Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.
Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.
Donderdag 5 maart 2020: Tafraout
Het belooft vandaag weer een warme dag te worden, zo’n 29º. Dus gaan we weer fietsen, dat is beter vol te houden met dit soort temperaturen dan wandelen.
Bij de start om 10uur bedenken we waar we naar toe gaan, en dat wordt het dorpje Allmoddan. Daar zijn we vorige week ook geweest. Toen hebben we daar Suchaina ontmoet, een meisje van 13 jaar, die behoorlijk assertief is.
Toni en Annelies willen graag nog wat kleding en schoenen naar het gezin brengen, dus starten we de ‘motoren’ en gaan op pad.
Het is rustig in Tafraout, we rijden richting Agouerd Oudad. Daar gaan we linksaf naar Allmoddan. We zien op het richtingsbord dat het El Moudaa wordt genoemd. Maar verderop de route staat nog een richtingsbord en daar staat op El Modaa, weet het nu maar. We gaan er in ieder geval heen en we weten de weg.
Het is klimmen en dalen met mooie vergezichten. Op een gegeven moment staat we stil langs de weg, te genieten van de omgeving als er een auto stopt. De man vraagt wat we gaan doen, Tafraoute ligt die kant op, hij wijst naar waar we vandaan komen.
Ik zeg dat we op weg zijn naar Allmoddan. Wat we daar gaan doen. We gaan op bezoek bij Suchaina. Zijn gezicht straalt, ah, Suchaina, die kent hij wel. Na ons bezoek van vorige week zal het verhaal wel de ronde gedaan hebben. We hadden immers contact met diverse vrouwen en kinderen in het dorp. Hij wenst ons een ‘bonne route’, merci.
Dan komt er een motor aan gereden, die stopt ook. Het is Abdullah (horen we later van Suchaina), hij heeft een behoorlijk Italiaans accent. Bon giorno, en tutti, etc. En hij is goedlachs.
Abdullah noemt het Coronavirus op. Het speelt erg in Italië, en nu heeft een Italiaan het naar Marokko mee gebracht. Verder vindt hij dat we allemaal gelijk zijn, tutti, maakt niet uit wat voor huidskleur je hebt. En zo is het.
Co zit opeens bij hem achter op de motor. Maar zegt, je kunt beter Ria achterop hebben. Ria pakt haar fietshelm en kruipt achter Abdullah. Die vindt het allemaal wel vermakelijk. Co zegt, wel een beetje romantische hoor, pak hem maar effe lekker vast. We zeggen altijd, je moet zelf de slingers ophangen, het zelf een beetje gezellig maken, toch?
We nemen afscheid en hij rijdt lachend verder. Arrividerci, doei. Leuk hoor.
We komen aan bij het dorp en parkeren onze fietsen weer bij de moskee. Er is op het plein en in de huizen eromheen geen mens te bespeuren. Co roept heel hard: Suchaina, maar er komt geen reactie. Toni stuurt haar een whatsapp, maar daar komt ook geen reactie op.
We nemen de kleren en schoenen mee voor Suchaina en haar familie en lopen naar boven. Co en ik weten waar ze woont. Co roept weer als we vlakbij haar huis zijn en daar komt ze aan gehold, met een stralende lach.
We worden binnen gelaten in huis, en zitten in de ‘salon’. Ze hebben het duidelijk niet breed. Het is netjes en schoon. Er is een piepkleine keuken, waar mama uit tevoorschijn komt. Al net zo dun en klein als haar twee dochters, Latifa en Suchaina. Er is nog een 3e dochter, maar die is er nu even niet. Papa werkt op een camping in Tafraoute, Camping Libali in de Ammelne vallei.
Er wordt thee gezet, en even later mogen we onze handen wassen boven de opvangbak. Als Co aan de beurt is en Suchaina water over zijn handen wil gooien, trekt hij ze snel terug en zegt: Fini. Ze schrikt er van maar moet er hard om lachen.
