2020 Marokko 1 maart

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.

Zondag 1 maart 2020: Tafraout

Vanmorgen vroeg kregen we een appje van Toni, de waterwagen was onderweg naar ons, hij stond nu nog bij Frank. Maar daar was-ie al weg, want hij stond bij de camper voor ons. Co is er heen gelopen, we hebben dringend water nodig.

Toni had tegen hem gezegd, dat-ie ons niet mocht vergeten hoor. Het kwam goed, we zijn weer van vers bronwater voorzien.

Om half 10 starten we met een wandeling waarvan het begin bekend is, maar langs welke weg we terug komen????

We zijn nog niet lang onderweg of we merken dat er een hond achter ons aan loopt, het is een ‘zij’. We halen haar aan, en dan gaat ze voor ons lopen, ze voelt zich geaccepteerd. Ik zeg moeten we haar niet vertellen wat we gaan doen, dan kan ze zich nog bedenken, haha.

We lopen langs de nomadententen, Gia is niet thuis. In de kraal zijn een aantal jonge geitjes maar het zijn er veel minder dan anders.

We lopen omhoog naar de ‘pas’, waarna je naar de Ammelne vallei af kunt dalen. Op de pas liggen een paar gigantische rotsblokken waar heel veel kleine stenen op liggen. Wij gooien er ook een paar bij, en doen een wens.

Dan dalen we aan de andere kant over een ‘pad’ richting de Ammelne vallei. 

We hebben geen zin om straks het hele stuk langs de weg te lopen. Ik heb laatst op komoot eens gekeken of we linksaf terug kunnen lopen. Maar officiële routes zijn dan zo’n 18km lang, dat is teveel als je in de bergen loopt.

Toni stelt voor om zelf ons padje verder te zoeken, via een route linksaf, kan hij gedachten lezen of zo. Ik ben direct voor, en de anderen ook. Dus beginnen we langs de bergwand schuin omhoog te klimmen.

We houden gedurende de gehele route zicht op de Ammelne vallei, en genieten daar volop van.

Toni kijkt voortdurend hoe en waar we kunnen lopen, hij kijkt op zijn telefoon hoe de hoogtelijnen lopen, zodat we niet teveel hoeven te klimmen en te dalen.
Co en ik markeren de route middels steenmannetjes. Zo kunnen we de route de volgende keer wat gemakkelijker vinden. Telkens als we stil staan, neemt de hond haar rust. 

Het gaat prima zo om ons eigen padje te vinden en te maken. Er zijn veel plekken waar zwijnen zijn geweest. De grond is omgewoeld en je ziet ook regelmatig plekken waar ze verbleven hebben. We dopen de route gelijk om naar de ‘zwijnenroute’.

Dan komen we boven op een ‘pas’, net zoiets als op de heenreis. Hier vandaan zien we in de verte de camperplek. De hond gaat in de schaduw liggen en ligt erg te hijgen. Ria giet wat water in de handen van Frank en de hond drinkt het gretig op. Ze is mooi om te zien, en ziet er goed uit.

We dalen af naar het keteldal en zijn tevreden over deze mooie wandeling. Het was behoorlijk klimmen en dalen, maar het was de moeite waard, deze houden we er in. En de hond? Ze lag net nog onder een rots met een grote smile.

Ze volgde ons tot op de camping en is dan opeens verdwenen. We waren al nieuwsgierig met wie ze mee zou gaan.

We hebben 6.46km gelopen, looptijd 2.46uur, gemiddeld 2.3km/u, en 250 hoogtemeters. Bekijk onze route op Komoot.nl


Terug naar 29 februari
Terug naar ‘overzicht
Naar ‘coordinaten
Naar ‘reisroute

Verder naar 2 maart