Marokko 2018 – periode 12: 17 maart t/m 20 maart
zaterdag 17 maart: Tafraoute
En dan is de lucht weer blauw, het was wel koud, 5º buiten. Maar als de zon opkomt is het gelijk lekker en zitten we gauw buiten. Om 9.15uur gaan we wandelen. Er zijn twee wandelmaatjes bijgekomen, Gerrie en Annie. We hebben ze eerder eventjes gezien. Toen we de eerste keer gingen wandelen namen zij net afscheid want ze kregen kinderen op bezoek waar ze mee door Marokko gingen reizen.
We pakken de witte route op die we vier dagen geleden ook gedaan hebben. Nu wandelen we niet helemaal naar de Amelnvallei maar gaan halverwege de route naar links. Zo komen we uit in Tazka. Het is een leuke wandeling met klimmen en dalen tussen de grote rotsen door. Het is prima te doen.
Af en toe zien we weer leuke dingen in de rotsen, gezichten, dieren etc. Als we bij Tazka aankomen wordt het kleuriger door wat groene veldjes en geel gekleurde bloemetjes. Tegen half 1 zijn we terug en hebben we 9,5km gelopen.
Onderweg wordt er heel wat afgekletst. Frank vroeg aan mij wanneer wij terug gaan naar huis. We moeten voor 7 mei Marokko weer uit en gaan dan rustig aan terug door Spanje. In de Extremadura (provincie in Spanje) willen we dan nog wat vogelen, dan is het broedseizoen. Zijn ogen beginnen te twinkelen en hij zegt dat vogelen in België iets heel anders betekent. Ria, zijn vrouw, die het hoort kijkt ook meteen met ondeugende oogjes. Ze hoeven ons niet uit te leggen wat het in België betekent.
‘s Middags doen we een spelletje Kubb, wij tegen Ge en Lia. Maar dan zie ik in de verte geitjes lopen en even later komt Fatima aan gesneld. En ja, ze wil graag meedoen. Ze gaat steeds beter gooien en is blij als de blokjes omvallen. Een jongetje is Jack aan het aaien, het hondje van Ge en Lia. Hij kijkt met een schuin oog naar het spel. Ik haal hem over om ook mee te doen. Hij komt verlegen dichterbij.
Hij krijgt een paar stokken in zijn handen geduwd, we doen voor hoe hij moet gooien en hoe het niet mag en even later vallen de eerste blokken om. Net als Fatima gooit hij goed, en belangrijk, ze hebben dikke schik. Ik zeg tegen Juns, zo heet de jongen, het spel heet Kubb, ik laat de koffer zien waar het spel in opgeborgen zit. Ik zeg, volgend jaar met de amandelfeesten is er een Marokkaans speelveld met Marokkaanse Kubb. Even later zie ik dat hij de koffer serieus bekijkt, wie weet.
Tegen half 6 lopen we nog even naar het dorp. Het is er hartstikke druk, het ziet er zwart van de mensen. Nu is dat niet zo vreemd want de vrouwen van Tafraoute lopen altijd in zwarte omslagdoeken, wel met gekleurde randen. Het valt ons op dat de vrouwen allemaal zo klein zijn. Het is gezellig druk. Er is veel straatverkoop en er worden spelletjes gedaan. De spelletjes zijn een echt mannending, er vormen zich grote kringen.
Er zijn ook veel mensen van buitenaf, dat is te zien aan de kleding van de vrouwen. Er lopen veel Afrikaanse vrouwen (negerinnen) in fleurige kleding. Ik maak geen foto’s want ik wil ze niet voor het hoofd stoten zo in hun eigen omgeving en tijdens een feest. Maar de mensen maken zelf veel foto’s, van elkaar en wat er te zien is, vooral in de grote tent zie je pas hoeveel smartphones er in omloop zijn.
Het is gelukkig minder koud dan gisteren, er is minder wind. Voor het donker wordt zijn we weer terug bij de camper. Even later horen we achter ons Jack blaffen dus ik zeg, zometeen komt de gardien zijn geld ophalen. En ja hoor, klop, klop daar is-ie.
