Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.
Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.
Woensdag 13 januari 2021: Langs de P1737 – Aguerd Nissil, langs P1505
Vanmorgen bij het opstaan is het -0,5º, er staat een beetje ijs op het dakraam. In de camper is het behaaglijk, we hebben de verwarming om 05.30uur aan laten gaan.
Er kwamen gisteravond nog laat auto’s en brommers langs, en het begint ook vroeg met verkeer op de weg. Om 8.38uur komt het eerste zonnetje op de bergen, de sneeuw kleurt roze door het warme ochtendlicht. De akkertjes beneden zijn wit bevroren.
Het aantal auto’s en het feit dat het mix transport busjes zijn geeft aan dat we straks weer een markt gaan passeren. Ik kijk het na in eerdere verslagen en zie dat het vandaag markt is in Toubkal, 6,5km verderop onze route.
Om 9.15uur gaan we van start, dan is het nog niet zo druk op de markt en kunnen we er goed door heen rijden. Het begin van de route ligt nog volop in de schaduw, de zon voelen we pas op ons schijnen als we door Toubkal zijn heen gereden. Het is inderdaad rustig, de markt wordt nog opgebouwd.
Verder op de route komen we allemaal busjes tegen, vol met mensen die de markt gaan bezoeken.
Het is een genot om hier te mogen rijden, het is zo’n mooie omgeving. Het enige wat tegenvalt zijn de plekken waar modder op de weg ligt, nu met wat bevroren water. Die plekken zijn op zich wel te doen, maar na die plekken ligt er zand en grind op de weg en gaat het vaak steil omhoog. Dat is vooral lastig omdat we voorwiel aandrijving hebben. De voorbanden krijgen het te verduren omdat ze het gehele gewicht omhoog moeten trekken. Op asfalt gaat dat prima, maar als er los spul op ligt wordt het een ander verhaal. Dus af en toe is het best wel spannend.
Op twee van de vele modderplekken zijn mensen aan het werk om de grotere stenen weg te halen. Een shovel heeft de ergste modder aan de kant geschoven.
We komen steeds hoger in de vallei en het zicht wordt wijds. Ook hier zijn er veel akkertjes, waarop het groen al behoorlijk aan het groeien is. Het witte van het vriezen is hier door de zon verdreven.
Dan komen we op sneeuwhoogte, de weg is verder wel schoon. We stoppen een tijdje om de koppeling af te laten koelen. We rijden een automaat en door het slippen van de banden begint de koppeling wat te ruiken.
Waar we stilstaan is het een mooi gezicht en uitzicht. Er zijn wat huizen waar we op kijken en het leven gaat daar zijn gangetje. Mama zet de koetjes buiten, ze krijgen gelijk voer. Een jongetje geeft de geitjes eten, kippetjes scharrelen rond, het is zeer campestre.
Ik zet van bovenaf de camper op de foto in deze mooie omgeving en als ik weer afdaal naar de weg zijn daar opeens twee jongetjes. Ze groeten verlegen, maar als ik weer in de camper ben komen ze toch dichterbij. Ze zijn toch niet zo verlegen want ze vragen om l’argent/geld. Nee, je kunt wel een sinaasappel krijgen. Intussen is de groep aangegroeid tot 7 jongetjes, ze krijgen allemaal een sinaasappel/mandarijn. Als ik een foto maak duiken ze rapido weg.
We gaan verder, de kleuren in de bergen worden steeds mooier en intenser. Het is vooral rood wat we zien en de vergezichten zijn erg mooi. We nemen twee lifters mee, de mannen zijn heel dankbaar dat ze mee mogen. Of we naar Agouim gaan, nee, zover komen we niet. Dat wordt niet begrepen, maar ze komen er vanzelf wel achter als we stoppen.
Er zijn veel schapen/geiten kuddes onderweg, uiteraard met hun herder. Er zal ongetwijfeld te eten zijn, anders lopen ze hier niet. En na de regen kan het alleen maar beter worden, de natuur geeft dan vaak overvloed.
Ook zien we een groep jongens op een helling, er wordt gegraven, zal het boomplantdag zijn?
Dan komen we bij de vlakte waar de wanden onwijs mooi gekleurd zijn, door de aanwezige mineralen. Hier voert geel de boventoon.
In een dorpje vlak voor ons eindpunt laten we de mannen uitstappen. In dit dorp zullen ze vast wel een lift verder kunnen vinden.
We stoppen vandaag bij het dorpje Aguerd Nissil, we dachten dat het Zaouite el Kadi heette, maar dat is het hoger gelegen dorpje. Vorig jaar maart stonden we hier voor de eerste keer en maakten toen kennis met Houda, een juffrouw van het schooltje dat beneden bij de weg staat.
Houda is getrouwd met Steve, een Belgische man, die we later spraken en die de volgende dag met ons mee reed naar Agouim. Steve is nu in Agadir en komt zaterdag in Ouarzazate, waar hij een appartement heeft. Hij werkt vanuit huis, en in Ouarzazate heeft hij een betere internetverbinding dan hier in Aguerd Nissil.
We bellen met hem en spreken af dat we elkaar zondag gaan ontmoeten in Ouarzazate, we verheugen ons er op, het is een vriendelijke man.
Voor bij het dorpje is een meertje en dat is een spiegel gelijk. Als we met de camper op een plekje staan komt voor de eerste keer een schaapskudde langs, hij zal nog 4x voorbij komen. Er lopen een paar lammetjes bij.
