Marokko 2018-2019 – periode 2 – 19 december t/m 22 december
woensdag 19 december: Calatayud (Sp) – Siguenza
Gisteravond reden er best nog wel veel auto’s langs, kennelijk een soort van sluiproute of zo. Maar vannacht was het rustig en hebben we lekker geslapen.
We hebben rustig aan gedaan want we rijden vandaag niet zoveel kilometers, we gaan naar Siguenza, 114km verderop, richting Madrid. We gaan daar op zoek naar de camper van een oomzegger van ons. Hij is daar in september gestrand. In die plaats is hij van achteren aangereden en heeft hij de camper achtergelaten en is naar huis gevlogen.
Omdat hij niet wist waar de camper precies staat kon de verzekering de camper ook niet ophalen. Dus was het verzoek aan ons om op onderzoek uit te gaan. Ik voelde me net Lia ‘Bold’, je weet wel, van Spoorloos.
In Siguenza is er een camperplek bij het kasteel en toen we daar aankwamen zeiden we, hier zijn we eerder geweest. Het is een leuke plek op een scheve parkeerplaats. Maar gelukkig hebben wij onze stelpoten, dus we stonden zo recht.
Daarna zijn we het plaatsje ingelopen, gewapend met de sleutels van de camper, foto’s op onze telefoon en een tekst in het Spaans over het gebeuren. Onderweg zag ik in een straat een man met een grote hond. En iemand met een hond wandelt veel in de omgeving. Met dat in het gedachten legden we hem de situatie uit, hij sprak goed Engels, lieten een foto zien van de camper en vroegen of hij hem ergens had zien staan. Nee dus. Hij verwees ons door naar de Guardia Civil.
Wij zijn verder gelopen, hebben rondgekeken en zijn uiteindelijk naar de VVV gelopen om te vragen waar het politiebureau is, het stond niet in Maps.me aangegeven.
Bij binnenkomst vroegen we aan de mevrouw achter de balie of ze Engels spreekt. Zij niet, maar een andere vrouw die op het punt stond te vertrekken wel. Uiteindelijk was ik in het Frans met haar aan het praten, want dit ging haar beter af, als geboren Francaise. Zij vertaalde het in het Spaans voor de andere vrouw en die ging bellen met de politie. Er stond ook nog een man en alle drie zeiden ze dat de auto hier nergens staat.
De politie was niet thuis. De Francaise ging naar huis en is morgen om 10uur weer in het kantoor. We hebben nu 2 zaadjes gezaaid, morgen komen we terug. Eerst even eten in de camper.
Dan zien we de man met de hond lopen, hij komt naar ons toe. We hadden niet gezegd dat we met de camper hier staan, maar hij kan kennelijk goed 1+1 bij elkaar optellen. Een geel nummerbord, uit NL, en ons verhaal. Bovendien, vertelde hij, had hij de camper gezien. Hij staat tegenover het politiebureau. Zo zie je maar weer, als je aandacht er niet op loopt valt zoiets je niet op.
We zijn naar het politiebureau gelopen en ja hoor, daar stond de camper, achteraan op het terrein. Er stonden meer auto’s, als schroot hun tijd uit te zingen. Het was een triest gezicht, die camper. De achterkant ligt in elkaar en ook de voorkant is gehavend, total loss, is onze bevinding. Zoals wij het zien is er een vrachtwagen achter op gereden, zo hoog was het ingedeukt. Hij is er nog goed vanaf gekomen.
We zijn naar het politiebureau gelopen om navraag te doen. Ze gingen eigenlijk net dicht maar het hek werd opengedaan. Wij legden ons verhaal uit, aan een agent die een beetje Engels sprak, pfff. Want als die Spanjaarden Spaans spreken met elkaar gaat het rap-van-de-tong, niet te volgen. Ja, sommige woordjes wel maar geen samenhang.
