Marokko 2018-2019 – periode 18: 19 februari – 22 februari
dinsdag 19 februari: Tafraoute
En koud was het, 2º buiten, 12º binnen, laat de zon maar gauw schijnen. De lucht ziet grotendeels blauw maar bij de bergen hangen wat wolken. We hoorden dat het in Marrakech gespoeld heeft en dat er veel wateroverlast is.
De bakker brengt bij diverse mensen het brood aan de deur, zo ook bij een Oostenrijkse camper en Duitse caravan die bij elkaar staan. Als hij terug loopt langs de camper vindt de hond dat hij over hun erf loopt en rent blaffend achter hem aan, ik heb de bakker nog nooit zo hard zien lopen. haha
Vandaag gaan we gymmen, om 10 uur, met een kleine groep van 9 deelnemers. We gymmen met elastische banden, die van mij knapt tot 2x aan toe, het is beide keren schrikken. Met zo’n band is best wel zwaar, maar goed voor de spiertjes.
De zon is inmiddels volop gaan schijnen en we besluiten om vanmiddag te gaan wandelen, met z’n tweetjes, er is niemand die met ons mee wil, ze hebben allemaal al andere plannen. Ook goed, geen probleem.
We gaan eerst allebei naar de kapper, onszelf dus. Dan horen we iemand zeggen: dat is een bekend beeld. Het is Arjan Burggraaf, nog niet eerder gezien, wel virtueel op het camperforum. Leuk hem te ontmoeten. Hij gaat morgen mee wandelen.
Tegen half 2 gaan we op pad, we gaan de lijnwandeling doen naar de Ammelne vallei. Die hebben we vorige week vrijdag gelopen met Arendien en Jos, we vinden het een leuke wandeling.
Het is een prima temperatuur om te lopen, niet te warm niet te koud, gewoon lekker. Als we afdalen naar de Ammelne vallei zien we opeens onder een grote rots een hoop zand opspatten. Ik denk eerst dat het een kwartel is of een grond eekhoorn. Maar het blijken twee grote zwijnen te zijn. Ze rennen bij een groot rotsblok vandaan en staan verderop stil.
Onder de grote rots zie ik een aantal zwijntjes heen en weer lopen. Pa en ma rennen verder weg om ons bij het nest vandaan te lokken. We gaan zitten en kijken het eventjes aan. De jonkies zijn zich van geen gevaar bewust en rennen door het zand en spelen gewoon verder.
We lopen door maar via een ander pad om niet tussen de ouders en de jonkies in te komen en kijken goed om ons heen of ze niet achter ons aan komen. Als ze niet hadden bewogen en stil waren geweest hadden we ze nooit opgemerkt. Het is wel een logische reactie van de ouders om ons weg te lokken van hun nest.
Als we nog 200 meter van de doorgaande weg zijn zien we daar een witte taxi staan, we zwaaien en roepen en hopen dat hij blijft staan. Dat doet-ie. Hij ziet ons en keert om, met zijn kont naar Tafraoute. We vragen of hij naar Tafraoute gaat, ja hoor, stap maar in. Ik krijg de deur niet open en de chauffeur stapt uit om hem te openen, ja dat is Peugeot.
Hij rijdt de andere kant op, richting Tahala. Bij de P1011 remt hij af. Op die weg komt een man aan lopen, onze kant op. Co opent de deur en roept: Tafraoute. Ja, hij wil ook mee. Daarna draait de taxi om en gaan we op weg naar Tafraoute. Voor het ziekenhuis stappen we uit, kosten 5DH p.p.
Op de markt kopen we sinaasappels en appels en spreken een jonge Nederlandse man die samen met vrouw en hun drie kinderen een weekje in Marokko zijn. Ze vinden het erg leuk en vragen wat leuk is om te bezoeken in deze omgeving. Sowieso de markt van morgen, dan komen ook de locals. Ze hebben een huurauto dus adviseer ik Ait Mansour, de rit erheen is leuk en ook de oase zelf. Hij wil weten waar hij een mooi overzicht heeft over Tafraoute, bij hotel Amandier.
