Canada/USA/Mexico 2016 – 2017 – periode 73 – 7 april – 10 april
vrijdag 7 april – Shady Grove – Earle
Vanmorgen hebben we nog twee broden gebakken, gegymd en tegen half 12 reden we weg uit Shady Grove. Het was een welkome stop.
We zijn 5 minuten onderweg of we komen langs een groot winkelcentrum, een Mall geheten. Er is een supermarkt de Groker market. Ik heb nog wat dingetjes nodig dus we’ll take a break. Er is een grote afdeling met keukenbenodigdheden dus ik ga kijken voor een nieuwe keuken weegschaal. Degene die we mee hebben vertoont kuren en springt soms opeens op nul terwijl ik aan het afwegen ben, dat is zeer lastig. Ze hebben keus uit 3, eentje is genoeg.
We eten op de parking in het zonnetje, het is heerlijk weer vandaag, 22º en lekker zonnig. De route gaat door landbouwgebied en is wel saai te noemen. Pas aan het einde van de middag wordt het weer interessant, groen en glooiend. We kronkelen met recht door het landschap.
Via Maps.me zie ik een klein plaatsje een kerk maar we vinden de omgeving een beetje armoedig aandoen. Dat is op zich niet erg maar we voelden ons er beiden niet thuis. De huizen zagen er slecht onderhouden uit, zo ook de auto’s.
We gaan dus nog even verder. We rijden een volgend dorpje in naar een kerkje maar komen een andere kerk tegen met een grote parking. Dit lijkt ons wel iets, het is wederom een Baptist kerk.
We zitten lekker nog even in het zonnetje als er een auto naast ons stopt. Een dame vraagt of alles goed is, ja hoor alles is prima. Of het goed is dat we hier overnachten. Zij gaat daar niet over maar zal de pastor even voor ons bellen als ze thuis is. Vanavond is er trouwens een bijeenkomst in de kerk, om 7pm.
Om half 7 komt een andere auto het terrein op rijden, het is de pastor. Hij heet ons van harte welkom en we zijn ook uitgenodigd om de bijeenkomst bij te wonen. Met in ons achterhoofd de bijeenkomst van 2 dagen terug, van 3 kwartier, willen we dat wel doen.
Even later zitten we op rood pluche op zachte banken. Dat zijn we al helemaal niet gewoon, in NL heb je alleen harde houten banken. We gaan op de foto voor het plaatselijke kerkblad en Facebook. We worden nog wereldberoemd in Earle. Ook in de kerk worden we weer van harte welkom geheten, men is blij dat we voor hun kerk gekozen hebben. Fun.
Dit is een heel andere beleving als van de week. Er wordt gezongen en de mensen roepen tijdens de dienst ‘Jesus’ en ‘God bless you’ en meer van dat. Er zijn twee gast pastoren, een vrouw en een man. Ze zijn beiden behoorlijk bevlogen en zeer gepassioneerd in hun vertellen en gebaren. En er is een zangeres, een vrouw die op het altaar gaat staan, in trance gaat en improviseert op de muziek die ze hoort. Ze heeft een mooie stem en wordt naar het einde toe heel emotioneel.
Het is ook een totaal andere beleving als wat we in NL in de Katholieke kerk zien. Hier is veel interactie tussen de voorganger en de mensen in de kerk. De mensen reageren op de teksten en de muziek, dat vinden we wel mooi.
De pastor van deze kerk heeft een mooie stem en kan mooi zingen. Het is een gemêleerd gezelschap. Jong en oud, blank en zwart, man en vrouw. Twee uur later zitten we weer in onze camper, we zijn aan eten toe. Voordat we het op tafel hebben worden we door de pastor uitgenodigd om op zijn drive-way te parkeren met onze camper. Het grappige is dat deze pastor voorheen heeft gewerkt voor KOA campings. Dat zijn zo’n beetje de duurste campings in Amerika. Toen hij aankwam bij de kerk vanavond, nadat hij gebeld was door de mevrouw in de auto, vertelde hij dat als we arme sloebers waren dat hij ons dan geld had gegeven voor het RV park iets verderop.
