17 januari t/m 21 Januari 2020
De eerste dag van deze periode kun je direct hieronder lezen, wil je een van de andere dagen lezen klik dan op de link van die dag:
17 januari vind je direct hieronder
Ga naar 18 januari – Ga naar 19 januari – Ga naar 20 januari – Ga naar 21 januari
Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.
Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.
Donderdag 17 januari 2020: Palmones(S) – Oued Laou
We hadden de boot van 11uur gepland, maar we waren vroeg wakker dus hebben we de boot van 8uur gepakt. Na het opstaan zijn we direct naar de haven gereden en hebben daar ons ochtendritueel opgepakt.
Bij aankomst in de haven moesten we, voor het eerst sinds we naar Marokko gaan, onszelf opstellen in ‘lanen’, in de rij voor de ticket controle en douane. Alles heel netjes en ordentelijk. We waren met ca. 16 campers, een paar personenauto’s en niet veel meer vrachtwagens.
Het boorden ging vrij snel, aan boord moesten we in de camper nog ons ontbijt nuttigen. Boven aangekomen vonden we twee stoelen bij het raam en daar maakten we kennis met Mardi en Monique uit het mooie Limburg, aan het ‘hoje’ te horen.
Ze gaan voor de eerste keer naar Marokko, dus we konden ze wel wat tips geven, en leuke plekken om te bezoeken. Ze hadden het idee om de tolweg naar Agadir te pakken, dat was hun ingefluisterd. Wij hebben ze aangegeven dat het leuker is om de N1 op te gaan, en als eerste stop Asilah aan te doen, een leuk plaatsje met een mooie medina. Kunnen ze gelijk het Marokko sfeertje proeven. Het was een genoeglijke overtocht, met leuke mensen om mee te praten.
Op de boot moesten we het witte ENTRY formuliertje invullen. Voorheen kreeg je dat bij de tickets maar nu zat het er niet bij. Daarna naar de douane voor een datumstempel van binnenkomst in Marokko.
Zo pratende voort hadden we geen idee hoe laat de boot weg ging of hoe laat we aankwamen in Tanger Med. We weten wel dat we om 10.53uur bij de douane aankwamen. Daar het rustig was konden we direct tussen de kantoortjes doorrijden. We moesten niet onder de overkapping wachten maar alle campers werden doorgestuurd naar de zijkant. Toen iedereen stond werden de paspoorten en kentekenbewijzen opgehaald en moesten de campers terugrijden langs de kantoortjes naar een scan auto. Alle campers moesten gescand worden, dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. We stonden best wel lang te wachten en Co zei voor de grap, als we nu omkeren zonder scan zal iemand het dan door hebben? Maar ja, misschien krijg je wel een bonnetje dat je er onderdoor bent gegaan, laten we dat maar niet doen. We waren de laatste in de rij, en toen we klaar waren kregen we geen bonnetje. Dus de volgende keer smokkelen we misschien wel en keren we ergens in de rij om. 😇
Na de scan reden we terug naar de kantoortjes van de douane en kregen we het paspoort en het kentekenbewijs terug, plus een kaartje ter grootte van een bankpasje als invoerbewijs voor de camper. Dit kaartje moeten we goed bewaren want als we Marokko uitgaan moeten we het weer inleveren. Verderop gingen we nog even geld pinnen en precies 2 uur later om 12.53uur reden we het terrein af. Dat ging wel eens sneller. Het scannen duurde heel lang omdat ze maar 1 camper per keer deden.
Er stonden weer diverse personenauto’s aan de kant met de inhoud ernaast op de grond. Vreselijk, hoe krijg je alles weer in die auto. Arme mensen.
We draaien de N1 op naar Ksar Sghir en tanken bij hetzelfde tankstation als vorig jaar, een ZiZ, voor 0,993DH per liter, is €0,89.
Dan rijden we links de R401 op naar Tetouan. De weg is niet opperbest maar de omgeving maakt heel veel goed. Wat is het hier mooi. We rijden door de bergen, en de landerijen zijn fris groen met veel gele en witte bloemetjes erin. We zien dorpjes en huizen hoog tegen de bergwand geplakt. Er zijn niet veel mensen langs de weg maar we kijken met plezier om ons heen. En we zeggen, zo we zijn er weer, heerlijk.