Om half 3 gaan we fietsen. Ik heb eerder twee routes uitgezet in Komoot. We gaan direct een onverhard pad op en komen uit in een dorpje aan de andere kant van de berg. Ik had zelf een route uitgezet, die land over zand ging. Maar dat is niet verstandig met deze ondergrond na alle regen.
De weg loopt dood in het dorpje, waar we al snel worden uitgenodigd om thee te drinken. De uitnodiging was om te komen eten, maar we buigen het om naar thee, dat is ook goed.
We zitten buiten in de heerlijk warme zon. Dat is wel nodig, want het is maar 12º. Brahim die ons uitnodigde vertelt dat hij werk heeft in Errachidia, een slordige 370km naar het oosten, hij brengt elektrokabels aan langs de wegen en in dorpjes.
Hij werkt 90 dagen achter elkaar en is dan 15 dagen thuis, hij verdient hier 120DH mee per dag. Dit kom je te weten als je vraagt waarom hij thuis is, of hij nog werk heeft in deze Corona tijd. Wel dus, maar hij is nu net 15 dagen thuis.
Na 45 minuutjes stappen we weer op en fietsen terug naar de weg, waar we langs ‘ons’ dorp rijden en dan verder omhoog.
We rijden over de lange brug over de rivier en daarna gaan we rechtsaf een onverharde weg op die ons omhoog naar een dorp voert. Ook bij dit dorp zijn de bergen gekleurd door de mineralen.
We fietsen over kleine paden tussen de huizen door en hebben contact met de mensen, vooral vrouwen. Het is al net als in Bou Ahmed, ze zijn heel open en vriendelijk.
We zien van boven twee vrouwen in een ommuurde ruimte waar de koeien staan. Als we later langs het huis komen worden we uitgenodigd voor thee., er is geen ontkomen aan, haha.
Hier is het interieur compleet anders als gisteren bij Ghadiza en Radja. Er staan rondom luxe bekleedde banken, waar we plaats op mogen nemen, en we krijgen een dikke deken om over onze benen te leggen. Er is een mooi versierd plafond. Wel grappig, aan het plafond is om de spaarlamp, die er kaal aan hangt, het doosje een beetje omheen gevouwen, kennelijk is het licht te scherp.
De tv wordt aangezet en twee jonge meisjes brengen thee, en natuurlijk iets te eten. De twee jonge meisjes zijn in dienst bij de twee oudere vrouwen.
Een van de meisjes heeft henna versieringen op de binnenkant van haar hand, maar ook op haar voeten, het ziet er sierlijk uit. De vrouwen spreken alleen Arabisch, en ze praten tegen ons alsof we alles begrijpen wat ze zeggen. We begrijpen veel niet, gelukkig spreekt één van de meisjes een heeeeeel klein beetje Frans. Maar we hebben wel lol samen.
We nemen afscheid, of we niet zeker weten dat we willen blijven eten, het is tajine. Nee, dank je hartelijk, we gaan terug, want het zal zo wel kouder beginnen te worden. En dat is zo, de zon neemt in kracht af.
Dit vinden we zo leuk, mensen ontmoeten, samen thee drinken en lachen met elkaar.
Terug komen we langs de school, waar Houda Franse les geeft aan kinderen van 11 t/m 13 jaar. Er zijn twee lokalen waar de kinderen les krijgen. Bij eentje staat de deur open bij de andere is de deur dicht.
Daar vinden we Houda. Zij en de kinderen zitten met hun jas aan, en dikke kleding, het is koud in het gebouw. We vragen of er geen verwarming is. Ja die is er wel, maar is heel oud en voldoet niet meer. Arme kinderen en juffie. Het is sowieso in de gebouwen in Marokko altijd wel koud, en zeker hier in de bergen.
Het lesgeven is verdeeld over de dag, vanochtend zaten er kindertjes in de leeftijd van 8 jaar in de klas en vanmiddag dus de oudere kinderen tot 13 jaar, zij kregen les van 13.30-18uur.
Aan het einde van de middag zien we vanuit de camper vrouwen terug komen met volgepakte ezeltjes, hetzij met wasgoed, hetzij met voer voor de veestapel die thuis staat.
Het begint te schemeren als er een auto bij de camper stopt. We hebben vanmiddag de man al gesproken op de toerit naar het dorp, toen we terug kwamen lopen van het schooltje. Hij spreekt alleen Arabisch, we wezen naar onze camper, maakten een slaapgebaar, en noemde de namen van Houda en Steve, geen probleem zei hij.
De man was zojuist ook al geweest en we begrepen niet wat hij wilde. Nu heeft hij Houda mee, die Engels spreekt, en ze geeft haar telefoon aan ons, het is Steve. Die legt uit dat de man wat gegevens van ons wil. Co vraagt, is het de burgemeester, ja zoiets dus.
We laten Houda foto’s maken van ons paspoort en het politienummer en dan is alles goed. Houda vertaalt nog iets van wat de man zegt, als we iets nodig hebben dan moeten we het maar doorgeven. Of we nog eten nodig hebben, nee dankjewel, we hebben alles aan boord.
We hebben niet zoveel gereden vandaag, 42.9km. Het laagste punt was ons vertrekpunt, 1611m, het hoogste punt was op 2260m. We zijn vandaag geëindigd op 1930m. We startten de dag met -0,5º, het werd uiteindelijk zo’n 12º.
We hebben twee filmpjes gemaakt, eentje van de rit met de camper en eentje van het fietsen.
Terug naar 12 januari 2021 | Terug naar ‘overzicht‘ Naar ‘coordinaten‘ Naar ‘reisroute‘ |  Verder naar 14 januari |