Marokko 2018 – periode 13: 21 maart t/m 24 maart
woensdag 21 maart: Aourir
Vandaag is er niet zoveel gebeurt, althans niet wat interessant is voor jullie. We hebben gekookt en gewassen. Dus voor ons was de dag rond vol en nuttig besteed.
Het was heerlijk weer. ‘s Middags kwam de wind weer opzetten, net als gistermiddag. Maar die wind is niet koud, alleen stuift het dan zo.
Het is wat drukker geworden op de camping en verder valt er niet meer te melden.
donderdag 22 maart – Aourir
Vandaag hebben we alles geweckt wat we gisteren gemaakt hebben. Daarnaast vier broodjes gebakken, dus voorlopig kunnen we weer een tijdje vooruit.
Wij kijken uit op het sanitair gebouw. Het sanitair is hier prachtig, heel schoon, heel (heel on-Marokkaans) en heerlijk heet water komt er uit de douchekop. Er loopt een mevrouw rond die over de vier wasmachines gaat en tussendoor het sanitair schoonmaakt. Het is dan ook picobello voor elkaar, onze complimenten voor deze dame.
‘s Avonds even met mama geFacetimed. Ze was het afgelopen weekend te bridgen elders in het land dus troffen we haar afgelopen weekend niet thuis. bijna 84 jaar en zo actief, koppie-koppie en gezond, zonder pillen etc. Zo willen we allemaal wel oud worden. We zijn trots op u hoor.
Andere jaren was onze wifi verbinding matig tot slecht. Maar vorig jaar hebben ze een zendmast neergezet in de buurt van deze camping. Nu is zelfs de wifi van het restaurant redelijk snel, alleen niet snel genoeg om de fotopagina’s te uploaden.
Geen foto’s vandaag.
vrijdag 23 maart: Aourir
Voor onze reis ben ik op zoek geweest naar gps tracks in Marokko. Ik had er eentje gevonden in Aourir, waar we nu zijn. Dus gaan we die vandaag wandelen, de wandeling zou 5,4km zijn.
We lopen via de weg verder de bergen in. Als we volgens de gps track van de weg af moeten de bergen in zie ik dat er wel heel veel lijntjes heen en weer gaan, dat klopt niet. Dan gaan we ons eigen padje maar zoeken.
Er staan boven ons een paar huizen dus die kant gaan we op. Er lopen een paar honden mee, eentje heeft een chip in zijn oor, dus het zijn geen zwervers. Ze zijn vriendelijk en kwispelen wat af.
Als we bij de huizen komen loopt daar een mevrouw, ze wenkt ons dichterbij en verdwijnt om de hoek van het huis. Even later staan we bij een tweede vrouw die argan noten aan het malen is, met zo’n molen die je wel vaker ziet. Het vloeibare goedje wat er vanaf komt is voor cosmetisch doeleind. We krijgen een likje op onze armen wat we zelf verder uitsmeren.
Dan moet ik ook even op het steentje plaatsnemen en malen. Even later zitten we aan de thee met koekjes. En er komt allemaal zelfgemaakte producten op het tafeltje; brood, roomboter, olijfolie en jam, en die is erg lekker. De zoon is thuis en die kan een beetje Frans, zijn moeder kan alleen Berbers. Als ik iets vertaal en het haar laat lezen blijkt dat ze dat niet kan.
Even later zit haar man ook op het kleed wat voor ons is neergelegd op de grond. Hij spreekt goed Frans en hij legt uit dat zijn vrouw vroeger niet naar school is geweest, wat een gemis zou je zeggen. Ik vroeg aan mama hoe oud ze is, zoonlief vertaalde het maar ze wist het zelf niet. Maar ze is niet voor een gat te vangen. Ze liep weg en even later liet ze haar ID kaart zien. Ze is van 1982, dus 36 jaar jong. Ook haar zoon kon niet vertellen hoe oud hij zelf is, we schatten hem op 16 jaar.
Het huis is spartaans ingericht. Dit is totaal anders als dat je in Europa ziet, wat hebben wij het dan toch onwijs luxe. Maar we maken heel vaak mee dat de Marokkanen bijzonder gastvrij zijn. Zo ook nu weer.
