2021 Marokko 5 februari

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.

Vrijdag 5 februari 2021: Taliouine – Ouarzazate

Er gaat veel verkeer langs deze camping, ook ’s avonds en ’s nachts. Toch hebben we er beiden niet veel last van gehad tijdens het slapen.

Om 8uur lopen we naar de auberge voor het ‘nodige’ internet, ze hebben hier 5G en het is supersnel. Dus downloaden we films van Netflix, werken de apps bij en doen een paar updates. Zo, we zijn weer helemaal bij.

Het plan was om 9uur weg te rijden, het wordt kwart voor 10, ach niemand die er iets van zei. Ze vroegen zelfs of we niet nog een nachtje wilden blijven. Maar nee, we willen naar Ouarzazate omdat a.s. zondag ons visum verloopt en we naar de Surété National aldaar willen om te kijken of we een verlenging kunnen krijgen. En we weten niet of dat op zaterdag kan. Volgens de auberge eigenaar kan het niet hier in Ouarzazate geregeld worden.

Het is bewolkt en de wolken hangen laag op de bergen, dat is eens wat anders als zon en een strak blauwe lucht. Het is 9º en de wind maakt het koud.

We gaan een nieuwe route rijden, nieuw voor ons, de weg zelf ligt er al een tijdje. We vervolgen de N10 verder naar het oosten. Verder als camping Toubkal, waar we langs rijden, zijn we niet geweest.

Ja, vorig jaar, op de fiets maar dat was niet zo onwijs ver. We klimmen gelijk een stukje omhoog en komen in de wolken/mist terecht. Gelukkig is het zicht wel goed en dat is nodig. Het asfalt is redelijk maar we moeten wel blijven letten op de weg. Het is een weg met hobbels en soms is het ‘swingen’, maar dat komt misschien ook omdat we wat sneller rijden als anders.

De lucht klaart op, wordt blauw met van die mooie grote witte wolken er in. Dan zien we opeens tegen die blauwe lucht, boven op een berg, twee dromedarissen staan, ieeeee, in de rem. Co maakt met de 600 wat leuke plaatjes. In de voorgrond is een kudde kamelen aan het grazen.

Een aantal zijn op hun plek gekluisterd omdat ze een voorpoot met de enkel aan het bovenbeen hebben vastgebonden met een touw. Er ligt voer op de grond.

We rijden een heuse pas, de weg slingert door de bergen omhoog, en uiteraard later weer omlaag. Ergens op een gravelstrook eten we onze lunch, met een mooi uitzicht op een kleurige omgeving.

We rijden tussen twee zuilen door de provincie Taroudant uit, en dan tussen twee andere zuilen door de provincie Ouarzazate in. We passeren grillig gevormde bergen die mooi afsteken tegen de blauwe lucht.

Er loopt een groep ons tegemoet met ezeltjes en twee mannen. De ezels, ook hele kleintjes, zijn helemaal bepakt met spullen. We denken dat het nomaden zijn. In het voorbijgaan zien we op een van de bepakkingen een zonnepaneeltje liggen. Ook zij gaan met hun tijd mee.

We rijden onderlangs een stuwdam die we in de verte zien. Dan komen we aan bij de vlakte waar Ouarzazate in ligt en zien we de warme rode en gele tinten van de omgeving. Het is bijzonder helder en een prachtig gezicht.

We komen langs diverse punten waar aardewerk wordt verkocht, van die mooie kleurige borden en schalen. Maar helaas, we hebben niets nodig.

We komen aan in Ouarzazate en net na de tweede rotonde is het bureau van de Surété National. We hebben de coordinaten gekregen van Mahfoud, van camping Amoudou in Toundoute. Toen we bij hun waren heeft hij gebeld met een vriend die daar werkt, of verlenging mogelijk is.

We melden ons in het gebouw en krijgen te horen dat de afdeling, Bureau des étrangers’ open is van 15.30-16.30uur. Het is nu half 2 dus gaan we onze tijd zoet brengen.

We hebben internet nodig, het kaartje raakte gisteren op, ook op de telefoon. Dat is trouwens wel vreemd, we laden een tweede telefoon op met 5GB internet zodat we tijdens het fietsen ook iets op kunnen zoeken. In die telefoon zit dus een Maroc simkaart, daar laten we dan ook nationaal beltegoed op zetten. Wij hadden begrepen dat zo’n tegoed 1 maand geldig is, gelijk met het internet. Je laadt het wel apart op.

Op de telefoon is het internet/beltegoed al een tijdje verlopen. Wat schetst onze verbazing toen vanmiddag die telefoon over ging. Het is Mahfoud om te vragen of het allemaal lukt bij de Surété National. Het tegoed is dus kennelijk langer geldig dan 1 maand. Prima.

We pinnen geld bij de Poste Maroc, ook dat was bijna op. Terwijl ik heen en weer loop tussen de camper, de bank en de winkel voor internet tegoed vraagt een jongetje om een Dirham. Ik wimpel hem af.

