Marokko 2018 – periode 6: 21 februari t/m 24 februari
woensdag 21 februari: Sidi Kaouki – Ouirgane
Op de camping staat een surfhotel, op wielen, een camper dus. Zie de foto, wat een gevaarte is het. Als Co onze watertank aan het vullen is stapt de eigenaar van het surfhotel op hem af en begint in het Nederlands tegen Co te praten. Het is een Portugees maar hij heeft 5 jaar in Monnickendam gewoond en daar op de ‘bruine vloot’ gewerkt. Dat is een vloot van oude boten waar groepen op mee kunnen varen.
Nu heeft hij dit bedrijf opgezet en het is redelijk succesvol. We mogen een kijkje binnen nemen. Het ziet er tiptop uit. Er is een grote woonkamer met een ruime keuken. In de keuken is alles aanwezig, inclusief vaatwasser, wasmachine en een droger. Er is een ruime douche en toilet. En op de bovenverdieping zijn 4 slaapkamers met stapelbed en 1 slaapkamer met een 2persoonsbed. Er wordt veel met slide-outs gewerkt. Leuk om dit te mogen zien. Hij heeft ook wel bij evenementen gestaan, dan werd het hotel op wielen ingehuurd door bedrijven. www.trucksurfhotel.com
We gaan op pad en onderweg staan we een paar uurtjes stil om schaatsen te kijken. Het was zeer verrassend, de uitslagen, maar wel weer een paar medailles erbij.
We rijden via de R207 naar Chichaoua, waar we richting Amizmiz gaan. De R207 is een snelweg waar hele stukken 100km gereden mag worden. En toch zie je hier veel mensen langs de weg, fietsers, ezelwagentjes die gewoon tegen het verkeer inrijden en wandelaars. Een keer moeten we volop in de rem vanwege een overstekende kudde schapen. En wederom zijn er veel snelheidscontroles met camera’s. Als er geseind wordt door de tegenliggers weten we het al. Maar wij rijden nooit te hard, vinden we jammer, dan zie je veel minder van alles.
Eerst is het stuk vanaf Chichaoua saai te noemen, er is veel landbouw maar alles in het groot. Je ziet ook diverse mensen langs de weg, wachtend op werk. Een enkele keer zien we dat er mensen in de laadbak van een 4×4 truck stappen, die kunnen dirhams verdienen.
Dan komen we dichterbij de bergen, de Atlas. Het landschap veranderd en wordt heel landelijk/campestre, leuk weer hoor. Er is gelijk van alles te zien. We rijden een lange tijd achter een oude Renault bestelbus. Het linker achterwiel is niet helemaal vol meer en de bumper hangt wat los. Bij de gaten in de weg rijdt-ie heel rustig, de vering zal ook niet meer zo soepel zijn. Het houdt wel in dat-ie door tegenliggers ‘gerespecteerd’ wordt dus hij hoeft niet van de smalle weg af de kant in te gaan. Dat heeft als voordeel dat wij ook op de weg kunnen blijven. Er is langs de hele route een bijzonder hoge, rafelige rand en een ruwe zijstrook.
Boven de bergen hangt een zwarte, dreigende lucht, moeten wij die kant op? Links ziet er beter uit met het zonnetje op de heuvels. Ik weet nog van de vorige keer dat ze aan de kant van Ouirgane een brug aan het bouwen waren. De brugbouwers stopten helemaal even met hun werk om ons gade te slaan. We moesten tegen een behoorlijk steil, onverhard talud op, wat maar net ging. Nou ik kan zeggen dat na 2 jaar die brug nog steeds niet gereed is, dus gaan we weer over de bypass door de rivier. Er staan wel wat werklui onderin de bypass.
De rest van de weg is onverhard of slecht asfalt, althans wat er van over is. We rijden over rode aarde en de bochten zijn allemaal hobbelig en we moeten goed uitkijken voor de grote happen uit de weg aan de kant van de steile afgrond. Je moet hier niet rijden als het net geregend heeft. We hebben alles omhoog gereden. Ik wist hoe de weg eruit zou zien omdat we hem in 2015 ook gereden hebben, alleen toen was het allemaal omlaag en dan ervaar je het anders. Langs de weg staat er ergens een bord ‘radarcontrole’, je zou zeggen controle waarop.
