2021 Marokko 22 februari

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.

Maandag 22 februari 2021: Bij familie langs P3533 – Ouzoud

Vandaag gaat alles weer gewoon zijn gang, althans dat is de bedoeling. De kinderen gaan naar school, we hopen straks even afscheid van ze te nemen.

We worden door Aziz opgehaald om te komen ontbijten. Daar horen we dat de kinderen al om 7uur door de schoolbus zijn opgehaald. Hij vertelde ook dat Inas moest huilen omdat ze ons niet meer zou zien. Ach gut, meissie toch.

Na het eten nemen we afscheid van Najwa, die net uit bed komt. Van papa Aziz, hij heeft haast, hij moet snel weg. Van opa, hij gaat naar Bejaad om zich te laten vaccineren tegen Covid. Van Aya, mama Fatima, mama Masaoda en van oma. We knuffelen wat af en moeten beloven dat we weer terug komen. Nou, dat doen we zeker.

Als we in willen stappen krijgen we nog het een en ander toegestopt: een brood, 2 dikke pannenkoeken, 7 eieren, 2 bekers verse melk en een flesje met olijfolie. De olie persen ze zelf van de olijven uit eigen tuin. Shukran, shukran, het kan niet op, we worden er verlegen van.

Als we wegrijden film ik het uitzwaaien, en als we het pad afrijden duik ik op in het achterste dakluik, het ontlokt een lach bij de vrouwen, bye bye.

We rijden de greenery weer in, het is bijzonder helder. Dat is een leuke bijkomstigheid als er regen is gevallen, het stof is uit de lucht vandaan en dan is het heel helder. Je kunt nu de bergen weer zien, bovenin ligt sneeuw.

Op een weg naar beneden zien we een jongetje op zijn fiets de onvervalste Marokkaanse voetrem gebruiken, hij remt met zijn voet op de grond.

Verderop staat er langs de weg een auto geparkeerd, het is één van de mobiele koffie barretjes, die je hier wel vaker ziet.

We rijden door Bejaad (op de kaart Boujaad) en daarna naar het zuidwesten via een rustige weg, waar verder weinig te beleven valt. We komen door het stadje Fkih Ben-Salah, hier zijn we eerder geweest vanwege de aanwezige Marjane. Het is een schone stad.

Onderweg zien we weer regelmatig de koe-uitlaters. Een vrouw of een man staat met één of twee koeien langs de kant van de weg, als herder laten ze de koeien grazen. En dat dag in, dag uit. Rustig aan, relax.

De volgende grote plaats is Souk Sebt, hier zijn we een paar keer op de wekelijkse souk geweest. Maar die is op zaterdag, dus vandaag even niet. Het karretjes-gehalte is hoog in deze plaats. Zelfs in straten waar ze niet mogen komen.

Na Souk Sebt duiken we de N8 op, en na 4km gaan we linksaf richting Ouzoud. Hier gaan we omhoog de bergen in. De weg slingert door het landschap.

We rijden terug naar het ‘zuiden’. We wilden richting Azrou, maar daar wordt het de komende tijd niet echt warm, het is zelfs koud te noemen. Dus draaien we het stuur de andere kant op. Zo gemakkelijk gaat dat.

We parkeren langs de weg om te lunchen. Eindelijk weer ons eigen eten, lekker weer. Het is geen klagen hoor, want we weten dat als we bij een familie staan met de camper het eten en thee drinken erbij hoort. De gezelligheid is veel belangrijker op zo’n moment. Maar zoveel suiker en koolhydraten zijn we niet gewend.

Als we stilstaan duikt er een man op bij de deur. Hij stelt zichzelf voor en vraagt of we van honing houden. Laat me raden, hij verkoopt honing. We zeggen dat we nog drie potten hebben staan. Hij wil wel een pot zien, hij proeft en natuurlijk is die van hem lekkerder. We zeggen nogmaals dat we voorzien zijn. Of we dan cactushoning willen kopen, het is maar 50DH voor 1kilo. Dat kan nooit, cactushoning is veel duurder, althans we betalen overal meer voor cactushoning dan voor gewone honing. En cactushoning hebben we ook nog voldoende. Dus helaas. We geven hem een hand ten teken van afscheid, hij snapt het en vertrekt.