Onderweg stoppen we langs de kant van de weg om te lunchen, met een mooi uitzicht op de omgeving. We zitten lekker in het zonnetje, dat doet een mens goed.
Het laatste stuk hebben we zicht op Tetouan en dan dalen we via een naamloze, redelijk steile weg af naar de N2. Daar vandaan rijden we naar de parkeergarage bij de oude medina. Hier kon je voorheen op een grote parking overnachten, nu kan dat niet meer. Maar bij de parkeergarage kun je wel met een paar campers staan om te overnachten. Het kost 8DH per uur, en na 20uur 2DH per uur.
We zetten de camper neer en wandelen door het centrum en de medina. Als we bij de camper terug komen gaan we op de parkeergarage, op het mooie plein, op een bankje zitten. We krijgen van een mijnheer die er al zit een stuk karton aangeboden om op te zitten, sjoekran, dank u wel. Het is altijd leuk, mensen kijken, en er komt van alles langs lopen.
Tegen 18uur gaan we naar de camper en besluiten dan toch om nog verder te rijden, naar Oued Laou. Daar is morgen de wekelijkse souk, en die is wel heel leuk om te bezoeken. We rijden door Tetouan en het valt ons op dat er veel mensen op de been zijn. In het gras op de tussenstrook zitten mensen gezellig met elkaar te keuvelen en kinderen spelen met elkaar.
Tegen 19uur komen we aan in Oued Laou en rijden naar het einde van de boulevard. Daar is een parking waar al 1 andere camper staat. Het is maar 42km rijden maar wel over een bochtig parcours, de kustweg langs de Middellandse zee. Het begon al te schemeren en we zagen de lucht mooi lichtroze kleuren, weerspiegelt in het water. Als we stoppen is het 17,5º. In Tetouan was het 21º, niet verkeerd voor zo’n eerste dag.
Tijdens het eten hoorden we hoefgetrappel. Toen we naar buiten keken reed er net politie te paard langs. Kijk er wordt op ons gelet, dat is een fijn gevoel, toch? Vandaag hebben we in totaal 114km gereden.
Zaterdag 18 januari 2020: Oued Laou – Bou Ahmed
Het is een rustige plek, er kwamen nog een aantal auto’s langs op de parking toen we in bed lagen, maar vannacht was het rustig. Vanmorgen was er een mooie zonsopkomst.
Om kwart over 10 zijn we op de markt in Oued Laou, eerder hoef je er niet te zijn want dan is er nog niets te beleven. Nu was het ook nog rustig.
Het is een kleurrijke markt, kleurrijk door de kleding van de vrouwen. Ja, vrouwen. Op de meeste markten in Marokko zie je bijna alleen mannen, maar hier zijn de vrouwen rijkelijk vertegenwoordigd. En niet alleen als klant maar ook als marktvrouw.
We zijn bij de potterie gaan zitten, op een verhoging, dan heb je goed zicht op de markt en de mensen die komen en gaan. We hebben er een uur doorgebracht, toen hadden we een houten kont van op het kartonnetje zitten op de grond. Maar het is gewoon genieten daar. Je kijkt naar de onderhandelingen tussen de klant en verkoopsters.
Dan doen we wat inkopen op de fruitafdeling, het ziet er allemaal goed uit. Er liggen giga grote groene kolen, zo groot hebben we ze nog niet gezien. We zien ook voor het eerst hooiwagens in Oued Laou.
Er zijn kleermakers aanwezig, met een portable naaimachine, schoenmakers en mannen die allerlei apparaten kunnen repareren. Aan de rand van de markt is het Koningsdag gehalte bijzonder hoog. Maar het is er druk, dus zal er ‘markt’ voor zijn.
Na de markt rijden we naar het ZiZ tankstation waar een poetsafdeling is. Oftewel een lavage/wasstraat. We vragen wat het kost, de gehele camper moet? Ja, de gehele camper moet. 100DH. Dat is best wel veel, andere keren betaalden we 50DH. Maar de camper ziet er uit als een beest, dus een schoonmaakbeurtje mag wel een keertje. Doe maar.