Er was toentertijd geen rapport opgemaakt van het ongeluk, en ja, de auto kan gewoon weggehaald worden. Wij namen contact op met Nederland en kregen te horen dat als de auto opgehaald wordt, of hier in Spanje gesloopt gaat worden dat dan de kentekenpapieren nodig zijn. En dat is nu het probleem, die lagen in de camper, maar nu niet meer. De ramen waren kapot, van het ongeluk of vanwege inbraak, dat weten we niet en alle kastjes waren leeg.
Het verzoek was om morgen bij de politie aangifte te doen van vermissing of diefstal van de kentekenpapieren. Anders kan de camper niet uitgeschreven worden bij het RDW en ook niet uit de verzekering. Morgen gaan we eerst de camper leegruimen en kijken wat er mee kan en misschien komen we de papieren tegen.
Iemand schreef ooit in ons gastenboek dat onze reisverhalen lezen als een spannend jongensboek, nou dit begint er op te lijken, helaas.
De rest van de middag hebben we rustig aan gedaan, puzzelen, lezen en bellen. Morgen is er weer een dag.
Het was mooi zonnig weer, wel maar 6º, en door de koude wind kon de muts en haarband wel op.
‘s Avonds kwamen er nog twee campers bij, helaas voor hun stonden wij op de beste plek, lees meest rechte plek. Er werd heel wat heen en weer gereden voor de motoren uitgingen. Of ze recht staan, ik betwijfel het. Maar ach, zou Kees zeggen, een kussen onder het matras en je ligt weer recht.
donderdag 20 december: Siguenza – Trujillo
Na een rustige nacht rijden we naar het politiebureau, en gaan de camper van onze oomzegger uitspitten, op zoek naar autopapieren. Die vinden we niet, we nemen wel wat persoonlijke spulletjes mee.
Dan gaan we aangifte doen van verlies/diefstal van de autopapieren. De aangifte is nodig om een nieuw kentekenpasje aan te vragen. 1,5 uur later hebben we de aangifte in handen. Het ging niet zo snel, het was maar goed dat er niet een hoop mensen stonden te wachten. Het bleek dat als ze Co zijn paspoortnummer inbrachten dat er twee personen te voorschijn kwamen. En die andere persoon hadden ze ingevoerd op de aangifte. Dus moest alles weer over. Men was heel vriendelijk en geduldig, net als wij….. haha We bedankten de agent die Engels sprak en ons bijstond.
Dan rijden we weg uit Siguenza, verder naar het zuiden. We gaan Madrid voorbij, met de drukke verkeersstroom mee. Onderweg wordt het warmer, zo’n 15º, en groener in de landerijen. Op een gegeven moment zien we zelfs gele bloemenvelden tussen het groen. Maar we komen ook veel struiken tegen die nog in gele herfsttooi zijn, hoezo is moeder natuur in de war?
We eindigen in Trujillo, en ook hier zijn we eerder geweest, zelfs nog dit jaar in februari op onze heenreis naar Marokko. Toen kwamen we vanuit het noorden, nu vanuit het noordwesten. Dit keer parkeren we keurig bij de camperplek zelf, alleen achter de officiele plekken. Want die plekken zijn hartstikke schuin, zelfs ons stelsysteem geeft ‘scheefstand’ aan. Vorige keer waren we geparkeerd verderop in de straat.
Daarna lopen we naar de LeClerc supermarkt voor wat boodschappen. Het is inmiddels bewolkt na een redelijk zonnige dag. We hebben 385km gereden.
vrijdag 21 december: Trujillo – Algeciras/Palmones
Op deze plek was het bijzonder rumoerig door het verkeer. We hebben wel goed geslapen maar we waren vroeg wakker vanwege vertrekkende vrachtwagens. Tegen 9 uur vervolgen we onze reis. We hebben besloten om naar Algeciras te rijden en morgen naar Marokko over te varen.
We rijden een stuk binnendoor en dat is door een mooi landschap, heuvelachtig. Daardoor slingert de weg aan een stuk door, er is weinig recht. Dan het laatste stuk over de A381, ook hier is het mooi met een dreigende lucht.
