Marokko 2018 – periode 22: 22 april t/m 25 april
zondag 22 april: Cala Iris – Bou Ahmed
Twee dingen die ons opgevallen zijn de laatste dagen: we worden ‘s ochtends niet meer zo vaak wakker door een moskee, maar door hanen. En we komen amper andere campers tegen. Hier op deze camping dan, maar op de route die wij rijden in ieder geval niet. Het is nu natuurlijk ook al een stuk rustiger omdat alle Franse campers die begin januari binnen gekomen zijn eind maart weer terug naar Europa zijn gegaan.
We starten rustig op, we hoeven vandaag niet zover, we gaan naar Bou Ahmed, 120km noordwestelijk gelegen. Om 9 uur rijden we weg van de camping. De eigenaar is zeer vriendelijk en spreekt een beetje Engels. De douches waren prima, lekker heet en veel water.
We rijden terug naar de N16 via dezelfde weg. De andere kant om is alleen geschikt voor 4×4. Ze zijn op dit stuk met de weg bezig, hij wordt verbreedt, kennelijk staat er ook wat te gebeuren langs de kust want waarom zou je anders de weg verbreden. In het dorp liggen giga hoge drempels, om de vaart van de vele vrachtwagens te temperen.
De N16 slingert langs de kust en is prima om te rijden. Bij het omhoog rijden zijn er drie banen, twee voor omhoog gaand verkeer. Het is jammer dat het niet helder is, de uitzichten over het water zijn dan zo mooi. En alles ziet er mooier uit onder het zonnetje. Maar ja, het kan niet alle dagen feest zijn. De temperatuur is goed, met 20º.
We zien bij een huis een klein kraampje met eigen verbouwde spulletjes, stengel-uien, doperwten, aardappels, bonen en eieren. We stoppen voor de eieren. Het duurt even maar dan komen er twee meisjes heel verlegen aanlopen. Er staat een digitale weegschaal bij. Het meisje is wel heel erg verlegen en kijkt telkens om of papa al in beeld komt.
Die komt aanlopen met vers gesneden munt, de worteltjes zitten er nog aan. Daar neem ik ook twee bosjes van mee. De eitjes zijn 1,5DH per stuk, dat vinden we een schappelijke prijs, daar het vast goede eitjes zijn, van grasgevoerde kippen. Op de markt betaal je vaak 1DH per stuk. Voor de munt betalen we 1DH per bosje, ook een prima prijs. Zij blij, wij blij.
Je ziet hier veel hooibergjes in de vorm van een paddenstoel, waar dan een net overheen hangt met aan de uiteinden stenen, om de boel op zijn plek te houden.
Het landschap is een grote lappendeken in de kleuren groen en roodbruin. Groen van de akkertjes en roodbruin van omgeploegd land en/of onbewerkt land.
In de buurt van Bou Ahmed zijn ze ook de weg aan het verbreden. Hier is kennelijk net de boel opgeblazen, er liggen giga grote rotsblokken aan de kant van de weg, wat zal dat een klap gegeven hebben. Verderop is de weg aan het verzakken dus het is nodig dat er wat aangedaan gaat worden.
We rijden eerst naar het dorp om boodschappen te doen. Langs de weg en op de akkertjes is er weer van alles te zien, er zijn veel mensen op de been. In het ‘centrum’ is een Ieniemienie markt aan de gang met boertjes/boerinnen uit de buurt. De vrouwen zien er hier zo mooi uit, heel kleurig en met strooien hoeden op.
We kopen sinaasappels en appels bij een groter kraam maar daarnaast zitten twee van die kleurige vrouwen. Ze heeft de, voor deze tijd, gebruikelijke groente te koop: doperwten, bonen, stengel-ui, koriander en salie. Ze ziet me kijken en steekt ook nog een krop sla omhoog. Ja, dat willen we wel, en ook een bosje munt. Ze is helemaal verguld dat we iets bij haar kopen. Ook het vrouwtje dat naast haar zit is blij en lacht een tandeloos lachje naar ons.
