2020 Marokko 22 februari

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.

Zaterdag 22 februari 2020: Tafraout

Vandaag is een fietsdag. We gaan met Toni en Annelies op verkenning. Het plan is om naar twee dorpjes te fietsen hoog boven de R105. De dorpjes heten Tizeght en Agchtim. De route is uitgezet in Komoot.

Om half 11 gaan we van start, onder een strak blauwe hemel, de zon hoog aan de lucht. Als de leeuw in zicht komt gaan we rechtsaf een onverhard pad op. Nou, onverhard is-ie en ook behoorlijk stenig, rustig aan maar.

We steken de R105 over en rijden door Oumesnat. In dit dorp is een ‘maison traditionel’, dit museum hebben we in het eerste jaar bezocht, samen met Kees.

We rijden het dorp uit en zien opeens aan de kant van het pad een zwijn liggen. We denken dat het nog leeft, maar de achterkant is half weg gevreten, er zitten veel vliegen op, een luguber gezicht. Arm dier, we kunnen het niet uit zijn lijden verlossen. Dit pad noemen we nu het zwijnenpad.

We rijden langzaam aan steeds hoger, eerst naar het dorp Agchtim, we zien het van ver al liggen. Het is grotendeels een betonpad, prima te rijden. 

Zodra we bij het dorp aankomen zien we een kameel liggen. Al wat je verwacht, maar niet een kameel midden in de bergen. Hij ligt voor een grote houtstapel. Beneden ons horen we een cirkelzaag en iemand met een bijl hakken. Het kameel wordt als lastdier gebruikt om het hout naar boven te brengen.

Het is een nieuwsgierig beest, als ik dichterbij komt is het net of hij een kusje wil geven. Dank, liever niet. Het hout is net afgeladen, dus staat het kameel weer op en schommelt het rustig aan naar beneden, het is een grappig gezicht zoals het loopt.

We lopen via zigzag paden omhoog naar het dorpje. Er staan veel oude, lemen huizen, met mooie details in de gevels. Ondanks het oude zijn er wel lantaarnpalen, die hun stroom krijgen middels zonnepaneeltjes. Leve de vooruitgang. 

Er zijn veel oude deurtjes en raampjes te bewonderen. Via nauwe steegjes lopen we tussen de huizen door. 

Er is geen kip te zien, laat staan mensen. Co roept; hallo mensen, Anna is hier. (Anna is Annelies haar naam in Marokko). Terwijl de anderen doorlopen hoor ik ergens een deur opengaan. Er stapt een vrouw naar buiten. Ik roep de anderen terug, ik zeg tegen Co, ze hebben je gehoord.

We lopen naar de vrouw toe en stellen ons voor. Ze heet Ghadiza en nodigt ons uit om binnen te komen. Op de binnenplaats is het mooi, met oude spulletjes en mooie details. Via een ladder klimmen Co en Toni naar het dak, waar vandaan je uitzicht hebt op het dorp. Achter de ladder zijn op de muur allerlei tekens geschilderd en er zijn plekken voor de bijen, een soort bijenkast.

Ghadiza neemt ons mee naar achteren en opent de deur van haar huis. Dat is verrassend mooi, heel schoon en in mooie kleuren geschilderd. Ze laat ons alle ruimtes zien. We gaan naar het dak en daar is een heus bijenhotel gemaakt.

In een van de kamers wijst ze op een oude radio. Ik begin een beetje te swingen, Ghadiza doet vrolijk mee. Co vraagt of de radio aan mag, maar die doet het niet meer.

We zien de pronkkamer, met mooie kussens en bekleding op de banken. De slaapkamer van Ghadiza is ook mooi, ja, we krijgen werkelijk alles te zien. De badkamer is helemaal betegeld in mooie kleuren. Er staat een gasflesje met een luxe manteltje erom en twee ketels om water te verwarmen.

In de hal hangt een touw, het wordt gebruikt als schommel. Als Co er op wilt zitten schrikt Ghadiza en wijst naar de balk erboven, ze vertrouwt het niet helemaal dat het touw Co zal houden, haha.

We nemen afscheid en lopen terug naar de fietsen. Co en ik doen ook onze helmpjes op omdat we terug naar beneden gaan. 

We rijden verder naar het 2e dorp, Tizeght. Hier hebben ze hun eigen blauwe en roze stenen langs de weg liggen. Het laatste stuk is onverhard en bonkig.

Aan het eind van het dorp zien we een groot gebouw in aanbouw. Als we er aankomen komt er een man naar ons toegelopen. Het is de eigenaar, zo ook de mooie Audi die voor de deur staat. Het gebouw moet volgend jaar gereed zijn, het wordt een auberge. Ook campers kunnen hier staan, maar dat is op dit moment niet mogelijk want je kunt er gewoon niet komen, het pad is te slecht en te smal hier en daar.

We eten onze yoghurt en gaan daarna terug naar beneden. Via de R105 rijden we terug naar Tafraout. Op de weg naar boven kijken we uit op de weg verderop die we gereden hebben, en op de leeuw hoog boven ons.

’s Middags nemen we onze rust bij de camper, we zitten lekker in het zonnetje te puzzelen en te lezen. De waterwagen komt langs, dus we zwaaien naar de chauffeur, hij snapt het en zegt dat-ie straks komt vullen. Een tank en twee gieters vol voor 20DH. Hij heeft het nu beter voor elkaar, het vullen gebeurt nu met een smalle slang, dus gaat het rustig aan.

Van een andere Ghadiza kopen we harira soep en van Latifa twee pannenkoekjes. De maaltijd is weer gereed. Er zijn veel vrouwen op de camperplek, ze flaneren tussen de campers door en zitten op de rotsen gezellig met elkaar te kletsen, tot het donker wordt.

Het hoogste punt vandaag was 1200m, het laagste 940m. We hebben 29.7km gereden en 560 hoogtemeters gereden, met een gemiddelde van 12.2km/u. Bekijk de route van vandaag op Komoot.nl


Terug naar 21 februari
Terug naar ‘overzicht
Naar ‘coordinaten
Naar ‘reisroute

Verder naar 23 februari