Marokko 2018 – periode 18: 8 april t/m 11 april
zondag 8 april: Tamtatouchte – Cherkt
Pot vol drie dubbeltjes, wat was het vandaag een mooie dag, en ook een leuke.
We rijden op tijd weg van camping Baddou terug van waar gisteren gekomen zijn. Bij de splitsing gaan we richting Imilchel. Het landschap is mooi met elke keer een ander uitzicht. Vooral in het begin klimmen we sterk en krijgen we prachtige vergezichten de valleien in, met mooie kleuren.
We komen op een splitsing, rechtsaf ga je naar Rich en linksaf naar Imilchil. Aan het begin van de weg staat een bord dat de weg dagelijks is afgesloten van 10-16uur. We nemen een gok en zien wel hoe ver we komen. Om deze route terug te rijden zal geen straf zijn.
Dan komen we langs akkertjes en ondanks dat het zondag is zien we veel mensen aan het werk of ze zijn onderweg naar een akkertje. Het zijn voornamelijk vrouwen en ze dragen dikke, kleurige kleding en vaak ook nog een deken om zich heen. Het is dan ook maar 4º en er staat een koude wind.
De natuur is hier veel later als elders, uiteraard door de hoogtemeters. Er zijn zelfs nog mannen hun landje aan het ploegen. We rijden zeven keer door een waad plaats, daar waar de rivier de weg kruist. Bij eentje is zelfs het water op sommige plekken nog bevroren.
Het zijn voornamelijk lemen dorpen, in de kleur van het landschap. De bergen hebben hier alle kleuren en veel reliëf, we rijden door een prachtig plaatjesboek. Een paar keer zien we een groep mannen met elkaar aan het werk, we denken dat het iets gezamenlijks is van een dorp. Op twee plekken zijn ze in de rivier grind in zakken aan het scheppen en die zakken leggen ze neer als stapstenen.
In de rivier wordt er druk gewassen en we zien veel zwaar beladen ezeltjes maar ook vrouwen met grote bossen snoeisel op hun rug.
In Imilchil is een tankstation en daar gooien we onze tank vol, kunnen we weer even vooruit. Net voorbij het tankstation staat weer zo’n bord met de tijden erop dat de route dicht is. We vragen het na bij de pompbediende en hij zegt dat we er wel langs kunnen, naar El Ksiba.
Vanaf hier is de weg piste-achtig. Er wordt duidelijk aan de weg gewerkt, het zijn vooral werkzaamheden om de weg te verbreden en daarna te asfalteren.
We komen langs een groot blauw meer, Lac de Tislit, hier is een camping. Volgens de NKC app is deze plek moeilijk te bereiken voor ‘gewone’ campers. We stoppen omdat we een bijeneter langs zien vliegen en we willen hem nog steeds niet-vliegend fotograferen. Er zit er opeens eentje vlak voor de camper. Ik pak de camera maar die blijft haken, weg vogel.
We staan buiten en er stopt een auto, we vragen aan de man of hij weet of de weg naar Ksiba open is. Hij spreekt een beetje Engels en vertelt dat hij deze route voor het eerst rijdt, samen met vrouw en kinderen. De kinderen hebben een weekje vakantie, ze komen bij Tineghir vandaan. Hij laat een tegemoet komend busje stoppen en vraagt aan de man of de weg naar Ksiba open is en te rijden is voor ons.
De mannen vertellen dat het ca. 100km is en als we rustig rijden komen we er wel. Dus besluiten we om door te rijden, het is nog vroeg dus alle tijd. Even verderop is het echt piste rijden en behoorlijk stoffig. Maar het is prima te doen en we rijden door een bijzonder mooie omgeving, wat is het hier mooi. Heel veel kleuren en om elke bocht een ander uitzicht, hier houden wij wel van.
Op deze hoogte zien we regelmatig bloesem in de bomen en ook veel fruitbomen. Dan komen we na een flinke afdaling in een nieuwe vallei. Het valt op dat de meeste huizen zonnepanelen hebben, allemaal op dezelfde manier bevestigd, op een stalen kolom en in een bepaalde hoek, duidelijk een bepaald project. Fijn voor deze mensen, en de regering hoeft geen elektriciteitsnetwerk aan te leggen.
Bij een van de huizen zijn er veel mensen buiten, mannen, vrouwen en kinderen. Uiteraard worden we tot stoppen gemaand, wat we deze keer doen. De mannen komen direct naar de auto toelopen en hangen zo’n beetje naar binnen. Of we schoenen voor ze hebben, nee die hebben we van de week al weggegeven. Kleding dan, maar we willen niet zomaar iets geven. Ook geen telefoon? ook geen telefoon, die hebben we zelf nodig.