In Los Barrios tanken we de gastank nokkie-vol, er kan niets meer bij. Nu hebben we 88 liter gas bij ons, gelijk aan 4 gasflessen vol. Daar moeten we het zeker mee redden. Vorig jaar hadden we 2 gasflessen en toen kwamen we net een weekje gas tekort.
Dan op naar Palmones, naar Carlos om de ticket naar Marokko te kopen. Het is er bedrijvig maar we zijn redelijk snel aan de beurt. We hebben nog nooit zo’n goedkoop ticket gehad in al die 6 jaar tijd, € 190,00 voor een open retour.
We gaan nog wat boodschappen doen bij de Lidl, LeroyMerlin, een Chinese bazar en de Decathlon, zo zijn we weer van alles voorzien. Daarna rijden we naar de parking in de buurt van Carlos. Je staat hier toch nergens helemaal rustig, er is zoveel verkeer op de weg. Maar morgen op naar Marokko, het volgende verslag komt uit Afrika.
zaterdag 22 december: Algeciras/Palmones (Sp) – Asilah (M)
Het was een rommelige nacht en er was al vroeg veel lawaai, het is niet de meest ideale plek om te overnachten. Maar ja, het is dicht bij de ferry naar Marokko, dus dat nemen we maar voor lief.
De vroege boot gaat om 7 uur, we gaan om 7 uur naar de haven en zien wel, meestal hebben de boten vertraging dus wie weet kunnen we nog mee. Niet dus hé. Deze dag is niet de meest geschikte dag om over te steken, komen we achter. Het is onwijs druk. In Marokko kennen ze geen Kerstmis maar in Europa wel, en dus ook de Europese Marokkanen. Ze zullen maandag de 24e wel extra vrij genomen hebben en dan kan je een zeer lang weekend op bezoek in Marokko gaan.
De boot van 7 uur halen we dus niet, punt. We worden na de 1e ticketcontrole links om de hoek geparkeerd en zien de vele volle rijen uitdunnen. Dat zijn de mensen die een andere maatschappij hebben geboekt, je hebt er tegenwoordig vijf: Balearia, AML, Intershipping, FRS en Trasmediterranea. Van die laatste las ik laatst in een reisverslag dat die camperaars in de boot tegen een zeer schuine helling op moesten rijden, naar de verdieping erboven. De grote Morelo die voor hun reed schraapte met zijn achterkant met een ijselijk gekrijs over de vloer, zo ook zij zelf. Toen ze boven waren ging het volgens de mijnheer die aanwijzingen gaf niet snel genoeg, dus die greep door het open raam het stuur vast en duwde de camper zowat tegen de zijwand van de boot aan. De camperaars moesten door de chauffeursdeur naar buiten. Dus geen Trasmediterranea voor ons.
Uiteindelijk hebben we 1,5 uur in de haven gewacht voordat we bij de boot aankwamen. Daar mochten we meteen aan boord rijden. We moesten helemaal naar achteren rijden, tussen rijen auto’s door. Achterin moesten we omkeren middels een paar keer omsteken en dan achteruit de punt in. Om half 10 vaarde boot weg van de kade, i.p.v. 10uur, kijk dat scheelt weer. Het was een oude boot, dat was aan alles te zien.
Op de boot was er direct al een lange rij met mensen om een inreisstempel in het paspoort te krijgen en als je voor het eerst naar Marokko gaat krijg je hier een nummer in je paspoort geschreven. Ik zei, oh ja, dat moeten we op de boot doen, was ik effe kwijt. Ik ben na een uur in de geslonken rij gaan staan en even later voegde Co zich bij me. Hier was alleen Co bekend op zijn paspoortnummer dus het zal in Siguenza wel aan de Spaanse database gelegen hebben dat er nog een tweede persoon op dat nummer bekend was.