Als we bij de kerk hadden blijven staan stonden we redelijk beveiligd, de pastor had al met de plaatselijke bromsnor gesproken en die gaf aan dat ze vannacht zo’n drie keer langs zouden rijden om te kijken of alles nog okay was. Is nu niet nodig we staan in het zicht van de pastor. 😉
zaterdag 8 april – Earle – Macon
Vanmorgen kwam Tony, de pastor, zijn achterkleinkind aan ons showen, alleen vond het kereltje het duidelijk veel te koud buiten. Tony liep in zijn werkkleding. Ik dacht dat hij niet meer werkte maar hij liep in een t-shirt van de KOA campings, dat is toch wel een beetje hilarisch dat hij op een camping werkt en wij kampeerden op zijn drive-way.
Van de week hebben we een filmpje gemaakt hoe een Thetford cassette toilet te reinigen, dat hebben we op Youtube gezet. Zie hier het filmpje.
We rijden eerst nog naar de kerk van gisteravond voor het internet. De wifi bij pastor thuis was een te zwak signaal. Daarna gaan we op weg naar Memphis, we willen Graceland bezoeken, ‘the home of Elvis Presley’.
We parkeren bij het welkoms centrum voor de staat Tennessee. De rivier de Mississippi is de grens tussen Arkansas en Tennessee. Rechts naast het welkoms centrum is een gratis RV parking, je mag er alleen niet overnachten. Coordinaten: N35.149018º, W90.054491º.
We lopen eerst naar het welkoms centrum voor een wegenkaart van Tennessee, we krijgen gelijk allerlei informatie mee over Memphis. De dame vertelt dat je voor een bezoek aan Graceland ca. 3 uur uit moet trekken. Dan nemen we eten mee, want het is al bijna 10 uur.
We wandelen naar Madison Avenue waar we een trolley ($1 pp) pakken naar Sun Studio. Dit is de studio waar Elvis zijn platen op nam. Hier vandaan vertrekt er een gratis pendelbus naar Graceland. In de bus worden er op een tv scherm filmpjes van Elvis vertoont, dit ter verhoging van de sfeer.
We komen aan op een terrein waar een groot project is opgezet om toeristen te ontvangen. Het huis, ‘the mansion’ is hier nog niet te zien. Er staan allemaal moderne gebouwen waarvan een het ticket verkooppunt is. Voor $ 43,75 koop je een ticket om het huis te bekijken en de privé vliegtuigen van Elvis. Voor $ 57,50 koop je een ticket voor het huis en voor een tentoonstelling over Elvis zijn leven. Hierbij zie je zijn kleding, zijn carrierre, zijn auto’s, gouden platen en nog veel meer. Wij kiezen voor de 2e optie. Er zijn ook nog duurdere kaarten maar dat vinden wij niet nodig.
We zijn er rond half 1 maar kunnen pas om half 3 naar the mansion, zo druk is het dus. Eerst gaan we naar de tentoonstelling. Er zijn veel mega grote foto’s te zien van Elvis. Ik wist niet dat hij zoveel verschillende pakken had, sommige zijn prachtig om te zien.
Elvis was een van een tweeling. Zijn broer, Jessie Garon, werd als eerste geboren maar overleed tijdens de geboorte. Zijn ouders wisten niet dat er nog een kindje ging komen dus waren heel teleurgesteld toen Jessie overleed. Maar toen maakte Elvis zijn entree in deze wereld, dus dat maakte veel goed. Dat Jessie ook begraven ligt op het landgoed Graceland zegt veel.