Trouwens ook wel leuk, soms vragen mensen aan ons of we kunnen communiceren met de Marokkanen. Co zegt dan altijd: gewoon een beetje langzaam Westfries praten en wat handen en voeten erbij, dan kom je een heel eind. Nou Ge doet dat ook. Toen het mannetje met de handkar langs kwam wilde hij wel iets aan ons verkopen. Hij had aardbeien en zoete pinda’s op zijn kar. Ge zei tegen hem: we hebben nag (Westfries). Het mannetje zei hem woordelijk na en snapte precies wat Ge bedoelde, we hebben nog. haha
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
zondag 18 maart: Tafraoute
Het is bewolkt en behoorlijk afgekoeld maar er zijn ook hele stukken blauw te zien dus het zal wel weer de goede kant op draaien. Er is een mooi zonsopkomst.
Om 9.15uur verzamelen we weer om te wandelen, onze laatste wandeling in Tafraoute voor deze reis. En we gaan naar de duikplank, of wipplank zal Ria wel zeggen.
Dat is klimmen geblazen maar de beloning is een geweldig uitzicht. Ria heeft een wens, op de punt van de wipplank staan of zitten. Frank, haar man, ziet dat niet zo zitten. Ik stel voor dat wij met z’n zevenen op het ene uiteinde gaan staan en Ria op de punt, dan zijn we toch aardig in evenwicht. Dan stappen we een voor een naar de punt en kijken we waar het kantelpunt ligt. haha
Als we aankomen na een voorspoedige klim stapt Co voorzichtig naar het uiteinde van de platte rots voor mooie foto. Even later staan we er beiden. Ik ga met mijn benen over de rand en maak wat foto’s van het uitzicht, er is voor de rest niets onder mijn voeten, alleen maar de huizen en grond ver beneden mij. Maar het is niet eng, alleen maar mooi.
Nadat we alle foto’s gemaakt hebben gaan we terug naar beneden. We volgen een route via steenmannetjes en het dalen is prima te doen zo. Het was een leuke wandeling en we hadden heerlijk wandelweer.
Op het terrein tegenover camping Granite Rose zijn ze aan het kleiduiven schieten. Een mannending. Co zegt, laten we met zijn allen voor de tent langslopen. Dat doen, wij vrouwen in onze korte broek en hemdjes. Het valt ons op dat de mannen die aan het schieten zijn niet veel raken, hoe zou dat nu komen?
‘s Middags gaan we naar Omar om te douchen maar hij is er niet. Zijn huisdeur is dicht met een hangslot en we hebben hem nodig voor de sleutel van de douches. We lopen door naar het dorp om in de nieuwe hammam de douches te gebruiken. Het is in de straat rechts van het ziekenhuis, er staat een bord voorin de straat met ‘nouveau bain’.
Er zijn ongeveer 8 douches die er zeer netjes uitzien. Het zijn grote ruimtes met een douchekop aan het plafond. Er staat een krukje en een kleine emmer. We pakken ieder een eigen cabine en halen de scrub handschoen over onze huid, alles weer lekker schoon. Het is heerlijk heet water. De kosten zijn net als bij Omar, 15DH.
Terug doen we een kopje thee in de camper want de wind is erg koud. Even later zit Khalil bij ons, hij hoeft geen thee maar wil graag water. Hij is erg verkouden en niest veel. Hij ziet Co zijn grote lens liggen en mag er even doorheen kijken. Dan laat Co hem de wild foto’s zien die we in Amerika hebben gemaakt, hij is onder de indruk.
Dan gaan we een spelletje Kubb spelen, mannen tegen de vrouwen. Ge, Co en Kees ten Diny, Lia en mij. Het eerste spelletje is gauw bekeken, winst voor ons. Tijdens het tweede spelletje komt Mohammed Farid van de plaatselijk garage langsrijden. Bij hem worden vele campers onder handen genomen voor de meest uiteenlopende klussen.
Mohammed krijgt twee stokken in zijn handen gedrukt, er wordt uitleg gegeven en even later heeft hij zijn eerste twee blokjes omgegooid. Hij heeft duidelijk plezier ik het spel. Lia is steeds beter gaan gooien sinds de eerste keer en gooit veel om. Mohammed is zeer enthousiast en klapt enthousiast in zijn handen voor haar, Fatima noemt hij haar. Ook dit spelletje winnen we na een spannende strijd.
Dan zien we voor de laatste keer (voorlopig) de bergen weer prachtig rood kleuren. Dit zullen we missen, de warme kleuren van Tafraoute.
