Marokko 2018 – periode 5: 17 februari t/m 20 februari
zaterdag 17 februari: Kasbah Boulaouane – Oualidia
Het was vannacht stikdonker en heerlijk stil op deze plek. Vanmorgen was het mistig, we konden zelfs de kasbah achter ons niet zien, het zat dus echt potdicht. Maar toen kwam het zonnetje boven de einder vandaan en dat was een mooi gezicht, zo’n rode bol door de mist heen. Even later zag je de wolken verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Het schoolbusje kwam kinderen ophalen, er liepen mensen met ezeltjes en wagentjes, het leven van alle dag kwam weer op gang.
Na het ontbijt maakten we ons klaar om te vertrekken toen we een brommertje aan hoorden komen, de gardien. Hij stopte bij de camper, dat komt goed uit want we hadden zijn bordje plus twee lepels nog. Nu had hij een potje thee bij zich, Berber whiskey, en 4 oliebollen in appelflapvorm, zeg maar olieflappen. Oh je, we hebben net gegeten. Dat hebben we hem maar niet vertelt. Hij kwam er gezellig bijzitten en tapte de whiskey in meegebrachte glaasjes. Hij zou een goede zijn voor de toneelvereniging, hij ging in ieder geval graag op de foto, hij had dan ook een stralend gebitje. We hebben hem Dirhams gegeven en even later reed hij weer weg van het toneel. Wij ook.
We waren net buiten het gehuchtje toen we leuke vogeltjes zagen aan de zijkant van de weg. Ze bleven rustig zitten dus we namen de tijd. Er kwam toch niemand langs. Ook even verderop zaten weer een paar leukerds. En dan komt het leven aan de camper voorbij want ja de koeien moeten toch weer verplaatst worden naar het volgende sappige groen.
Vandaag zagen we trouwens vaak dode koeien en karkassen langs de kant van de weg liggen, wel zo’n zeven keer. Dat hebben we in Marokko nog nooit gezien.
We rijden de R202 tot Sidi Bennour en die route is echt enorm leuk. Er is zoveel te zien, heel veel koeien, ezelwagentjes, er wordt op het land gewerkt, veelal zijn het aardappels die geraapt worden. Er wordt geploegd, geschoffeld, geoogst, kunstmest gestrooid, groen gesneden, gekletst, gesjouwd, geluierd en het valt op dat als er jongelui op de ezelwagentjes zitten ze vaak een oortje in hebben en naar muziek luisteren.
Na Sidi Bennour wordt het eentonig, of we zijn teveel verwend, dat kan ook. Dan komt er een lang stuk met een erg slechte weg, de P3430. Wat een gaten moesten we ontwijken en de weg was nog smal ook. Gelukkig was het niet echt druk maar als er een tegenligger kwam moest je echt de kant in. En het was een erg slechte en soms hoge rand, niet voor herhaling vatbaar dit padje. Hier is ook een opvallende verandering in het landschap. Geen akkertjes meer en dat is ook onbegonnen werk, wat een stenen massa hier, zo ver als het oog reikt, stenen, stenen en stenen.
We kwamen aan bij Oualidia, van een kant vanwaar we nog nooit zijn aangekomen. En we vielen met onze neus in de boter, het was marktdag. Het is een grote markt. We hebben de markt in Oualidia nog nooit bezocht en waren nu een beetje aan de late kant. Het was nog gezellig maar de grootste drukte was gedaan. We hebben onze dingetjes gekocht en zijn naar de camperplek gereden.
Het was ondertussen zonnig geworden dus de stoeltjes konden naar buiten. Niet veel later kwamen de eerste mannetjes op de brommertjes al langs of we vis wilden kopen. Nous avons déjà, dat hebben we al. Dat werkt echt hoor. Er komt ook een mannetje langs die een tajine kan regelen voor vanavond. Maar we hadden al gelezen dat dit een ‘oplichter’ is. Hij doet zich voor als de echte tajine mijnheer die de door zijn vrouw gemaakte tajines levert. Dit mannetje koopt ze bij een restaurant maar die zijn lang zo goed niet als de ‘echte’ tajines. Dus we zeggen dat we geen tajine willen.
We staan naast een Nederlands stel en als we aan de praat raken zeggen ze ons te kennen. In 2014 hebben we elkaar ontmoet in Tafraoute, maar ik weet dat niet meer, helaas. Ze hebben net een nieuwe camper en hebben er van de week als schade aan gekregen, middels stenengooiers, verdorie dat is natuurlijk niet leuk, dat doet zeer.