Terug bij de camper gaan we een kijkje nemen bij Wim en Wobbie, de achterbumper van hun camper is opgeknapt en gespoten, het ziet er mooi uit. Ze hebben zo’n beetje de hele dag bij de garage rondgehangen, saai werk. Jan en Pieta staan er nu een paar dagen.
We hebben vanmorgen onze camper verplaatst, 30 meter naar achteren, nu staan we langs de kant, even iets meer privacy en uitzicht. Als we terug komen van onze wandeling is onze oude plek alweer bezet. De wind is fris dus we trekken ons terug in de camper, lekker met de beentjes omhoog.
Mensen komen en mensen gaan, Arendien en Paul en Jan en Ludy zijn vertrokken, maar tijdens de dag komen er weer andere campers het terrein op rijden.
woensdag 20 februari: Tafraoute
4º om 12º, dat is een stuk warmer dan gisteren, haha, we gaan de goeie kant op. De lucht ziet blauw en als de zon er bij komt, is het gelijk lekker buiten.
Om kwart voor 10 gaan we wandelen, de poeltjesroute maar dan andersom. We lopen eerst naar de hoed van Napoleon, gaan linksaf en lopen om de bergen heen richting het voetbalveld. Het is een heerlijk temperatuurtje om te wandelen.
We hadden gehoord dat er in Marokko zwijnen afgeschoten worden, omdat er teveel zouden zijn. Aan het einde van onze wandeling zien we een dood zwijn, die ligt daar al even te drogen. De botten liggen her en der verspreid.
Voor de wandeling had ik op de markt munt gekocht bij het dove mannetje. Hij zou het apart houden, zodat we het op de terugweg op konden pikken. Hij gebaarde dat hij vorige week ziek was en daarom niet op de markt aanwezig was. Nu heeft hij weer verse spullen bij zich.
Toen we het op kwamen halen was het mannetje er zelf niet dus ging zijn buurman op zoek. Die had gezien dat het apart gehouden werd. Vaak zie je op markten dat mensen boodschappen apart laten zetten of aan een koopman vragen of die het voor hun wil bewaren. Er stonden heel wat tasjes, maar ons tasje kon hij niet vinden. Toen kwam het dove mannetje snel aangelopen, met een grote lach op zijn gezicht. Hij ging ook op zoek en kon het eerst niet vinden, maar daar had hij het, helemaal onderin de zak, hij had het diep weggestopt. Sjoekran.
In Tafraoute begint de markt al op dinsdag maar de eigenlijke dag, woensdag, vinden wij het leukst. Er zijn dan veel locals op de been wat een leuke drukte geeft, zowel op de markt zelf als in het dorp.
Van de week heb ik beschreven wat er allemaal op de camping voorbij komt. Ik was vergeten te vertellen dat er sinds dit jaar een mijnheer rond rijdt op een brommer van Poste Maroc. Keurig gespoten in de kleuren geel en blauw en emblemen op de brommer en de tassen. Hij is er maar wat trots op. Je kunt je post met hem meegeven en hij kan ook nog postzegels voor je regelen, wat een service.
We genieten van het zonnetje en zien opeens twee parapenters in de lucht zweven. Eentje daalt vrij snel maar de ander gaat juist op de thermiek weer heel ver naar boven. Mooi om te zien.
Als ik door de verrekijker sta te kijken stopt er een man op een fiets bij mij en vraagt waar ik naar kijk. Naar de parapenters dus. Hij zegt dat-ie net aan is gekomen en dat hij een rondje rijdt om te kijken of er nog bekenden zijn. Ik steek mijn hand uit en stel mij voor, nu ben ik een bekende, zeg ik. Het is Abe, Abe hebben we hier een aantal jaren geleden ontmoet en hij schrijft ook mee op het camperforum. Leuk om hem weer te zien.
Aan het einde van de middag lopen we nogmaals naar het dorp. We gaan kijken of onze yoghurt al binnen is, maar dat is er nog niet, morgen, Insjallah. Het is druk op de markt, de laatste producten worden verkocht, er zijn vooral veel vrouwen. Naast het politiebureau is een grote betonnen rand en daar zitten vaak mensen te wachten op vervoer naar huis.
