2020 Marokko 27 december

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.

Zondag 27 december 2020: Aourir

Zondag, voor veel Marokkanen een vrije dag. Zo ook voor Mohamed, Hasna en hun zoontje Mortada, die we vorige week zondag hebben ontmoet in Anza. Daar zaten ze op de hoge kust met een tafel en stoeltjes te eten van een tajine. We werden uitgenodigd aan de dis.

Toen nodigden ze ons uit om bij hun thuis te komen. Vandaag worden we door Mohamed opgehaald. We kregen vanmorgen een appje, is 11uur oké? Ja, dat is prima hoor.

Dus om 11uur lopen we naar voren en vertellen aan Lahsen dat we opgehaald worden door Mohamed. Hij kijkt bedenkelijk en vraagt of we hem kennen en dat we op moeten passen. Want veel Marokkanen willen iets van je. Leuk, en dat vertelt een Marokkaan aan ons. Het is goed bedoeld, maar we hebben intussen wel wat ervaring opgebouwd in dit mooie land en hun bewoners.

Mohamed is mooi op tijd, om half 12 komt hij aanrijden, haha Hij is dus om 11uur van huis gegaan. Ja, zo kun je ook een tijd interpreteren.

Hij vertelt dat het druk was op de weg en dat het 26km rijden is. We rijden dwars door Agadir naar de wijk ‘Shira’ (fonetisch), waar ze wonen.

Ze wonen in een bovenwoning in een drukke wijk. Hij zegt dat het huis eigenlijk te groot is voor hun, dat ze dit huis huren met de gedachten dat hun familie, die in Oujda woont, vaak op bezoek zou komen. Maar dat valt wat tegen, ze komen niet zo vaak als dat ze zouden willen. Het is dan ook een verre en lange reis. Van allebei woont hun familie in Oujda, in het verre noordoosten, 1100km rijden via de tolweg.

Hun kamer is summier ingericht, maar de banken zijn comfortabel en in de favoriete kleuren van Mohamed, zwart met grijs.

Ze komen allebei uit een gezin met 4 kinderen, 3 vrouwen en 1 man en hebben allebei een zus met dezelfde naam, hoe toevallig. Van Mohamed woont 1 zus in Zweden. Ze heeft haar Zweedse man ontmoet in de Emiraten, waar ze toen allebei werkzaam waren. Ze woont in Zweden maar is gescheiden.

We laten foto’s zien van onze families en even later spreken we via Whatsapp beeldbellen met de ‘Zweedse’ zus in Stockholm. Ze spreekt goed Engels en we krijgen een uitnodiging om langs te komen als we ooit in Stockholm komen. Shukran.

Ook krijgen we de papa en mama van Mohamed op de whatsapp video. Je hebt tegenwoordig conferentie bellen, dan kun je met meerdere personen tegelijk whatsapp bellen of videobellen. Papa heeft zich een nieuw gebit laten aanmeten, maar dat zit niet goed en doet pijn, daar moet hij dus mee terug. Het zijn vriendelijke mensen en ze missen hun zoon.

Hasna heeft heerlijk gekookt. We starten met een Harira soep, die heel smakelijk is. Daarna komt er een koude rijstsalade, met mais, tonijn en een dressing. Hasna eet deze twee ‘gangen’ niet mee, ze is druk in de keuken. Even later springt Mohamed bij en helpt haar een handje.

Ze heeft een tajine gemaakt van stoofvlees, pruimen, amandelen en ananas. Naar een recept van haar schoonmoeder. Het smaakt allemaal heerlijk, ook omdat het in prettig gezelschap is. Hun zoontje Mortada van 4 jaar is zoet met de telefoon van zijn moeder.

Mohamed werkt op een militaire luchtmacht basis, Hasna geeft Arabische les op een lagere school. Ze spreekt zelf geen Engels en een klein beetje Frans. Dus moet Mohamed veel vertalen, want ze spreekt Arabisch tegen ons op een manier dat ze denkt dat we het wel verstaan. Af en toe is dat ook zo door de gebaren die ze er bij maakt, of door haar gezichtsuitdrukkingen, en omdat je weet over welk onderwerp het gaat.

Ze leven erg op zichzelf, hebben geen vrienden en zijn blij met ons bezoek. Even later krijg ik van Hasna een ‘djellaba’ van een dunne stof, met een mooi borduursel op het voorpand. En Co krijgt van Mohamed een djellaba van een dunne stof, in het zwart/grijs, de favoriete kleuren van Mohamed. We worden er verlegen van. We hadden ook een aantal cadeaus mee voor hun, maar die vallen in het niets bij dit. Shukran, shukran.

De tijd vliegt terwijl we gezellig zitten te eten en te praten. Daarna wordt het wat stiller, Mohamed kijkt lodderig uit zijn ogen, het eten doet zijn werk.

Om half 4 gaan we met zijn allen in de auto terug naar de camping. De Marokkaanse huizen zijn best wel koel, toen we buiten kwamen liepen we zo de warmte in.

Ze bewonderen ons huisje op wielen en we zitten nog eventjes buiten in de zon. Ik trek mijn djellaba aan en we bedanken ze nogmaals voor de cadeaus, de leuke middag en het lekkere eten. We moeten beloven dat als we weer in Agadir zijn we weer op bezoek komen, en dan niet een paar uurtjes maar een paar dagen. Insjallah.