Aan de andere kant staat een Franse Carthago met een man alleen, zijn vrouw werkt nog en komt later met het vliegtuig. We kunnen elkaar wel redelijk volgen. Hij heeft nogal wat klachten over zijn camper. Dat noemde Cees al eens op: het lijkt wel als je camperaars spreekt dat ze het altijd over hun camper hebben en dan vaak in negatieve vorm. Nou dat kunnen we dus beamen.
Als het wat later wordt en het zonnetje in kracht afneemt gaan we naar het strand en maken een wandeling. Er zijn huizenhoge golven die stuk spatten op de rotsen, dat is altijd weer spectaculair. Er is op de rotsen verderop op het strand een kustwacht huis neergezet, met prikkeldraad op de muur.
We lopen terug langs de huizen en daar is nu een grote parkeerplaats gemaakt. Verderop komen we bij de lagune en we gaan kijken of er wat vogelleven is. Er is genoeg te zien, er zit een vogelaar met een fotocamera. Het is een Marokkaan uit Casablanca die in zijn vrije tijd natuurgebiedjes afgaat om mooie foto’s te maken. Hij spreekt wel redelijk Engels, dat is wel leuk.
Morgen gaan we met de camper naar de lagune, lekker lummelen en misschien leuke foto’s maken. ‘s Avonds horen we de kikkers kwaken en in de verte de branding van de zee.
De foto’s van vandaag kun je weer groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm weer sluit kom je automatisch weer op onze website.
zondag 18 februari: Oualidia – Safi
We blijven het elke dag proberen, de schotel op Astra 3 en ja hoor, gisteravond hadden we contact. Weliswaar een minimale signaalsterkte maar NPO1 konden we ontvangen. Dus dat was voor Co sport kijken, wat qua tijd gunstig was voor ons daar het hier een uur vroeger is.
Gisteravond toen we naar bed gingen hoorden we in de verte een hond blaffen, er was een pittige echo. Oordoppen in en slapen. Vanochtend toen ik de oordoppen uit deed blafte die hond nog, duh.
We maakten nog een gezellig praatje met Fred en Miriam, het Nederlandse stel naast ons. Toen ze vanmorgen hun namen zeiden wist ik het meteen weer, dat we ze in Tafraoute hadden ontmoet, ze stonden toen ook naast ons met hun camper. Zij gaan ook verder naar het zuiden.
Wij gaan eerst naar de lagune om te vogelen. Maar de vogeltjes laten zich niet zo erg zien. Een kleintje waagt het er op en wordt door Co vastgelegd. Maar een andere mooie watervogel, een zwarte met een rood met gele snavel is ons te vlug af.
Aan het einde van de morgen gaan we verder op onze route. We pakken de kustweg, de R301 maar die vinden we op een gegeven moment saai worden. Dus we duiken de eerste de beste zijweg in richting Arizz. Het is een nieuwe weg, althans er ligt ‘vers’ grind op. Maar zowel TomTom als Maps.me zien deze weg niet. Dus we rijden in feite illegaal. Het is gelijk alweer leuk, mensen langs de weg en op het land, ondanks de zondag.
Dan komen we bij Had Herrara / Had Hrara en ‘Had’ betekent zondag, dus er is hier markt. We vermoedden het onderweg al, er waren zoveel ezelwagentjes onderweg die kant op en andere kwamen beladen ons tegemoet. En na de plaats reden er ook weer ezelwagentjes, beladen met aangekochte spullen. De een loopt, de ander gaat met de ezelwagen, brommer, tractor en een iemand zelfs met een fietsrolstoel. Hij dreef de fiets aan met handpedalen.
Ik zei net tegen Co, op zondag gaan de mensen vaak picknicken maar we hebben dat nu nog niet gezien. En daar is een veld met bomen, een speeltuin en veel mensen op de been. Verderop op een open veld staan een paar auto’s met zeiltjes eraan als een soort parasol. De mensen genieten van het mooie weer.
In Safi gaan we naar camping International. Het valt ons op dat alles er fris geschilderd uitziet. En ook het gedeelte voor het sanitair gebouw is redelijk ge-egaliseerd. We zetten de stoelen buiten en eten onze lunch op in het zonnetje. Er staan drie campers en na ons komen er nog vijf binnen. Er zijn twee Zwitserse campers, wij en de rest is Frans. We pakken een douche, bij Co is het water heet maar bij mij is het warm tot lauw. Het water is ook erg hard, ons haar lijkt wel touw.
Aan het eind van de middag lopen we naar het stadje, dan is het altijd gezellig druk. En zo ook nu. Even na half zes lopen we terug en Co hoopt eigenlijk om 18uur weer thuis te zijn. Maar Maps.me geeft langer aan. Dus pakken we een taxi. Ik vraag wat de rit naar de camping kost maar daar geeft hij geen duidelijk antwoord op. Als we er zijn en ik vraag naar de kosten zegt hij, geef maar wat. 20DH lijkt me redelijk, de chauffeur is er blij mee, prima toch en Co is op tijd voor Studio Sport. Want ook hier ontvangen we Astra 3, het signaal is sterk is genoeg voor NPO 1 en 3.
