken van bergrondingen. We rijden tussen heel wat van deze doorbrekingen door. Giga. Petje af hoor. De oude weg zie je aldoor nog liggen.

En natuurlijk zijn daar de mannetjes met de fel gekleurde stenen. We maken elke keer een verontschuldigend gebaar met de hand naar het hart. 1x Krijgen we een vriendelijk lachje terug, maar de meeste zijn not-amused dat we niets kopen. Jammer dan.

We komen steeds hoger en dan is daar de sneeuw op de toppen. Hier is de weg met witte belijning (tegenover eerder gele belijning), dus dit is gereed. De eerste beschadigingen zijn al zichtbaar, gaatjes en craquelé, dus het begin van het verval is al daar.

We komen langs het monument van de col du Tichka op 2250m. De gps geeft behoorlijk lager aan, zo rond de 1970m. Ach een kniesoor die daar op let.

In Agouim draaien we rechtsaf de R112 op die later de P1737 wordt. Dit is de route naar Aoulouz, deze weg rijden we wel minimaal 1x in elke reis. Het is wonderschoon. Waarom?

Het is heel divers. Vanuit het noorden gezien, rijd je eerst door een weids gebied met vele dorpjes waar je langs komt. De bergen zijn gekleurd door de aanwezige mineralen. Waar dorpjes zijn, zijn er mensen.

Dan kom je in een vallei waar in de diepte een rivier stroomt. Dit zorgt voor veel akkertjes en boomgaarden, het is er bijzonder vruchtbaar. En ook hier rijd je van dorpje naar dorpje. Er liggen ook dorpjes aan de andere kant van de rivier, veelal met lemen huizen, maar wel met een betonnen moskee. Deze dorpjes zijn bereikbaar via een hangbrug over de rivier.

Alle jaren dat we deze route rijden stroomt er water door de rivier, hoe fijn voor de mensen hier.

En elk jaar wordt de weg minder, er zijn steeds meer kwaliteitsprobleempjes. De weg is ooit aangelegd en geasfalteerd maar daarna is er nooit meer iets aan gedaan. Het asfalt wordt steeds smaller en rafeliger en er ontstaan gaten. De slechtste stukken zitten daar waar er water over de weg komt. Je moet deze route dan ook niet rijden kort na een regenbui of regenperiode. Wij rijden hem nu van noord naar zuid omdat je dan meer afdaalt dan stijgt. Maar mooi blijft het hier wel, dat verandert niet.

We zijn dus de R112 opgedraaid en de weg wordt gelijk smal en rafelig met gaten in het wegdek. Gelukkig is het niet druk, en dat blijft de hele rit zo. Onderweg knappen we nog een uiltje, oh nee, we schieten een uiltje, met de camera.

We rijden deze route altijd in tweeën, het is te lang om in 1x van Marrakech naar Taroudant of Taliouine te rijden. We zoeken op deze route dan een plekje om te parkeren en slapen. We hebben al twee keer in een dorpje gestaan, met toestemming. Als we langs het dorpje komen zien we dat in de afgelopen 2 jaar het schooltje een heel complex is geworden. Meer gebouwen erbij, een sportveldje op het binnenplein en de boel is mooi opgeleukt met veel kleuren en schilderingen, zoals we bij scholen gewend zijn.

Dan komen we in de buurt van een overheidsgebouw en daar zijn ze aan weerskanten van de weg een heuse stoep aan het maken, zo’n 1,5 meter breed. Wat is dit nou, wie moet daar nu op lopen? Even verder op is er een grote school, daar komt ook de stoep. In de buurt van een school hangt de jeugd vaak rond, in afwachting van de busjes die ze terug naar huis brengt. En ’s ochtends wachten ze tot de school open gaat, nadat ze met het busje aangekomen zijn. Maar die jeugd gaat niet op de stoep zitten hoor, die kruipen in groepjes bij elkaar op een hoop stenen of dat wat voor handen is. Ik zou zeggen, steek dat geld van die stoep in het verbeteren van de wegen, daar hebben de mensen meer aan. (En wij ook, hihi).

We komen langs ‘ons’ watertap punt’, natuurwater rechtstreeks uit de bergen, altijd lekker. We gooien de watertank vol. Er hangt een jongeman rond die perse onze gieters wil vullen onder het ijskoude water. We snappen het, hij wil wel mee rijden, nou vooruit.