De wand met gouden elpees is fenomenaal, heel indrukwekkend. Er zijn inlijstingen bij van 5 miljoen singles maar ook 100 en 120 miljoen verkochte singles. In 1997 schonk BMG entertainment international een plaquette aan het herdenkingscentrum voor 400 miljoen verkochte albums. Wat een aantallen zijn dat, onvoorstelbaar.
Er hangen een paar mooie zwart/wit portretten van Elvis. Toen Elvis als zanger begon werd hij door zijn manager naar William Speer gestuurd voor een fotosessie. Na een paar opnames vond William wel dat ze genoeg plaatjes hadden maar de vrouw van William vond dat Elvis zijn shirt wel even uit kon doen voor nog een paar foto’s. Tegen de tijd dat Elvis zijn shirt weer aan deed hadden ze bijna twaalf foto’s gemaakt waar William Speer tot op de dag van vandaag nog bekend van is. Het zijn fotografisch mooie foto’s.
Dan is het half 3 en lopen we naar een ruimte waar we een kort filmpje over Elvis te zien krijgen. Dan gaan we naar de pendelbusjes voor een bezoek aan the mansion. Het duurt zeker een half uur voordat we in het busje zitten. We krijgen vlak voor het instappen allemaal een koptelefoon en een mini iPad, het is een ‘selfguided audiotour’.
Bij aankomst bij the mansion staan we een kwartier buiten te wachten tot we naar binnen mogen. Het gaat allemaal heel gestructureerd maar dat is wel nodig met zoveel bezoekers per dag. De mensen die er werken zijn allemaal heel vriendelijk.
Dit bezoek dragen we op aan onze zwager Sietse, die een groot fan is van Elvis, Sietse deze is voor jou man.
Op de iPad kun je in de kamers die je bezoekt 360º virtueel meekijken. Er staan ook ‘fotocameraatjes’ in, als je daar op tikt met je vinger krijg je nog meer informatie, in de vorm van foto’s en filmpjes over Elvis. Zo lopen we door het huis heen, het is heel indrukwekkend en ook mooi. We hebben getwijfeld of we dit wilden gaan doen maar hebben er totaal geen spijt van, we zijn blij dat we het gedaan hebben.
Elvis zelf komt ook af en toe aan het woord en ook zijn vrouw Priscilla, die hij ontmoet heeft tijdens zijn verblijf als soldaat in Duitsland. Priscilla was de dochter van een Air Force kapitein. Ze zijn in mei 1967 getrouwd en in februari 1968 werd Lisa Marie geboren. Dit waren voor Elvis de gelukkigste jaren van zijn leven. Priscilla vertelde later dat Elvis op de bühne en thuis een dezelfde persoon was, hij bleef heel gewoon.
Het leuke is dat we hier jong en oud zien rondlopen, zijn muziek leeft voor veel mensen verder. Het is ook heel tijdloos. Elvis was van origine blond, dat geeft een schilderij in het huis aan. Hij heeft zijn haren altijd donker geverfd omdat hij vond dat hij daar mooier van werd, alsof hij dat nodig had. Het was gewoon een knappe man om te zien, hij had een bepaald charisma. Daarnaast kon hij ook nog ontzettend mooi zingen.
Elvis kocht Graceland in 1957 voor $ 100.000. In het huis zijn rekeningen te zien van de inrichting van het huis, het zwembad, de glas-in-lood ramen etc. Hij had het goed voor elkaar en zorgde ook goed voor zijn familie.
Het is een uitgebreide bezichtiging en aan het einde komen we bij de graven van Elvis, zijn broer Jessie, zijn ouders Vernon en Gladys en van zijn oma. De moeder en broer van Elvis lagen elders begraven, op een gewone begraafplaats. Toen Elvis overleden was heeft zijn vader geregeld dat hij op Graceland werd begraven en heeft ook zijn vrouw en Jessie naar Graceland gehaald. Het is een gepast einde van de tour op Graceland.
