2021 Marokko 11 maart

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.

Donderdag 11 maart 2021: Had Boumoussa – Sebt Ait Rahou

Ik ben net wakker als ik de megafoon aan hoor gaan, het is 6.15uur, ik zeg tegen Co, komt-ie….. Hij komt luid en duidelijk over, niet te missen. Om kwart voor zeven horen we mannen naar de moskee komen.

Tussendoor beginnen de hanen te kukelen, volgens hun natuurlijke klokje wakker geworden of ‘ingefluisterd’ door de imam, wie zal het zeggen.

Om half 9 rijden we al, er hangt grondmist en de velden zijn nat van de dauw. Af en toe zijn ze aan het werk op het land. Het is nu groeitijd voor de gewassen dus is er niet zoveel activiteit.

We rijden verder noordelijk, richting Khouribga, uitgesproken als Goeribka, ja totaal anders als dat je het geschreven ziet staan. We rijden tussen groene velden door en er zijn percelen met heel veel bloemetjes, leuk hoor.

We hebben al gauw drie lifters mee, 2 vrouwen en een jongen. De jongen ziet er wat armoedig uit, met winkelhaken in zijn broek. En dat is niet omdat het mode is. Als hij op een gegeven moment uitstapt zien we dat hij naar zijn werk gaat, waarschijnlijk in de landbouw, ja dan zie je er niet op je mooist uit. Hij had wel hele mooie tanden, hij lachte gemakkelijk.

Als de jongen is uitgestapt beginnen de vrouwen een heel gesprek met elkaar, wij kunnen elkaar zowat niet meer verstaan, haha. We zien ezeltjes langs de weg staan en vragen aan de vrouwen of ze naar de souk gaan. En dat is zo.

Even later komen we aan in Khmis Bni Chegdale, Khemis betekent donderdag, hier is de wekelijkse markt aan de gang. We parkeren de camper voorbij de markt en storten ons in het feestgedruis. De vrouwen gaan naar een gebouw, waar een vaccinatiepunt is.

Links van ons is de veemarkt, wat is het hier onwijs druk, het staat hutje mutje. Een man spant een paard voor een wagen en gaat proefrijden. Rechts zijn er allerlei theetentjes. Als ik omkijk naar de theetent waar we voorstaan gebaart een man naar me, of we thee willen komen drinken. Het gebaar van ‘ateej’ (fonetisch) dat kennen we ondertussen wel, na alle uitnodigingen onderweg om thee te komen drinken.

We maken kennis met Mohammed, een goedlachse, goedgevulde man. We krijgen thee zonder suiker en terwijl we met hem praten en om ons heen kijken wordt hij heel wat keertjes begroet met een ferme handdruk. Hij is bekend in het dorp.

De man die het paard ingespannen heeft rijdt een aantal keren heen en weer. Ook moet het paard met kar en al achteruit lopen. Of hij het paard uiteindelijk heeft gekocht dat weten we niet want we nemen afscheid van Mohammed. Hij nodigt ons nog uit om met hem mee naar huis te gaan om te eten, maar we willen verder met reizen, na zolang te hebben stil gestaan. Shukran.

In Tafraoute gaan de camperaars in het dorp vaak donuts kopen, bij een cafeetje bij de grote brug. Op deze markt worden ze ook volop gebakken, er zijn diverse punten waar je deze lekkernij kunt kopen.

Verder zie je op de markten in kleine dorpen ook vaak een schoenmaker en een naaier, alles wordt ter plekke voor je gemaakt c.q. gerepareerd. Er worden eigen gemaakte bezempjes verkocht, er wordt houtskool aan de man gebracht en we zien de rieten basis voor de thuis hammam. Oh ja, en je kunt vers geslachte kip kopen, geslacht terwijl u wacht.

Er zijn ook plaatselijke boertjes en boerinnetjes die mooie kippen en goeie eieren verkopen. Levende kippen hoeven we niet en eitjes hebben we nog voldoende op voorraad, helaas dus.