Of we thee willen drinken, dat willen we wel dus zetten we de camper aan de kant. We worden uitgenodigd om binnen te komen maar eerst pakt Co een winterjas en een paar t-shirts uit de auto, voor wat hoort wat. Binnen is het fris en buiten is het heerlijk in het zonnetje dus lopen we weer naar buiten en gaan op een steen zitten. Even later staan er een paar plastic buitenstoeltjes.
Weer even later is er een tafeltje met daarop brood, boter en een omelet en een groot serveerblad met veel glaasjes en een pot thee. We krijgen een glaasje thee en moeten toetasten. Het is jammer dat niemand Frans spreekt, dan ben je gauw uitgesproken.
Toen Co de jas uit de garage pakte zag een van de mannen onze fietsen staan, dus na de thee wist hij toch te vragen of hij een velo van ons kon krijgen. Nee joh, dat gaat niet, die is van ons. Oh, mag ik dan jouw camper. Co begint heel hard te lachen en iedereen lacht mee, het is duidelijk, haha.
We stappen weer op, de mannen willen met Co op de foto en ook bij de camper. Ze geven hun 06-nummers dan kunnen we de foto whatsappen, prima hoor. Terwijl we met de mannen stonden te praten zag Co net voor het huis een bijeneter heel dichtbij zitten maar we halen maar niet onze apparatuur te voorschijn, dan willen ze dat ook nog.
Dan wordt het bewolkt wat jammer is want met de zon is alles mooier. Het is inmiddels 16uur en nog zo’n 1,5 uur rijden naar Ksiba. Wat je wel kunt verdubbelen als je met een camper door zo’n omgeving rijdt.
We rijden langs een klein weggetje wat naar een huis gaat en aan het begin is een plateautje. We draaien er op, zetten nog geen poten uit want als het niet mag zijn we snel weer weg. Er komt een herder met een kudde schapen het pad op lopen, hij geeft een gulle lach en groet.
Even later komen er drie jongetjes van het pad aflopen naar ons toe, oh jeh. Als Co naar buiten stapt vliegt een van de jongetjes snel weg maar Co legt zijn hand op zijn hart en gebaart kom eens dichterbij. Hij steekt zijn hand uit en de andere twee jongetjes hebben meer moed en geven hem een hand. Ook het 3e jongetje durft nu wel. Ze wisselen namen uit en Co stapt weer naar binnen.
De jongetjes blijven nog even hangen maar lopen dan terug naar huis. Even later komen ze weer terug met een half brood in een doek. Ze lopen weer heen en weer en komen nu terug met een flesje melk. We sluiten onze laptops en lopen met de jongens naar het huis, we nemen een zakje met kleding mee.
De jongens lopen over de landerijen en zijn binnen no-time verdwenen. Wij lopen om het huis heen en komen bij een ingang. We roepen bonjour en wachten af. De jongetjes staan verderop om een hoekje te gluren. Dan komt er een mooi meisje en gebaart ons naar binnen. Mama kijkt ook om de hoek en we schudden handjes met haar en papa en een andere man. Papa heeft heerlijk warme handen, ik pak zijn hand nog een keer vast en zeg ‘chaud’/warm. Hij gebaart om hem te volgen en in de kamer die we binnen lopen staat een potkacheltje, heerlijk warm is het hier.
We laten ons op de kleden zakken die langs de muur liggen en pakken een kussen voor in onze rug. Het meisje, Fatima, spreekt een heel klein beetje (suir) Frans, dus zij is de pineut, uh tolk. Ze is heel verlegen maar gaandeweg ontdooit ze en kan ze toch een paar vragen beantwoorden.
Dan wordt er een tafeltje naar binnen gedragen met daarop brood, boter en omelet. Even later nog een groot blad met daarop een pot thee en veel glaasjes. We krijgen een glaasje thee met daarnaast een leeg glaasje. Het is de bedoeling dat we de thee overgieten en het dan opdrinken.
Fatima komt met een wasteiltje en een ketel warm water, hieronder mogen we onze handen wassen, voor we gaan eten, vanmiddag ws dat trouwens ook zo. We laten het ons smaken. We gebaren nemen jullie ook eten, maar het is voor ons. Maar het is veel te veel dus papa tast ook toe en een van de jongens.