Als we met het eten bezig zijn lopen er twee mensen voorlangs en even later is er een klop op de deur. Het is een Belgisch stel, die net bij Wil en Mia vandaan komen. Zij volgen ons reisverslag en bedanken ons voor het feit dat we zoveel informatie op onze site hebben staan over Marokko. Ze zijn voor het eerst in dit mooie land en hebben veel gehad aan alle info. Kijk, dat is leuk om te horen.
Het was een zonnige dag maar niet te heet, gewoon lekker. Er was weinig wind dus bleef het lang lekker, zelfs toen de zon al weg was.
donderdag 21 februari: Tafraoute
De wasmevrouw is al twee keer bij ons aan de deur geweest met schone was, maar het is niet van ons. We verwijzen ze door naar Wobbie en Wim, omdat ik weet dat zij was hebben aangeleverd. Gisteravond gaf ik het ook door, maar kennelijk is ze daar niet geweest, want vanmorgen reed ze weer langs. Bij ons heel langzaam, met een gebaar van, deze camper is het niet. Even later zien we Wim naar buiten stappen en is de was eindelijk op zijn plek. Wobbie vertelt later dat ze erg tevreden was over het resultaat, het kon zo de kast in. Volgende week mag ze onze was ook doen. 10DH per kg.
Om 10 uur gymmen we met 11 mensen. Brigit doet oefeningen met een tennisbal. We moeten ook de bal op de grond tippen, maar dat gaat niet altijd goed op zo’n ongelijke grond, het levert in ieder geval veel plezier op. Toen ze een zakdoek pakte om haar neus te snuiten, zei Co dat hij geen zakdoek mee heeft. Ja, we doen alles na wat zij doet, haha.
We nemen de rest van de morgen vrij en zitten in het zonnetje, dat is wel nodig want er waait een frisse wind. Thole en Everdien, waar we het reisverslag van volgen, zijn aangekomen op de camperplek en komen even gedag zeggen, leuk ze te zien. Ze doen een rondje camping om te kijken wie er allemaal zijn.
Om half 2 trekken we onze wandelschoenen aan en lopen richting de hoed van Napoleon. Toen we er gisteren onder door liepen vroegen we ons af, zal je die kunnen beklimmen? We zagen op hoogte gestapelde muurtjes, dus daar zou je zeker moeten kunnen komen.
We lopen achter de huizen van Tafraoute langs en komen uit bij een onverhard pad die naar de ‘hoed’ gaat. We volgen een pad en een aantal traptreden boven huizen langs en komen dan al hoog uit, onder de rotsen van de hoed.
We klimmen gestaag omhoog, en zijn voorzichtig op de stukjes met los gruis er op. We kunnen best wel hoog komen maar de top is niet te bereiken, dat zijn loodrechte rotsen. Er staat een mast op de top, hoe die daar gekomen is?….
We dalen aan de andere kant af, we hebben dus een rondje ‘hoed’ gedaan, kun je wel zeggen. Op de terugweg lopen we langs bij de winkel waar we yoghurt hebben besteld. Gisteren was het er niet, en ook vandaag is het er niet. Dat gaat hem dus niet meer worden. Morgen gaan we voor een dag of 3 naar Agadir voor inkopen. In Agadir komen we niet meer deze reis.
Als we op de camping aankomen lopen we langs bij Greta en Pieter, zij maken ook verslag van hun reis via een blog dat Grepi heet. Het is altijd heel vermakelijk om te lezen. Pieter is jarig, dus gefeliciteerd hoor.
Piet en Elly van toesjoeranroet staan naast hun. Daar maken we even een praatje mee en laten ze een paar mooie routes zien. Zij vertellen dat ze over de Tichka pas gekomen zijn en dat ze 5uur gedaan hebben over 200km, het schoot niet, het was grove piste en stoffig. Ze zijn de bochten aan het verleggen. Die route laten we dus maar links liggen, letterlijk en figuurlijk.
We komen ook nog langs Gerrie en Annie, waar ook Wobbie en Wim staan met hun fietsen. Gerrie en Annie zitten aan met vrienden, en de man wil morgen ook wel meelopen, dat kan hoor.