Drie jongens zijn 40 minuten druk aan het werk, alles wordt grondig gepoetst met water en zeep, en daarna wordt de hele camper droog gemaakt. Het is de 100DH meer dan waard, de camper ziet weer spic-en-span. Er lag een heel modderspoor achter de camper. Hoe zo, was het nodig. Waar we eerder wel eens zeiden, het is niet zo schoon als wanneer we het zelf doen, maar nu kan het ermee concurreren. Morgen zal-ie wel weer smerig zijn.
We vragen of we de camper op het terrein mogen parkeren, want we willen straks een paar uurtjes fietsen. Dat mag. We gaan eten en laden de fietsen uit en maken ons gereed om te fietsen.
Ik heb een route uitgezet in Mapsme van ca. 27km. Komoot kon ik nog niet gebruiken om een route te bepalen want we hebben nog geen internet. Zodoende kon ik ook niet bekijken wat het hoogteverloop zou zijn, we lieten ons verrassen. Nou dat lukte aardig.
In het begin gaat het op hetzelfde niveau, over een onverharde weg tussen de huizen door. En door een mooie, kleurrijke omgeving. Groen en rood zijn de hoofdkleuren. We rijden door een stukje redelijk authentiek Marokko.
Dan gaat de weg behoorlijk steil omhoog, en daar lijkt geen einde aan te komen. Wat zijn we blij met onze e-bikes. We zien bij een huis een oudere vrouw zitten, ze is bezig met het maken van schalen. Deze schalen hebben we vanmorgen uitgebreid kunnen bekijken, daar we er 1 uur gezeten hebben.
We stoppen en lopen het erf op. We vragen of we mogen kijken wat ze aan het doen is. Ze is wat verlegen en roept haar man erbij. Ze spreken allebei alleen Arabisch maar vinden het duidelijk leuk dat we belangstelling hebben.
We gaan weer verder, verder omhoog. Wat is het hier mooi, weidse uitzichten met mooie, frisse kleuren. En overal staan huizen, beneden waren het stenen huizen, hier is het allemaal leem.
Als we boven komen stoppen we even en direct hebben we contact met een aantal kinderen die ver boven ons bij een huis staan. Er klinkt, hello, how are you. He, daar wordt wat Engels gesproken. Maar dat is alles wat ze weten. Ze komen naar ons toe, en een van de meisjes spreekt een klein beetje Frans. Ze willen wel met mij en Co op de foto.
Ondertussen is een oudere man een jonge vrouw aan het helpen om net afgeleverde hooibalen op haar rug te laden. De hooibalen zijn net op de markt beneden gekocht door iemand die ze keurig af kwam leveren. Het is voer voor de koeien.
Nu gaan we afdalen, met af en toe een klein klimmetje. Het is allemaal onverhard en het lijkt nu wel wat ruiger, we hobbelen heel wat af. Maar de omgeving maakt heel veel goed, we genieten er evengoed heel erg van. Hier komen de groentes vandaan die beneden op de markt verkocht worden. Overal zien we kippetjes lopen en kleine, fris groene landerijen.
Het laatste stuk van 4km is over asfalt, de rest van de 27km was onverhard en bijzonder stoffig. Onze kleding ziet grijs van het stof, zo ook onze schoenen en de fiets kan zo de wasstraat in. Doen we niet hoor, we poetsen deze zelf wel. We hebben er drie uur over gedaan en hebben 550 hoogtemeters overwonnen. Het steilste zat in het begin, kijk maar op de kaartjes hieronder.
We rusten wat met thee en pinda’s en rijden daarna naar Bou Ahmed, naar camping Chmaala. In deze omgeving kun je heerlijk wandelen, wat we morgen willen gaan doen.
Saïd opent de poort voor ons. Op het betonnen plateautje voorin kunnen we niet meer staan, er staat een grote machine voor de wegwerkzaamheden die in het dorp worden uitgevoerd, een oud schoolbusje en nog een machine. Dus rijden we naar achteren op het terrein en vinden ons een plekje bij de muur. We sluiten ons aan op stroom, kunnen we morgen de fietsen weer laden.