Morgen gaan we richting Agadir, inkopen doen. Dan naar een camping om stoofpotten, soep en brood te maken en de was te doen.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
Er staan ook een paar wandelfoto’s van Wim bij, bedankt dat ik ze mag gebruiken.
maandag 19 maart: Tafraoute – Agadir
Vanmorgen een beetje bewolking wat al snel opklaarde naar een blauwe lucht. De bakker kwam langs, brot, brot, brot. Bij buren schuin aan de overkant ging het slaapkamer raam open en de man kocht via zijn raam zijn broodje. De bakker aan huis dus.
We gaan op weg naar Agadir, via de R105 en Ait Baha. Maar eerst nemen we afscheid van Gerrie en Annie, dat is wel grappig, zij waren na hun reis door Marokko met de kinderen speciaal terug gekomen naar Tafraoute om te kunnen wandelen met de groep, leuk hoor. Wij vinden het een aardig stel. Toen naar Frank en Ria, een gezellig echtpaar, er is altijd wel iets te bepraten, toch Ria? Kees en Diny, de nestors van ons Nederlandse groepje op dit stukje van het Keteldal. Een stel lieverds, Diny moederlijk en Kees een weetal op technisch gebied. Wat zijn ogen zien maken zijn handen. De volgende camper slaan we over want dat zijn Fransen, die wij niet meegemaakt hebben. Wobbie en Wim zijn ook thuis. Gisteren heeft Wobbie zich verstapt in een kuil en heeft nu een dikke enkel. Ik zei, het is op zo’n vlakte nog gevaarlijker dan op zo’n steile helling. Leuk dat we jullie wat beter hebben leren kennen. Allemaal tot een volgende keer, Insjallah. Als laatste nemen we afscheid van onze achterburen, Ge en Lia. Ook zij gaan vandaag verder, ook naar Agadir, naar een camperplek aan de boulevard. Ze zijn de koude wind zat en willen naar de warmte. Misschien zien we elkaar nog wel, verder in de reis. Doei allemaal, doei Tafraoute.
Als we Tafraoute uitrijden en op de rotonde rechts gaan is na 150meter de brede weg op, dan is het als vanouds weer smal en rafelig. Maar de randen zijn niet hoog dus bij tegenliggers pakken we met de rechterwielen de berm.
Na een paar kilometer staan er een paar jongens te liften die omhoog wijzen. We beginnen net aan een klim met haarspeldbochten. Nou naar boven mag hoor, dat is niet zover. Ze spreken geen Engels en een beetje Frans, of ze hebben geen zin in een praatje. Ze weten wel te vragen of we naar Agadir gaan. Ons antwoord is dat we richting Agadir gaan. We zijn niet van plan om ze de gehele weg mee te nemen, dan zijn we niet vrij in ons doen en laten.
Als we bij het hotel op de rots aankomen zeggen we; Fini, wij gaan een andere route rijden. De mannen bedanken ons en lopen verder de weg op naar Agadir. Wij slaan net na het hotel linksaf en direct rechts. Deze route hebben we ooit eerder gereden en ik weet dat die erg mooi was. Verderop kom je dan weer op de R105.
We rijden onderlangs een dorp langs een rivier en besluiten om daar onze lunch te gebruiken. Co dumpt ons buitenkleed in het water, mijn eigen Marokkaantje die de was doet. Het knapt lekker op en we leggen het op de weg te drogen in de zon. Er staan onwijs veel bloemetjes langs de weg, het is om vrolijk van te worden.
Na het eten stap ik in mijn laarzen en het veld in om met de macro lens wat bloemetjes van dichterbij te portretteren. Co heeft onderweg wat vogeltjes gefotografeerd, een knaagdiertje en een mooie gekleurde hagedis. Alles wat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit.
Als we vertrekken is het kleed weer mooi droog, zo ook Co zijn spijkerbroek, hij kapseisde een beetje bij het wassen dus de onderkant van zijn pijpen waren nat geworden.
Het is een leuke, kleurrijke route. De R105 gaat hoog boven ons, dus het uitzicht zal wel mooi zijn. Maar rijden in dat ‘uitzicht’ is ook erg mooi. Veel akkertjes waar de tarwe het goed op doet, de aren staan in top. En heel veel gele lijn- of koolzaad bloemetjes. Er wordt af en toe door de vrouwen geoogst van de gele bloemetjes.