Dan nemen we onze rust en gaan met de beentjes omhoog. Toen we bij Piet en Elly stonden zagen we twee Nederlandse campers het terrein op rijden. We dachten alle vier dat het Gerard en Margot en Cor en Wil zouden kunnen zijn. Ook hun volgen we via een reisverslag. Ze schreven gisteren dat ze vanuit Tata naar Tafraoute zouden gaan.
Als we uitgerust zijn lopen we naar ze toe. Vorig jaar waren we elkaar op Tafraoute net misgelopen. Het is leuk om ze te spreken, we zitten wel op eenzelfde golflengte. Ik geniet altijd erg van hun verslagen, het wordt met veel humor geschreven. Ze vragen of de 4×4 rit naar Ait Mansour de moeite waard is om te doen. Wij hebben dat in 2015 gedaan en we vonden het erg leuk, en een rit door een mooi landschap. De prijs is nog steeds 300DH p.p. Dit zal luxer zijn dan een excursie die ze in Tata hebben gedaan en beschreven. Toen zaten ze met 19 mensen in een busje voor 15 mensen. Ze zaten met 4 personen op de achterste bank die geschikt was voor 3 personen. Ze voelden zich net sardientjes in een blik.
De harira-soep-mevrouw, Ghadiza, is weer actief op de camping, wij hebben een pannetje op het fornuis staan. Ze komt ook bij het viertal en ik prijs de soep aan als erg lekker. De pan van Ghadiza gaat schoon leeg. Ze geeft aan dat ze ook brood verkoopt, in de ochtend. Die link had ik nog niet gelegd, dat zij dezelfde vrouw is. Margot en Wil geven aan dat ze al bij de bakker hebben besteld. Hij is wel slim bezig, als er nieuwe mensen aangekomen zijn neemt hij een bestelling op en hangt een groen tasje aan de deurknop. Men doet er geld in en hij ruilt dat om voor brood. Het valt op, we zien nu overal groene tasjes hangen. Ghadiza vertelt dat zij het brood zelf bakt. Wil en Margot beloven dat ze overmorgen brood bij haar gaan kopen, insjallah.
‘s Middags is de wind gaan liggen en is het weer warm, maar wel lekker. Je moet wel in de zon zijn, in de schaduw is het fris.
vrijdag 22 februari: Tafraoute – Aouguenz
Het is vanmorgen al vroeg warm, warmer dan eerdere dagen. We starten dan ook onze wandeling in korte mouwen, de trui kan onder de ‘snelbinders’. We lopen met 10 personen, en het leuke is dat er wederom ‘nieuwe’ mensen bij zijn. En het is ook leuk dat iedereen onderweg lekker met elkaar loopt te praten. Camperaars hebben altijd wel iets te bepraten, je reist immers allemaal en maakt dingen mee.
We lopen de lijnwandeling naar de Ammelne vallei, het is voor ons de derde keer deze reis. Maar het is zo’n leuke wandeling, we vinden het helemaal niet erg om hem weer te lopen. We hebben onze truitjes meegenomen voor het geval we met een vrachtwagentje terug gaan naar het dorp.
De 2e keer toen we deze wandeling liepen zagen we papa en mama zwijn en 6 jonkies, die in het ‘nest’ achter bleven toen pa en ma er vandoor gingen. Ik had de plek gemarkeerd in de gps dus toen we er in de buurt kwamen vroeg ik iedereen om stil te zijn en legde uit waarom. Het was natuurlijk helemaal niet zeker of ze er nog zouden zijn.
Als we bij de plek aankomen zie ik een groot zwijn onder de steen liggen in de schaduw. Ik wijs er naar en iedereen komt voorzichtig en stil dichterbij. Er worden wat foto’s gemaakt en als we iets zakken om de route verder te vervolgen kijkt het zwijn naar ons. We blijven op afstand want we weten dat er jonkies bij zijn, en dan moet je oppassen. En we willen haar niet verder verstoren als nodig is.