Even later komt er iemand de paspoorten bekijken, en Saïd heeft een souvenir van Marokko voor ons; 2 vers gelegde eitjes van zijn eigen kippen. Lief hoor.
In Oued Laou was bij het tankstation een kleine supermarkt waar we een kaartje konden kopen voor het internet van Maroc Telecom. Dus we kunnen weer online. Coordinaten van het tankstation / lavage / Maroc Telecom: N35.429374, W5.117133
Bekijk onze fietsroute van vandaag op Komoot.nl
Zondag 19 januari 2020: Bou Ahmed
Wat zal ik vertellen over camping Chmaala. Eigenlijk is het de naam camping niet waardig. Als je de camping in El Jadida kent, weet je ongeveer hoe het er uit kan zien. Alleen daar is er meer gras, ziet het er nog lieflijk uit.
Dit is ook een gemeentecamping. En in Marokko zijn de meeste gemeentecampings niet je-van-het. Maar wij komen voor de omgeving en de mensen die er wonen, dus nemen we de camping voor lief. Je staat er rustig en veilig, en de beheerder Saïd is erg vriendelijk.
Vanmorgen nemen we onze rust, na 5 dagen reizen door Europa en gisteren een stevige fietstocht. We internetten wat, eindelijk kan ik de site bijwerken, na een paar keer een blokkade. Hopelijk gaat het van nu af aan gewoon goed.
Vanmiddag zijn we gaan wandelen door de omgeving. In de straat van de camping naar de doorgaande weg worden er aan weerskanten trottoirs aangelegd. Wij vragen ons af waarom, want in heel Marokko lopen de mensen gewoon op de straat en niet op de stoep.
We lopen bij de moskee omhoog tussen de huizen door. We worden al snel uitgenodigd voor thee en eten, maar we zijn net van start en hebben daar nog geen zin in. Maar even later, 40 minuten na onze start kunnen een aanbod niet afslaan. Het meisje lacht zo vriendelijk naar ons, Fatima Zahra. Graag dan alleen thee, zonder suiker, geen eten.
Bij de thee zonder suiker komt ze met een schaaltje heerlijk gekruide doperwtjes aanzetten, ja toch eten. Het kan niet zonder in Marokko. Ze vroeg nog een keertje of we echt geen suiker in de thee wilden. Ik zag dat ze het even proefde, en een heel vies gezicht trok, haha.
Even later zet ze een schaaltje voor ons neer, het is wit, vloeibaar met 2 lepels erin. Ik neem een hapje, en het is heerlijk, echt heel lekker. Het is Raib, yoghurt dus. Zelf gemaakt, ze laat het emmertje zien waarin het fermenteert. Het is heerlijk zacht van smaak en heel romig. Of we nog meer willen. Nee, dank je wel, de rest is voor jullie.
Fatima Zahra geeft aan dat ze 21 jaar is, maar we denken dat ze 16jaar bedoeld, ouder is ze zeker niet. Ze ziet er mooi uit, en heeft een stralende lach. Ze is één van 10 kinderen, 5 broers en 4 zusjes heeft ze. Zij kookt voor de rest van het gezin. Ze heeft 6 kinderen boven zich, die allemaal werken. Ja, er moet toch iemand op het huis passen en het huishouden doen.
In de keuken staat een grote zwarte kast, het blijkt de broodoven te zijn. En er staat een koelkast, en er is stromend water, het gaat deze familie goed, fijn om te zien.
Ze vertelt dat ze ons in vorige jaren wel langs heeft zien lopen, toen zwaaide ze naar ons. En nu zitten we bij haar op de thee, zo kan het gaan. Ze vind het zichtbaar heel erg leuk. We gaan op de foto met haar telefoon, kan ze ons aan haar ouders laten zien.
