2021 Marokko 12 januari

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.

Dinsdag 12 januari 2021: Taroudant – langs de P1737

De nacht was frisjes te noemen, niet in de camper hoor, onder het dekbed was het lekker warm. Bij het opstaan is het buiten 6º, binnen gelukkig warmer, we hebben vroeg in de ochtend de kachel aan laten gaan.

Het was vannacht redelijk rustig op de weg en ik denk dat het komt vanwege de avondklok die in Marokko geldt, tussen 20 en 8uur mag je niet buiten zijn.

Ik heb trouwens, denk ik, nog geen enkele keer in het verslag vertelt dat als we een grotere winkel bezoeken in Agadir (en in Marrakech) dat bij de ingang je temperatuur wordt gemeten middels het richten van een apparaat op je hand. We hebben nog geen enkele keer meegemaakt dat er iemand geweigerd werd vanwege een verhoogde temperatuur. Dus het was gisteren wel erg druk in de Carrefour, maar iedereen is gemeten bij binnenkomst.

Rond 10uur gaan we rijden. We gaan vanaf de camping rechtsaf richting Ouarzazate. Daar gaan we niet naar toe, niet direct, we gaan bij Aoulouz de bergen in.

Een paar kilometer nadat we zijn gaan rijden draaien we rechtsaf de P1706 op, een kleinere weg dan de N10. We rijden al die tijd door landbouwgebied, en het begint al aardig groen te worden.

We zien heel veel pompoenvelden. Op één ervan wordt net geoogst, helaas geen foto, we zagen het te laat. Ze liepen met drie van die joekels van pompoenen op hun nek.

We rijden evenwijdig aan de Hoge Atlas, op de toppen ligt sneeuw. Het is een mooi gezicht, heel majestueus. Het is een leuke route, die we nog niet eerder hebben gereden. Na 8 jaar in Marokko vinden we nog steeds wegen die we niet eerder hebben gereden.

Aan het einde van de P1706 draaien we weer de N10 op en rijden door Aoulouz. Het is druk, we denken dat er markt is. De weg is rommelig en het is uitkijken geblazen. Er is door de vele regen in dit gebied overal modder op de weg gespoeld.

Een aantal kilometers voorbij Aoulouz willen we rechtsaf de P1737 op naar Agouim, die plaats ligt op de Tizi-n-Tichka pas. Aan het begin van de weg staat een bord met ‘route barrée’. Oh jee, de weg is gesloten.

We zetten de camper aan de kant en knipperen naar een tegemoet komende taxi. Hij stopt, we vragen aan de chauffeur of de route dicht is, of dat we door kunnen naar Agouim.

Hij zegt opeens blij, ah Agouim, dat herkent hij, ja hoor, alsmaar rechtdoor. Nee, we willen weten of de route open is. Hij snapt het niet denken wij, hij zegt alleen maar ja op alles.

We besluiten om te gaan rijden, en als we terug moeten gaan we terug, dat is geen straf op deze mooie route.

We genieten van het landschap en de mensen die we tegen komen, ze groeten en zwaaien vriendelijk naar ons terug. Sommige zelfs met twee handen, heel enthousiast.

We komen mannetjes tegen op ezeltjes, en volgeladen auto’s rijden heen en weer, er is ergens markt. En ja hoor, in Ouzioua. Ik weet dat het een brede weg is, dus rijden we eerst door de markt heen. Het is druk op straat.

Na de markt parkeren waar het breed genoeg is, voor een huis. We gaan eerst eten. De mevrouw van het huis waar we voorstaan komt even kijken, evenals haar zoontje, bonjour, ça va?

Als we uitstappen om naar de markt te gaan, vraagt ze of we thee komen drinken. We gaan eerst naar de markt, daarna willen we wel thee drinken hoor.

Ik weet nog van een vorige keer dat het een leuke markt is. Toen liep-ie op zijn eindje, nu niet, er is volop reuring. Er zijn alleen maar kleine boertjes, met hun eigen geteelde producten, ze verkopen vooral aardappels.

Er zijn ambulante slagers, met een piepkleine kraam, maar groot genoeg om hun producten te tonen en te verkopen.

We kopen weer van die heerlijke donkere honing, met een stuk raat er in, voor 50DH. Hier hadden we die de vorige keer ook gekocht en de honing is heerlijk.

Als we terug lopen worden de auto’s hoog opgeladen met goederen. Nog niet met mensen, die zitten nu op de terrasjes thee te drinken en te socializen met elkaar.

Als we terugkomen bij de camper staat daar de mevrouw op ons te wachten, maar het is ons niet duidelijk of we nu thee kunnen komen drinken. Ze maakt geen aanstalten om ons binnen te vragen. Nou, dan gaan we verder met onze rit, slemma, tot ziens.

