Marokko 2018 – periode 11: 13 maart t/m 16 maart
dinsdag 13 maart: Tafraoute
En wederom worden we wakker onder een strak blauwe hemel, we zitten dan ook weer rapido buiten. Elke morgen rond half acht komt de bakker langs, brot, brot, brot. Ik zei tegen Co, dat is toch den goede service van Tafraoute, je wordt wakker gemaakt door de bakker. Co zei, onze buurvrouw wordt elke dag wakker gemaakt door de bakker. Ze heten nl. Bakker. Toen ik het tegen de buurman opnoemde zei hij dat het inderdaad klopt, hij maakt elke dag zijn vrouw wakker, haha.
Om 9.15uur gaan we wandelen met, ondertussen, ons vaste groepje van zes. Vandaag pakken we een witte route die naast de nomadententen beginnen. Ria heeft wat spulletjes mee voor Kria, een van de twee nomaden vrouwen die we vorige week hebben leren kennen. Kria is blij met de spulletjes. Als langs de andere nomadentent komen zien we daar Zara staan, de andere nomaden voruw, ze herkent ons.
Dan zoeken we de witte bolletjes op die ons op onze route moeten begeleiden. De route is behoorlijk minder goed aangegeven dan de groene en de rode, maar we vinden ons padje.
Het is een leuke route, een beetje klimmen, dan komen we in een vallei en kunnen we wat meer om ons heen kijken, het is hier ook wat desolater. We zien verschillende hagedisjes wegschieten en even later zien we een best wel grote hagedis die in eerste instantie rustig blijft zitten. Wim kan steeds dichterbij komen en dan opeens schiet-ie weg onder een rots.
Dan krijgen we een mooi uitzicht op de Ameln vallei. De bergen aan de andere kant zien er kleurig uit en er liggen kleine dorpen in de blakende zon. Hier pauzeren we voordat we aan de afdaling naar de Ameln vallei beginnen.
We komen aan in een slapend dorpje, er is helemaal niemand te zien. We komen langs een kerkhof, hier is het ook al zo rustig. 😉 De meeste graven worden aangegeven door kleine stenen maar er zijn er een paar die een randje stenen in de lengte erop hebben liggen. Bij eentje hebben ze de servieskast leeggehaald en op het graf neergelegd, was vast een kok of zo.
Als we bij de weg zijn aangekomen komen we pas weer mensen tegen. Het is een groepje kinderen dat op de bus staat te wachten. Uiteraard worden er handjes geschud en namen uitgewisseld. Ze stoten elkaar aan om iets te doen of te zeggen, ze zijn in eerste instantie verlegen maar worden steeds assertiever.
We kijken de weg af voor een lift en daar komt een 4×4 truck aan. We geven aan dat we mee willen maar de man gebaart met zijn vingers naar beneden, Ria vertaalt dat als dat hij hier in de buurt moet zijn.
Dan staat er aan de overkant een auto stil waar mensen uitstappen met boodschappen. We vragen of we mee kunnen rijden naar Tafraoute. De man geeft aan dat het kan maar pas over tien minuten. Hij moet eerst de andere kant op om mensen en goederen af te leveren. Nou daar kunnen we wel op wachten.
Maar na vijf minuten komt er een auto van de kant van Tafraoute. Co laat hem stoppen en vraagt of hij ons weg kan brengen naar Tafraoute. De auto keert en even later zitten als haringen in een ton, op weg naar huis. Vier achterin en drie voorin. Het piept en kraakt en opeens beweegt de deur aan mijn kant dus ik hou me maar goed vast.
Ik ben blij als we er zijn want doordat ik op een bil zit begon mijn voet te slapen. We worden keurig voor de camping afgezet en de hele rit, van zo’n 15km, kost ons 30DH, dat is 5DH per persoon. Nou daar kun je geen armoe voor lijden. En of het nu wel of geen taxi was, voor kwam-ie als geroepen.
Het was vandaag een warme dag, vooral tijdens de wandeling was het erg warm. Maar we klagen niet hoor, laat maar lekker zo blijven.