Dan stappen we weer op om verder te gaan met onze wandeling. Het is hier ook zo mooi, met frisgroene akkertjes en vriendelijke mensen. We komen langs een huis waar boven ons een mevrouw staat met een lange staak. Ik maak een visbeweging, ja, daar is het voor. Ze moet lachen. Er komt een man bijstaan, die vraagt wat we komen doen. We leggen uit dat we wandelen en de familie van Basma gaan bezoeken. We noemen de andere namen van het gezin en ze weten wie we bedoelen. Hij loopt een klein stukje mee en wijst waar we moeten zijn. Dank u wel, maar dat wisten we nog wel, maar goed bedoeld. Of we geen thee willen, en wat eten. Nee sjoekran, we gaan op bezoek bij onze vrienden.
Als we bijna bij het huis zijn, komt Farida aanlopen, het zusje van Basma. We waren al gesignaleerd. Zo gaat dat hier, het vertelt zich wel door. We ontmoeten de mama van Basma en de zus Yousra. Dan wijst mama naar beneden en zegt dat daar haar man staat.
We komen hier nu al voor de 6e keer over huis en hadden papa nog nooit ontmoet, wel vorig jaar via de whatsapp bellen gezien. Nu dus in levende lijve. Het is een aardige man met een vriendelijk gezicht. Hij is imam in Al Hoceima.
We vragen naar de baby van Basma. De gezichten betrekken, ze heeft een miskraam gehad. Wat jammer voor haar en iedereen om haar heen. Voor de rest gaat het gelukkig heel goed met de familie.
Even later komt Yassin, de jongste zoon ook thuis, het is een knappe jongen om te zien. Zijn moeder had hem net geschoren, lekker kort met aan de onderkant heel kort. Het ziet er vlot uit.
Yassin vraagt of wij een visum voor hem kunnen regelen voor Nederland, hij wil daar leren voor kapper. We geven aan dat het heel vaak gevraagd wordt, maar dat wij dat niet kunnen regelen. Dat moet via de regering. Of misschien kan hij via zijn vader iets regelen. Die werkt immers in Al Hoceima, waar vandaan veel Marokkanen naar Nederland zijn verhuist. Ze snappen het. Ik geef aan dat je bovendien een werkcontract in Nederland moet kunnen laten zien, dat men zeker is dat je werk hebt daar. Ook wordt het steeds moeilijker om Nederland binnen te komen vanwege de grote vluchtelingen stroom.
Even later heeft papa Basma aan de telefoon. We spreken elkaar eventjes. Ze zegt dat ze ons mist en dat ze van ons houdt, in het Engels. Maar meer Engels kent ze niet, dus het gesprek is kort.
Mama gaat brood bakken. Ze heeft 14 hompen deeg liggen, die ze in vorm duwt. Of ik het ook wil proberen, maar het gaat me niet goed af. De vorm eindigt in een hartvorm, ook leuk, toch? Maar even later krijgt ze het toch rond.
Ze laat ze even liggen op een houten deur, op een kleed, met een ander kleed er overheen. Ze wenkt me mee, we gaan naar buiten, naar beneden toe. Daar staat bij een ander huis een grote betonnen oven.
Hij wordt volgestouwd met takken en ander droog materiaal. Van de week zeiden Co en ik nog tegen elkaar wat de vrouwen toch met al die takken doen waar we ze mee zien sjouwen. Nou die worden o.a. gebruikt om de oven goed op te stoken, het fikt prima.
Als de oven goed brand, heeft Farida samen met Gemo, de zus van mama, net de deur met brood naar beneden gebracht. Het hout wordt opzij geschoven. Mama prikt met een grove stok putjes in het brood, legt ze 1 voor 1 op een ronde plaat en schuift ze de oven in, op de vrij gekomen hete bodem. Bovenop de oven zit een gat, zodat er een goede trek door de oven gaat. Als de broden erin zitten wordt het gat afgedekt, en er wordt een plaat voor de ingang gezet, kan het even goed bakken.
Het gaat vrij snel, binnen 20 minuten zijn de 14 broden gereed. Het ruikt heerlijk, en het smaakt nog beter dan lekker, zo’n vers gebakken brood.
