2021 Marokko 20 februari

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.

Zaterdag 20 februari 2021: ergens – langs P3533

En wederom hebben we een slechte nacht achter de rug. Om 24uur werd er op de camperdeur geklopt, de politie in hoogst eigen persoon. Het is hier niet veilig dus moeten we weg. Hij zal ons de weg wijzen naar een tankstation 2km verderop. Moet dat echt, we voelen ons hier veilig. Nee, hij is onverbiddelijk, we moeten hier weg.

Het vervelende is dat ze de eigenaar van het huis waar we voor staan ook wakker hebben gemaakt, die staat buiten. We ruimen de boel op en maken onze excuses bij de man, hij kan er niets aan doen, wij ook niet. Kennelijk heeft Marokko strikte regels uitgevaardigd over ‘wild kamperen’, het mag niet. Punt.

We rijden meer dan 2km, weet niet hoeveel, en komen aan bij een tankstation langs een drukke weg. De agent is verder heel vriendelijk, vraagt of we een prettige reis hebben. Wij blijven ook vriendelijk, maar ondertussen denken we er heel anders over. Midden in de nacht eruit en weg moeten van een plek die goed voelde. Maar ja, de beste man doet ook alleen maar zijn werk.

We mogen in de autowasstraat staan, daar is het vlak, alle andere plekken zijn scheef. Er rijden de hele nacht heel veel vrachtwagens langs. De weg gaat omhoog/omlaag, dus dat geeft veel lawaai van afremmende auto’s. Kortom, een nacht om gauw te vergeten.

We rijden al vroeg weg om warm te worden, en we hebben het hier gezien. We rijden richting Khenitra en gaan daarna richting Beni Mellal. We rijden een kleine weg in, die keurig geasfalteerd is. Dan, opeens is het asfalt op, maar de piste is prima te rijden.

De omgeving is onwijs mooi en erg groen. Er zijn ook veel koolzaadvelden, dus geel is aanwezig in het landschap. Het is erg genieten.

TomTom wil ons rechtsaf hebben, die piste ziet er minder uit. We proberen een stuk, komen uit bij een smal bruggetje en besluiten om de andere weg te blijven volgen. Die brengt ons naar een klein dorp, daar is net een souk aan de gang.

We parkeren de camper voor het dorp om te gaan kijken of we er wel langs kunnen. We lopen door de hoofdstraat (er is maar één straat) en zien dat we er zeker wel langs kunnen. Er wordt niet zoveel gehandeld. Of het moet nog op gang komen.

We lopen terug en bij de plaatselijk snoepwinkel wordt ons thee aangeboden. Even later zitten we buiten op krukjes en komt er thee. En uiteraard brood en olijfolie, maar dat laten we staan, we hoeven nog geen eten. Het wordt vreemd gevonden, maar wel geaccepteerd.

In de straat zit een man in een rolstoel. Het valt me op dat een van zijn benen naast de voetensteun hangt. Ik zeg het tegen de ‘snoepmevrouw’, ze loopt er heen en zet zijn been terug op de steun. De man schijnt 104 jaar oud te zijn. Zijn benen willen niet meer, maar verstandelijk is hij prima in orde.

Als we verder willen gaan vraagt een man of hij mee mag rijden, hij noemt een plaats maar dat zegt ons niet zoveel. Stap maar in, er komt gelijk een 2e man aanlopen, die wil ook mee. Het zijn beide Imams.

De rit gaat verder door het kleurige landschap, heuvel op, heuvel af. Alleen wordt de piste slechter om te rijden. Dan opeens is er weer asfalt, pffff, dat rijdt een stuk beter zo.

In de plaats Zaouiat Cheikh stappen de mannen uit. Wij rijden verder naar Kasbah Tadla en vandaar uit noordelijk naar Boujad. Daar duiken we een kleinere weg op, verder naar het noorden.

We zijn eigenlijk best wel moe en zoeken een plek voor de nacht. We komen langs een onverhard pad dat eindigt bij een huis. We zien dat we om de hoek kunnen staan, een beetje uit het zicht van de weg. We wagen de sprong en rijden het erf op. We gokken op een rustige nacht, qua onverwacht bezoek.

Een meisje hoort ons en komt uit de deur, ze kijkt verrast, roept haar moeder en even later schudden we handjes en hebben toestemming om hier de nacht door te brengen.

We laten de camper zien aan de vrouwen en kinderen, zodat ze kunnen zien dat we hierin kunnen slapen en zo. Opa en oma worden opgehaald, die komen ook een kijkje nemen.

We worden uitgenodigd om thee te komen drinken. Er komt brood bij met olijfolie, honing en boter. We maken foto’s van elkaar in een mooie salon.

Dan krijgen we een rondleiding door het huis. We zien de keuken, heel basic, maar erg schoon en netjes. Er zijn drie slaapkamers waar de families op de grond slapen. Alles is keurig netjes, de dekens worden elke dag opgeruimd en weer neergelegd als ze gaan slapen.

We mogen de stallen zien met schapen, er zijn koeien buiten, er lopen kippetjes en kalkoenen rond en twee honden. Oei, nou ja, we zien het wel vannacht. Opa loopt hand in hand met Co, een schattig gezicht.

Dan geven we aan dat we uit willen rusten in de camper, we zijn echt moe na twee gebroken nachten. We gaan lekker een uurtje op bed liggen.

Als we wakker zijn wordt er een dienblad gebracht met koffie en koekjes en een dienblad met brood en smeerkaas. Wat een verwennerij allemaal. Ze zijn hier erg op eten gericht. Gastvrijheid staat hoog in het vaandel.

We gaan op onze normale tijd maar niet eten, want opa had het al over een geslacht schaap. Dus we zullen vanavond wel mee eten.

Het is een grote familie, die hier bij elkaar woont. Opa heeft 5 kinderen, één zoon woont in Canada, een andere in Frankrijk, de rest in Marokko. Twee van die drie wonen met hun gezin bij opa en oma in hetzelfde huis. Het is wel gezellig zo met elkaar.

We hebben vandaag 152km gereden, zijn niet zoveel opgeschoten op de kaart, maar dat geeft niet. We zijn aan het reizen en hebben de tijd.

Bekijk hier het filmpje van vandaag……