Of we nog doperwten willen kopen, wel ja, zegt Co. We hebben zelf van die vilten tasjes meegenomen en voor we het weten propt ze handen vol met doperwten bonen in het tasje. Het lijkt veel maar je moet deze bonen nog wel zelf doppen. We zijn uiteindelijk 8DH kwijt, een echte handelsvrouw, toeristen mogen gerust wat meer betalen. Er zijn ondertussen ook wat mannen bij komen staan en ze hebben de grootste lol samen, wij ook met hun. Zelfs op het terras achter de vrouwen zit men te lachen, leuk hoor.
We rijden terug naar de camping maar slaan voor de camping linksaf naar de waterbron om onze tank te vullen. Dit is de waterhaalplek voor de mensen in de directe omgeving. Er staat een giga grote plas water om de bron heen, zo groot hebben we die nog niet gezien. We moeten dus ver lopen om te kunnen vullen, laarzen aan maar.
We gaan hier ook eten om daarna de camper van het Marokkaanse stof en rode aarde te ontdoen. Daar worden we bij vergezeld door een aantal kinderen. Het noorden van Marokko is Spaanstalig. Kunnen we net wat Frans en wat Arabische woordjes moeten we omschakelen. Dat gaat niet zo maar. De kindertjes vragen om stylo, bonbon en euro’s. Ze zijn niet super vervelend maar een beetje wel. We overleven het.
Ze gaan weg, we halen opgelucht adem maar dan komen ze weer terug. Ze hebben een grote gele zak bij zich en keren die om. Er valt een jonge hond uit, die gelijk kwispelend rond loopt. Het is wel pittig hoor zo’n jong beestje, maar niet voor ons. Kennelijk heeft hij al wat te verduren gehad want hij loopt mank en duikt vaak in elkaar.
Bij de bron is het een komen en gaan van mensen die water halen. Men komt met ezeltjes, auto’s en lopend. Er rijdt een terreinwagen door het water tot aan de bron zelf, handig.
Er zijn, vooral, vrouwen die de rivier oversteken, dan gaan de rokken hoger op en de schoenen uit. Als ze een ezeltje bij zich hebben klimmen ze daar op. Veelal lopen ze met één of meerdere koeien en een ezeltje naar de landerijen. De koeien worden vastgezet en kunnen eten, zelf gaan ze groenvoer snijden wat op de ezel geladen wordt. Dat is eten voor straks als de koeien weer op stal staan. Er is elke keer weer iets te zien, grappig hoor.
We rijden naar de camping en openen zelf de poort, Ahmed is er even niet. We weten de weg, we zijn hier vaker geweest. Dan stapt Said door de poort, de broer van Ahmed. En even later volgt Ahmed, hij herkent ons. Ze spreken een klein beetje Spaans en voor de rest Arabisch. Dan is Google translate toch wel erg handig. Co kan een aardig ‘gesprek’ voeren met Ahmed. Said komt met twee verse eitjes aanlopen van de rondlopende kippen.
Er staat een gebouw naast de camping en daaruit komt veel lawaai, ik ga een kijkje nemen. Als ik er naar toe loop staat er een jongen in de deuropening. Ik wijs naar mijn oor en hij begrijpt me, ik ben welkom. Het is een maalderij, hier worden de granen van de mensen gemalen tot meel. Links gaat het graan er in, en het kaf wordt van het koren gescheiden. Het komt er als witmeel uit en de rest als gemalen voer voor het vee.