Na het eten gaan we douchen bij Omar en bij terugkomst spelen we met Ge en Lia twee spelletjes kubb. De meisjes tegen de jongens, 1-1. Het tweede spelletje eindigde in de schaduw en dan wordt het snel koud. Dus lange broek en trui aan.
De bakker, Achmed, kwam langs, keek het eens aan, zette zijn fiets op de standaard en wilde ook wel een paar stokken gooien. Ik gaf wel direct aan dat de ‘roi’, koning, wel moet blijven staan en dat begreep hij. Hij vond het wel een grappig spel. De man met de handkar kwam langs en had nog wat frambozen in de aanbieding. We hebben ons wel weer vermaakt vandaag, de dag was zomaar weer om.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
Er zitten ook foto’s bij van Wim.
woensdag 14 maart: Tafraoute
Lekker hoor, het zonnetje is al wakker als wij wakker worden. We gaan vandaag niet wandelen want we willen naar de markt. We gaan er al op tijd heen. Het valt op dat op dit tijdstip er veel locals zijn, vooral op de groente/fruit afdeling.
Op de hoek bij Ali staat Kees te wachten op Diny die op de markt is. Dan zien we aan de overkant de dove mijnheer staan die we 3 jaar geleden hebben ‘gesproken’, maar dan via Hannie en Nanda. We lopen naar hem toe en ik weet via gebaren aan te geven dat we hem eerder hebben ontmoet samen met twee dove vrouwen. Er komt een brede lach tevoorschijn, hij weet het nog. Hij vraagt waar ze zijn, en hij begrijpt ons als we gebaren en zeggen dat ze in Holland zijn.
Als we weer naast Kees staan zien we even later een tweede dove man bij hem staan. Ook hem hebben we 3 jaar geleden ontmoet, op de brug in Tafraoute, toen gebaarde hij hele verhalen naar Hannie en Nanda. We lopen naar ze toe en de 1e man legt de 2e man uit waar het over gaat. Ook hij weet zich ons en Hannie en Nanda te herinneren. Grappig hoor.
Dan komt Diny terug samen met Frank, Ria, Wobbie en Wim. We genieten samen van het volk dat langs loopt. Diny nodigt ons en de anderen uit om vanmiddag een borreltje te komen drinken voordat iedereen na de amandelfeesten zijn reis weer voortzet.
Dan stapt Diny achterop de brommer bij Kees. Vorige week vertelde ze dat als ze achterop zit ze zich lekker vasthoudt aan Kees, armen om zijn middel. En dat vinden de Marokkanen wel grappig, dat zijn ze niet gewend. Dus doen ze samen even voor hoe dat gaat. De Marokkaanse mannen die in de schaduw zitten vinden het inderdaad erg leuk.
We lopen naar de schoenenwinkeltjes want ik wil nog nieuwe rode babouches kopen en dat lukt. Ik probeer ook nog de kleurige teenslippers maar die zitten niet lekker dus die hang ik terug.
Als we terug zijn genieten we van het mooie weer en doen helemaal niets, ja lekker lezen, puzzelen en om ons heen kijken. Tegen drie uur lopen we naar Diny en Kees en druppelen de anderen ook binnen. Kees doet een truc voor met een touwtje en moet hem daarna uitleggen, we zien niet waar wij het verkeerd doen wat bij hem wel lukt.
Dan komt er een Marokkaan op een brommer aan, hij verkoopt geitenkaas. Maar ik denk dat hij eerder voor de drank komt dan voor verkoop van zijn kaas. Hij zit rapido naast Wim, want die heeft een biertje naast zich staan, dat lust hij ook wel. Hij heeft ondertussen wel al een geitenkaasje op tafel gelegd, die mogen we proeven. We vinden unaniem dat het kaasje weinig smaak heeft. Volgens de man moet je er zout, peper en peterselie aan toevoegen voor meer smaak.