Opeens staat het zwijn op en vlucht weg, op de voet gevolgd door de zes kleintjes. We denken dat ze een dag of vijf oud/jong zijn, tijdens onze eerste wandeling een week geleden hebben we ze niet gezien. En afgelopen woensdag dus wel. Ze zijn heel klein en tuimelen over de rotsen. We blijven allemaal rustig staan zodat ze zich niet verder opgejaagd zullen voelen.
Mama zwijn horen we af en toe knorren om de kleintjes te laten weten welke kant ze op moeten komen. Ze kunnen toch al aardig over de rotsen rennen, even later zijn ze uit het zicht verdwenen. Co kon foto’s maken met de camera van Wil, die had een flinke zoom. Een geweldig moment om mee te maken, we zijn allemaal onder de indruk.
Beneden komen we langs het kerkhof en ik laat het graf zien met de schotels en soepkommen er op. Zal de overleden persoon een kok geweest zijn. Dan zie ik dat op het graf er achter maar 1 soepkom ligt en ik merk op dat die persoon misschien de assistent van de kok was, of misschien wel de afwasser oppert iemand, haha.
Als we bijna bij de weg zijn zien we van links een bus aan komen rijden. We zwaaien en zien de bus stoppen bij een paar kinderen, zal het een schoolbus zijn. Een vrouw staat in de deuropening en vraagt of we naar Tafraoute willen, ja dat willen we. De achterdeur gaat open en we mogen instappen, het is een lijndienst bus. Als we zitten komt mevrouw de conductrice langs, we betalen 4DH p.p.
Er zitten veel kinderen in de bus, een aantal volwassenen, en wij dus. We maken om de beurt wat foto’s en als de conductrice terug voorin is pakt ze mijn telefoon, die toevallig in handen is van Arjan en maakt een aantal foto’s van de bus ‘inhoud’. De kinderen achterin worden gelijk actief en joelen, maken het vredesteken, het is een gezellige boel, leuk hoor. De volwassenen in de bus zitten ook te genieten. Voorin zit een meisje naar ons te kijken, het is het meisje dat vorige week ook mee lifte met de pickup, ze herkent Co, die toen bij haar voorin zat, en zwaait naar ons. Co geeft aan dat hij haar zich ook herinnert.
Als we in Tafraoute voor het ziekenhuis uitstappen staat een mevrouw met een klein kind die net uitgestapt zijn te lachen, ze heeft duidelijk genoten van de rit. Co schudt haar hand en we bedanken beiden de conductrice en de chauffeur. Waar we vorig jaar lang moesten wachten op een lift hadden we deze drie wandeling direct vervoer terug, wat een timing.
We zijn tegen kwart over 1 terug bij de camper en gaan eten. Daarna maken we de boel rijklaar. Terwijl we bezig zijn stopt er een fietser naast de camper, het is Henk Staalsmid. We hadden vanmorgen al gezien dat hij en Janny gearriveerd waren. Henk haalt een fles wijn tevoorschijn, die had hij me belooft omdat ik hem info had gegeven over Basecamp, het programma voor de o.a. de Garmin gps. We geven aan dat we die dan samen soldaat gaan maken, die staat, als we terug zijn spreken we af. Leuk ze weer te gaan ontmoeten, het zijn twee lieve mensen.
Om kwart over 2 rijden we weg van de camping, tanken dure diesel, 9,52DH en gaan op weg. We komen langs de garage van Mohammed, het is er druk met campers die op hun beurt staan te wachten. We zwaaien naar Jan en Pieta, die ook iets laten maken/spuiten en dus in de ‘hangmodus’ zijn.
We zwaaien naar de leeuw met ernaast de cockerspaniel. De hondenkop zie je niet altijd, het is net hoe het licht er op valt en waar vandaan je hem ziet. In het dal naast de R105 zie je ook een boeddhabeeld, met een beetje veel fantasie.
We rijden de Ammelne vallei in en gaan na een km of 9 de P1011 op richting Targua N’Touchka/Ait Baha. Je kunt zien dat het alweer wat later in tijd is dan toen we naar Tafraoute toereden, 2,5 week geleden, er staan meer bloemetjes in bloei, gezellig hoor.
In Aouguenz gaan we linksaf waar je rechtdoor naar Targua N’Touchka en Ait Baha gaat. Deze route hebben we nog niet gereden, dus we zijn benieuwd wat we hier allemaal weer mee gaan maken.