We gaan met de pendelbus terug naar downtown en stappen uit in de buurt van Beale street. Dit is ‘de’ street om te bezoeken, het is er heel gezellg er zijn veel mensen op de been. Een deel van de weg is afgezet en alleen voor voetgangers toegankelijk. Er zijn wat acrobaten bezig, goed gebouwde jongens die een hele serie salto’s, flikflakken en weet ik wat meer vertonen.
We lopen terug naar de camper, droppen de rugzak en lopen door naar het Bass Pro outdoor centre. Het is een giga piramide waar een outdoor zaak en meer in zit. Je kunt met een lift helemaal naar de punt voor een uitzicht over Memphis en de Mississippi. Dit vertelde de pastor in Earle ons. Het is een indrukwekkend gezicht van binnen. Er is heel veel hout gebruikt en in het midden zie je de liftinstallatie helemaal verlicht met gekleurde lampen. Er staan bomen en veel opgezette dieren zoals beren, elanden, herten, berggeiten en meer.
We zien alleen een giga rij staan voor de lift naar boven en besluiten om daar niet op te wachten want het loopt al tegen 6 uur en we willen nog een slaapplek zoeken buiten de stad. Dus we lopen terug naar de camper. Daar eten we en dan maken we ons klaar om te vertrekken. Als we weg willen rijden lopen er twee mensen naar de camper naast ons en Co vraagt waar ze vandaan komen. Dat is dus uit Oostenrijk. Zij hebben een camper gehuurd omdat ze niet zolang gingen reizen. Maar ze vinden de camper maar niets, hij zuipt benzine en het is niet de kwaliteit die ze gewend zijn van hun Dethlef camper in Oostenrijk.
Dan rijden we eindelijk weg, richting Macon. Het is nog een uur rijden dus dat wordt in het donker een plekje zoeken. Want pas op weg 193 rijden we weer ‘klein’ en landelijk. Dat betekent voor ons dat het niet zo druk is met verkeer. Hier vinden we een kerk en even later staan we klaar voor de nacht. Niet dat het al bedtijd is maar de pootjes staan uit en wij in balans.
Dan is het werken geblazen. Ik heb veel foto’s gemaakt vandaag en filmpjes. Maar de filmpjes neem ik de tijd voor dat kan wel even duren. Het was een bijzonder leuke dag, we zijn blij dat we naar Graceland zijn geweest, het is een aanrader.
Het was heerlijk weer vandaag, zo’n 21º en een strak blauwe lucht. Met dit weer kun je rustig de hele dag in de zon verblijven. En ‘s nachts is het heerlijk koel om te slapen. Vanmorgen startten we dag met 11º buiten en 16º binnen. Als de zon even later op komt is het al snel lekker.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij zaterdag 5 april.
zondag 9 april – Macon – Townsend Fort Road
Na de foto explosie van gisteren bleef het vandaag rustig met de camera. De route was niet zo veel aan, veel van het zelfde en er was niets te beleven. Het is dan zondag en prachtig weer maar de mensen zijn of in de kerk of in huis. We zien geen leven rond de huizen waar we langs rijden.
Wat zijn er ontzettend veel kerken in het oosten van Amerika, het ‘rammelt’ er van. Soms op een stuk van 1 km staan er wel drie of vier kerken en soms ook van het zelfde geloof. We zien veel kerken van Baptisten. Overigens komt het ons wel prima uit want het zal jullie wel opgevallen zijn dat we veel bij kerken overnachten. Het zijn prima plekken en vaak lekker rustig.
Vandaag kwamen we ook door een paar grotere plaatsen en wat we hier veel zien is bij banken een drive thru om geld te pinnen, heel apart. We hebben er nog geen gebruik van gemaakt want we betalen zelf alles met onze creditcard of betaalpas. Met de betaalpas kunnen we ook regelmatig betalen, vooral bij het tanken, dan kiezen we op de pomp voor ‘debitcard’. Bij de supermarkten lukt het niet met de betaalpas dan gebruiken we de creditcard.
