2020 Marokko 9 maart

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.

Maandag 9 maart 2020: Taliouine – Zaouite el Kadi

Wat is het uitzicht toch mooi vanaf de camping, het is elke keer weer anders met de verschillende lichtinvallen. We rijden langs de oude kasbah naar de markt in Souk Tnine.

Om 9 uur zijn we op de markt, het is 2km vanaf de camping, N30.524848, W7.912734. Het is nog rustig, maar wat een leuke markt is dit zeg. Heel authentiek en een echte mannenmarkt. De slagers zijn direct naast de dierenafdeling gesitueerd, handig.

We lopen er rustig overheen. Co zegt, er is helemaal geen groente en fruit. Maar de markt is nog veel groter als dat we dachten. Achteraan is er nog een grote groente en fruit afdeling. Niet zulke grote hoeveelheden als elders, maar het ziet er prima uit. We slaan het een en ander in.

Tegen 10uur rijden we weg van de markt, we gaan op naar Aoulouz. Ik heb nog een weggetje gevonden dat ook naar de route Aoulouz-Agouim gaat, bij aankomst zullen we kijken wat voor weg het is.

Maar het is een onverharde, smalle weg, dus we rijden door naar Aoulouz, lijkt ons beter.

Als we op de route zijn is het eerst vrij dor, maar dan wordt het heel groen, met allemaal akkertjes en veel olijfbomen, mooi hoor. En de dorpjes rijgen zich aaneen.

Dan staat er een jongeman naast de weg, bij een paar huizen. Het is Mustafa, hij vraagt of we thee willen drinken, nou, dat willen we wel. We dachten dat hij het nooit zou vragen, haha.

Even later zitten we binnen, op vloerkleden op de grond, met een dik kussen in de rug. De kamer is bijzonder gekleurd, met leuke accenten tegen het plafond. Er hangt als verlichting een peertje aan het plafond, maar wel aan een mooi gekleurde plafonnière.

De moeder van Mustafa en haar zus komen er ook bij zitten. De tafel is rijk gedekt, we waren gelukkig nog wel op tijd om thee zonder suiker te vragen. pfff. Verder is er brood, boter, jam, gekookte eieren, zout, olijfolie en olijven. Cooll, cooll, mangez, mangez, klinkt er weer. Er staat ook nog een bord met een bruine substantie. Het is erg lekker. We begrijpen dat het een mengsel is van gemalen amandel, argan en suiker, het smaakt goed. Onder het eten wordt er ‘smakkelijk’ gegeten en aan het eind wordt er een keurig boertje gelaten, moet kunnen toch, haha.

We vragen het gebruikelijke, hoeveel kinderen er zijn, hoe oud Mustafa is, hoe oud zijn moeder is. Mama is 40 jaar, maar dan begint ze waarschijnlijk zelf te twijfelen want even later komt ze binnen met haar ID-kaart. Daar staat als geboortejaar 1970 op. Ze is dus 50 jaar. Ben je echt al 50 jaar, vraagt Mustafa ongelovig, ja echt wel.

We nemen afscheid, Mustafa wil nog even achter het stuur, wat we natuurlijk even vastleggen met zijn telefoon. Heeft-ie iets om te laten zien aan zijn vrienden. Het was weer een leuke ontmoeting.

Wat is dit toch een mooie route om te rijden. Wat het vooral mooi maakt zijn de mensen die we tegenkomen en contact mee hebben, en dat zijn er heel wat. Vooral veel vrouwen en meisjes, die heel vrij zijn.

Een meisje van 15 jaar heeft prachtige henna tatoeages op haar handen. Ze is best wel een brutaaltje en hangt over de rand van de deur. Ik vraag of ik een selfie mag maken, maar nee, ze duikt gelijk weg en de sjaal gaat weer goed, die was wel wat afgezakt.

Voor we weer verder gaan, vraagt ze nog even om ‘luz’/money/l’argan, dat dan wel, maar dat verstaan we effe niet.

Dan zie ik verderop veel auto’s staan, ik zeg, oei ik denk dat daar een markt is. En dat houdt op zo’n route in dat je er dwars door heen gaat. En ja hoor, in Igli is de wekelijkse souk, en die is op zijn hoogtepunt. En daar mogen wij van meegenieten.