Co loopt later ook nog even heen. Hij heeft bar schik met de twee vrouwen die staan te wachten op hun graan/meel. Een van de vrouwen heeft een zoontje mee die geestelijk wat achter blijft. Hij zit bij Co zijn benen en raakt hem af en toe aan. Zijn moeder verontschuldigd zich maar Co geeft aan dat hij het niet erg vindt. Het jongetje heeft dezelfde kleur ogen als Co. Co heeft net verteld dat we hier al meerdere keren geweest zijn maar het kan geen kwaad, het jongetje is al ouder dan 6 jaar, de tijd die we hier al komen. pfffff, haha
Co nodigt de jongen van de molen uit om straks even bij ons langs te komen. En dat doet hij, hij zit pre aan, alleen stokt de conversatie al rap. Dan moeten de foto’s maar even spreken. Co laat wat dierenfoto’s zien, we hebben er genoeg en hij laat op zijn telefoon wat foto’s zien, voetbal heeft zijn voorkeur. Ze zijn hier voor Madrid, boven Barcelona.
Of hij blijft eten, dat wil hij wel. We eten gebakken aardappeltjes en sla met tonijn. Co tikt in Google translate in dat als hij het niet lust het mag laten staan. De aardappelen vindt hij erg lekker, de sla prikt hij wel wat van weg maar schuift hij op Co zijn bord. Prima hoor, wij lusten het wel.
Ik laat onze zak met roggemeel zien en vertel dat we zelf brood bakken. Op de zak staat een afbeelding van een Nederlandse molen.
De molen is tot 18uur open. Hij sluit de deuren om 19uur en gaat dan met zijn broertje naar huis. De gebouw is van de familie maar de molen bestaat 1 jaar, begrijpen we van Mohammed. Voordat hij weg fietst komt hij naar de camper toe en krijgen we een plastic tasje met tarwemeel van hem, de lieverd.
Aan het einde van de middag rijden er twee fietsers door de poort, de fietsen volgeladen met tassen. Jeetje als die de kustweg fietsen, petje af hoor, het is behoorlijk klimmen en dalen. En het verkeer houdt vaak geen rekening met fietsers. Als er getoeterd wordt duik dan gelijk maar de kant in want men dendert door.
Op Bladna staan de resultaten van een enquete: 91% van de jongeren onder de 35 jaar zou in een ander land willen wonen en werken. Vanwege het weinige werk hier, de werkomstandigheden en omdat er geen mogelijkheden zijn om carrière te maken.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
maandag 23 april: Bou Ahmed
We hebben goed geslapen, het is hier lekker rustig. Tegen 10 uur gaan we wandelen. Het is hier hartstikke leuk om te wandelen, je ontmoet veel mensen, vooral vriendelijke mensen. Die net zo nieuwsgierig zijn naar ons als wij naar hun.
We lopen kriskras tussen de huizen door. We worden begroet door twee vrouwen die op het stoepje voor de deur zitten. We slaan rechtsaf en lopen nu boven hun. We groeten weer en ik loop naar ze toe om kennis te maken. Als we de bocht omlopen roept een van de vrouwen ons terug. Of we ‘mangez’/eten willen. We geven aan dat we geen eten willen maar thee is wel lekker.
Er worden stoelen naar buiten gehaald en even later zitten we achter een tafeltje. Het leven gaat gewoon verder. Dochterlief en oma komen met ezel en muildier naar boven gelopen. Er hangen een paar tonnetjes met bronwater aan de flanken van de dieren. Papa loopt ook rond en helpt met het ontladen van de dieren.
De dieren worden naar achter het huis gebracht waar ze de beloning krijgen voor hard werken, het water de heuvel opsjouwen. Voor wat, hoort wat.
De thee wordt gebracht en een van de vrouwen komt met een eitje in haar handen naar ons toe gelopen. Ze maakt een gebaar of ze het ei breekt, we snappen het, ze wil een ei voor ons bakken. Okay, doe dan maar. Ze smaken lekker. Het is alleen jammer dat ze niet bij ons komen zitten. Een van de vrouwen komt van origine uit Spanje, dus daar zouden we nog wel mee kunnen praten.
We stappen op en bedanken hartelijk voor het lekkere eten en de thee. We worden vrolijk uitgezwaaid. Als we verder lopen komen we langs wat akkertjes. De plantjes staan er bijzonder groen en weelderig bij.
