2021 Marokko 25 februari

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.

Donderdag 25 februari 2021: Ait Abbas – Tamelelt

Waar zal ik eens beginnen over deze lange stressvolle dag? Gewoon bij het begin dan maar. Op zich hebben we hier in Ait Abbas wel redelijk geslapen, maar de stress zat wel nog in ons lijf.

Om 8 uur rijden we weg, we willen zo snel mogelijk in Marrakech zijn om de camper na te laten kijken. Het pakt allemaal anders uit. Na 3km ziet Co achter de camper een rookwolk en als we stoppen komt de rook onder de motorkap vandaan. Oei, dat is niet best.

Co stapt naar buiten en op dat moment gaat de telefoon, het is Mohammed, één van de jongens die ons gisteren zo goed heeft geholpen bij de sleep uit de bergen. Terwijl ik met hem praat zie ik hem voorbij komen. Hij ligt in de laadbak van een 4×4. Hij ziet onze camper staan en laat de auto stoppen. Even later zit hij binnen en vraagt wat er aan de hand is. Hij begint gelijk te bellen, kijk dat is daadkracht.

Na een half uurtje hebben we een tweede bezoeker binnen, Hassan, hij spreekt redelijk goed Frans. We begrijpen dat Mohammed een sleep heeft geregeld naar Azilal.

Wij bellen met de SOS alarmcentrale voor een depannage van Azilal naar Marrakech. We geven aan dat we het zelf willen regelen, of dat mag. De sleep is gedekt door onze verzekering, en ze geven toestemming om het zelf te regelen. Ze willen wel graag op de hoogte gehouden worden, dat kan via email.

We bellen met Jessy Servol, van camping Le Relais de Marrakech. De camping waar de campers van de NKC groepsreizen hebben gestaan. We vragen of hij een depannage kan regelen vanaf Azilal naar Marrakech. Hij gaat aan de slag en even later krijgen we gegevens van een sleepbedrijf uit Beni Mellal. Dat is dichterbij Azilal dan Marrakech, en een prijs.

Hassan nodigt ons uit om met hem mee naar huis te gaan, maar daar hebben we even geen zin in, bovendien hebben we hier alles aan boord. Hij gaat weg en komt terug met thee, pinda’s, brood, smeerkaas en amandelen. Het is heel lief, maar we hebben er geen behoefte aan, zeker niet aan thee met suiker. We schenken het kleine potje uit in 4 glaasjes, dan is het niet zoveel voor ons. De mannen stellen voor dat we mee gaan naar Azilal, daar is de wekelijkse markt en die is erg groot. 51km heen, 51km terug. Maar daar staat ons hoofd totaal niet naar en willen we hier zijn als de depannage auto arriveert.

Na doorvragen van onze kant blijkt dat ze helemaal geen sleep hebben geregeld naar Azilal, dus app ik naar Jessy dat de depannage auto naar Ait Abbas moet komen. Het wordt geregeld. De sleepauto zal rond 15uur bij ons zijn. Ik heb ook foto’s gestuurd van onze camper, speciaal van de achterkant, omdat we daar een lange overstek hebben.

Gedurende de middag komen er veel Transport Mixte auto’s langs, volgeladen met mensen en goederen vanuit Azilal. Die komen we straks in ieder geval niet meer tegen.

Om kwart voor 5 komt de auto dan eindelijk aangereden. Een paar kilometer verderop gaat hij keren en bij terugkeer zet hij de vrachtwagen voor de camper. Hij is heel hoog, ik wijs op de oversteek, maar het wordt geen probleem gevonden. Wij zien het wel als een probleem.

Co zit achter het stuur, ik loop heen en weer om alles in de gaten te houden, en dat is dik nodig. Om een lang verhaal kort te maken, het had heel wat voeten in de aarde, het duurde 1,5uur, en he kostte heel veel stress, voordat de camper eindelijk op de truck staat.

We hadden hulp van Mohammed en Hassan, die onwijs hun best hebben gedaan. Er werden vele stenen vanuit de bergen aangesleept om verhogingen te maken.

De camper wordt gezekerd aan de vrachtwagen met dikke kettingen en om 19uur rijden we eindelijk weg naar Azilal. Het is veel omhoog rijden, een sleep met een 4×4 was helemaal niets geweest. We zijn blij dat we nu op de vrachtwagen staan. We beginnen aan een rit van 223km, het zal vandaag zeker niet lukken om in Marrakech aan te komen, dat is wel duidelijk. We zien wolken over de bergen heen zakken, er is slecht weer op komst. Voor morgen is er regen voorspeld, maar we denken dat het vandaag niet droog gaat blijven.

De weg is smal en slecht, en de vering van de depannage auto is ook niet al te best. Dat gaat een lange rit worden. Het wordt donker, gelukkig is het wel redelijk rustig op de weg. Brahim, de chauffeur rijdt met een zwaailicht aan, dus we zijn goed zichtbaar.

Om kwart over 9 komen we door Azilal, Brahim, wil eigenlijk wel ergens een tajine eten, maar er is een avondklok dus alles is dicht. Dan is er langs de route opeens ergens een winkeltje open, hij koopt een tros bananen. Wij stappen alvast weer in de cabine want het is best wel koud. Dan roept hij ons. Bij de buren van het winkeltje worden we binnen uitgenodigd. Ze wonen boven. Als we zitten komt er thee, karnemelk, brood, olijfolie en een kleine tajine op tafel.

Het gezin bestaat uit papa, mama, 3 dochters en 1 zoontje. Ze zijn erg vriendelijk, zo zien ze er ook uit, goedlachs. Brahim begint te eten, Co doet een beetje mee, ik heb geen trek. Bovendien heeft Brahim hard gewerkt, dus laat hem maar eten. Als ik wil betalen voor het eten wordt het met een grote lach geweigerd. Dat is niet gebruikelijk. Ik geef mama een hug en de meisjes een hand en bedank hartelijk voor hun gastvrijheid. We zijn elke keer weer verbaasd hierover, ondanks dat we dit al veel hebben mogen meemaken. We beloven dat als we weer eens langskomen we binnen stappen. Ik markeer het in maps.me.

Het begint te regenen, en niet zo’n beetje ook. Wat zijn we nu ontzettend blij dat we uit de bergen vandaan zijn. We rijden verder. De weg is breed en niet zo best, en met deze vrachtwagen voel je elke hobbel. Wat zijn wij blij dat onze camper luchtvering heeft, maar ja, daar heb je nu niets aan. Het is een lange rit.

Uiteindelijk stoppen we om 1uur in Tamelelt, ergens langs de kant van de weg. Als we uitstappen is het een en al water op de weg, dus we hebben zo zeiknatte schoenen, sokken en koude voeten. Met veel moeite klimmen we op de vrachtwagen en in onze camper. Even later liggen we in bed. Morgen om 8uur gaan we verder, dan is het nog 50km naar Marrakech.

Naast alle ellende zijn we blij met kleine dingen. Gisteren waren we blij dat we uit het dal vandaan waren. Vandaag zijn we blij dat we uit de bergen zijn voor de regen uit, en blij dat we zelf niets mankeren. Materiële schade kan allemaal hersteld worden.

Het hoogste punt was op 2257m, het laagste op 600m. We hebben vandaag 173 kilometers gereden, het leek wel veel meer.