Ik vraag of ik een foto mag maken van Co en de drie jongens maar even later zit iedereen klaar voor de foto, inclusief mama en Fatima. Allen Hassan, een van de jongetjes wil absoluut niet op de foto.
We vragen of we hier mogen overnachten en papa begrijpt hieruit dat we bij hun in huis willen slapen en dat mag, hoe gastvrij. Ik laat een foto van de camper zien en maak een slaapgebaar en wij op de camper. Hij vindt het jammer maar legt zich er bij neer. Hij zegt dat we dichterbij het huis kunnen komen staan.
We lopen naar de camper en rijden de camper het erf op en gebaren naar papa en Fatima dat ze even binnen mogen kijken. Ze zijn helemaal verbaasd en vinden het ‘tres belle’, heel mooi. Ik zeg tegen Fatima dat zij ook ‘tres belle’ is, en krijg een gulle lach.
We lopen weer naar binnen en vleien ons weer neer op de kleden en kussens. Er zit een oudere vrouw thee te drinken en brood te eten. We schudden handjes, het is niet mama of oma. De vrouw heeft op haar kin en voorhoofd een zwart symbooltje. Op de kin betekent dat ze getrouwd is en op haar voorhoofd is ‘decor’, zegt Fatima.
Papa ligt helemaal onderuit en Co doet met hem mee. Ik maak een foto van deze twee Marokkanen. Papa geeft aan dat hij de hele dag met de schapen heeft gelopen en wel even wil rusten.
Het is inmiddels 18uur en er is sport op de tv, dus we weten via Fatima duidelijk te maken dat we naar de camper gaan om futbol te kijken. A demain, tot morgen, daar schrikken ze van, we komen vandaag toch nog wel terug? Insjallah.
De twee zoontjes zijn nog een paar uur met de schapen en geiten de bergen in gegaan en komen rond 19uur terug. De schapen en geiten worden in de kraal gedreven. Fatima en Zilba (mama) vullen grote sakken met droogvoer voor de dieren. We lopen achter ze aan de kraal in. Ze gaan een deurtje door waar we gemekker horen van kleine dieren. De mama geiten en schapen willen ook wel door die deur naar binnen, ze horen immers hun kroost.
Achter de deur is een kleine stal met een deels open dak. De kleintjes worden naar buiten de kraal in gedreven, naar mama. De ruiven worden gevuld en even later rent alles naar binnen de stal in. De schapen en geiten beginnen gelijk te eten, net of ze niet de hele dag al aan het eten geweest zijn. De kleintjes lopen rond te mekkeren, die zijn straks aan de beurt bij mama. Het is een vredig gezicht. De vrouwen moeten om ons lachen dat we foto’s maken en zo. Voor hun is het allemaal heel normaal, voor ons is het een stukje nostalgie, de manier waarop dit alles gaat.
In de opening in het dak is prikkeldraad gespannen, we begrijpen van Fatima dat dat is tegen criminelen, ja denk, ongelooflijk. Iedereen helpt mee want even later brengt de oudst zoon nog een derde zak met droogvoer naar de stal.
In een ander stukje stal staat een grote, vette koe met een klein stiertje, het is heerlijk warm in deze stal, ze stralen behoorlijk warmte af. Er zit een klein gat in het dak voor verse lucht en licht. Hier staan de koeien gelukkig niet 24uur in het licht.
‘s Avonds worden we uitgenodigd om thee te komen drinken. We lopen langs de keuken en mama heeft een pan op een gasflesje staan. We denken eerst aan melk maar het lijkt meer op kaas, het blijkt couscous te zijn. Ze hebben eerst hard gewerkt en gaan nu, het is inmiddels half 9, eten. Daar zullen ze dan wel dik aan toe zijn. We zitten in de kamer met de potkachel en het is warm, tegen heet aan.
Papa is net wakker geworden, was in slaap gevallen in de warme kamer. Fatima komt er weer bij dus we kunnen weer een beetje praten met elkaar. Er komt thee op tafel met walnoten en pinda’s. We worden aangespoord om te eten, nou vooruit een klein beetje dan. We hebben om 18uur in de camper een beetje yoghurt gedaan, meer trek hadden we niet.
Papa geeft aan dat we Fatima mee mogen nemen naar Europa. Ik zeg dat kan toch niet, dan gaat mama huilen en ik trek twee strepen over mijn wangen. En papa gaat huilen en de broertjes. Maar we proeven wel dat hij het serieus meent, in Europa liggen de kansen voor haar. Vanmiddag vroeg ook een van de jongere mannen of we geen paspoort voor hem hebben.