We komen onderweg een paar kindertjes tegen die gebiedend gebaren, ze willen wat hebben. Wij rijden door en ze reageren heel boos, niet leuk. Het viel ons op dat op de daken van de huizen in dit gedeelte geen schotels aanwezig waren.
We komen aan in Ouirgane en rijden door naar het stuwmeer. Maar er staat zoveel wind dat we het weggetje een stukje terug rijden en daar een plekje vinden voor de nacht. We hebben in deze omgeving eigenlijk altijd grote zwarte wolken gezien, we hebben er nog niet in het zonnetje kunnen zitten en er staat altijd veel wind. Het is wel een bijzonder mooie omgeving.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
donderdag 22 februari: Ouirgane – Taroudant
Vandaag is in het kader van bergen, oude lemen dorpjes, levada’s, akkertjes, mooie mensen, zwaaiende kindertjes, verlegen kindertjes, veel bloesembomen, fraaie landschappen met warme kleuren, weidse panorama’s, sneeuw op de bergen en langs de weg, zon, een slechte weg, een goede weg, 2100 meter hoogte, boven de wolken zijn, overstekende schapen, geiten en honden, stijgen en dalen, slingerende wegen, stof happen, hotsen en botsen maar vooral genieten, genieten en genieten. Gooi al deze ingredienten op een grote hoop en je hebt de Tizi-N-Test pas.
Na een rustige en donkere nacht rijden we even na 8 uur weg, de thermometer geeft buiten 7,5º aan. Het was eerst bewolkt maar de zon ‘blies’ de wolken rapido weg. We vertrokken onder een stralend blauwe lucht.
Het is werkelijk een genot om deze route te rijden. De slechte staat, lees gaten, moet je voor lief nemen, de omgeving maakt veel goed. Dus gewoon rustig rijden, dan kun je ook beter van alles genieten.
We komen door kleine dorpen en zien ook veel lemen huizen aan de overkant van de rivier staan, vaak door een brug verbonden met onze kant. Wat zal dat een klus geweest zijn om dat allemaal op te bouwen. Je ziet ook niet zoveel auto’s staan dus de mensen zijn allemaal aangewezen op de benenwagen, ezeltjes met en zonder wagentjes en de mix-transport busjes.
We doen een theepauze in het zonnetje en we zijn elke keer weer verbaasd dat er ergens mensen tevoorschijn komen. Dit keer in de gedaante van drie kleine kindertjes. We hoorden ze van ver al ‘bonbon’ zeggen/oefenen. Maar ze waren heel verlegen en bleven op een afstandje staan kijken.
Toen we de spullen op gingen bergen liep ik naar ze toe en stelde mezelf voor. Het oudste jongetje kon Frans spreken en stelde zichzelf en zijn zusjes aan me voor. Maar er werd toch niet gevraagd om een stylo of bonbon. Bij het wegrijden zwaaiden ze vriendelijk terug.
Bij Belle Vue genieten we uiteraard even van het vergezicht, dit keer is het dal helemaal vol met wolken. Dat wordt straks dus geen zon als we naar beneden rijden. We proberen naast het restaurant, op bijna 2100 meter hoogte, om tv te kijken, naar de shorttrack finales maar er staat teveel wind.
Dan gaan we afdalen, eerst is de weg net als bij het stijgen, smal, hobbelig en gaatjes ontwijken maar dan gaat-ie over in een brede weg met middenstreep. Die gaat weer over in wegwerkzaamheden. Rode aarde op de wegen, stoffig en smal. Als we op de vlakte komen zijn ze ook met de weg bezig. Wat komt hier toch veel handwerk aan te pas. Als wij langs rijden zijn de mannen aan het schaften. Overal zie je ze zitten en liggen en er worden vuurtjes gestookt om thee te zetten.