We komen door twee voor ons nieuwe staten, Mississippi en Alabama. Van Mississippi wel een welkomstbord maar niet van Alabama. Het was er domweg niet. We gaan er maar wel van uit dat we hier welkom zijn.
In de plaats Rogersville vinden we een bibliotheek met snelle wifi dus kan Co even Studio Sport kijken en samen kijken we weer Boer zoekt vrouw. Daarna rijden we nog een half uurtje naar een volgende kerk. Ik heb op Google Earth een kerk gevonden met een grote parking aan de achterkant. Even later staan we daar en gaan we eten in het laatste zonnetje van vandaag. Het was nog 27º, best wel warm. Maar ‘s avonds koelde het toch nog wel wat af.
maandag 10 april – Townsend Fort Road – Chamberlain Road
We dachten dat we bij kleinere wegen stonden maar er kwam nog best wel veel verkeer langs. Gelukkig bieden de oordopjes dan uitkomst.
Als we een kwartiertje onderweg zijn komen we door een dorp en we vragen aan een mevrouw of er een laundry in dit dorp is. Ze komt niet van hier maar herinnert zich dat ze een laundromat heeft gezien. Ze weet niet precies waar maar ze wil wel even voor ons uit rijden, aardig he? Even verderop vraagt ze het aan een mevrouw die in de tuin aan het werk is, 200 meter verder is de wasserij. Bedankt hoor, toet-toet.
We zijn er om half 10 en tegen half 12 ligt alles weer schoon in de kast en zijn de bedjes weer fris opgemaakt, altijd weer lekker. Ze hadden ook snelle wifi dus hebben we weer het een en ander bijgewerkt aan Apps en wat dingen nagekeken voor onze verdere route. Na het eten rijden we verder naar Huntsville, daar is een Wholefoods waar we inkopen doen.
In TomTom heb ik onze verdere route ingebracht als ‘kortste route’, dus dat kan verrassend zijn. We rijden af en toe stukken snelweg en dan kun je kilometers maken. Maar tussendoor is het ook weer klein rijden, zelfs zo klein dat we op gravelroads komen. Dit heb ik in principe uitgeschakeld maar als we er toch opkomen dan meld ik dit bij TomTom, kunnen ze het aanpassen.
In Maps.me kan ik ook dingen inbrengen, zoals vanmorgen de laundry. Want toen ik het zelf opzocht toen we in de plaats aankwamen werd er geen laundry gevonden. Nu dus wel, want ik heb het bedrijf aangemeld, handig voor volgende ‘zoekers’.
Om kwart over 4 zeg ik, zullen we nog een uurtje rijden en dan een slaapplek zoeken? Dat was prima. Ik nam het stuur over en even later zaten we weer onverhard. De Rocky Lane heette deze ‘weg’. Het asfalt was bijzonder slecht met erg grote gaten, dus veel zigzaggen en rustig rijden. Aan het begin van de weg stond dat je een permit moet hebben voor deze weg, net zoiets als bij ons in de duinen. Alleen was er geen betaalstation of zoiets. Ja, je moest dan bellen naar een nummer, dat doen we niet, we nemen de gok.
Het zijn behoorlijk wat kilometers maar gelukkig gaat het slechte asfalt over in gravel en dat rijdt een stuk prettiger. We stijgen tot zo’n 640 meter hoogte en eenmaal weer op asfalt zijn er een aantal haarspeldbochten en zijn we zomaar 400 meter lager.
Terug bij de bewoonde wereld slaan we rechtsaf (TomTom wil naar links) want daar zien we wat huizen staan. Er is ook een kerk, zoals gewoonlijk bij een aantal huizen, dus dit wordt onze slaapplek. Het is een zeer idyllische plek, het lijkt wel een klein stukje Oostenrijk, mooi hoor. Hier zullen we het wel redden tot morgenochtend.
ga naar periode 74
terug naar overzicht