We lopen en straatje omhoog in en ik wordt aangesproken, he Linda. Het is Farida een jongere zus van Basma, van de familie die we hier alle jaren nog bezocht hebben. We lopen met haar en een man mee naar het huis. De mama en zus van Basma staan buiten en we worden bijzonder hartelijk welkom geheten, met een vette omhelzing. Het is leuk om ze weer te zien.
We gaan naar binnen en zien dat de kamer mooier is geworden, met kleurige gordijnen. Ook is er een extra zithoek bijgekomen. We nemen plaats en we gebruiken Google translate om te kunnen praten. Wat we begrijpen is dat Basma 3 jaar geleden getrouwd is. Haar man is op dit moment aanwezig, hij is imam in Hoceima. Basma studeert in Chefchaouen en is alleen zaterdag en zondag thuis.
Mama vraagt naar Hannie en Nanda. We vertellen dat zij dit jaar niet naar Marokko gingen, maar naar Italië. Mama vindt het jammer dat ze niet met ons mee zijn en dat ze hun niet kunnen ontmoeten.
Het gaat goed met de familie, de oudere zus van Basma heeft nu twee kindertjes. Ze woont in het huis naast mama. Er wordt op dit moment ook een huis gebouwd voor Besma. En zoon Mohammed bouwt een verdieping op het huis van papa en mama. Papa is te werk verderop en man van de oudere zus heeft een klein restaurant in het dorp.
Mama vraagt of we morgen Basma willen bezoeken in Chefchaouen, dan gaan zij en het jongere zusje mee. Dat is goed. Als ik vraag hoe ze dan weer terug komen in Bou Ahmed, omdat wij dan doorrijden naar Ouazzane valt het even stil. Ze hadden in gedachten dat wij dan weer terug naar hier zouden komen. Co zegt, nou dan doen we dat toch. Maken we er gewoon een dagje uit van. We spreken af dat we om 9.30uur weg rijden.
Als we bij de camper terug zijn kunnen we in het zonnetje zitten, tot dan toe was het bewolkt. Rond half 5 trekken we nogmaals de wandelschoenen aan en lopen door de landerijen langs de rivier. Het is rustig, de mensen werken hier ‘s ochtends op de landerijen.
We steken de weg over en lopen weer door de heuvels langs de huizen. Het is er weer erg gezellig, we hebben veel contact met de mensen. Dan hoor ik mijn naam roepen. Een jongetje die we gisteren bij de waterbron hebben gezien herkende mij. We schudden handjes met de familie en lopen weer verder.
We zien een paar kinderen voetballen, er doen zowaar twee meisjes mee. We moedigen ze aan en even later staat Co ook mee te spelen. Ik zit bij mama op een stoel, ze spreekt helaas alleen Arabisch, van Olanda heeft ze nog nooit gehoord.
We lopen terug naar de camper en zitten nog even in het zonnetje tot het te fris wordt. Bovendien is het etenstijd. Het was weer een leuke dag.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
dinsdag 24 april: Bou Ahmed – heen-en-weertje naar Chefchaouen
Nee, we zijn nu niet in Chefchaouen, daar zijn we vandaag naar toe geweest, we staan weer in Bou Ahmed op de camping. Tegen half 10 gaan we betalen maar we maken Said wakker, om half 10 en dan nog slapen. We leggen uit dat we de afgelopen twee nachten willen betalen en dat we vandaag naar Chefchaouen gaan maar vanavond weer terug zijn. Wrijvend in zijn ogen maakt hij de poort open.
We rijden naar het pad waaraan het huis van Basma staat. Er staat nog niemand langs de kant van de weg te wachten dus stap ik uit en ga ik mama, Om Kaltoum, en Farida ophalen. Ze zijn nog druk bezig om zich klaar te maken voor de reis. Onderweg naar beneden is Farida bezig haar hoofddoek om te doen, ze heeft een prachtige, dikke zwarte vlecht.
