Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.
Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.
Zaterdag 29 februari 2020: Tafraout
Alweer de laatste dag van februari, de tijd vliegt voorbij. En wederom is er een strak blauwe lucht, als het eenmaal licht genoeg is om het te constateren.
Om 10uur stappen we op de fiets, we gaan samen met Frank, Ria, Toni en Annelies een ronde van zo’n 45km maken.
We rijden eerst via de R104 naar Tahala. Vorige de week waren we hier ook, toen kwamen we via de Ammelne vallei. Waar in Tahala de weg naar rechts naar de Ammelne vallei gaat, slaan wij linksaf een naamloze weg in.
Verderop zien we de kamelenberg, een berg met twee bulten. Toni zegt dat we tussen de bulten door gaan, wat een grapjas. Dan toch wel zonder fiets.
De weg is voorzien van prima asfalt, en het is een rustige weg, we komen totaal geen ander verkeer tegen. De omgeving is mooi.
We gaan linksaf een onverharde weg op. Even verderop zegt Co, kijk eens naar mijn achterband, ik denk dat-ie lek is. En ja, hij zakt steeds verder door. Verdorie.
Ik rij naar voren om de anderen te laten stoppen. Op het asfalt, onder een boom, kijken we naar Co zijn band. En ja, die is lek. Toni onderzoekt de band maar kan geen doorn vinden of een andere oorzaak.
Frank heeft een spuitbusje mee met daarin een vloeistof die, eenmaal in de band gespoten, harder wordt en de band vult. Toni pompt er nog wat lucht bij, en we kunnen weer verder. Wat een wonder, zoiets. Gewoon gekocht bij de Action. Toni zegt dat ze het ook bij de Decathlon hebben, die is ook in Marokko aanwezig.
Het asfalt gaat over in een betonnen pad, maar dat rijdt ook goed. We hebben een weids uitzicht op de omringende bergen.
We komen bij een klein dorp, waar bij binnenkomst een mooie, oude auto geparkeerd staat. Hij zal niet ver meer komen, het voorwiel mist. Hij staat voor een huis met mooie oude deuren.
We maken foto’s van de auto en maken er een groepsfoto voor. Op het dak van het huis ernaast staat een mevrouw mee te genieten, van de pret die we hebben.
Ria wil nl. als een echte pitspoes op de auto poseren. Co helpt haar er op, wat een beetje wiebelig gaat. Dan moet natuurlijk het bandje van haar hemd een klein beetje naar beneden, als een echt model.
Als we de fietsen weer opzoeken komt er een motorrijder langs, met een grote zwaai rijdt hij tussen ons door.
Het volgende dorpje kondigt zich alweer aan, Tafagmat. Op deze richtingaanwijzer staat in ieder geval een naam die we kunnen lezen. Op eerdere richtingborden staan alleen Arabische teksten, onleesbaar voor ons.
Bij een huis in aanbouw stoppen we. We constateren dat als er ooit een aardbeving is hier, dat dit huis het niet zal overleven. Verderop rijden we tussen een paar ezeltjes door, hoezo campestre.
Als we omhoog rijden neemt Ria vaak de kop. Co noemt haar nu Ria Merkx, naar de Belgische Eddie Merkx. Opeens springt hij in het wiel van Ria, is hij even Co Zoetenmelk, haha.
We komen op de R107 langs de Belfaz Moskee, hij wordt helemaal vermeld op onze kaart, zal vast een belangrijke positie innemen in deze regio. We komen een jongen in een witte djellaba tegen en groeten hem in het Arabisch. Maar hij begrijpt ons niet. Hij loopt verder naar de moskee.
We gaan verder en slaan linksaf de onverharde weg op naar de blauwe rotsen. Ria en Frank aarzelen of ze mee gaan, ze kunnen nog maar 17 en 20km rijden op hun accu’s. Maar Toni geeft aan dat het nog 2km klimmen is, en daarna alleen maar afdalen.
We gaan met zijn allen verder en gaan bij de blauwe rotsen pauzeren. Hier was vorig jaar nog een klein restaurant/café. Maar dat bestaat niet meer. Dan maken we maar ons eigen restaurant. Het smaakt er niet minder om. Toni en Annelies trakteren op pannenkoek en Oostenrijkse bergkäse. Dat is heerlijke kaas zeg.
Ik loop na het eten even tussen de rotsen door, het is een en al kleur. Zelfs de planten die naast de rotsen staan zijn mee gespoten. Bij een rood gespoten rots staat een mooi paars bloemetje te bloeien. De steeltjes en blaadjes zijn roze/rood, maar het plantje is evengoed tot bloei gekomen. De natuur is sterk.
We rijden het laatste stuk over het onverharde pad, zien leuke rotsen en een mooie gedraaide boomstam. We komen door Aguerd Oudad, het mooie dorpje wat onder de Hoed van Napoleon is gebouwd.
Om half 3 zijn we terug bij de campers. Een uurtje later schuiven we aan bij Toni en Annelies voor een schwätschen en om eens door te nemen wat zij allemaal meenemen tijdens het fietsen.
Dat is dus een reisapotheek, die hadden we van de week nodig voor Gerrie. Daar zit een flesje wondspray in, om wonden te reinigen. Natte reinigingsdoekjes, grote en kleine pleisters, verband en handschoentjes.
Verder een fietspompje, en 2 CO2 patronen. Met 1 patroon vul je een hele band, dan hoef je alleen nog maar een beetje bij te pompen. Een binnenband per fiets. Zelf hebben ze autoventielen op de binnenband, die kun je overal gebruiken om te vullen, ook bij een benzinestation. Verder een paar imbus-sleutels, een momentsleutel, handschoenen. En nog wat kleine onderdelen voor als de ketting stuk gaat. Nu gaan ze ook zo’n spuitbusje met vulvloeistof meenemen.
Verder zitten we gezellig te keuvelen tot de waterwagen komt. Ik vraag aan de man of hij als-ie klaar is ook bij ons wil komen. Hij moet eerst nog een paar andere campers vullen, daarna komt-ie bij ons.
Er is ondertussen een behoorlijk stevige wind opgestoken die veel stof meeneemt. We gaan naar onze eigen camper en zitten nog even in het zonnetje. De camper die bij het pad door de greppel staat krijgt constant de volle laag, de camper wordt min of meer gezandstraald.
De waterwagen heeft ons vergeten, we lenen maar even 10 liter bij Toni, die heeft ook veel 10 liter flessen laten vullen. Morgen maar weer opletten op de waterwagen.
Co gaat de toiletcassette legen maar moet het laatste stuk naar het sanistation de cassette in de hand nemen. Het plankje is in 3 stukken gebroken. Hij vond het spaanplaat al niet prettig, dat is gebleken, het is niet sterk genoeg. Gaan we weer iets anders verzinnen voor de rest van de week.
Vandaag hebben we 46.9km gefietst, daar 2.45uur werkelijk gereden en 1.15uur stil gestaan. We reden gemiddeld 17km/u, en hebben 620 hoogtemeters overwonnen. Het hoogste punt was 1170m, het laagste 880m. Bekijk onze route van vandaag op Komoot.nl
Terug naar 28 februari | Terug naar ‘overzicht‘ Naar ‘coordinaten‘ Naar ‘reisroute‘ |  Verder naar 1 maart |