Om 21uur sta ik op om naar de camper te gaan. Non, non, zitten, er komt zo couscous. Ik had het kunnen raden, er stond zo’n grote pan op het vuur. Non, non, wij hebben al gegeten in de camper. Non, non, zitten gaan hoor en couscous eten. Nou, oke, een klein beetje dan, suir.
Mama komt met een grote aardewerken schaal binnen met daarin couscous (is van tarwekorrels) met stukjes wortel en aardappel erin. Het is heerlijk gekruid, we eten met zijn allen uit een ‘ruif’, net als de schaapjes in de stal, haha. Mama eet als enige met haar hand. Opeens komt er nog iemand binnen lopen, het is een van de twee oudere zoons. Hij geeft netjes een handje en gaat gauw bij de potkachel zitten.
Tegen kwart voor tien gaan we naar de camper. Mama en de kinderen lopen met ons mee om te kijken of we veilig langs de hond komen. Het is aardedonker en we zien giga veel sterren aan de lucht staan, mooi hoor. En dan nu foto’s kijken en het verhaaltje, nou ja verhaal, schrijven. Het was vandaag in het begin 4º, later op de dag 14,5º en ons hoogtepunt, eh, het hoogste punt was op 2639meter.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
maandag 9 april: Cherkt – Cascade d’Ouzoud
We zijn vroeg wakker maar doen rustig aan met de dag opstarten. Tegen half 9 lopen we naar het huis, de voordeur is nog dicht maar we horen kinderstemmen. We kloppen aan en even later zitten we naast de potkachel. Mama is aan het boter karnen. Ze staat gelijk op en gaat naar de keuken.
Er wordt een tafeltje binnen gebracht met brood er op en olijfolie, even later is er ook thee. Tast toe is het gebaar, maar we vertellen dat wij al gegeten hebben. We lusten wel thee. Er komt ook nog warme, gezoete melk bij. En papa en de oudste zoon drinken koffie. Dat zien we niet veel Marokkanen doen.
Op de telefoon heb ik in Google translate een paar teksten ingebracht. Dat we verder gaan met reizen, dat we het leuk hebben gehad en dat we de familie een goed leven toewensen. Dat vinden ze heel leuk, vooral die laatste wens. Papa pakt de telefoon van mij over, met de wens er op in het Arabisch en wijst naar ons, hij wenst dat ook voor ons.
Bij het afscheid nemen krijgen we nog een zak walnoten en een pakje eigen gemaakte boter in onze handen gedrukt. Dan is het bonjour en bye bye. Maar ik loop nog even terug met twee mooie armbanden, een voor Fatima en een voor mama Zilba. Ze zijn er blij mee.
Dan rijden we echt weg. We hebben besloten om naar Ouzoud te gaan en dat houdt in dat we van de route naar Ksiba afwijken. Na 4km gaan we de R306 op. De wegen zijn prima te noemen. Soms smal zodat je eraf moet bij tegenliggers maar soms ook wat breder.
Onderweg is er weer genoeg te zien en altijd mensen langs de weg en op akkertjes, leuk hoor. Dan draait de R306 naar het westen en wordt-ie slecht tot zeer slecht. De oplappingen zijn donkergrijs en die overheersen het lichtgrijs van de originele weg. Ze kunnen er beter nieuw asfalt overheen leggen. Maar misschien is dat al de planning want ze zijn in Marokko op vele plekken bezig met de weg.
Het is ook een kleurrijke route en na het stuwmeer rijden we de rest van de weg door een grote graanschuur, het is tarwe wat de klok luidt. Dat levert een groen landschap op en als er tarwe staat zie je ook vaak klaprozen. Samen met de gele koolzaadvelden geeft dit een vrolijk beeld.
Dan komen we voor de zoveelste keer bij een politiecontrole, dit keer midden in de bergen. Maar nu worden we gesommeerd om aan de kant te gaan, wat nu, we zijn ons niet bewust dat we ergens iets ‘verkeerds’ hebben gedaan. Er komen twee agenten naar ons toegelopen en hij vraagt of we Engels of Frans willen praten. Engels graag. Hij wil graag onze paspoorten zien, er is niets aan de hand, het is een controle.
We geven onze paspoorten en die worden meegenomen naar de auto. Ze zijn zeker een tien minuten bezig maar dan krijgen we onze paspoorten terug. Ze willen graag weten waar we vandaan komen en wat onze volgende overnachtingsplek is. Daarna wensen ze ons een goede reis en een prettige dag.