Om half 12 mogen we van boord, om 11.43uur komen we aan bij de douane, waar al lange rijden auto’s staan te wachten. We sluiten maar aan, vijf rijen dik. Er staan zo’n 10 campers te wachten, waaronder nog twee Nederlandse campers. Het gaat zeer langzaam vooruit. Na een uur beginnen de vele Spaanse Marokkanen te toeteren, er begon er eentje en al gauw was het een claxonconcert van jewelste. Zal het helpen? Ik denk eerder dat het tegen ze gaat werken, ze gaan echt niet harder hoor daar voorin.
Af en toe spelen ze op en is het weer een groot lawaai. Waarom het allemaal zo lang moet duren, geen idee. Dan zijn we eindelijk aan de beurt. De autopapieren en Co zijn paspoort worden nagekeken en de douanier loopt met ons inklaringsformulier van de camper naar een kantoortje toe.
Om ons heen staan veel Europese auto’s die vol zitten met Marokkanen en nog voller met spullen. De auto zelf zit nokvol en erboven op nog een giga pak. Veelal ingepakt in zeil met daaromheen touw en tape. Er is zelfs een auto die heeft alleen een kleed er boven op, die rekende dus op mooi weer.
We staan te wachten tot onze autopapieren weer terug gebracht worden en zien auto’s aan de kant staan waarvan de eigenaren alles uit moeten laden. Ook verpakkingen bovenop de auto moeten open en uitgeladen worden. Arme mensen, straks moet alles er weer in passen. We zien veel kerstcadeaus staan, vooral speelgoed.
Dan tegen 14 uur zijn we eindelijk klaar en mogen we wegrijden. We gaan naar Asilah maar niet via de tolweg. De vorige keer zijn we een route gereden die in het begin evenwijdig aan de tolweg liep maar die weg was zo verschrikkelijk slecht, dat we toen zeiden, die doen we niet meer.
Nu reden we de kustweg naar Tanger, door Tanger heen en daarna langs de kust naar Asilah, een leuke route. Er was weer van alles te zien, met veel mensen langs de weg, daar houden wij wel van. Het is hier nooit saai. Welnee, integendeel.
Hier in Marokko is het soms lastig om te weten hoe hard je nu mag rijden. Soms staat er een bord van 40km en dan verderop einde 60km. Of een bord van 60km en dan niets meer. Dan gaan de auto’s ons voorbij, dus je zal hier wel harder mogen. Weet het maar.
Dan staat er een man langs de weg, hij gebaart iets. Ik zeg: wou hij nou mee of vroeg hij iets te drinken. Co zegt: we hebben geen van drieën, haha.
In Asilah gaan we naar camping Echrigui, hier hebben we in april van dit jaar ook gestaan. Ze hebben hier een heerlijk hete douche en daar willen we graag gebruik van maken. Hier komen we Wolter en Joke tegen, waar we in de wachtrij voor de douane even mee gepraat hebben. Zij zijn voor het eerst in Marokko. Ik heb ze ons kaartje van de website gegeven. Welkom in Marokko hoor samen, geniet er maar van, het is een geweldig land.
Co gaat eerst douchen en komt terug met een grote smile en een ‘HET WAS ZALIG’ . Nou voor mij idem dito, heerlijk. Het zonnetje schijnt, het is 17º, en de vooruitzichten zijn prima. Onderweg was het op een gegeven moment zelfs 21º. We blijven hier morgen nog een dagje, lekker bijkomen van de heenreis.
In de NKC app schreef iemand bij deze camping: we werden hartelijk welkom geheten door de eigenaar met drie tanden. Toen ik dat voorlas zei Co: als-ie nu nog maar twee tanden heeft klopt het niet meer. Ik zeg: dan passen we dat gewoon aan. Maar het was niet nodig, hij had er nog drie.
Een aantal van de foto’s van onze heenreis zie je op deze fotopagina.
De foto’s van vandaag kan je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
Ga naar periode 3
Terug naar overzicht