Maar het fijne is dat iedereen vriendelijk is en meewerkt om ons er schadeloos door heen te laten rijden. Auto’s worden aan de kant gezet, één man rijdt helemaal achteruit voor ons. Moet wel, want wij kunnen geen kant op. In een ander jaar waren we hier ook op maandag en toen namen we nog bijna een frituurkraampje mee met onze spiegel. Gelukkig is die er nu niet.

We doen er een kwartier over, om de ca. 700 meter die de markt lang is, door te komen. En al die tijd lopen er een paar jongetjes met de camper mee, en ze houden het lang vol om een stylo te vragen. Non, ne pas de stylo. Verder op de route zien we mensen die uitgestapt zijn en ezeltjes volladen, op weg naar huis.

We rijden constant boven de rivier, en die zorgt er voor dat dit een bijzonder vruchtbare vallei is. Er zijn veel akkertjes waar de gewassen er rijk bijstaan.

Maar als we hoger komen is de rivier opeens uit het zicht en komen we in het open landschap. En dat wordt heel kleurig, van de mineralen die in de bergen aanwezig zijn. Dit is een onwijs mooi gedeelte van deze route. Het is GENIETEN met hoofdletters.

We nemen een lifter mee, die alleen shukran/dankjewel zegt en aan het einde merci. Voor de rest geen woord, ja dat kan ook. Geeft niet hoor, wij hebben onze aandacht bij het landschap dat aan onze camper voorbij gaat.

Dan komen we aan bij een dorpje, dit hadden we op de heenreis al in gedachten om te gaan staan, maar toen hadden we een lifter mee en die wilde nog wel wat verder met ons mee. Dat werd te ver om terug te keren naar deze plek.

We stoppen bij het schooltje en vragen aan de juffrouw of we hier een nachtje mogen staan. Ze spreekt goed Frans en zegt dat het geen probleem is. Ze blijkt ook goed Engels te spreken. De kindertjes in de klas zijn heel verlegen. Klassikaal klinkt het bonjour op mijn groet, en ça va bien, op mijn ça va? Keurig opgevoed hoor.

Toen we aankwamen zaten er vier kinderen op het plaatselijke voetbalveld, te wachten op voetbalvriendjes.

We lopen naar het dorp toe om te kijken of we daar eventueel kunnen staan, dan is het wat verder bij de weg vandaan.

We lopen land over zand om een paar huizen heen, maar belanden dan in de tuin van een huis, oeps. Maar de kinderen vinden het helemaal niet erg, juist erg interessant.

We vragen of we naast het huis mogen staan met de camper. De mama begrijpt me niet, maar haar zoontje verstaat mij prima, en zegt oui/ja, het mag. Top man, met jou kan ik praten.

Als we terug komen bij de camper komt de man die achter ons op het weggetje liep naar ons toe. Hij zegt, goedemiddag, hoe gaat het met jullie. Huh, Nederlands.

Het is Steve, een Belg die hier in het dorp woont. Zijn vrouw had hem gebeld om te zeggen dat er mensen in het dorp zijn die Nederlands spreken. Zijn vrouw is Houda, de juffrouw die we gesproken hadden. Grappig.

We staan een tijdje te praten, hij wacht op Houda om samen naar huis te lopen. Steve is programmeur en werkt van uit huis, heel relaxt. Hij woont sinds een half jaar in dit dorp. Ja, je zult maar in love zijn. Ze hebben elkaar via internet leren kennen. Hij had in zijn advertorial gezet dat hij geen Marokkaanse vrouw wilde. Dat triggerde Houda om te vragen waarom niet. En nu woont hij in Marokko en is getrouwd met een Marokkaanse vrouw. Ja, zo kan het ook gaan. Maar hij is helemaal happy-de-peppy.

Morgen rijdt Steve met ons mee naar Agouim, hij moet voor zijn werk naar Ouarzazate. Kan hij vanuit Agouim een taxi/lift regelen naar die plaats. Wij gaan noordelijk naar Marrakech.

Het is 27º als we om 17uur stoppen, vandaag was het 31º maar het viel onder het rijden heel erg mee met de warmte. Laagste punt vandaag was 679m, het hoogste 2251m. Er wordt nog tot aan donker toe druk gevoetbald bij de school. Om half 8 komt de schoolbus terug met de oudere kinderen. Dat is een lange dag.

….