De foto’s van vandaag kun je weer groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm weer sluit kom je automatisch weer op onze website.
maandag 19 februari: Safi – Sidi Laaroussie
Gisteravond laat kwamen er nog twee campers de camping oprijden en die moesten van de gardien achter onze rij campers staan. De Engelsman protesteerde nog want dan zouden wij morgenochtend niet weg kunnen als we vroeg wilden gaan rijden. Er is nog een grasveld achter het deel waar wij allemaal staan maar daar mochten ze niet naar toe want er komt morgen een groep. Ja, duh, die komt toch pas morgen. Maar, nee hoor, ze moesten aansluiten. Alles liep goed af, iedereen was wakker toen wij weg wilden.
We gaan naar Sidi Kaouki, althans in ieder geval in die richting. We willen over binnendoor wegen rijden, niet de kustweg of de N-weg. Maar eerst naar de Marjane voor inkopen en dan op weg.
Het is al rap weer erg leuk, er zijn vooral veel ezeltjes met ploegen op het land aan het werk, uiteraard aangespoord door een mens, ja iemand moet toch de boel aansturen. Er zijn weer veel akkertjes en het ziet er mooi fris groen.
We doen een theepauze met een mooi uitzicht en als we even later verder gaan zien we in de verte een grote steengroeve. Ik zie op de TomTom dat we ook die kant op moeten. Maar dat is via een heel smal, stoffig en hobbelig straatje dwars door een klein plaatsje en er is nog markt ook. Een soort afstekertje, dankjewel hoor TomTom. Maar alles ging goed, ik denk alleen dat daar nog nooit een camper gesignaleerd is.
We weten uit eerdere reizen door Marokko dat een steengroeve vaak veel vrachtwagens betekent en een kapot gereden, stoffige weg. De vrachtwagens waren er. Je ziet ze van verre al aan komen denderen maar ze gingen wel keurig de kant in en ze remden ietsjes af om wat rustiger langs te denderen, vaak groetend met een grote smile. En de weg was gelukkig goed te noemen.
Ik had een tussenpunt ingebracht om een bepaalde route te rijden maar TomTom had hierover een eigen idee en heeft het tussenpunt gemeden. Hierdoor reden we naar de N1. Dus gauw een nieuw tussenpunt ingebracht, en na 1km op de N1 mochten we er al weer af. Dat was bij het dorp Tnine-el-Ghiate. Tnine betekent maandag dus er was een markt gaande.
Op onze weg naar het dorp toe kwamen we al heel veel ezelwagentjes tegen met zeer vriendelijke mensen erop. Wij knipperde van verre al met onze lichten en gaven een grote zwaai en de mensen vonden dat prachtig en reageerden allemaal heel blij en met een grote zwaai.
Toen we de N1 afgingen reden we al die ezelwagentjes achterop. Sommige waren echt afgeladen vol, met spullen en mensen, arme ezeltjes die dat allemaal moesten trekken. Zelfs na 8km zagen we ze nog rijden, pffff. Het leek wel of we bij de Amish in Amerika waren, zoveel wagentjes
We zien ook langs de hele weg overal ezeltjes staan, ze wachten op hun baasjes die met de transportbusjes komen. Dan worden de spullen opgeladen om verder naar huis te gaan. Er stapt net een mannetje uit een taxi vandaan en de taxi is aan het keren op de weg. De chauffeur geeft aan dat we om moeten draaien. Het mannetje komt naar ons toe en zegt ook dat we terug moeten. Er zou geen weg meer zijn.
We rijden nog even verder om een keerplek te zoeken en zien dan inderdaad dat de weg gewoon ophoud te bestaan. TomTom en Maps.me zijn het er niet mee eens, die willen gewoon verder. We draaien toch maar om. Nu komen we dus weer al die ezelwagentjes tegen, leuk hoor.
We gaan de N1 op maar rijden na 19km de N1 weer af, een kleine zijweg naar links op. We willen gewoon binnendoor. De N1 was saai te noemen, je kunt misschien wel opschieten qua kilometers maar dat hoeft van ons niet. Het houdt wel in dat we Sidi Kaouki vandaag niet meer gaan halen.
Rond half 4 gaan we op zoek naar een plekje voor de nacht en dat lukt vrij snel, net buiten de plaats Sidi Laaroussie, een klein gehucht. Er gaat een pad naar een huis maar in het begin is een garage in aanbouw en daar is een plateautje. Een prima plek voor ons, meer hebben we niet nodig. Co stapt uit en loopt naar het huis waar al iemand buiten staat. Het is geen probleem dat we hier vannacht door gaan brengen, fijn zo.