Als ik terug kom zit hij met een ander jongetje op de grond naast een terras. Ze zien er smoezelig uit, ik besluit om hem een muntje te geven, 5DH, kleiner heb ik niet. Ik krijg een stralende lach terug.

Als ik weer buiten de camper kom zitten ze aan een tafeltje hun centjes te tellen, ze hebben best wel wat bij elkaar gesprokkeld. Ik steek mijn duim op en krijg er eentje terug. Ze zien er blij uit. Even later lopen ze verder met een Danoontje en een sinaasappel.

We rijden door naar de Carrefour en slaan het een en ander in. Het is tijd om terug te gaan naar de Surété National. Aan de overkant van de weg is een groen/witte trottoirband, dus mogen we daar staan. Zo’n 10 meter voor ons staat een bord, verboden te parkeren. In Nederland geldt dat dan voor alles wat er na het bord komt. En daar is dan ook een rood/witte band.

Ik ga thee zetten, er lopen allemaal mannen in uniform langs, op weg naar het bureau. Twee mannen buiten gebaren naar ons dat we niet mogen staan waar we staan. Hij wijst naar het bord met verboden te parkeren.

We gaan niet in discussie en rijden het terrein op bij het tankstation. Daar parkeren de ‘uniformen’ ook, dus daar zal het wel mogen.

Om half 4 lopen we naar binnen, onze paspoorten worden geregistreerd in een boek. Onze telefoon moeten we achterlaten en we lopen via een detectiepoortje naar binnen. Alle andere mensen die binnen kwamen terwijl wij wachten op de registratie liepen langs het detectiepoortje.

In kantoor nummer 14 is het ‘bureau des étrangers’. Op de deur staat dat alleen personeel naar binnen mag, maar we stappen toch maar door.

Een man zit achter een bureau met zijn mondkapje onder zijn kin, dus laten wij ons mondkapje ook zakken, zo dat geeft wat lucht. We leggen uit dat ons visum a.s. zondag verloopt en dat we graag een verlenging willen. Gelukkig spreekt deze man heel goed Engels.

Waarom willen jullie dat, vraagt de man. Omdat de ferry naar Spanje niet gaat, en daar willen we op mee. Dus kunnen we het land niet uit. Hij vertelt dat op dit moment er geen verlengingen worden gegeven, ze willen eigenlijk dat toeristen het land verlaten als het visum over is. Ja maar we kunnen er niet uit.

Een verlenging kunnen ze dus niet geven maar hij zegt dat we wel kunnen blijven, duh…. Tegen de tijd dat we Marokko gaan verlaten moeten we ons melden bij een kantoor van de Surété National, maakt niet uit in welke plaats. Dan geven zij een papier af dat het voor ons gemakkelijker maakt om naar Spanje af te reizen.

We bedanken de man en stappen weer naar buiten. Als we op straat staan zeg ik, we hebben eigenlijk helemaal geen bewijs dat we hier zijn geweest. Co zegt, dan maken we een foto van het gebouw en kunnen we dat laten zien. Hij poseert voor de ingang, ik maak een foto en dan horen we achter ons een boze mannenstem. Dat mag helemaal niet, een overheidsgebouw op de foto zetten. Hij komt naar ons toe, in vol ornaat, geweer op zijn heup.

We leggen uit waarom we een foto maken, ook deze man spreekt Engels, maar niet goed genoeg om ons te begrijpen. We lopen terug naar binnen, geven onze telefoon af en gaan naar kantoor 14.

We leggen het probleem uit. De man zegt dat als we op straat of waar ook aangehouden worden dat we gewoon kunnen vertellen dat we hier in Ouarzazate bij hem geweest zijn. De regels voor de Surété National zijn overal het zelfde.

Gelukkig schrijft hij, op eigen initiatief, zijn telefoonnummer en voornaam op een briefje, zodat als er problemen zijn met ons visum men hem kan bellen. Hij kopieert onze paspoorten, zodat hij weet dat het over ons gaat.

Zo dat is geregeld, nu kunnen we met een gerust hart nog even blijven. Nu maar hopen dat de grenzen met Spanje ooit weer eens open gaan, liefst over niet al te lange tijd. We gaan het zien, Insjallah.

En weet je wat nu zo vreemd is? Jessy van camping Le Relais gaf aan dat we ook naar Malaga kunnen vliegen, na 3 dagen weer terug komen naar Marokko zodat we weer een nieuwe stempel in ons paspoort krijgen voor 3 maanden. Dat kan dan dus wel. Maar dat willen we niet, want straks sluit Marokko opeens weer haar grenzen en zitten we in een situatie waar we eerder in gezeten hebben, nee dankjewel.

We besluiten om naar de camping in Ouarzazate te gaan. We willen richting Zagora maar hebben nu niet zoveel zin meer in een rit. We hebben net 178km onder de wielen door gehad.

Het hoogste punt was op 1859m, laagste op 1041m. Het werd niet warmer dan 18º.

Bekijk hier het filmpje van deze route…..