We fotograferen bij een huis een paar mooie oude deuren en als we een bocht omkomen zien we links een kraantje met een beker erbij. We parkeren de camper achteruit het weggetje op en kijken of er water uitkomt. Dat komt er, alleen zit er geen bochtje aan, de ‘loop’ is er afgezaagd. Toen Co ons stukje slang na het vullen er af haalden spoot het water ons behoorlijk nat, het was niet erg want het was nog erg warm. Onder het rijden was het 27º en nu nog 25º.
Boven zien we een oud vrouwtje bij een huis en ik zwaai en krijg een gulle lach en een handzoentje terug. We staan naast een bloesemboom met verse amandelen er in en ook bloesem.
We besluiten om hier te overnachten en ook om onze camper te wassen. Toen we Henk Staalsmid spraken zei hij dat we onze camper wel eens mogen wassen. Nou Henk, we hebben het ons erg aangetrokken, dus we komen terug met een schone camper, hopen we. LOL
Er komen twee jongens aangelopen, ze gaan bij het kraantje onder de boom zitten. Omdat we onze trap hebben gepakt staan onze twee reisstoeltjes buiten. Co biedt ze de jongens aan. In eerste instantie gaan ze zitten maar even later gaan ze toch maar weer onder de boom zitten, ze vinden het te warm in de zon.
Als ik een gieter met schoon water vul komt de oudste jongen, Hassan, aangelopen en hij tilt de gieter voor mij naar de teil en vult die, wat voorkomend van hem. Even later staan ze mee te poetsen, ze hebben er lol in. Alleen gingen ze aan de zijkant al aan de gang terwijl Co de bovenkant nog moest doen. Ik zei er niets van maar wel dat ze de spons goed nat moeten maken, anders kunnen we krassen krijgen van al het zand. Hassan begrijpt het snel.
Tijdens het wassen van de camper zie ik op het lager gelegen pad een mevrouw staan met een klein meisje, allebei prachtig gekleed. Ik ben naar ze toe gelopen, ze zijn erg mooi. Er komt een auto aanrijden en de vrouw loopt snel naar de weg. Maar ze kon rustig aan doen want de chauffeur, in het wit gekleed, loopt naar de overkant van de weg en legt een bidkleed neer richting het oosten., even later is hij aan het bidden.
We geven Hassan en Mustafa allebei een paar dirham voor de assistence bij het wassen, ze zijn er er blij mee en nemen afscheid. Er komt een man aanlopen en hij zegt iets tegen ons. Hij is moeilijk te verstaan, hij heeft een operatie aan zijn stembanden ondergaan. Later horen we dat hij in Frankrijk heeft gewerkt en nu weer terug in Marokko woont, in het huis achter de camper. Co vraagt aan hem om het goed is dat we hier blijven om te slapen. Dat is goed en hij wenst ons alvast een goede reis.
Als ik later een pad oploop om van bovenaf een foto te maken van onze overnachtingsplek staat daar het mevrouwtje waar ik eerder naar gezwaaid heb, ze is boven bij een waterput. Ik loop er heen en draag de emmer voor haar naar haar huis. Ik wordt uitgenodigd om binnen te komen. We lopen de trap op naar boven en ze stelt haar twee dochters aan me voor. Ik mag in de huiskamer komen maar zeg dat ik even Co ga halen, want ze gaf aan dat ik te eten krijg.
Even later zitten we in de woonkamer en komt er het een en ander op tafel. Als ze de thee inschenkt blijkt het koffie te zijn, oei, dat vinden we helemaal niet lekker. Maar we drinken het toch op en ik moet zeggen, het viel erg mee. Er ging wel veel suiker in maar allah, een kniesoor die daar op let, haha. Er komt vers gebakken brood, we roken het al toen we binnen kwamen. We dopen het brood in honing, amlou en er is boter, lekker hoor.
Een van de dochters heeft een tweeling van. 2 maanden, mooie baby’s met mooie bruine ogen. Dan hebben we genoeg gegeten en even later neemt mama afscheid van ons, we hebben permissie om te gaan, grappig. Later horen we dat de haar man overleden is.