Beneden aangekomen staat Co tussen een grote groep jongeren in. Hij groet mama en Farida en we stappen in. Als we een tijdje onderweg zijn vraagt mama of ik een mica/plastic zakje heb, Farida wordt niet goed. Ze heeft last van wagenziekte, we slingeren ook wat af. Maar net als Basma heeft ze daar altijd last van. Wat vervelend is dat voor hun.
We zetten haar op de voorstoel met een bak met daarin een plastic zak voor de grijp. Ze heeft hem een aantal keren nodig. We stoppen en laten haar even buiten rondlopen, even een frisse neus. Terug in de camper gaat ze op de bank hangen met een doek over haar gezicht. Wij hebben het idee dat je beter voorin kunt gaan zitten en naar de buiten kijken. Maar ja, wij zijn nog nooit wagenziek geweest.
Onderweg moeten we even wachten op een auto met aanhanger die op de weg aan het keren is. Aan de andere kant staan ook twee auto’s te wachten. Het wil maar niet lukken, het aanhangwagentje staat bijna haaks op de auto. Na een paar keer heen en weren stapt de man uit en tilt het wagentje in de juiste richting en hij rijdt lachend weg. Net als zijn achterliggers en wij, leuk toch.
In Chefchaouen rijden we weer naar de parkeerplek waar we begin februari hebben gestaan, N35.165875, W5.261985. We lopen 1 km terug naar de school van Basma. Het wemelt er van de kinderen. Het valt ons op dat het merendeel van de meisjes (rond de 16 jaar) zonder hoofddoekjes loopt. Mama gaat het terrein op om Basma op te halen.
Even later zien we haar hard lopend naar ons toekomen. Buiten adem geeft ze een stevige omhelzing en zegt dat ze ons gemist heeft. Het is inmiddels tegen half 1 dus we lopen met ze naar een restaurant om samen te eten, wij trakteren.
Wachtend op het eten schakelen we de router in, nu kunnen we via Google translate in het NL inspreken en het in het Arabisch uit laten spreken en andersom. Dat maakt het praten een stuk gemakkelijker. Soms is het steenkolen Nederlands maar we begrijpen elkaar.
Ze vraagt gelijk waarom we vorig jaar niet in Bou Ahmed geweest zijn. We legden uit dat we in Amerika waren, samen met Hannie en Nanda. Waar zijn zij nu? In Italië. Ze vindt het jammer dat ze Hannie en Nanda niet kan ontmoeten.
We vragen of ze inderdaad al 3 jaar getrouwd is, wat beaamd wordt. Ik vraag: maar jullie wonen niet in 1 huis. Nee dat is pas als het huwelijksfeest gevierd is. Het is dus een soort verloving. Bij deze zijn we uitgenodigd voor de trouwerij, we moeten zeker komen. Ik leg uit dat we veel reizen in het buitenland maar als ze een datum weet dan horen we het graag.
Basma volgt een 3jarige opleiding tot accountant. Ze heeft er nu 2 jaar opzitten. Ze verblijft door de week in een studentenhuis, ze eten op school. We zeggen dat we trots zijn op haar en dat het goed is dat ze deze studie doet. En dat ze ambitieus is, ze kijkt trots en dat mag.
We lopen door de straatjes van Chefchaouen naar de waterval Ras el Ma, die hebben in die vijf jaar tijd nog nooit gezien. Het is er gezellig druk. Onderweg maken we wat selfies met elkaar. Voor 5DH pp krijgen Farida en ik traditionele kleding aan en maken we nog meer foto’s. Het is hier helemaal niet toeristisch, welnee, ben je gek. Je kunt hier met een struisvogel op de foto of met een witte of paarse pauw, dat is toch heel normaal? haha.