De zon verdwijnt achter een dikke laag bewolking, dat is erg jammer, het landschap ziet er zoveel mooier uit als de zon er op schijnt. Op een gegeven moment begint het zelfs een beetje te motregenen.
Tegen 17uur komen we aan op de camping. Camping Zebra was altijd van Paul en Renate, twee Nederlanders, maar is inmiddels overgenomen door een van de werknemers, Hakim. Paul werkt er nog als beheerder maar is ook veel weg met zijn 4×4 reizen.
We krijgen een plekje toebedeeld met uitzicht in het dal, dat is een plek die we hier altijd erg leuk vinden. Hakim vertelt wel dat het waarschijnlijk voor 1 nachtje is want morgen komt er een grote groep campers.
We laten een beetje doorschemeren dat we toch wel graag 2 of 3 nachten hier willen staan. Hij gaat kijken of hij iets kan regelen. We schrijven ons in en zien op een A4tje dat de stroom 6Amp is en dat je geen extra apparaten zoals een elektrische oven kunt gebruiken. En dat willen we nu juist wel want we willen 2x brood bakken.
We herzien onze plannen en gaan morgen verder naar camping Le Relais in Marrakech. Daar is wel voldoende stroom, we hebben er ooit de weckpan gebruikt.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
dinsdag 10 april: Cascade d’Ouzoud – Marrakech
Vanmorgen komt Paul naar ons toegelopen, hij is gisteravond pas terug gekomen en hij hoorde van Hakim dat wij wel langer willen blijven maar dat dat moeilijk wordt. Co geeft aan dat we onze plannen gewijzigd hebben en dat we verder gaan. Paul vindt het dan weer vervelend voor ons en ook voor hunzelf want het kan best zijn dat straks de groep er is en dat er toch nog lege plekken zijn. Maar nee, wij gaan naar Marrakech, wetende dat we hier geen stroom genoeg hebben.
Vanmorgen vroeg regende het behoorlijk maar tegen de tijd dat we weggaan schijnt het zonnetje alweer. En dan ziet alles er gelijk mooier uit, zo ook de omgeving van Ouzoud. We hadden er graag in rond gewandeld maar we komen hier vast nog wel een keertje.
Het landschap is mooi, glooiend en vooral groen. We rijden constant met zicht op links op de besneeuwde hoge atlas. Na regenval is het altijd bijzonder helder, alles is dan zo mooi.
We zien een prachtige roofvogel, wit-kleurig met donkere uiteinden aan de vleugels. Maar voordat we de verrekijker aan onze ogen hebben is-ie alweer gevlogen.
Dan zien we weer een bijeneter, dit maal op de elektriciteitsdraden langs de weg, ieeeee, in de rem, en even later staat-ie er op. We zien nog een leuke en mooie vogel, blauw met bruin, zie foto, we weten nog even geen naam. We zetten de camper in een zijweg en zetten de camera buiten en de verrekijkers aan de ogen.
We rijden een andere route als ‘normaal’ naar Marrakech. De camping ligt noordelijk van deze grote stad. Het is wel fijn, een kleinere weg want het is erg druk op de R- en N-wegen. We moeten sneller rijden als dat we willen.
We draaien de P2118 op, en die is ronduit slecht. We denken er net over om een eerstvolgende weg te pakken, terug naar de N8. Maar dan wordt de weg gelukkig beter tot goed. Wel smal en rafelig maar dat is te doen, we rijden immers rustig aan.
Als we een bocht doorkomen staat daar een man te liften, we stoppen en nemen hem mee. Hij is zo onwijs blij, hij lacht van oor tot oor en dankt ons elke keer weer.
Als we bij zijn dorpje aankomen vraagt hij of we bij hem willen komen eten. We willen wel thee drinken maar niet eten, dat hebben we een half uur terug net gedaan. We moeten het pad oprijden van hem, het is een beetje hobbelig maar te doen.
Verderop zit een groepje mannen die natuurlijk helemaal verbaasd zijn dat wij met een camper daar komen, maar dan zien ze Nashid zitten en zijn ze helemaal enthousiast.
Er komt een van de mannen naar ons toegelopen als we uitgestapt zijn en hij praat Engels.Het is Mohammed en was leraar Frans, maar is nu gepensioneerd. Als we bij Nashid binnen zitten vertelt hij dat hij dit dorp vertegenwoordigd als er dingen geregeld moeten worden. Zo heeft hij er voor gezorgd dat men nu stromend water heeft, voorheen moesten ze 4km verderop water halen. Nu zien we buiten een waterkraantje. De mensen betalen 3DH/€0,27 voor 1 kuub water. Mohammed zelf heeft een groter huis en betaald dus meer voor water.