Hij heeft alle praat maar wij verstaan er niet veel van. Frank en Ria vertalen veel voor ons, zij zijn Belgisch en spreken naast Vlaams ook vloeiend Frans. We vermoeden dat de man al meerdere borrels achter zijn kiezen heeft dus een tweede biertje zit er voor hem niet in. Volgens Wobbie en Ria, waar hij elke keer dichtbij kwam staan tijdens zijn vele verhalen, stonk hij een uur in de wind. Zijn gebitje was ook niet zo sprankelend meer maar daar zat hij zelf niet mee, hij toverde elke keer een ‘stralende’ lach tevoorschijn, om zijn eigen verhalen.
Dank Diny en Kees, voor jullie gastvrijheid en lekkere hapjes, we zien elkaar in juni tijdens de ‘Tafraoute-reunie’, we kijken er nu al naar uit.
Als we terug zijn in onze camper horen we tromgeroffel, veel stemmen, muziek en grote knallen. Het is een hard geluid wat ons elke keer doet schrikken. Dan komt Kees op zijn brommertje melden dat er ruiterspelen zijn op het grote terrein voor camping Granite Rose. We lopen er naar toe, Co heeft dit eerder gezien in Moulay Bousselham tijdens de aardbeifeesten.
Nu vormen deze ruiterspelen de opening van het amandelfeest. De mannen stellen zich aan het eind van het veld op in een rij, de geweren omhoog. Zij en hun paarden zijn gekleed in traditionele kledij. Het is een kleurrijk en spectaculair gezicht.
Dan gaan ze rijden, eerst in draf maar al snel in galop. Vlak voor het publiek remmen ze af en schieten ze hun geweren in de lucht, later naar beneden. Wat een hels kabaal, maar de mensen genieten er volop van. Er zijn heel veel vrouwen aanwezig, het ziet er ‘zwart’ van, de traditionele kleding van Tafraoute.
De choreografie van deze ruiterspelen gaat terug op charges zoals zij van oorsprong door de regionale cavalerie getraind en uitgevoerd werden; een snelle opmars en een plotselinge stop stelde de krijgers in staat hun lansen met ongeëvenaarde kracht naar het doel te werpen. De paarden zijn vaak Arabische paarden, Berber paarden en Andalusische paarden.
Dan wordt het te donker en lopen we terug naar de camper, het is inmiddels 19uur en we moeten nog eten. Bovendien zijn we uitgenodigd om bij Ge en Lia een potje te komen Keezen, om 19.30uur.
Even na half 8 melden we ons en spelen we vier potjes, 3-1 voor Ge en mij, we hadden goede kaarten vanavond. Om 23uur taaien we af, het is weer mooi geweest vandaag. Een dag met veel gezellige momenten en veel lachen, heerlijk dus.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
donderdag 15 maart: Tafraoute
Om kwart over negen starten we met een wandeling, met het groepje van zes. We lopen naar het voetbalveld en gaan daarachter de bergen in.
We komen een hotel in aanbouw tegen. Volgens Wobbie staat dit er al vier jaar zo bij, dat gaat hem dus nooit worden zo. We lopen het hotel binnen en zien dat er veel vernield is, je hebt er wel een mooi uitzicht op de bergen en een buitenwijk van Tafraoute.
Onderweg wordt er veel gekletst, gezellig hoor. We hebben het over slapen en niet kunnen slapen. Wobbie vertelt dat bij haar de beste ideeën komen tijdens het wakker liggen. Wim reageert daarop dat als hij dan ‘s ochtends wakker wordt te horen krijgt: wil je dit doen en wil je dat doen…. haha
Na het hotel lopen we via een klein klimmetje een andere vallei in waar we door de droge rivierbedding verder gaan, omgeven door bergwanden. Het is er stil en warm. Er zijn vogeltjes en in de heldere poeltjes die we tegenkomen zitten kikkers. Het blijft mooi om in dit landschap met de rode rotsen te wandelen, vooral als de zon schijnt zoals nu.