Het landschap wordt steeds mooier en om elke bocht is er iets nieuws te zien. Het is onwijs groen en er bloeien al heel wat bloemetjes, het kleurt onze dag.

In de verte zien we sneeuw op de toppen van de bergen, met het frisse groen in de voorgrond geeft dat een leuk beeld. Er zijn veel kuddes met schapen en geiten die aan bermbeheer doen.

We dalen af door de vallei en komen bij de kloof waar de waterval in uit komt. Het stukje weg voor de brug en het stukje weg na de brug is nog steeds smal en rafelig. De rest van de weg is prima en breed.

Ik stap uit om een filmpje te maken als Co over de brug rijdt. Wat een lawaai, het is net een trein die langs dendert, ke-denge-deng.

Na de kloof klimmen we verder en het uitzicht wordt steeds mooier. Het is een groene vallei waar we op uitkijken, met mooi gekleurde bergen langs de rand. Deze mooie rit eindigt met zicht op het dorp Ouzoud en het grote hotel in de hoogte.

Om half 3 komen we aan op camping Amalou, onderin het dorp, in de buurt bij de waterval. We hebben hier al meer gestaan, het is een rustige plek met vriendelijke mensen die het beheren. We krijgen een welkoms thee met een takje ‘Shiba’, salie.

Het is een beetje nat op het terrein, hier heeft het dus ook geregend. Als we geïnstalleerd zijn drinken we een kopje thee en trekken onze wandelschoenen aan. We gaan een rondje waterval doen.

Onderweg maken we een filmpje dat we straks willen whatsappen naar de familie van de afgelopen 2 dagen, met een tekst erbij voor de kinderen die we niet meer gesproken en gezien hebben vanmorgen. En als dankjewel voor ons leuke verblijf bij hun.

Het is ook hier bijzonder rustig, er zijn bijna geen toeristen. De toeristen die er zijn komen uit Marokko zelf. Beneden in de kloof zijn de cafeetjes nagenoeg gesloten en er zijn maar een paar winkeltjes open. De boten onder aan de waterval liggen er verlaten bij, er zijn er twee bezet, maar klandizie is er niet.

Wij drinken beneden een jus d’orange bij een cafeetje en spreken een man die daar zit. Hij is normaal gesproken een gids voor een bezoek aan de waterval, maar hij heeft geen werk meer. Nu knapt hij de omgeving op voor de commune. Hij ziet er goed uit en heeft nette kleren aan.

We lopen via de trap terug naar boven. Helaas zijn er dit keer geen aapjes te zien, is anders wel een grappig gezicht. Bij de camper zitten we nog even buiten, maar het zonnetje laat het een beetje afweten, het is versluierd.

We nemen een douche, dat is wel iets aparts hier. Er zit geen douchekop meer aan, en er gaat niet alleen water via de doucheslang maar er loopt ook water in een emmer die op de vloer staat. Daar zit een kleine emmer in, het is gelijk een soort hammam.

En dat klopt, want je mag de kraan niet dichtdraaien als je klaar bent, anders gaat er iets niet goed achter bij de gasfles. Co ging eerst douchen, daarna ik, en omdat Co de kraan aan moest laten, is het een en al stoom in de doucheruimte. Alles is zeiknat, zo ook de muur waar de haakjes voor de kleding aan zit. Afdrogen is eigenlijk onbegonnen werk, want het is een en al vocht. Ik zet de deur maar op een kiertje, kan er wat stoom ontsnappen.

Als ik naar buiten stap roept de mevrouw die de wc’s bewaakt en schoonmaakt iemand, de gardien komt om een hoekje kijken en vraagt of ik klaar ben. Dan mag de kraan wel dicht. Alles weer prima voor elkaar. Het water was trouwens heerlijk heet.

We hebben 134km gereden, het hoogste punt was op 1041m, het laagste op 396m. Het werd niet warmer dan 17,5º.

We hebben een filmpje gemaakt van deze groene rit, bekijk het hier……

We wandelden 4.2km, met 130 hoogtemeters. Heen via paadjes door het bos, terug via traptreden langs de winkeltjes. Bekijk hier het filmpje……