Even later zitten we heerlijk van het zonnetje te genieten met een kopje thee. Onder de middag hadden we trouwens ook een leuk plekje uitgekozen. Bij een waterpunt, zo’n betonnen muurtje waar vaak een kraan aan zit. Er stond ook een huis en al gauw waren we gesignaleerd en kwamen er een paar vrouwen nieuwsgierig om de hoek kijken. We zijn uitgestapt om handje te schudden, er was een hoop gegiechel.
Ik ben terug gelopen naar de camper om eten te maken want het was al dik etenstijd. Co bleef nog even staan praten en kreeg even later van de mama een grote beker met verse melk in zijn handen gedrukt. Co nodigde het clubje uit om onze camper te komen bekijken, dat vond men wel leuk. We ‘stuurden’ ze weer naar buiten met twee grote sinaasappels, voor wat hoort wat.
Even later stond er een auto bij het huis met allemaal schuurplekken op de zijkant, duidelijk een gevalletje van zelf opknappen. Co liep even naar de jongeman toe, jongens onder elkaar. De jongen was de binnenkant van de deur aan het maken, het paneel was er af. Ja, en nou. Co liep naar de camper en kwam terug een grote rol tape, daar was hij blij mee. Nee hoor, hij mocht hem houden.
En net als in Nederland brachten de moeders hun kindertjes naar het tegenover gelegen schooltje. Er kwamen ezelwagentjes langs die naar de huizen reden, mama ging water putten en oma ging met een platte wagen op stap met een paar kleinkindertjes.
Het was weer een bijzonder leuke dag, wat genieten we hier toch van het authentieke Marokko. Je moet er af en toe een slechte weg voor over hebben maar de omgeving maakt alles weer goed.
We begonnen vanochtend met 9,5º, het was mistig en er waaide een koude zeewind. Na een uur rijden reden we de mist uit de zon in en werd het nog zo’n 20º.
We hebben vandaag zoveel leuke foto’s gemaakt, bij dit verslag vind je een kleine selectie. De foto’s van vandaag kun je weer groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb. De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch weer op onze website.
dinsdag 20 februari: Sidi Laaroussie – Sidi Kaouki
Het was hier zeer van de rustige, we hebben dan ook heerlijk geslapen. We rijden vier kilometer terug naar Sidi Laaroussie omdat de weg waar we aan staan een andere kant op gaat als dat wij willen.
Het is weer een gezellig route. Het klinkt misschien saai, alweer die groene akkertjes en mensen langs de weg maar wij genieten er volop van. Ook hier weer vriendelijke mensen die ons een gevoel van welkom geven.
Alleen zien we twee keer kinderen stenen rapen. Beide keren stoppen we vlak bij de kinderen en gebaren dat we dit niet willen. Ze legden de stenen neer. De 1e keer was het een groepje van drie kinderen waarvan de jongste snotneus het initiatief nam, volgens mij wist-ie niet eens wat hij deed.
De 2e keer was na onze lunchpauze. We stonden op een plateau met een steile af/oprit. We moesten dus even een stukje de weg terug rijden en keren. Toen we naar een keerpunt toereden was er een klein jongetje dat om geld vroeg. Toen we gekeerd waren stond hij er nog en ik zag dat hij aan het rapen was. Dus stopten we en ook hij gooide de steentjes weg. Maar we laten ons humeur er niet door beïnvloeden.
Het landschap wordt anders maar tussen de vele stenen is er evengoed ruimte voor tarwe. En dan komen we weer aan het einde van een weg en kunnen we niet verder. Sterker, we moeten terug, een heel eind. Want elke keer moeten we een onverharde weg in. En we hebben vandaag al 20km onverhard gereden. Dat was geen straf want de omgeving was erg leuk. Maar we zijn het eigenlijk een beetje zat om elke keer terug te moeten rijden.
Dus rijden we naar de R207 en komen langs Ounagha richting Essaouira. We eindigen in Sidi Kaouki. We wilden eigenlijk naar Dar Cb’Ti, naar de camping van de Fransman maar we lazen dat de camping gesloten is. We hadden al een vermoeden, twee jaar geleden was er al sprake van.
We staan nu op camping Soleil, dichtbij het strand. Naast ons staan Fred en Miriam, waar we ook in Oualidia naast hebben gestaan.
Na in het zonnetje gezeten te hebben gaan we een stukje wandelen, even de benen strekken na een dag zitten. ‘s Avonds kunnen we naar de samenvatting van de winterspelen kijken want we hebben nu aldoor Astra 3.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
Ga naar periode 6
terug naar overzicht