De vrouw verontschuldigd zich, ze moet weer aan het werk, argannoten malen. Haar schoonzus had het even overgenomen maar nu moet ze zelf weer.
Haar man, Ibrahim, blijft zitten en laat ons foto’s zien. Er staan Franse mensen op. Deze franse mensen hebben een huis een honderd meter boven het huis waar we nu te gast zijn. Ibrahim is de gardien en doet wat onderhoud aan het huis. Hij is er trots op.
Dan gaan we verder met onze wandeling maar stuiten op een versperring van natuurlijk prikkeldraad, dat wordt hier veel gebruikt. Het is of om dieren binnen te houden of juist er buiten. Verderop is een doorgang en daardoor lopen we terug naar beneden naar de weg en dan naar de camping. We hebben 5,8km gelopen. We zagen onderweg veel bijenkasten staan. Op sommige stukken is het een gezoem van jewelste. Er staat nu natuurlijk veel in bloei dus is het werktijd voor de bijen.
Na het eten zitten we lekker even buiten. Om 14.15uur trekken we de wandelschoenen weer aan en lopen naar Aourir. Vanaf de camping kun je aan de overkant van de weg een paadje op lopen wat hoog boven de weg uitkomt. Je snijdt ook een bocht af en even later lopen we, via kleine paden, tussen de huizen naar Aourir, beneden aan de kust.
We komen langs een schooltje en horen veel kinderstemmetjes. We kijken door het raam en hebben natuurlijk direct contact. Er wordt verlegen terug gezwaaid. De juffrouw kijkt waar de kindertjes naar kijken en ziet ons staan. Even later staan we in het klasje. Er zitten zo’n 25 kindertjes van 3 en 4 jaar. Het is een kleuterschool.
Verderop steken we de droogstaande rivier over, en zien aan de achterkant van het dorp heel veel huisvuil liggen. Als het hier weer gaat regenen spoelt alles zo naar zee, wat zal dat een troep geven zeg.
In het dorp, zo’n 200meter van de rotonde is een pattiserie waar je avocado smoothies kunt kopen. Dit hebben we van Wobbie en Wim. Ze hadden een foto van het etablissement ge-aapt dus we herkende waar we moesten zijn.
Het was er druk, er was net een Duitse groep met surfers die smoothies en gebak bestelden. Ik vroeg om een smoothie, maar ze begrepen niet wat ik bedoelde. In de blender achter de vitrine zag ik wat groens zitten dus ik wees er naar. Ah, we wilden een avocadomix, oui, c’est bien.
Even later stonden ze op tafel, een groot glas met avocadosmoothie met erop stukjes vers fruit en een lepeltje. En hij was heerlijk hoor, Wobbie en Wim, jullie hebben niets te veel gezegd.
Toen we in het dorp aan de smoothie zaten zagen we veel campers langsrijden. Ook als we terug wandelen zien we regelmatig een camper passeren. Het zal wel druk zijn op de camping.
Na deze pauze zijn we terug gelopen naar de camping, eerst door het dorp, later weer door de bergen, over de kleine paadjes. We moeten een keer weer een barrière van natuurlijk prikkeldraad over maar die is een beetje breed. Co pakt een grote platte steen op om die op de haag te leggen zodat we er op kunnen stappen. Als hij de steen weg heeft gehaald zie ik een grote schorpioen, die mist nu natuurlijk zijn ‘huis’, hij is naarstig op zoek maar heeft wel een aanvalshouding. Hij is zo’n 10cm groot.
Tegen 17.30uur zijn we weer terug op de camping met 12,1km in de benen, samen met de 5,8km van vanmorgen hebben we toch een pittige tippel gemaakt. Maar het is heerlijk om wat te doen, wij zijn niet zulke stoelzitters als we niet rijden.
We hebben wel een douche verdient. Maar je kunt merken dat het druk is op de camping, Co kwam terug en zei, je hebt koud en koud. Het water was niet helemaal koud maar ook niet warm, zeg maar lauw. Ik heb maar tot na het eten gewacht toen was het een beetje warm, het was te doen. Op het dak van het sanitair gebouw liggen een aantal zonneboilers, die zullen wel voor het warme water zijn. De camping is niet helemaal vol, als dat wel zo is is de capaciteit van de boilers niet voldoende.
