Canada/USA/Mexico 2016/2017 – periode 72: 3 april – 6 april
maandag 3 april – Newark – Riverby
Ondanks dat we naast een kleine weg stonden was het rustig hier en weinig verkeer. Als we op pad gaan is het nog vroeg en even later zien we de zon op komen. Er hangt wat mist in de landerijen en dat levert altijd een leuk beeldje op.
We hebben TomTom op ‘kronkelen – maximum’ staan en zo gaan we automatisch boven Dallas langs. En dat vinden we helemaal niet erg, wij zijn niet zo van het stadse.
Het is vandaag weer volop genieten voor ons, het is onwijs groen en we rijden door een heuvelachtig landschap, daar houden wij wel van.
Het is geen 4 oktober maar voor ons is het dierendag vandaag. Wat hebben we allemaal gezien? Een knaagdiertje zonder staart, er zat alleen nog een pluusje aan, hij huppelde parmantig door het gras en liep over de takken van de bomen. Een trotse, vette haan, hij kon ook nog kukelen. In de verte een hert onder een rijtje bomen. We zagen ook wel diverse dode herten langs de weg met de bijbehorende roodkopgieren. Als er iets te halen/eten valt zijn zij in de buurt. Een Coyote liep in het weiland maar, net als al het wild, zodra we langzamer gaan rijden vlucht hij weg. Steekt de weg over, kijkt nog een keertje om en rent het bos in. Verderop steekt er een schildpad de weg over. We stoppen en doen de gevaren lichten aan, gelukkig zijn de andere weggebruikers voorzichtig met langsrijden. Co stapt uit met de camera, een schildpad zien we niet alle dagen. Stoffel blijft op de weg lopen dus stap ik uit om hem in het gras te zetten. Hij blaast maar even later stapt hij rustig verder. Krijg wel een dikke glimlach als bedankje. We zien een roadrunner, een stinkdier (helaas geen foto, hij was te snel), paarden, koeien, een roofvogel en diverse vogeltjes. Op een kerktoren zit een kardinaal in zijn rode kleed. Als Co met zijn camera verschijnt is de vogel, letterlijk en figuurlijk, gevlogen, jammer want hij zat zo mooi te kleuren in het zonnetje.
Veel huizen hebben een veranda en dat vinden wij het toppunt van gezelligheid. Ze zijn heel verschillend ingericht. Heel netjes, heel kaal maar ook heel gezellig met een schommelbank of schommelstoel en kussens er op. Je zou zo plaats willen nemen.
We ‘verdoen’ onze tijd bij de McDonalds, niet om te eten want voeding hebben ze niet, maar om te internetten. We hebben contact met de 2 Jannen, eentje is mijn broer de ander een zwager van Co zijn kant. Altijd leuk, even Skypen. We kijken ook een aflevering van ‘Boer zoekt vrouw’.
Tussendoor hebben we contact met Rich Wiersma van BlueSky insurance. We rijden nl. sinds we in Amerika zijn onverzekerd rond. Dat komt omdat we in Mexico onze Amerikaanse verzekering hebben stop gezet. Anders betaal je premie terwijl je er geen gebruik van maakt. Van Han en Monique kregen we het adres van een verzekeringsmaatschappij die behoorlijk goedkoper was dan BlueSky. Op onze reis naar het noorden van Mexico hebben we contact gehad met dit bedrijf maar ze namen geen nieuwe klanten meer aan. Althans de verzekeringsmaatschappij waar zij de verzekeringen onderbrengen.
Ik heb toen diverse maatschappijen aangeschreven maar kreeg overal het zelfde bericht. Zo ook bij BlueSky, waar we dus eerder verzekerd waren. Duh, wat is er aan de hand. Maar Rich, van BlueSky, kon ons wel bij iemand anders onderbrengen. pffff. Alleen duurde het dus een week voordat dat zover was. En wat schetst onze verbazing, we zijn veel goedkoper uit. Vorig jaar betaalden we US$ 3292 voor een heel jaar, nu is het US$ 897 voor een heel jaar, overigens met refund van de premie die we niet gebruiken, als we eerder terug gaan. Wat zal schelen is dat onze camper minder waard is als vorig jaar en dat we niet een heel jaar in onze camper wonen. We zijn minder dan 150 dagen nog onderweg. Maar dit scheelt wel heel veel. Rich geeft aan dat het per maatschappij verschild, ja dat kun je wel zeggen zeg. Ik vind dat niet zo’n bevredigend antwoord, maar je moet het er maar mee doen. Blij dat we die andere verzekering stop hebben kunnen zetten, van dat geld kunnen we een hoop leuke dingen doen.