Als hij op de bank zit en we gaan rijden valt me op dat hij niet zo fris ruikt. Hij stinkt naar rook en lichaamsgeurtjes. Hij noemde een aantal keren de naam Lac d’Ifni, oei dat is 40km verderop. Onderweg vertelt hij in het Frans wat wetenswaardigheden over de omgeving. Zelfs wat dingetjes in het Engels. Dat is dan wel weer pittig.

Er is vandaag markt in Igli, dat vindt plaats aan weerskanten van de smalle dorpsstraat. Maar tegen de tijd dat wij daar langs komen is de markt al gedaan, denk ik. We komen een brommer tegen met een geit in de achtertas.

Na ongeveer 15km vraagt hij of we een koffie willen drinken, althans dat begrijpen we zo. Wij zeggen dat we geen koffie drinken. Een kilometer verderop geeft hij aan dat hij er wel uit wil. Hij gaat koffie drinken en neemt afscheid van ons. Bon voyage. Shukran. Dat is mooi, zijn we weer onder ons.

We rijden van dorpje naar dorpje, langs gekleurde schooltjes, voetballende jeugd en groepjes honden. Er zijn niet zoveel mensen buiten, het is maar een graad of 7. Tijdens de lunch op de Tichka pas was het 6º.

Allengs zijn er wat meer volwassenen en kinderen langs de weg, er wordt vriendelijk terug gegroet. Soms zelfs helemaal enthousiast met hoog opzwaaiende armen.

We komen door het dorp Igli waar de markt inderdaad is afgelopen. Het is af en toe krap omdat auto’s nog staan in te laden, maar we komen er heelhuids doorheen. Jaren geleden, toen er markt was, namen we met de spiegel zowat een frituurkraampje mee. Er verschijnen steeds vaker betonnen huizen. Veelal grijs van kleur maar wel al met een gekleurde voordeur.

We hebben vanmorgen besloten om de rit in 1x te rijden, vanwege te verwachten regenval. Toen ik eergisteren op de weerapp keek zou het pas dinsdagmiddag gaan regenen, dus dan zouden we de route in 2 dagen kunnen doen. Toen ik vanmorgen keek zou het deze middag al gaan regenen, zo rond 17uur. Dus moeten we zorgen dat we uit de bergen vandaan zijn. Want regen veranderd zo’n route behoorlijk. Passages waar water over de weg komt veranderen in modderpoelen, stenen kunnen uit de rotswand vallen. Doordat er meer grind op de weg spoelt hebben we bij het omhoog rijden minder grip en slippen de wielen door. Genoeg redenen om deze route sneller te rijden dan dat we gewend zijn. Het is niet anders. We genieten er niet minder om.

Het houdt in dat we het laatste stuk in het donker zullen rijden. Aan het einde van de bergpas gaan we rechtsaf naar Taroudant. Eerst is het een R-weg, die best wel goed is, niet al te breed. Bij een tegemoetkomende touringcar moeten we toch nog eventjes aan een kant de berm in. De bus seinde al ver van te voren, opzij. Hij denderde gewoon door, dus je wilt wel.

In het donker komen we aan op de Grande Camping, langs de N7. Hier hebben we 2 jaar geleden ook een nachtje gestaan. Toen was het ’s nachts rustig met verkeer omdat er een avondklok was van 20 tot 8uur. Eens kijken hoe het nu is.

Ondertussen was het om 17uur begonnen met regenen, heel gestaag. Tegen de tijd dat we naar bed gaan regent het behoorlijk.

Het hoogste punt vandaag was op 2270m, het laagste op 280m. Qua temperatuur begonnen we in Marrakech met 14º, op de Tichka pas onder de middag was het 6º. Maar de thermometer tikte ook 20,5º aan. Het kan verkeren mijne heren.

We hebben een onwijs lange rit achter de rug, 340km. Klinkt misschien niet als veel, maar wel als je door de bergen rijdt over slingerwegen die bovendien niet altijd even goed zijn. Maar we hadden het niet willen missen. De foto’s zijn misschien niet zo sprankelend als je van ons gewend bent, dat komt omdat de zon verstek liet gaan.

Coordinaten Grand Camping in Taroudant: N30.49758 W8.81852
Bekijk hier het filmpje van deze mooie route door de bergen.