Chefchaouen blijft leuk, er hangt hier een leuk sfeertje. Wij kijken samen voor mooie armbanden maar de dames vinden het overal besaf/te duur. Uiteindelijk vinden we mooie ringen voor een leuk prijsje. Hebben we een aandenken aan elkaar. Dan lopen we naar de camper en gaan we met z’n allen naar boven, naar hotel Atlas, hier ligt ook de camping van Chefchaouen. Je hebt hier vandaan een mooi uitzicht over de plaats.
Daarna rijden we terug naar de school van Basma en nemen we afscheid, ze is bijzonder emotioneel. Tot volgend jaar, Insja Allah. Dan rijden we weer terug naar Bou Ahmed, met een wederom spugende Farida op de bank. Wat sneu voor haar. Voor ons is het geen straf om deze route te rijden, hij is prachtig allemachtig.
Tegen half 6 zetten we mama en Farida af. Op haar vraag of we mee gaan naar huis zeggen we dat we naar de camping gaan. We laten liever niet onze camper hier onbeheerd staan, met alle jeugd die er rond loopt. We beloven dat we morgen weer langs komen.
Het was een bijzonder leuke dag, we zijn blij dat we heen en weer zijn geweest naar Chefchaouen om Basma te ontmoeten, ze was oprecht blij dat ze ons weer heeft gezien.
Vanuit de camper hebben we zicht op de weg. Het is een komen en gaan van vrouwen met of zonder ezeltjes, die van of naar de waterbron gaan. Het is en grappig gezicht, zeker in het late zonnetje. Ook komen er elke avond militairen langs lopen, ze zijn dan onderweg naar hun bivak voor die nacht voor de bewaking van de kust. Ze hebben o.a. een slaapzak, een tentje en een geweer mee.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
woensdag 25 april: Bou Ahmed
Vandaag hebben we niet veel gedaan. Vanochtend regende het dus waren we in de camper. Lezen, puzzelen, administratie bijwerken, mailtjes en whatsappjes beantwoorden, tussen de buien door naar de kapper, kortom lekker lummelen.
We kijken uit op de ‘route’ huis – waterbron – akkertjes. En de hele morgen lopen er veel vrouwen met ezeltjes, koeien en schapen langs. Het is gewoon erg leuk om te zien.
‘s Middags tegen half 4 trokken we de wandelschoenen aan om even de benen te strekken. En we hadden de mama van Basma beloofd dat we vandaag nog even langs zouden komen. We zijn nog niet koud onderweg of het begint weer te regenen, gelukkig niet erg hard.
We komen aan bij het huis maar de buitenpoort is dicht en ook de huisdeur. Een buurvrouw die op het dak naar ons staat te kijken geeft aan dat we gewoon even aan moeten kloppen. Maar ik zag dat niet, ik was al doorgelopen naar het huis van Yousera, de zus van Basma. Daar hoor ik geluid. Ik kijk onder de was door die voor de deur hangt en ik wordt meteen gezien. Hier zijn Yousera met haar twee kindertjes, Layla en Kawtar, mama en Farida.
Uiteraard mogen we binnenkomen, de schoenen hoeven niet uit, maar we zijn netjes opgevoed en bovendien zijn ze hartstikke smerig omdat alles zo nat is.
Of we wat willen eten, nee maar we willen wel graag thee. Willen we Zayetoun bij de thee? En hier is Google translate weer erg handig bij: het zijn olijven. Ja dat is goed hoor. Even later is er thee zonder suiker, olijfolie, olijven en brood. Voor de zekerheid toch maar wat brood erbij, je weet het maar nooit he? haha
We hebben de router weer meegenomen zodat we via Google translate weer met elkaar kunnen praten. Wij spreken in het NL in en zij kunnen het in het Arabisch luisteren, en andersom natuurlijk.
Zo zitten 1,5 uur met elkaar te praten. Mama probeert tussendoor een slokje van de thee zonder suiker maar nee, dat is aan haar niet besteed. Waarom drinken wij thee zonder suiker. We geven aan dat suiker niet zo gezond is en als je eenmaal gewend bent om geen suiker meer te gebruiken vind je alles erg zoet. Ze begrijpen het.