Terug bij de camper is het nog warm, zowel binnen als buiten, we gaan een stukje wandelen. We lopen het pad af waar ik eerder het mooie meisje heb gezien en gegroet. Aan het einde van het pad kijk je de diepte in en we zien tussen een paar huizen een groep vrouwen zitten. We lopen er naar toe, we zijn al gesignaleerd, er worden ‘gordijntjes’ dicht gedaan.
Als we er bijna zijn komt er een jongeman naar ons toegelopen samen met Hassan en Mustafa, onze camperpoetsers. Het is Omar en hij spreekt Engels. Hij heeft Engels gestudeerd aan de universiteit van Agadir. Hij werkt nu thuis via internet, in de reclame.
Ik vraag of we naar de vrouwen toe kunnen, ik wel als vrouw zijnde, voor Co weet hij het niet, we zijn de eerste toeristen in dit dorp zegt hij. De vrouwen zijn vrolijk en lachen me toe. Ik schudt handjes met de gesluierde vrouwen, stel mijzelf voor en ga naast een oudere dame zitten. Al gauw is haar doekje gezakt maar de meesten blijven gesloten. Ze spreken alleen Tamazight/berber. Even later komen toch Omar en Co aangelopen en met hun rug naar de vrouwen toe gaan ze zitten. Er komt een tafeltje naar buiten en ik word uitgenodigd om bij de mannen thee te drinken. Er ligt brood op tafel met honing, amlou en olijfolie. Daarnaast brood, dadels en snoepjes. We zeggen tegen Omar dat we boven bij de vrouwen al hebben gegeten, we drinken alleen de gezoet thee met hem.
Na de thee nemen we afscheid van de vrouwen, die inmiddels ook samen thee drinken en eten, het ziet er gezellig uit. Ze komen 1x per week op vrijdag bij elkaar om de week door te nemen en te socializen. We lopen met Omar, Hassan en 2 Mustafa’s verder naar beneden. We komen onderin uit bij een gebouwtje waar de mensen hun water ophalen, ze hebben dus geen waterleiding in huis. Onderin het gebouw is een bron, via een trap te bereiken. In dorp staan, zoals elders het geval, veel huizen leeg. De eigenaren wonen in de grote steden en betalen anderen om de huizen te onderhouden. Soms komt men er pas na drie jaar weer een keertje. Omar vertelt dat meer dan de helft van de huizen hier leeg staan.
We lopen verder en komen bij de akkertjes, ze zijn weelderig groen. Er staan veel olijfbomen, groente, granen en een aantal sinaasappelbomen. Omar loopt naar hun familieboom en we mogen een paar sinaasappels plukken.
Dan gaan we weer omhoog door de olijfboomgaard, het is inmiddels al behoorlijk aan het schemeren. Omar loopt voorop, daarna Co, dan 2x Mustafa. Ik geef aan dat Hassan ook voor me kan gaan lopen, maar hij is een charmeur in de dop en gebaart elke keer dat ik voor mag gaan.
Bij de camper laten we Omar ons huis op wielen zien, want hij snapte niet helemaal dat we daar gingen slapen en niet in een van de huizen. Hij had geen idee hoe die grote auto’s er van binnen uit zien. Hij vertelde ook dat het zijn droom is om een guesthouse te beginnen. Maar om zoiets op te starten is moeilijk want dat kost geld, om het te bouwen. Wij kunnen hem helaas niet helpen.
We nemen afscheid en om 20uur gaan we nog maar even wat eten, met sinaasappels na. In elk partje zit een pit, kijk dat zijn pas echte sinaasappels. En weer is er een zeer leuke dag om, waarin we veel hebben gelachen. Het is nog 20º buiten en 29º binnen, dus zetten we de dakluiken nog maar even open.
Hieronder kun je de foto’s van deze afgelopen periode groter bekijken, tevens staan er foto’s bij die niet in het verslag staan:
19-02: Tafraoute – 20-02: Tafraoute – 21-02: Tafraoute – 22-02: Tafraoute naar Aouguenz
Ga naar periode 19
terug naar overzicht