Even buiten het dorp is er een omleiding, de brug wordt gerepareerd. Voetgangers kunnen er wel overheen, wij moeten onderlangs door de rivier. Daar stroomt pittig water doorheen, maar we zien een auto rijden en dat gaat goed.

Verderop stoppen we bij een goedlachse vrouw, met dochter, Ghadiza en Radja. Even later zitten we binnen aan de thee. Er komt eten bij in de vorm van brood, olijfolie, honing en koekjes. We zeggen dat we net in de camper hebben gegeten en dat thee genoeg is.

Als de thee op is komt er een tajine op tafel, die had ze al klaar staan voor hunzelf om op te eten, eet smakelijk, het is voor jullie. Co eet een klein beetje mee, maar ik heb echt geen trek. Het is geen probleem.

Ze wonen vrij eenvoudig, dat weten we omdat we op kleden op de grond zitten. Als men het wat beter heeft zijn er banken om op te zitten en te slapen. We bedanken de familie en geven een cadeautje. Tot een volgende keer hoor.

We rijden verder en gaan af en toe aan de kant om ‘mix transport’ busjes langs te laten, met mensen die de markt hebben bezocht. Verderop zien we regelmatig mensen lopen met goederen, op weg naar huis, net uitgestapt uit de busjes.

We bevelen deze leuke route vaak aan camperaars aan, de route van Aoulouz naar Agouim. Dan vertellen we ook dat de weg redelijk tot prima is, maar na al die jaren dat we deze route rijden, moeten we daar een beetje behoudender over zijn.

Het asfalt wordt minder, en de weg wordt steeds rafeliger en daardoor smaller. En nu, na de vele regenval in deze regio, zijn er veel plekken waar modder op de weg ligt. Het wordt wel geruimd maar het is voorzichtig aan. We hadden niet 2 dagen eerder hier moeten zijn. Maar de route heeft voor ons nog steeds zijn charme.

We rijden constant bovenlangs de rivier die in de diepte ligt, en waarlangs er vele groene akkertjes te zien zijn. Aan de andere kant van de rivier liggen ook dorpjes en daar gaat dan een lange hangbrug naar toe voor voetgangers. Er stroomt behoorlijk water door de rivier.

We komen steeds hoger de vallei in, ook qua hoogtemeters. De uitzichten zijn prachtig en heel kleurrijk. De lemen huizen zijn in de kleur van de aarde waarop ze staan. Het is veel bruin, geel, rood en groen wat we zien.

Dan komen we bij een dorp en daar ligt wel heel veel modder op de weg, een dikke laag en verderop wat water. God zegen de greep, maar als we er op rijden valt het heel erg mee.

Een volgend dorp heeft geen asfalt meer, maar het is een vaste laag aarde. Dit is al een paar jaar zo, er komt gewoon elke keer een laagje bij.

In het laatste dorp waar we doorheen rijden voordat we stoppen zijn er veel mensen op straat, ze genieten van het laatste zonnetje dat zijn warmte nog best afgeeft.

De eerste keer toen we deze route reden, in 2015, was dat met Hannie en Nanda. We sliepen toen op een plek langs de weg, en dat ging toen prima. We komen langs die plek en besluiten om hier te overnachten.

We installeren ons en gaan nog even in het zonnetje staan. Er zijn een paar mannen achter de camper, eentje wacht op een lift hij moet het onverharde pad op achter hem. Of we een sigaret hebben voor hem, nee sorry, we roken niet. Verstandig zegt hij.

Even later komt er een man met een ezel, de spullen van de wachtende man worden erop geladen en dan is het spul verdwenen.

Als we in de camper zitten en het begint te schemeren ziet Co een man met een ezeltje vanaf de lager gelegen akkertjes de weg op stappen. Althans dat wil hij doen met zijn volgeladen ezel, maar kennelijk is de ezel te zwaar beladen en kukelt het beestje met lading en al het talud weer af.

Co loopt er heen en ziet het beestje nog verder naar beneden rollen, zo’n 10 meter verder ligt het stil. Een tijdje later komt de man met een lege ezel boven en haalt daarna nog wat van zijn gereedschap op. Hij controleert de poten van het beestje. Wij sluiten de gordijntjes want het is ondertussen donker geworden, dus hoe dit afgelopen is weten we niet.

We hebben een filmpje gemaakt van onze rit naar en door de bergen.
Kijk hier verder…..

We hebben 142km gereden, het hoogste punt is 1611m, het laagste punt 275m. We startten de dag met 6º, tijdens de dag werd het 15º maar het zonnetje was heerlijk, met bijna geen wind.