Dan zijn we de bergen uit en rijden via een vlakke weg naar Agadir. Daar bezoeken we eerst de Marjane om yoghurt in te slaan en gelukkig hebben ze een flinke voorraad staan. Degene die na ons komt zal het daar niet mee eens zijn, haha.
Vlak na de Marjane is er een markt maar dat ziet er totaal anders uit als dat we tot nu toe in Marokko altijd meemaken. Het is er rommelig en veel oude rommel. Het is ook niet zo kleurrijk als andere markten. Het geeft geen goed gevoel, we zouden hier ook niet onze camper parkeren. Maar ja, aan de andere kant kan het ook erg meevallen als je er over heen loopt, het gaat hier immers om mensen, net als elders.
Daarna rijden we naar Souk el Had om daar groente en fruit in te slaan. Maar als we langs de souk rijden is er niemand aanwezig, ook de parking is compleet leeg. Zal die niet meer operationeel zijn. Als ik later de plek via Maps.me opzoek zie ik dat het Souk el Had heet en ‘Had’ betekent zondag. Zullen we dan de andere keren toevallig elke keer op zondag geweest zijn. Ik kijk het later na en zie dat we er op een donderdag, vrijdag en zaterdag geweest zijn.
We rijden door naar een camperplek in de hotelzone, gevonden via een van de reisverslagen over Marokko, die ik volg. Als we aankomen staat er aan het begin van de parking een bord met een caravan en tent er op, dus in principe zou je hier niet mogen kamperen. Er staat trouwens geen campertje bij, grapje. We rijden toch de parking op en om de bocht staan vier campers waaronder die van Ge en Lia. Wij wisten dat zij daar heen gingen maar hadden vanmorgen toch afscheid genomen, wij zouden immers naar een camping.
Ge en Lia hebben heerlijk op een terrasje gezeten aan de boulevard met uitzicht op zee. En een warme wind, heel wat anders als de koude wind in Tafraoute, borreltje erbij, helemaal goed. Het was hier in Agadir 27º.
‘s Avonds gaan we Keezen. Tijdens het spel klopt de gardien aan. Of we even 40DH per camper willen betalen, uh… Onze Belgische buurman vertelde dat hij van de Fransen die er al een nachtje hadden gestaan dat het hier 15DH kost. Dus wij leggen dat in ons beste Frans uit aan de beste man. Hij houdt voet bij stuk, 40DH per camper. Dat had hij van alle campers al ontvangen, behalve van de Belgen want die waren niet thuis. Ook ik houd voet bij stuk, 20DH per camper. Hij raakt een beetje gefrustreerd, mompelt iets met Police en gaat weg, we wachten het rustig af.
Na een half uurtje komt hij terug en zegt 50DH voor de twee campers, wat we hem dan maar betalen, het is spel dat gespeeld wordt, net als Keezen. Maar we moesten wel ons mondje dicht houden. Dat beloof ik, ik zal het alleen op internet zetten zeg ik als hij weg is. haha Dus zijn we nu niet zeker wat je hier moet betalen, maar 40DH voor een parking waar verder niets is vinden we dus echt teveel.
Als we naar bed gaan is het toch wel lekker afgekoeld in de camper, een prima slaap temperatuurtje.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
dinsdag 20 maart: Agadir – Aourir
De nacht is rustig verlopen, ondanks dat het op een parking is. We zijn om kwart voor zeven al op, klaar met slapen. Ik maak het verslag van gisteren af want dat kwam er gisteravond niet van, vanwege het keezen.
Tegen 9uur gaan we naar de souk, Souk el Had, coordinaten N30.410806, W9.58025. Er is een grote parking naast en als je de parking op komt rijden lopen er een paar mannen rond die je camper c.q. auto wel willen wassen. Het is ideaal dat je zo dicht bij deze souk je camper neer kunt zetten.
Eerst zijn we naar de bank geweest, aan het begin van de straat want gaan een grote voorraad kruiden inslaan voor zwager Paul. Twee jaar geleden heeft hij ook heel veel gekocht. We kopen de kruiden bij Chez Abdelazz in winkel nr. 222, hier worden normale prijzen gerekend. We zijn bijna een uur bezig voor we alles hebben. Dat komt omdat alles vers gemalen wordt.
Het is wel leuk, we bestellen een kruidenmix voor vlees en voor tajine. Dan wordt er een greep gedaan in allerlei kruidenbakken, het gaat op de weegschaal en daarna door de molen. Het ruikt allemaal erg lekker. Uiteindelijk hebben we 10kg kruiden voor € 140,00. Met tassen vol lopen we eerst maar naar de camper.