We vragen of de Marokkanen ook vaste tijden hebben wanneer ze eten. En dat hebben ze, althans deze familie. Yousera eet ‘s ochtends om 8 uur, ‘s middags om 13uur en ‘s avonds om 19uur. Mama eet ‘s avonds om 21uur.
Wij geven aan dat wij ook zo ongeveer eten op de tijden die Yousera aangeeft. En dat we dan tussendoor niet zoveel behoefte hebben aan eten, vandaar dat we vaak ook eten afslaan. Ze hebben er begrip voor.
Yousera was 15 toen ze trouwde, haar man Hassan is 11 jaar ouder. We vragen of het een huwelijk uit liefde is. Ze begrijpen de vraag en zeggen dat huwelijken hier geregeld worden door de families. Maar Yousera zegt dat Hassan veel van haar houdt en andersom. Mama vertelt dat er bij haar wel vanaf het begin liefde aanwezig was.
Ik vraag, als een huwelijk geregeld wordt maar je vindt als vrouw die man helemaal niet leuk, er is geen klik, moet je dan trouwen. Ze geven aan dat je als vrouw mag weigeren. Deze twee vrouwen zijn erg gelukkig met hun man.
We vragen naar papa Lahssan, de vader/baba van Basma, die hebben we in al die tijd nog nooit ontmoet. Baba is imam in Hoceima. Hij verblijft daar een maand en is dan 5 dagen thuis. Even later zwaaien we naar baba, mama heeft hem via whatsapp aan de telefoon. We krijgen een virtuele zoen van hem, leuk.
Een zus van mama komt ook langs, Ghemo, het is een mooie vrouw om te zien. Ik zeg in het Engels, all the women are beautiful. Yousera kent een klein beetje Engels, ze leert het van de Engelse films op tv. Ze begrijpt het, maar de anderen ook, daar is geen uitleg voor nodig. Ghemo heeft vier kinderen en is weduwe.
Ook oma komt even erbij zitten, Yamna. Ze is 61 jaar, 1 jaar ouder dan Co, maar wij zouden haar toch zo 75 jaar schatten. Maar het is een lief mens en is blij dat ze ons weer ziet.
We zijn zo blij dat we via Google translate zo met deze vrouwen kunnen praten. We merken ook dat vrouwen heel erg op elkaar gericht zijn, Co merkt het ook. Hij voelt zich niet buitengesloten hoor, want hij doet vrolijk mee. Maar hij zei later dat ze heel erg op mij waren gericht. Ik heet hier trouwens Linda, dat hebben ze onthouden, we laten het maar zo.
Tegen half 7 maken we aanstalten om op te stappen. We mogen nog niet weg, ben je gek joh, het is veel te gezellig. We geven aan dat we niet graag in het donker terug willen lopen. Mama stelt voor dat Mohamed met ons meeloopt. Maar we houden voet bij stuk, het is heel leuk geweest maar er is een ‘tiet van komen en er is een tiet van gaan’. En de tiet van gaan is nu gekomen.
Dus we nemen afscheid met veel omhelzingen en kussen en beloftes dat als we in Marokko zijn we zeker weer langs komen. Dat beloven we maar graag, maar, Insja Allah. Nog een zwaai en we zijn uit beeld.
Het is weer aan het regenen dus stappen we stevig door. Er zijn ondanks het mindere weer toch veel mensen langs de weg en ze zitten buiten onder afdakjes. Er wordt vriendelijk gegroet en gezwaaid, het is erg leuk om hier rond te lopen.
‘s Avonds komt de beheerder, Said, weer twee eitjes brengen vers van de pers. Wij betalen hem twee nachten en geven een paar overhemden, morgen gaan we weer verder. Hij is er blij mee.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
ga naar periode 23
terug naar overzicht