Dan komen we langs de sinaasappelboomgaarden, de omgeving van Taroudant staat er om bekend. Bij Sidi Dahmane gaan we de N10 af en rijden binnendoor naar camping Du Jardin. Het is door kleine dorpen over smalle weggetjes maar we komen er heelhuids doorheen. TomTom zei vanmorgen om 8.15uur dat we om 11.18uur aan zouden komen in Taroudant maar daarom hebben we hem uitgelachen, we wisten wel dat we er veel langer over gingen doen. Om 14.43uur kwamen we aan op de camping.
Het is bijzonder vol op de camping, allemaal Fransen. Er staan twee hippie busjes waar wij naast komen te staan, dichtbij de wifi. Kan ik eindelijk de fotopagina’s uploaden. De camping wordt gerund door een vriendelijke Fransman. Hij weet nog dat we hier geweest zijn met Hannie en Nanda. We gaan in het zonnetje zitten en laten de warmte lekker op ons in werken, we doen effe helemaal niets meer.
Om 17uur kijken we naar de samenvatting van de winterspelen en zien Suzanne Schulting goud winnen, wat een emoties komen er langs, we voelen zelf ook de waterlanders prikken. Het enige jammere is dat ze aan het begin van zo’n samenvatting al vertellen hoe het afloopt. Maar we zijn blij dat we het allemaal weer kunnen volgen.
We hebben niet helemaal niets gedaan.
vrijdag 23 februari: Taroudant
We blijven een paar daagjes hier. Vanmorgen uiteraard naar het schaatsen gekeken, 1000m mannen. Kjeld Nuis heeft goud, wat een kanjer en wat was hij blij. ‘s Middags hebben we de was gedaan en verder niets. Het was heerlijk zonnig met een lekker temperatuurtje.
zaterdag 24 februari: Taroudant
Vanmorgen vroeg hoorde ik de zangers, en het waren er vele. Niet zo luid als anders bij een stad want we staan ver genoeg om er geen ‘last’ van te hebben. De honden van de camping deden ook mee, ze waren niet aan het blaffen maar huilden als wolven.
In de ochtend en middag kijken we naar de massastart bij het schaatsen, wat een leuk onderdeel is dit zeg. Je kunt zien dat de schaatsers het zelf ook erg leuk vinden. En dan twee keer brons, bij de dames en de heren.
In de loop van de middag gaan we fietsen, dat kan hier prima in en om Taroudant, het is redelijk vlak. Eerst gaan we naar het stadje, het is er gezellig druk. Op het grote plein, Assarag, staat een grote kring om een verhalenverteller heen. Daarna rijden we naar het marktterrein waar morgen de grote zondagsmarkt is. Nu is het er helemaal leeg, zie foto. Zal morgen wel anders zijn. We zien wel al een aantal hooiwagens staan en er komt er net eentje aanrijden, wat zijn ze toch onwijs hoog opgestapeld.
Op een braak liggend terrein zien we een aantal lesauto’s bezig, allemaal met vrouwen achter het stuur. Ze moeten inparkeren, achteruit rijden en andere manoeuvres. Onder een afdakje zitten een paar vrouwen te wachten op hun beurt.
Onderweg zien we nog een aantal mooie muurschilderingen, geniet maar even mee.
Gisteren hebben we kennis gemaakt met Ingrid en Willy en hun vier kleine hondjes. Ze komen uit België en zijn nu voor de tweede keer in Marokko. Ze hebben een website die ook bij ons op de ‘links’ pagina staat en zij volgen ons ook. Willy kwam vanmiddag vragen of wij weten waar het marktterrein is, ja, dat weten wij. Of we dan morgen met ze mee willen rijden, zij hebben een kleine auto achter hun camper hangen. Nou, dat is prima.
‘s Avonds genieten we weer van het olympisch praat programma op de tv. Die Erben Wennemars, wat is dat toch een enthousiast figuur, we zien hem gerne/graag. Hij is zo grappig en hij weet ook erg veel.
Ga naar periode 7
terug naar overzicht