Er staat al die tijd een man bij te kijken. Ik vraag of hij de oven heeft gemaakt. Mama zegt lachend, lah/nee, dat heb ik gedaan, samen met deze mevrouw. Er staat een oudere vrouw naast haar, de buurvrouw waar de oven staat. Ik zeg, echt waar? Jazeker, echt waar. Ze moeten lachen om mijn verraste gezicht. Ik geef ze allebei een schouderklopje, powervrouwen zijn het.
Als we terug komen is daar ook de oudste zoon, Mohammed, hij is wezen vissen op het strand. Hij laat de onwijs lange hengel zien. Wat hij gevangen heeft is terug gegaan in het water. Het was dus voor de sport.
Er komt eten op tafel, sardientjes met wortel en ui, en een schaal met gebakken kip, in kurkuma en kaneel. Het smaakt allemaal prima. Ons bestek is het vers gebakken brood.
We bedanken de familie voor hun gastvrijheid en lopen terug naar de camping. Daar nemen we nog een beetje yoghurt en dan nemen we onze rust.
Denken jullie dat we een hele wandeling achter de rug hebben, maar het is maar 6km. De rest verdoen we met ouwehoeren. Maar dat moet je ook bijhouden hoor, anders verleer je het. Het was leuk om de familie weer te zien en te spreken. Het spreken doen we via Google translate. We hebben dan de router mee, zodat we het in het NL in kunnen spreken, het wordt dan in het Arabisch uitgesproken, en andersom. Dat is toch wel heel prettig, anders ben je snel uitgesproken.
Bekijk onze wandelroute van vandaag op Komoot.nl
Maandag 20 januari 2020: Bou Ahmed
Vandaag niet zoveel te melden, behalve dat er heel veel water is gevallen. We zijn niet buiten de camper geweest, het is te vies om te lopen. Maar het is niet heel erg hoor, we vermaken ons wel. Wat lezen, internetten, spelletje Skipbo spelen, puzzelen, muziek luisteren……
Morgen hopen we een fietstochtje te kunnen maken door de omgeving. Volgens de weersites wordt het morgen droog, met in de ochtend wat zonneschijn.
Dinsdag 21 januari 2020: Bou Ahmed
Vanmorgen, het was nog donker, zagen we het maantje aan de hemel staan. Dat betekent, wolkenloos. Vanmorgen zou het zonnig zijn en in de middag zouden er wolkenvelden binnentrekken.
Dus zijn we vanmorgen gaan fietsen. We fietsten richting het dorp, waar de markt al aan de gang was, en net over de lange brug gingen we linksaf een bergweg op. Het was direct klimmen naar zo’n 380m hoogte. Geleidelijk aan, maar toch maar even een beetje meer ondersteuning aangezet, laden moeten we toch weer bij terugkomst. Dan maken we het ons maar een beetje gemakkelijker.
De uitzichten zijn prachtig, we kijken neer op kleurrijke landerijen en gehuchtjes. Toen we deze weg vorig jaar met de camper hebben gereden, een heen-en-weertje omdat de weg ophield, was-ie nog geasfalteerd.
Nu is-ie onverhard, ze gaan er een nieuwe kleedje opleggen. Ook worden er op diverse plekken grote betonnen buizen onder de weg gelegd, om het stromende water naar de rivier te laten lopen. ’t Is nu nog even afzien voor de mensen die in deze bergen wonen, maar straks is het prima te doen voor ze. Misschien trekken ze de weg wel door naar Ouezzane. Waar we vorig jaar heen wilden rijden.
We komen op 380m hoogte, daar is een vlakker stukje waar we even stoppen. We vragen aan een paar mannen bij een huis of we naar de andere kant van de rivier kunnen met de fietsen. Dat kan wel zeggen ze, even verderop moeten we een onverhard pad af rijden naar de rivier.
Zo gezegd, zo gedaan. We komen langs een huis en een man spreekt ons aan, en of we willen eten. We willen niet eten, maar lusten wel thee, zonder suiker / bla sukar. Z’n moeder, die erbij kwam staan, moest er wel om lachen. We kregen trouwens wel de suikerpot er bij op het dienblad.