Deze route is ook nieuw voor de anderen en uiteindelijk komen we uit bij de toegangsweg naar Ait Mansour bij het dorpje Aguerd Oudad, waar de hoed van Napoleon te zien is. Nu is het nog zo’n 4 km naar de camping.
Tegen 13uur zijn we terug met 14km in de benen. Het was een leuke wandeling. In het dorp was nog niet veel activiteit. De shopjes in de grote tent waren nog grotendeels in opbouw.
Na 14uur komt er een wolkenveld binnendrijven, het schijnt dat het vanavond wat gaat spatteren. ‘s Middags doen we twee spelletje kubb. Als we bezig zijn komt in de verte Fatima aanlopen met haar geitjes. Ze heeft ons op de korrel en binnen no-time is ze er en gooit ze met ons mee. Dan komt er iemand anders bij de geitjes, het blijkt de mama van Fatima te zijn.
We roepen haar dichterbij maar ze wijst naar de geitjes. Ik kan haar overhalen om mee te doen, ik let wel op de geitjes. Even later staat ze mee te gooien, en ze heeft dikke schik.
‘s Avonds zijn we naar het festival gelopen. Het was nog rustig op het plein. In de grote tent was het drukker. Er was een opstelling van kunst wat de amandeloogst en verwerking voorstelde. Er werden veel foto’s gemaakt, ook jongens en mannen namen foto’s van elkaar voor het kunstwerk, grappig.
Als we daarna buiten komen is het drukker. Aan de overkant van het plein richting de moskee is nu de straathandel, alles bij elkaar. Maar in het donker is het niet leuk, je ziet niet wat ze hebben en ook geen kleuren. Morgenmiddag maar eens een kijkje nemen.
De foto’s van vandaag kun je groter bekijken via deze deze pagina en je ziet er ook extra foto’s die ik hier niet geplaatst heb.
De fotopagina wordt geopend in een nieuw scherm, als je na het kijken dit scherm sluit kom je automatisch terug op onze website.
Er zitten ook foto’s van Wim bij.
vrijdag 16 maart: Tafraoute
Het heeft de hele nacht flink gewaaid en vandaag ook de hele dag. Het zonnetje kwam er wel bij en later in de middag werd de lucht zelfs blauw maar de wind maakte het koud.
We hebben niet gewandeld, we waren lui. Om 11uur gingen we een potje keezen met Ge, Lia, Diny en Kees. Dat werd na het eten vervolgd.
Tegen half vier zijn we naar het dorp gewandeld met Ge en Lia. Eerst naar de schoenen-winkeltjes, ik heb een paar bling-bling slippers gekocht. Ook zag ik nog andere leuke schoentjes maar die waren er niet in mijn maat. Morgen maar eens verder snuffelen.
Op het festival terrein was het nog rustig. Om 17uur zijn we op zoek gegaan naar een restaurant waar ze ook pizza’s serveren. Dat vonden we bij restaurant Etoile. Het restaurant ziet er wel grappig uit, in Berber stijl maar ik vond het een beetje op zijn retour, het rook er ook naar mottenballen of zoiets. Het eten was lekker maar we hebben het beter gehad. Het was wel gezellig, zo met z’n viertjes.
Toen we weer buiten kwamen was het enorm druk op het feestplein. Er waren heel veel vrouwen en kinderen en er werden spelletjes gedaan. Er waren diverse schiettentjes. Er werd gegokt middels het gooien van een dirham op een bord met allemaal rondjes waar getallen in stonden. De dirham moest helemaal in een vakje vallen, dan had je prijs. Er was doelschieten en met een bal moest je een fles wegschieten die op een andere fles stond. De onderste moest uiteraard blijven staan. De spelletjes was vooral een mannen-gebeuren.
En verder was het gewoon hartstikke koud mede door de wind. Jammer, het is zoveel gezelliger als het wat warmer is. De muziek was nog niet begonnen, gisteravond begon het zo rond 21uur. Daar willen we niet op wachten, dus gauw terug naar huis.
Geen foto’s vandaag, ik had de telefoon vergeten mee te nemen naar het dorp.
Ga naar periode 12
terug naar overzicht