We rijden verder en zoeken een plekje om te eten. Die vinden we op een kleine weg die we ingeslagen zijn. Co sleutelt nog iets aan de toiletcassette, want het klepje in de wc gaat niet zo soepel open en dicht. Hij vijlt het door Youssef gemaakte uitsteeksel wat af en dan loopt alles weer prima. Fijn zo’n handige man.

Ondertussen fotografeer ik wat lentebloemetjes, wat een kleuren zijn er te zien.

Na het eten rijden we de weg verder af en stoppen bij een veld met veel bloemen er in. Ik ben even fotomodel en als we terug instappen komt er een Mercedes voorbij die even verderop stopt.

Als wij hun voorbij rijden gebaren de mensen of we willen stoppen. Dat doen we. Als we naar ze toe lopen krijgen we een net geplukt bosje bloemen in onze handen gedrukt, leuk. We maken samen wat foto’s en wisselen 06nummers uit. De mensen zijn leuk en goedlachs. Vooral opa ziet er heel tevreden uit, het lijkt ons een vriendelijke man. Ze zijn lekker een dagje op stap.

We zien veel schaapskuddes en ook koeien tussen de bloemetjes staan. Dan opeens zien we in de verte wat kamelen lopen bij een paar huizen. Dat is weer eens wat anders als schapen, geiten en koeien. We zien een steenuiltje op een elektra draad zitten.

We nemen een oudere man mee en een kleine jongen. De man wil naar Khouribga en de jongen gaat naar school. Wij gaan niet helemaal naar Khouribga dus we zien wel tot hoever de man mee kan. Hij is in ieder geval heel dankbaar, hij zegt elke keer shukran.

Als de jongen uitgestapt is zien we hem gelijk enthousiast zijn verhaal vertellen aan zijn vrienden. Twintig meter verderop staat een man die mee wil, hij zag de jongen uitstappen. Kom maar binnen hoor.

Hij wil ook naar Khouribga. Als we op een punt aankomen waar wij rechtsaf willen wordt er geprotesteerd achter ons. We gaan dus nog maar even verder, haha.

We rijden uiteindelijk naar Khouribga en de mannen stappen uit bij een vaccinatiepunt. Wij rijden door en slaan rechtsaf de N12 op naar Oued Zem.

In Oued Zem slaan we linksaf richting Moulay Bouazza. De weg wordt slechter met veel oplappingen en rafels. Maar het is gelukkig niet druk. Ze zijn met wegwerkzaamheden bezig, in dit geval worden er duikers onder de weg door gelegd waar normaal gesproken veel water over de weg gaat. Bij deze punten zijn er bypasses, die redelijk goed te rijden zijn. Het zijn er een stuk of 6.

Dan wordt het toch wel wat drukker met tegenliggers, allemaal autootjes met schapen en koeien er op. Er is dus weer ergens markt vandaag. De omgeving was eerst heel groen en wordt nu een beetje saai met donkere kleuren en veel naaldbomen.

Op dit stuk nemen we nog een oudere vrouw een aantal kilometers mee. Als ze uit stapt vraagt ze wat ze moet betalen. Nee, dat hoeft niet hoor wijffie, ga maar lekker naar huis.

De greenery keert verderop gelukkig weer terug, zo ook de bloemetjes. Wat houden wij toch van het mooie noorden, vooral in de lentetijd.

We komen langs een afslag naar Rabat. We gaan langs de kant van de weg staan om even op de kaart te kijken. Co kijkt naar rechts en ziet een man die naar ons zwaait. Even later zitten we op de thee bij Bouazza, een man alleen.

Hij woont in een huis in aanbouw, en volgens zijn zeggen heeft hij nog 2 andere huizen. Zo ziet hij er niet uit, als onroerend goed belegger. We krijgen thee, met koekjes en een gebakken ei. Dit alles wordt op een tafeltje gepresenteerd dat uit het huis werd gehaald en buiten schoon werd gemaakt, wat wel nodig was. Toen ging het doekje waar hij het mee schoonmaakte als tafelkleedje er op.

