2021 Marokko 21 februari

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.

Zondag 21 februari 2021: Bij familie langs P3533

Wat is dit toch een lieve familie, we worden schandelijk verwend door ze. Gisteravond werd er op de deur geklopt en kregen we twee kommetjes met Harira soep. Opa stond er bij en gebaarde dat we naar binnen moesten komen. Maar Fatima zei tegen opa dat we het in de camper opeten.

Weer werd er op de deur geklopt, voor een 2e kopje soep, opa zat buiten op een stoeltje en gebaarde dat we mee moesten komen naar binnen. Dus liepen we met hem mee. Een uurtje later kwam er een tajine op tafel. Die aten we met opa, Mohammed en Aziz. De kinderen en de vrouwen aten in een andere ruimte. Het smaakte heerlijk. Er was fruit na. Om 22uur rolden we ons bedje in, helemaal voldaan. Zowel ons buikje als onze zintuigen, wat een warmte hebben we ontvangen.

Vanochtend worden we uitgenodigd om te komen ontbijten. Er staat een grote stapel warme pannenkoeken gereed. We krijgen er warme, gezoete melk bij. Er komen dadels, brood, boter en een gemalen goedje op tafel. Veel te veel, maar we eten van alles iets.

We geven aan Aziz geld, wat hij natuurlijk niet aan wil nemen. We zeggen dat het een cadeau is, hij neemt het van ons aan. Het is voor de hele familie zeggen we er bij.

Als we weer in de camper zijn komt hij nog twee bekers rauwe melk brengen, vers van de koe heerlijk hoor. Dan is er een klop op de deur. We worden door Najwa uitgenodigd om bij hun te komen eten. Dat is het onderkomen waar we voor staan met de camper. Oejeh, alweer eten. We lopen mee naar binnen, en nemen wat tot ons. Najwa verstaat en spreekt goed Frans dus is het snel duidelijk dat we net bij opa en oma hebben gegeten. We zitten lekker bij een heet comfort, zelfs de poesjes gaan er lekker bij liggen.

We vertellen dat we verder gaan met onze reis. Maar het wordt afgeraden om nu te gaan rijden. Er wordt veel regen verwacht, dus zal er veel water over de weg stromen. We besluiten om nog een dagje te blijven.

Ik loop een rondje om het huis, met de kinderen in mijn kielzog. Ik heb een warme jas aangekregen van mama Masoada. Co en ik kregen sowieso plastic instappers vanwege de natte ondergrond. Er zijn prachtige wolkenluchten, vandaag is een regendag. Nou, die is volop gevallen.

Papa Aziz is met Aya en Inas buiten met de schapen. Ze komen snel terug want ze zien het aan de lucht dat er weer een flinke bui komt. Die barst in alle hevigheid los als ze bijna bij de stal zijn. Er zijn zelfs hagelsteentjes bij.

Een kleine video van de schapen die naar de stal komen. Bekijk het hier……

Als we binnen zijn kruipen we onder de warme dekens, die volop aanwezig zijn. De kinderen komen lekker bij ons zitten, gezellig. Opa ligt op de bank en valt zittend in slaap.

Dan is er eten. Het is een heerlijke couscous, die we samen met opa, Aziz en Mohammed nuttigen. Net als gisteren verdwijnt Mohammed halverwege de maaltijd. We denken dat hij de rest van de tijd met zijn gezin eet, gelijk heeft hij. Familie is erg belangrijk in Marokko. Vandaag is zijn enige vrije dag.

Na het eten brengen we de middag door onder dikke dekens. Een verwarming is er niet, warme dekens wel. Ik laat wat filmpjes zien, van het fietsen met mijn moeder op de duo-fiets, in het vlakke Nederlandse landschap. Op hun beurt laten ze een paar Marokkaanse filmpjes zien.

We zingen een deel van een liedje van Frans Bauer, en Najwa en Salma zingen een Marokkaans liedje. We hebben het leuk met elkaar, de tijd vliegt om.

De hele dag door vallen er regenbuien, morgen schijnt het op te knappen. Dan gaan we verder met onze reis. En ja, we komen zeker nog een keertje terug, Insjallah.

’s Avonds is er een mooie zonsondergang, we komen toevallig net buiten. We waren uitgenodigd door Fatima om in haar onderkomen een kopje thee te komen drinken en pannenkoeken te eten. Mangez, mangez. haha.

We zitten samen een tijdje bij het comfort, Masaoda en opa komen langs en drinken een kopje thee mee. Er wordt hevig gediscussieerd, we verstaan er niets van, maar we zitten op ons gemak.

We nemen een tijdje onze rust in de camper, ik neem de kans waar om nog een paar dagverslagen te plaatsen. Tegen 8uur worden we uitgenodigd om thee te komen drinken in het huis.

We krijgen ieder een kommetje met hete melk met daarin roggekorrels, suiker en kaneel. Het is bijzonder voedzaam en heel erg verwarmend. In het hele huis is geen kachel te vinden. Ze doen alles met dikke dekens. We eten met opa en Aziz, Mohammed is alweer naar zijn werk vertrokken met de brommer.

Het eten bestaal vanavond alleen uit melk met roggekorrels en brood en boter. Als we het op hebben komt er nog een kommetje, maar daar bedanken we voor. Opa pusht nog een paar keer, mangez, wijzend op het kommetje. Maar we zwichten niet, we hebben echt genoeg gegeten.

Deze twee dagen komen we er achter dat de Marokkanen niet alleen veel suiker in hun thee gebruiken maar dat hun eetpatroon doordrenkt is met koolhydraten.

Ze eten heel veel brood, en heel veel eten is gezoet. Dat zijn we helemaal niet gewend. Ook eten ze op andere tijden als dat wij normaal doen. Maar het samenzijn met de familie is ontzettend leuk, we genieten met volle teugen.

De kinderen blijven lang op, we gaan tegen kwart over 10 naar de camper en alles zit nog gewoon klaarwakker te zijn. Is het vanwege ons bezoek of gaan ze normaal gesproken ook zo laat naar bed?……

Morgen gaan de kinderen naar school, behalve Najwa, zij krijgt online les via haar telefoon. Dat vindt ze niet leuk, ze mist haar vrienden. Ze studeert voor lerares Frans. Nou, op zeker, dat gaat ze halen. De kinderen die we in dit gezin meemaken zijn slim en leergierig.

Trouwens, de jongste, Assil, krijgt nog de borst. Hij is nu 1 jaar en heeft al wat tandjes. Maar als hij wil legt Masaoda hem aan, in het bijzijn van iedereen. Dat heeft ons al vaker verwonderd. De vrouwen mogen zich niet laten ‘zien’ maar de borst geven en-public is geen probleem. Nu is een kind voeden een normale zaak, dus wij vinden het totaal geen probleem en eigenlijk een heel natuurlijk iets.

Morgen gaan we weer verder met onze trip. Maar we komen zeker een keertje terug. Insjallah.