Het was vandaag weer een heerlijk zonnige dag met zo’n 28 a 30º. Er stond een beetje wind wat het heel aangenaam maakte. Er zijn veel vogels op en rond de camping. Co heeft er een paar kunnen fotograferen. Namen moeten we ooit nog eens opzoeken, daar had ik niet zoveel zin meer in.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
zaterdag 24 maart: Aourir – Takat
We maken ons gereed om verder te gaan. Dat houdt in; wc legen, grijswatertank legen, vers water innemen, in de camper alles rijklaar maken, ramen lappen, elektra snoer binnenhalen en betalen. Je kunt hier op de camping wifi gebruiken van het restaurant, dat is wel redelijk goed maar niet om onze fotopagina’s te uploaden. Ik heb een poging gedaan maar het wilde niet erg, waarschijnlijk beveiligd of zo.
Tegen de tijd dat we wegrijden begint het hard te waaien, het stuift heel erg op de camping, er waait weer heel wat zand en stof weg. Vanaf de camping rijden we linksaf, weg van de kust. We willen bij Ibrahim wat kleren brengen, dat hadden we beloofd toen we daar thee dronken.
Daarna pakken we de eerste afslag rechts en rijden een leuke route door de bergen op een weg met veel gaten, dus aandacht erbij houden. We komen Agadir binnen via een buitenwijk met allemaal dure, grote huizen aan ruime straten.
We rijden naar de grote souk om nog wat kruiden te kopen en van die heerlijke aardbeien. Bij de Marjane vullen we onze yoghurtvoorraad aan. Het waait nog steeds onwijs hard, we moeten regelmatig de ramen dichtdoen vanwege het vele zand wat er langs komt.
Het plan was om naar Sidi Wassai te rijden, naar een vrije camperplek in de buurt van natuurpark Sous Massa, dat is aan de kust. Maar met deze wind zien we dat niet zitten. Ik heb in herinnering dat camping Takat een ondergrond heeft van grof grind dus daar gaan we heen, misschien hebben we daar minder last van opstuivend zand.
TomTom leidt ons via de buitenranden van Agadir, en dit is een compleet andere wijk als waar we Agadir binnenkwamen, met zijn luxe huizen. Dit is betonnen city met heel veel zwerfvuil. Nou ja, zwerfvuil, het zal toch door de mensen zelf daar gedumpt zijn. Even later komen we langs de andere Marjane waar de ‘sombere’ souk is. Deze wijk past daar helemaal bij, heel somber komt het over.
We komen langs een grote groente- en fruitmarkt, er staan karren vol met vitamientjes. Gelukkig ligt dit redelijk beschut, anders is het knarsend aardbeien eten.
Buiten Agadir komen we langs een duinengebied en het vreemde is dat daar helemaal geen opwaaiend zand is, waarschijnlijk is dit zand zwaarder dan wat we elders zien opwaaien. Hier kunnen de raampjes open, heerlijk die koele lucht.
Het dorpje Takat waar we doorheen rijden heeft een bijzonder slechte weg, dat was 2 jaar geleden ook al zo, jammer voor de mensen die er dagelijks mee te maken hebben.
Camping Takat ligt in de middle of nowhere, in kassengebied. En inderdaad is de ondergrond grof grind en is er geen opstuivend zand. Wel staat er nog steeds veel wind. Volgens de eigenaresse van de camping is het alleen vandaag, dat het zo hard waait. We zijn welkom om in het restaurant gebruik te maken van de wifi. Als we dat later doen blijkt dat het wifi signaal bijzonder zwak is, we kunnen geen pagina openen. Heeft misschien ook wel met het weer te maken. Verder is het een prima camping, grote plaatsen en goed sanitair.
We kunnen zelfs nog even buiten zitten met een kopje thee en van die heerlijke Marokkaanse pinda’s. Een paar vogeltjes houden ons gezelschap. Eentje vliegt telkens op onder de camper naar de chassis balk, misschien op zoek naar spinnetjes en andere insecten? Ze zitten regelmatig even op de band om uit te rusten en de luwte op te zoeken.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
ga naar periode 14
terug naar overzicht