We vertellen dat we uit Holland komen, en er is een connectie via de voetbal, Ajax Amsterdam, alle Marokkaanse voetbalnamen zijn hem bekend.
Even later komt mama naar buiten met een dienblad vol: er is thee, zonder suiker, een schaaltje met 4 stukjes cake, een schaaltje met een stuk of 8 koekjes, een schaaltje vol met olijven, roomboter en olijfolie. Mangez, mangez, eten, eten. We nemen een stukje cake met roomboter. Mama blijft maar zeggen mangez. Ik wrijf over mijn buik, maar ze maakt met haar handen een fietsbeweging, en dat vergt energie, dus mangez, haha.
De man roept zijn zusje erbij, die in de deuropening staat. Hij geeft aan dat ze een zeer been heeft, vooral veel jeuk. Ik zeg, in het NL dat we geen dokter zijn. Het meisje moet haar been laten zien en het ziet er niet zo florisant uit. Co vraagt of ze ook last heeft van haar buik. Dat heeft ze.
We vragen of ze een koe hebben, die is er, een bakra. We geven aan dat ze het beste alle dagen een paar bekers rauwe melk van de koe kan drinken, dat is goed voor haar darmen en dan knapt haar huid ook erg van op. Ook op haar gezicht is de huid niet gaaf. Ze snappen het, of ze het gaan doen is een tweede.
Even later staan er 2 bekers melk voor onze neus. Dat was dus niet zo bedoeld van ons, maar wel erg lekker, wij zijn er gek op. Het is heerlijk zachte en romige melk. Of we nog meer willen, nee hoor, dank je wel, geef maar aan je zusje.
We maken wat foto’s, Co met de man en ik met mama. Ze lacht haar tandeloze lach. Ja, ook dat is iets wat we veel bij oudere Marokkaanse vrouwen zien.
We rijden verder naar beneden en komen bij de rivier. Die is erg breed, we lopen een deel met de fiets aan de hand, omdat het wel erg ruig terrein is, met grote stenen er in. Op 2 plekken is er een stroompje water. We zoeken het meest ondiepe gedeelte op, en rijden op de fietsen er doorheen. Zo houden we de voeten droog.
We komen aan bij de weg, waar we net vanaf boven op keken. Na een bocht is daar een blaffende hond die naar ons toe komt rennen. Co reageert met een schreeuw en dat wakkert de hond aan. Hij komt achter ons aan. Dat is dan ook weer een voordeel van elektrisch rijden, even op standje 3 en een zwaardere versnelling en we rijden tegen een weg omhoog met een flinke gang bij de hond weg. Terug zien we wel weer, want deze weg rijden we heen en weer.
We pauzeren in een dorpje langs de weg. Er is een groot terrein, we zien veel kleine ruimtes met gekleurde deuren erin. We denken dat hier de wekelijkse souk gehouden wordt. De huizen zien er slecht onderhouden uit, zelfs onbewoond.
Als we zitten te eten bij het watertappunt hoor ik achter een gebouw een geluid, net of er iemand ergens op iets slaat, een gestaag, hard geluid. Ik ga eens een kijkje nemen maar zie niets. Het geluid komt uit een huis vandaan. Even later stopt het.
Er komen een paar kleine jongetjes aanlopen, die heel verlegen achter het watertappunt gaan staan. Af en toe kijken ze om een hoekie, maar verder zijn ze niet vervelend of zo. Een meisje loopt langs en groet vriendelijk, in het Frans, bonjour, ça va? Ça va bien.
Als ze later terug komt lopen vraag ik naar het geluid, dat nu weer klinkt. Ze zegt; kif. Ah, kif, om te roken. Ja, lacht ze.
We pakken de etensspullen op en pakken de fietsen. Er komen 4 jongens aangelopen van een jaar of 17. Ze vragen waar we vandaan komen, Holland, ah Ajax Amsterdam. Even later vragen ze of ze een selfie mogen maken met ons, natuurlijk mag dat jongen. Smile.