Het huis van Nashid is heel eenvoudig maar schoon en gezellig ingericht. Er is een kamer, daarin staat het bed, een tv, een kledingkast en een wiegje met een baby daarin. We zitten voor het bed op de grond op een kleurig zacht kleed, met kussens in onze rug, zoals dit in veel Marokkaanse huizen het geval is.
Even later wordt er een tafeltje binnengebracht met daarop brood en een omelet, en natuurlijk Marokkaanse thee. We praten met Mohammed en hij vertaalt het een en ander voor ons aan Nashid en Leila en andersom. Ik geef een complimentje voor het huis, Leila kijkt trots.
Dan worden we door Mohammed uitgenodigd om zijn huis te komen bekijken. We lopen met hem mee, hij heeft een oud maar mooi huis met een binnentuin waar de diverse kamers c.q. keuken allemaal op uit komen. Hij heeft twee paarden waarvan er een door zijn zoon wordt gebruikt voor de Phantasia spelen. Dat zijn de spelen met paarden en geweren, zoals we die in Tafraoute hebben gezien. Er is zelfs een heuse competitie. De zoon laat trots zijn geweer en sabel zien, in een nisje liggen de kleurige teugels en versierselen voor het paard.
De familie heeft een prive hammam. Het is een grotere uitvoering van de broodovens die we her en der zien, gemaakt van aarde/leem. Onder het bouwsel is een ruimte waar ze hout kunnen stoken. Binnen kan 1 persoon plaatsnemen op een krukje. Op de plek waar het hout gestookt wordt staat een grote stalen bak waar water in opgewarmd wordt. Dan is er een slang met koud water en zo creëren ze hun eigen hammam. Als we zeggen dat we dit voor het eerst zien in Marokko zijn ze heel verbaasd, het schijnt dus wel vaker toegepast te worden. Later op de route zagen we nog meer van deze hammams staan.
Dan is de thee klaar en komt er ook brood en olijfolie op tafel, of we nog niets hebben gehad. Co zei later voor de grap: als we tegen etenstijd komen kunnen we beter zorgen dat we ergens uitgenodigd worden. haha Nee hoor, we vinden alleen maar gastvrijheid. Nashid heeft het niet breed maar toch delen ze hun eten en drinken met ons.
Als we buiten afscheid nemen van de familie staat daar Nashid op ons te wachten. Hij pakt Co zijn hand en samen lopen we zo terug naar de camper, mon ami, mijn vriend. Dit is in Marokko heel gewoon, mannen die hand in hand lopen, ik vind het vaak wel vertederend. We moeten beloven dat als we ooit weer in de buurt zijn dat we weer op bezoek komen, dat doen we.
Als we net op weg zijn zien we weer zo’n mooie witte roofvogel, maar hij vliegt verder weg en blijft daar. Voor de camera te ver, dus genieten we maar met onze verrekijkers. Het is een sierlijke, slanke vogel. Later vinden in een app dat het de grauwe kiekendief is, we hopen hem nog een keer voor de lens te krijgen.
In Marrakech rijden we eerst naar de Marjane om groente in te slaan om soep te maken, vlees hebben we al gekocht in een plaatsje onderweg. Tegen 19uur zijn we op de camping. We zijn laat dus vanavond zal het wel laat worden, ik ‘moet’ straks nog brood bakken. Als ik dat proces opstart moet het doorgaan, kan het niet opschuiven naar morgen. Tegen 23uur zijn we klaar met alles.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
woensdag 11 april: Marrakech
Vandaag blijven we op de camping, we maken soep, bakken nog twee broodjes, doen de was, gaan onder douche en dan is de dag zomaar weer om. Eerst heeft het nog geregend maar gaandeweg klaart het op en zitten we nog lekker in het zonnetje. Er loopt een kat rond, hij drinkt uit de gieters met water die voor de was bedoeld zijn. We geven een bakje met melk en wat leverworst, en uiteindelijk wil-ie op schoot. Maar willen wij niet. En hij wil in de camper, maar dat willen we al helemaal niet. Hij ziet er een beetje rabberig uit en zit regelmatig te krabben en te bijten. Uiteindelijk gaat-ie zijn heil ergens anders zoeken.
Ga naar periode 19
terug naar overzicht