Hij vraagt waar we naar toe gaan, ik noem Moulay Bouazza op. Dan komen we door Sebt Ait Rahou, daar staat een huis van hem. Of we daar met hem naar toe willen. We vinden Bouazza nogal claimend, en daar houden we niet zo van. Dus zeggen we dat we doorrijden naar Aguelmouss, verder op onze route. We nemen afscheid, en merken dat hij not-amused is met ons besluit.

Hij wil graag ons 06 nummer, ook om de fotootjes die we gemaakt hebben te ontvangen, dat geven we hem, kunnen we altijd blokkeren als het vervelend wordt.

We rijden verder en komen aan in Sebt Ait Rahou. Hier hebben we 3 jaar geleden overnacht bij mensen op hun erf. Er zaten toen allemaal vrouwen buiten waar we gezellig thee mee hebben gedronken. Ook nu zitten er een aantal buiten, maar we zijn al uitgenodigd door Ali, hun buurman om bij hem te komen thee drinken. Hij weet het nog van 3 jaar geleden.

We parkeren de camper aan de overkant op een plateautje. We kunnen niet meer bij de vrouwen staan, er is inmiddels een trottoir aangelegd waar we niet overheen kunnen met de camper. Ali stelt voor om naast zijn huis te komen staan, maar het talud is te steil, dan zouden we met de achterkant de straat schoonvegen. Ali vindt dat het wel kan, maar wij weten beter en doen het niet.

We drinken binnen thee en worden uitgenodigd om morgen met Ali en zijn vrouw Richa met hun auto een ritje door de omgeving te maken. De zus van Ali, Icha, zal dan couscous maken wat we ’s middags samen eten. Daarna gaat hij naar de moskee, het is morgen immers vrijdag, gebedsdag. We nemen zijn uitnodiging aan en gaan naar de camper.

Om 21uur wordt er op de deur geklopt, nee hé. Het is iemand van de surètè. We geven aan dat we hier een nachtje blijven staan, dat we vrienden bezoeken, Ali en Icha. Ze zijn bekend bij de drie mannen. Onze paspoorten worden gefotografeerd en ze gaan weer weg.

Om 22uur wordt er weer op de deur geklopt, het is een van de drie mannen. We moeten hier weg, het is niet veilig. We moeten 600 meter verderop voor het dorpshuis gaan staan, daar is bewaking. We proberen nog of we hier niet mogen blijven omdat het hier rustig is, maar de man is onverbiddelijk. Hij maakt zijn excuses maar we moeten mee.

Er zit niets anders op. Onder begeleiding eindigen we voor het dorpshuis, midden in het dorp, tussen twee rotondes in. Het is nog bedrijvig op straat met veel mannen. Er rijden auto’s langs, we blijven nog maar eventjes wat langer op. Toen we net stilstonden stond opeens Bouazza bij de camper. We zouden toch naar Aguelmouss gaan. Of we koffie met hem willen drinken. Nee, shukran. Thee dan? Nee ook niet, we hebben veel kilometers gemaakt en willen op tijd gaan slapen. Hij is niet blij en vertrekt mokkend. Ja, dat kun je ook treffen, dat het niet klikt.

Als we in bed liggen staan er nog diverse mannen rond de camper met elkaar te praten en er komt nog wat verkeer langs. Zal wel een lange nacht worden.

En dat wordt het, om kwart over 12 wordt er op onze deur geklopt, wat nu weer. Co doet de deur open in zijn onderbroek. De politie, ze willen graag onze paspoorten zien. Maken hun excuses, maar Co is heel erg boos. De Surété heeft ze al gekopieerd, en het is midden in de nacht. Maar je trekt toch aan het kortste eind, de paspoorten graag.

Ze maken nogmaals hun excuses en gaan weg. En bedankt he, probeer nu nog maar in slaap te komen.

We hebben 184km gereden, met als hoogste punt 922m, en laagste punt 425m. Het werd zo’n 20º.

Bekijk hier het filmpjes van vandaag, van onze kleurige rit.