We rijden op de weg verder het gebied in maar komen uit bij de rivier. Je kunt hier of naar de overkant, of je rijdt bij de bewoonde wereld vandaan. Op Mapsme zie ik dat je met een grote bocht om een uitloper heen rijdt naar een dorpje. Maar we hebben al wat kilometers erop zitten, en nog een aantal terug te gaan, dus we keren om.
Het is nu 13km terug naar de camping. De hond komen we gelukkig niet meer tegen. Het is nu een stuk drukker langs de weg, met mensen die naar de markt gaan of er vandaan komen, met lege of volle ezels.
Bij de markt is het enorm druk, auto’s moeten er stapvoets doorheen. Op een terrein staan heel veel ezeltjes, te wachten tot hun baasje terug komt met gekochte spulletjes. Langs de kant van de weg zien we een paar vrouwen zitten, ze hebben flessen melk bij zich, en eitjes.
We stoppen en ik pak een fles melk en vraag 6 eitjes. Ik geef 50DH en krijg 12,5DH terug. Uh, 37,5DH voor een fles melk en 6 eitjes, dat klopt niet. Ik blijf met mijn hand op staan, maar ze is niet van plan om meer terug te geven. Er gaat iets niet goed. Ze laat nogmaals een aantal vingers zien, twee handen met ieder 4 vingers. En dan 1 hand met 4 vingers waar ze een halverende beweging bij maakt. Dat is voor de melk. Ik snap haar niet maar krijg niet meer geld terug. Ik pak het briefje van 50DH terug, geef haar het wisselgeld terug, zet de melk terug en het zakje met eieren. Dank u wel en tot ziens. Jammer.
Er zijn nog mensen onderweg naar de markt, maar op de plek waar de mix transport busjes staan worden al auto’s volgeladen. Verderop staan mensen te wachten op een taxi, het is een gezellig chaos.
Bij de camper aangekomen zetten we de fietsen in de garage, drinken een kopje thee en lopen 3km terug naar het dorp om de markt te bezoeken. We hebben wat fruit nodig en een schuurlapje om ons waterfilter schoon te maken.
We komen weer langs de mevrouw van de melk en we gaan het nog eens proberen. Nu heb ik de telefoon erbij, met de rekenmachine app er voor. Ze kijkt hulpeloos om zich heen. Een man weet het ook niet, dus vraag ik aan een paar jongetjes achter de vrouw of zij willen helpen. Even later staat er een 7 op het schermpje. Kijk, zo komen we er wel. De eieren zijn op, dus we betalen 7DH en zijn allemaal blij dat het nu goed gaat. Ik geef de vrouw en hand en zeg sjoekran. Ik krijg een blije lach terug.
Het is pruttig op de markt, het is goed kijken waar je loopt. Onze schoenen zijn al smerig van de fietstocht, dus het kan niet zoveel last. We lopen terug naar de camping en zien dat in de straat naar de camping het trottoir al opschiet. Ze hebben beton gegoten en een kleur toegevoegd tijdens het storten. Dat zagen we op de heenweg al. Nu is een groot gedeelte wit gekleurd en we zien er een patroon in. Dat maken ze met een mal. Dat leggen ze in het witte gedeelte, de man gaat er opstaan en stampt het goed aan. Zo komt dus het patroon er in dat je ook vaak op de Spaanse trottoirs ziet, de halve rondjes. Grappig.
We hebben 27,3km gefietst van 0m naar 380m, in totaal 750 hoogtemeters. We hebben 7,5km gewandeld, naar en over de markt. De dag is weer mooi rond vol zo. Zie hieronder de plaatjes in Komoot, links en midden van de fietstocht, rechts van onze wandeling naar de souk.
Morgen gaan we weer fietsen, we hebben de smaak goed te pakken. Vandaag hadden we tijdens afdalingen onze fietshelmpjes maar op. Het was nat en onverhard, dan is voorzichtigheid geboden.
Bekijk onze fietsroute van vandaag op Komoot.nl
En hier onze wandelroute naar de souk in Bou Ahmed.
 terug naar periode 01 | Terug naar ‘overzicht‘ Naar ‘coordinaten‘ Naar ‘reisroute‘ | verder naar periode 03 |