2021 Marokko 18 maart

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.

Donderdag 18 maart 2021: Ouezzane – Ksar Sghir

Vannacht om half 2 stond er een luid blaffende hond naast de camper. We waren allebei wakker dus ik pak de Dazer uit mijn fietstasje en doe het dakluik open. Ik richt de Dazer op de blaffende hond en hij druipt langzaam af. Maar ja, je bent wel weer klaarwakker. Langs de camping komt veel verkeer langs, ook ’s nachts. Geen plek voor herhaling.

We rijden even na half 8 weg, op naar Tetouan voor een PCR test. De N13 is prima te rijden, we schieten lekker op. Het is niet druk met ander verkeer. We klimmen en dalen en slingeren door de bergen.

Dan moeten we in de remmen, er zijn zeer regelmatig ruwe plekken in de weg/verhogingen. Er zijn duikers onder de weg aangebracht, kennelijk op punten waar bij regen veel water over de weg gaat. Als alle plekken zijn voorzien van duikers zal er wel een nieuw asfalt kleedje overheen komen, maar tot die tijd is het afzien voor de mensen hier.

De omgeving is weer prachtig, groen, veel huizen in de bergen en regelmatig mensen langs de weg die vriendelijk terug zwaaien. Wat houden we toch van dit mooie land.

De N13 gaat in noordelijke richting verder, we rijden onder Chefchaouen door, de blauwe stad. We zien het alleen vanuit de verte, we zijn op een missie en hebben geen tijd om het te bezoeken.

Ook hier zijn wegwerkzaamheden, de weg wordt breder gemaakt. Gelukkig maken ze de piste waar we met z’n allen op rijden regelmatig nat, zodat het niet zo stuift. Een werk-vrachtwagen rijdt over een ander deel en daar stuift het wel, we rijden door een stofwolk, het is nog erger dan mist.

We komen aan in Tetouan. En heel on-Marrokaans, de toegangsweg is slecht en we missen alle lantaarnpalen. Maar dat wordt ruimschoots vergoed als we op de ringweg komen. Hier is alles spic-en-span, met overdreven veel lantaarns. Op de boulevard is het netjes en mooi en er zijn speelplekken voor de kinderen.

We rijden naar het busstation, daar is een grote parking. Het staat bijna vol met taxi’s, we kunnen er nog net bij. Coordinaten: N35.5616, W5.3733. We nemen een taxi naar het laboratorium om een PCR test af te laten nemen. We hebben gisteren gebeld en je kunt gewoon zo binnen lopen. De uitslag is binnen 24 uur bekend. Coordinaten: N35.569673, W5.375815.

We worden zeer vriendelijk ontvangen door twee vrouwen, waarvan er eentje goed Engels spreekt. Onze paspoorten worden in de computer ingebracht en even later wordt er met een wattenstaafje door onze neus gestreken. Het gaat een stuk rustiger en zachter dan in Nederland, toen we een PCR test moesten laten doen om naar Marokko te kunnen vliegen. Toen heb ik best wel lang last gehad van mijn neus. Nu heb ik er bijna geen erg in. Zo kan het dus ook. Er wordt geen monster uit de keel genomen.

De Engels sprekende mevrouw zegt dat we vanavond de uitslag in onze mailbox hebben, kijk dat zijn nog eens berichten. Kosten: 500DH per persoon, het kan dus gewoon een stuk goedkoper. In NL betaalden we € 85,00 p.p. En dan hadden we nog het goedkoopste lab uitgekozen.

We lopen de stad in en kopen een Maroc internet-kaartje, voor als we de volgende keer Marokko in komen, dan hebben we meteen internet en hoeven we niet eerst op zoek. We laten twee formulieren printen die we in moeten vullen, het zijn gezondheidsverklaringen. We kopen Marokkaanse pinda’s en lopen met een boogje terug naar de camper.

We rijden Tetouan uit richting het westen en duiken daar de R401 op naar het noorden, naar Ksar Sghir waar we willen overnachten. We zijn nog steeds niet gebeld door Balearia en sturen nog maar weer een mailtje naar de NL ambassade. We krijgen antwoord dat ze er nogmaals achteraan gaan. Er is in ieder geval actie.

De omgeving waar we door rijden is prachtig, de weg is redelijk. We zien regelmatig bloeiende mimosa struiken en bremstruiken.

Dan komen we allemaal volgepakte auto’s tegen, er is ergens een souk gaande, leuk hoor, we hebben de tijd aan boord. Even later komen we aan in Anjra, de weg gaat langs de markt. Het is druk met vrachtwagens en een bus, dus is het file rijden door het dorp.

Na de drukte parkeren we de camper en lopen naar de kleine souk. Het is regionaal, er zijn veel mensen met die leuke hoeden met pompoentjes erop. Al een hele tijd zien we de vrouwen gekleed in de traditionele kleding van deze streek. Ze lopen met strooien hoeden en roze schorten voor.

