Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.
Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.
Maandag 7 december 2020: Tafraoute
De lucht is helder, het is 10º vanmorgen vroeg. Als de zon erbij komt is het vrij snel al lekker. De natuur is fris maar een truitje aan doet wonderen.
Tegen 11uur fietsen we naar het dorp. Op de oude weg wordt hard gewerkt. De kanten worden aangevuld met grond en plat gewalst. Het is even manoeuvreren tussen de bergen grond door.
We kijken of er een winkeltje is dat Brie/President verkoopt. Maar dat is er alleen in de ‘camper-tijd’, als er veel Fransen zijn. Nu niet dus.
Bij Mohammed stond al die tijd een camper van een Fransman. Hij verbleef daar met zijn hondje. Nu is de camper weg, hij is vertrokken naar Agadir om te kijken of hij het papier/entree van de camper kan verlengen. Dat verloopt op 31 december, net als die van ons. Wij zullen binnenkort ook naar de douane van Agadir gaan om te kijken of het verlengd kan worden.
We zitten in het zonnetje tot we om half 4 gaan fietsen. Ik heb een route uitgezet die langs wat dorpjes gaan die tegen de bergwand aangekleefd zitten.
Eerst richting de rotonde en dan bij de andere camping rechtsaf richting de leeuwenkop. Daar komen we door het dorpje Tandilte. Het is er erg rustig. We fietsen een lus en slaan dan rechtsaf naar Asgaour.Asggawr, Vandaar gaat er een weggetje naar Tasga Ntodm/Tasgantoudm. Ik schrijf twee namen, de eerste naam staat in Komoot op de kaart, de tweede naam staat op de wegwijzers langs de weg. What’s in a name?
De laatste foto hieronder is een zeef, er wordt grind tegenaan gegooid, het fijne werk komt er aan de achterkant uit.
In deze plaats moeten we even flink op de pedalen, of een stapje erbij qua ondersteuning dat kan ook. De weg gaat behoorlijk steil omhoog, 12% om precies te zijn. Er komt een vrachtwagentje achter ons aan, die stopt aan het einde van de weg, daar wordt aan een huis gebouwd.
Vanuit hier hebben we een mooi uitzicht naar beide kanten van de Ammelne vallei. Boven ons staan ruïnes van de lemen huizen die voorheen bewoond werden. En daarboven zien we de kop van de leeuw.
We gaan terug naar beneden, met de remmen behoorlijk in geknepen, anders komen we op de dodenakker terecht onderaan deze steile weg.
We rijden 1km terug en gaan rechtsaf naar het volgende dorp, Tazoult. Ook daar is het rustig, in dit dorp is weinig te beleven. Wederom gaan we terug, het is allemaal een heen-en-weertje, naar de dorpjes tegen de bergwand. Er is niet echt een fietsverbinding tussen de dorpjes onderling. Ongetwijfeld wandelend wel.
Komoot wil ons rechtsaf een pad op hebben, maar er is helemaal geen pad. Dus rijden we rechtdoor en komen op de RP1925, de doorgaande weg door de Ammelne vallei.
Als we rechtsaf een onverharde weg inslaan, richting een dorpje zien we rechts een mooi huis staan met een redelijk groene tuin ervoor. Het blijkt een moestuin te zijn. We zien een vrouw en twee kinderen.
Co roept ze aan en de vrouw loopt naar ons toe. We geven een complimentje voor de tuin. Ze loopt terug naar het huis en komt terug met een witte en een rode roos, voor ons, lief hoor.
We mogen wel even in de tuin komen kijken, ze maakt het poortje open. Maar ik wil toch wel even terug om mijn stuurtas mee te nemen. Ze maakt een gebaar dat we de fietsen op het erf kunnen zetten. Maar dat gaat niet, het poortje is te smal, of onze sturen zijn te breed, wie het weet mag het zeggen.
Maar, geen probleem, ze vraagt aan haar zoontje om binnen een bos sleutels op te halen en daarmee maakt ze een poort open tegenover haar huis. Daar kunnen we de fietsen neerzetten. Het is een enorm grote tuin met verderop een groot huis. Het is van familie.
De vrouw heet Zina en haar zoon Mohammed. De dochter weten we niet. Of we thee willen, jawel hoor, graag zonder suiker. Met eten? Nee, dankjewel, geen eten.
Er worden 2 stoelen klaar gezet en mama gaat thee maken. Die is inderdaad zonder suiker. Ze brengt ook een schaaltje met een soort nootjes of zo erin, maar die smaken niet, zijn al erg oud aan het zien. Maar wel lief.
Ze plukt wat kruiden voor ons, voor in de thee thuis. Ze wil ook groenten meegeven maar dat willen wij niet. Ze heeft het niet zo breed denken wij. Ze is gescheiden, heeft twee kinderen, en een moestuin. Ze is redelijk zelfvoorzienend, maar de kleding ziet een beetje sjofel. Ze vraagt om kleding, morgen komen we wat brengen. Helaas geen kinderkleding nee.
We lopen naar de poort waarachter onze fietsen staan en wachten op de sleutel. Maar die kunnen ze niet vinden. Oh jee, wat nu. Geen probleem, Mohammed klimt zo lenig als een aapje boven op de poort. Er zitten scherpe punten op, ik vind het maar niks. Dan springt hij zo op de grond en opent de poort met een brede smile. Zo doen we dat hier, lijkt hij wel te zeggen. Sjoekran.
We nemen afscheid en beloven morgen terug te komen. Even later fietsen we terug naar de camping en zien in de verte de dorpjes waar we geweest zijn.
Co heeft vanmorgen een paar citroenen gevonden op de camping, het is een waar stilleven op onze tafel.
De rit was 13.4km, we hebben onze tijd verdaan met theedrinken en kletsen met Zina. Het waren 200 hoogtemeters. Het hoogste punt was 1000meter, het laagste 900m.
En we hebben een filmpje gemaakt van deze korte maar leuke rit. Kijk hier maar.
 Terug naar 6 december | Terug naar ‘overzicht‘ Naar ‘coordinaten‘ Naar ‘reisroute‘ |  Verder naar 8 december |