Dan komt er thee op tafel, koekjes, amlou, honing en brood. We zijn het allemaal met mekaar eens dat we er niet veel van gaan eten, want dit is hun maaltijd en daar hebben ze kosten voor gemaakt. Er wordt overigens niet zo op aangedrongen om te eten, als dat we elders meemaken. Wel fijn zo.
Suchaina is 13 jaar, haar zusjes zijn 24 en 28 jaar, ze is duidelijk een nakomertje. Het is erg gezellig en met behulp van Google Translate kunnen we elkaar vragen stellen.
Wat vliegt de tijd als het gezellig is, we hebben er uiteindelijk 1,5 uur gezeten. We nemen afscheid en moeten beloven dat we een volgende keer weer langs komen. Dat doen we hoor, in sha Allah.
We fietsen het dorp uit en aan de rand staan we even op elkaar te wachten. Dan hoor ik opeens stemmen achter ons. Op het dak van het huis zie ik een paar vrouwen in een kleine opening in de muur.
Toni is er als de kippen bij en gooit een paar tennisballen op het dak, bij de vrouwen. Ze vinden het prachtig en lachen wat af. Een jonger meisje komt boven de dakrand uit. Co zegt, kijk de tennisballen lokken een reactie uit.
We nemen afscheid en als we weg willen fietsen komt het jonge meisje snel naar Toni toegelopen. Ze geeft hem een cadeautje, een zelf gehaakt of gebreid rood klein schoentje, lief hoor. Ze heeft allerlei dingetjes aan haar wangen hangen, we denken dat ze net een maskertje op had of zo.
Dan gaan we echt op pad en fietsen de mooie route weer terug. Het is wederom klimmen en dalen maar prima te doen.
Als we op de R104 aankomen lopen daar vier kinderen met een heel klein oud vrouwtje. Twee kinderen lopen op blote voeten, maar ze lopen net zo gemakkelijk op het gravel als op het asfalt. Ze zien er arm uit. Toni en Annelies delen een paar tennisballen uit, de kinderen zijn er erg blij mee. Ria geeft een paar snoepjes, ze zijn helemaal in hun sas.
Op de camping nemen we onze rust in de schaduw aan de achterzijde van de camper, het is weer erg warm. Onze was is niet mee gegaan met Nezda, we waren te laat. Maar ze komt rond 18uur ook altijd nog een keertje op de camping, om gedane was af te leveren, even in de gaten houden.
Tegen 17uur lopen we naar het dorp. We willen wat foto’s af laten drukken van ons bezoek met Henk en Janny aan Latifa en haar gezin. Die willen we aan Latifa geven. Ook laten we onze vliegtickets printen bij de bibliotheek. Dat was even zoeken, maar het is de Librarie/papeterie bij de taxistandplaats. 4 kopietjes, 2DH s.v.p.
Ik koop nog een paar babouches zonder hiel, gemakkelijk om rond de camper te gebruiken. We kopen ze bij een klein winkeltje, wat meer een schoenmaker is. Ik geef aan dat ik maat 37 wens, hij stapt over de toonbank heen en gaat even buurten. Even later komt hij terug met 37 en 39. De ene is te klein, de andere te groot. Wacht effe, nog een keertje heen en weer voor 38, en die passen prima. Top.
’s Avonds is er een mooie zonsondergang, een mooie afsluiter van een leuke dag.
We hebben 29.3km gefietst, daar 4,5uur over gedaan, en werkelijk 1.46uur gereden. Je moet toch je rust nemen nietwaar? We reden gemiddeld 16.1km/u en hebben 440 hoogtemeters gereden. Het laagste punt was 990m, het hoogste 1320m. Bekijk onze route op Komoot.nl
Terug naar 4 maart | Terug naar ‘overzicht‘ Naar ‘coordinaten‘ Naar ‘reisroute‘ |  Verder naar 6 maart |