Het viel ons twee jaar geleden al op dat het aldoor druk is bij deze kruidenman. Ook nu weer kwamen er veel Marokkanen hun kruiden bij hem kopen. Terwijl er bij zijn buurman die ook deze kruiden verkoopt helemaal niemand kwam. Kennelijk doet ‘onze’ kruidenman het dus goed bij de Marokkanen. Dat is een goed teken.
We kregen trouwens nog een bestelling vanuit Griekenland voor twee potjes Argan creme. Of Wilfried wil een eeuwig jong uitziende Ria of Ria wil eeuwig jong blijven voor Wilfried, wie zal het zeggen. Maar lieve mensen, ze liggen voor jullie gereed hoor. Geniet nog maar even lekker verder van jullie Griekse avontuur.
Toen we net op de markt waren kochten we eerst de Argan creme. Uiteraard wilde de man nog meer verkopen aan ons. Hij had ook Berber thee, daar wilden we wel wat van. Hij liet een andere man een potje heet water halen en deed een beetje van de Berber mix erin. Even later dronken we een lekker glaasje thee, wel heel zoet maar het was zonder suiker, wel met natuurlijke stevia. Toen hij de mix maakte voor ons zeiden we, doe maar niet teveel stevia.
Na het eten gaan we voor de rest, groente, fruit en vlees. Een jongetje vraagt of we zijn karretje nodig hebben en dat komt mooi uit. Hij loopt keurig met ons mee en als we bij de eerste marktkoopman zeggen dat we geen mica / plastic willen (omdat we zelf tasjes meehebben) zegt hij bij de volgende kraam in het Arabisch dat we geen plastic willen. En elke keer als de spullen in een tasje zitten pakt hij het zelf weg om het in de kar te doen, wat een service.
Als we terug lopen naar de camper besef ik me dat we nog geen vlees hebben gekocht. Dus lopen we nog een keer terug. Bij de kruidenman vragen we waar de vleesafdeling is. Nou, die is toevallig in dezelfde hoek als waar we zijn. Hij geeft een van zijn personeelsleden opdracht om ons de weg te wijzen.
De jongen leidt ons naar een slager, zal wel familie of een vriend zijn van de kruidenman. Maakt niet uit, hij heeft goed vlees hangen. Bij het gehakt bestellen we extra vet, daar houden wij wel van.
Dan zijn we klaar en kunnen we verder. We rijden naar de andere Marjane in Agadir om rode kolen te kopen, die kunnen we op de markt niet vinden. Bataat / zoete aardappel kennen ze hier ook niet, ook niet bij de Marjane.
Dan gaan we naar de camping in Aourir. We zien weer de oceaan, dat is een tijdje geleden. Tegen 15uur komen we aan op de camping, het is er rustig. Er staat veel wind waardoor er veel zand opwaait maar de temperatuur is lekker, 23,5º. En de wind is niet koud hier, zoals in Tafraoute.
We installeren ons en drinken in het zonnetje een lekkere pot muntthee met munt vers van de markt. Ik haal bij de receptie 3 tickets voor de wasmachines, gaan we morgen de kleertjes ook even opfrissen, en het beddengoed.
Ze hebben hier 10amp stroom maar we kunnen niet onze NL stekker gebruiken dus krijgen we een 3polige stekker om de boel aan te sluiten. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt.
Aan het einde van de middag gaan we douchen en die is heerlijk, goed heet en veel water. Het is mooi en modern sanitair, naar Europese maatstaven. Dat kan zowat niet anders want er komen veel Europeanen hier. Er staan zelfs mensen 3 en 6 maanden op deze camping. Daar kunnen wij ons toch niet zoveel bij voorstellen, zolang op een plek, en dan ook nog in Aourir, dan zijn er wel leukere plekken te vinden.
Wat wij ook heerlijk vinden van Marokko is dat we nooit last hebben van steekmuggen. Er zijn wel zwarte vliegen en die moet je niet te lang op je huid laten zitten want af en toe pikt er eentje. Maar we krijgen er geen jeukbulten van.
‘s Avonds zitten we nog met de dakluiken open, het is nog warm in de camper, dat is nog niet vaak voorgekomen deze reis.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
ga naar periode 13
terug naar overzicht