We kopen pinda’s en walnoten bij een kleine kraam. Het is een levendige markt. Er is een slagersafdeling, alles van het dier wordt verkocht/gebruikt. Een oud mannetje zit op de grond op een blokfluit te spelen, we genieten van dit alles.

We gaan weer verder, de weg wordt slechter, er zijn vele verzakkingen, rustig aan, doucement. De uitzichten zijn prachtig, wat genieten we nog van dit laatste ritje door het mooie Marokko.

We rijden langs een stuwmeer. We worden ingehaald door een Transport Mixte, en zien regelmatig vrouwen naar hun huis lopen, ze zijn net uitgestapt. Ze lopen met volle tassen en er zijn weer veel verhalen en nieuwtjes te vertellen.

Dan krijgen we het water in beeld, met aan de overkant Spanje, kijk we zijn in ieder geval in de buurt. We rijden naar een parking bij een restaurant en vragen aan de patron of we hier mogen overnachten. Dat is prima, als we vragen wat de kosten zijn zegt hij dat we de gardien maar iets moeten geven. Wat we later doen.

Dan is het wachten op een telefoontje van Balearia, wat maar niet komt. Verdorie, zijn we al zover, nu willen we ook varen morgen. We sturen nog maar weer een mailtje naar de NL ambassade. Die gaan er achteraan en mailen terug dat Balearia ons vandaag heeft gebeld en gemaild. Maar we hebben de telefoon constant bij ons en checken regelmatig onze mailbox. Njente, nada.

We hebben ook af en toe onze Marokkaanse telefoon over laten gaan, wat goed ging. We vragen aan Ingrid, de Belgische vrouw in Aourir of ze ons wil bellen op het Marokkaanse nummer. Even later whatsapp belt ze dat het niet lukt omdat een Franse stem zegt dat er geen ‘dienst’ is. Oei, zal nu net ons beltegoed op zijn. We lopen meteen naar het dorp. Bij de mini-market voor aan de parking hebben ze Maroc opwaardeer kaartjes. Hij regelt het voor ons en dan zijn we weer bel-baar.

Ik vul via een gekregen link van de NL ambassade een support pagina in op de Balearia site dat we weer connectable zijn en gebeld willen worden omdat we nu toch wel erg graag met de boot mee willen.

En ja hoor, daar is het lang verwachte telefoontje. Het is een Frans sprekende vrouw, of we Frans spreken of liever Engels. Doe maar Engels. Dan worden we met 5 minuten terug gebeld door iemand anders. Dat worden 30 minuten, maar een kniesoor die daar op let.

De man gaat aan de gang maar komt dan met de melding dat het computersysteem het even af laat weten. Ik zeg, belt u ons dan s.v.p. terug als alles weer werkt. Ze bellen nl. vanuit Spanje en we hebben voor 30DH op laten waarderen. Dat doet hij.

Na een half uur wachten werkt alles weer, geven we onze creditcard gegevens door en is de ticket geboekt. Het kost € 76,00, voor 2 personen. Dat lijkt me vrij goedkoop, ik vraag of daar de camper ook bij in zit. Een camper, vraagt hij? Ja een camper. Oh, dat verandert de prijs hoor, dat snappen we.

Even later is de camper ook ingeboekt, de totale kosten zijn € 291,00. Ik herhaal voor de zekerheid: 2 personen een 1 camper, van Tanger Med naar Algeciras. Si, dat klopt. Hij zei nl. elke keer Tanger, en dat is toch echt een andere plek.

Hij stuurt de tickets via email. Als ik de mailbox open komen daar ook net de uitslagen van de PCR test binnen, we zijn negatief. Yes, we mogen reizen, it giet oan. We worden ook nog gebeld door de vriendelijke, Engels sprekende dame van het lab, dat ze de uitslagen heeft gemaild. Ik geef aan dat ik ze net zit te lezen en dat we heel blij zijn. We bedanken haar hartelijk voor haar support. Is toch netjes dat ze het nog even telefonisch doorgeven.

Het is wel een drukke plek hier. Naast de parking is een plek waar veel vrachtwagens staan en we horen regelmatig een brullende motor. Voor ons zijn er twee hoge bruggen. Eentje is de snelweg, daar hebben we niet zo’n erg in. Maar de andere brug is een spoorweg waar regelmatig een trein over heen rijdt, luid toeterend. Twee keer is er een onwijs lange autotrein.

’s Avonds is er weer een mooie zonsondergang, dit keer zakt de zon weg in het water. Het is een fijn gevoel dat alles geregeld is en we morgen over kunnen varen naar Spanje. We hadden nog zeker wel een maandje willen blijven, maar pakken deze kans met beide handen aan.

We hebben 180km gereden. Het hoogste punt was op 650m, het laagste punt op 18m, alhier. Bekijk hier het filmpje van deze leuke en spannende dag, pffff.