Voor de nacht zoeken we een plek op het platteland. Daarvoor rijden we een van de countryroads op in de hoop op een plekje langs een van deze rustige wegen. Maar we vinden niets. In de buurt van een meer rijden we een doodlopende weg in, langs huizen. Aan het einde staat een man buiten bij zijn auto dus we lopen naar hem toe om te vragen of we op zijn ‘proportie’ mogen overnachten. Hij is niet de eigenaar, die komt net aanrijden op zijn quad. Maar helaas hij geeft geen toestemming. Dat kan ook he, dat iemand het niet wil. Dus we rijden verder. Het is totaal geen straf om nog even door te rijden, het is wel mooi hier.
We gaan nog een keer een countryroad op en zien een pracht van een plek voor een groot wit gebouw. Het ziet er verlaten uit maar binnen staat een computer op een bureau en er brand licht in de gang. Buiten in het portaal hangen twee zwaluw nestjes tegen het plafond. Er vliegen ook diverse zwaluwtjes rond, die zijn altijd zo snel. Maar Co weet er een paar op de gevoelige plaat vast te leggen. Ze zijn erg mooi, maar dat zie je vaak niet omdat ze zo snel vliegen.
Even later stopt er een auto naast ons. De man, Paul, vraagt of we iets nodig hebben, we staan op zijn proportie. We hebben niets nodig, we zoeken alleen een plaats om de nacht door te brengen, of dat hier mag. Ja, dat mag, we zijn welkom. Dat is altijd fijn, als je ergens welkom bent. We gaan nog lekker in het zonnetje zitten en genieten van de zonsondergang terwijl de zwaluwtje om ons heen vliegen en kwetteren.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij maandag 3 april.
dinsdag 4 april – Riverby – Pleasant Valley Road
Het was heerlijk rustig hier dus we hebben lekker geslapen. Wel weer vroeg eruit maar dat zijn ondertussen gewend. Als we op een plek aankomen kijken we altijd of er wifi is. Als we in de middle of nowhere zijn zeggen we altijd voor de grap: er zal hier toch wel wifi zijn. Nou gisteren was het geen grapje, er was een vrij wifi punt, dus we hadden het helemaal naar onze zin.
Vanmorgen parkeert er een auto naast ons met een paardentrailer. De dame spreekt Co aan die buiten de zonsopkomst aan het fotograferen is. Zij heeft ons gisteren hier naar toe zien rijden en zij heeft toen de eigenaar gebeld. Die kwam dus naar ons toe en gaf aan de dame door dat alles goed was.
Co sprak ook nog een andere man, die met zijn auto langs kwam rijden. Ze spreken hier echt met een Texaanse tongval, een beetje knauwend. De man vertelde dat ze 5000 acres land bezitten, dat is ca. 20km2. Ze hebben een hele dag nodig om hun landgoed te controleren. Co vertelde dat je in Nederland met 5 uur rijden het land door bent.
Gisteren hadden we goedkoop getankt. US$ 2,12, dat is € 0,50 per liter diesel. Later zagen we nog een tankstation met US$ 2,09, dat is € 0,49 per liter. Dit was het goedkoopste tot nu toe voor ons.
We gaan verder met onze landelijke route, het is echt heel mooi en groen. We missen alleen de bloemetjes in de bermen, het is tenslotte lente maar ze laten verstek gaan. Wel zien we hele plukken rode klaver en bij een moerassig gedeelte mooie witte ‘spin’ planten, nog nooit gezien.
We stonden stil aan de kant van de doorgaande weg en ik liep naar de planten toe. In Amerika is het zo als er een auto geparkeerd staat, zoals wij nu, dan is iedereen gelijk heel alert met inhalen. Er kwam een vrachtwagen langs met auto’s op de trailer en die stopte verderop. De man stapte uit en liep naar mij toe. Hij vroeg of er problemen waren, ik gaf aan dat alles oké was. Prima, dan ging hij weer verder.
Vandaag hebben we wel dus wat bloemetjes maar geen wild op de foto vast kunnen leggen. Een paar keer zagen we een eekhoorntje de weg over huppelen en ik zag nog een wezel of een marter de berm inschieten, maar voor de rest niets. Co moest helemaal zijn camera troosten, morgen misschien beter.
De Amerikanen houden ook heel erg de doorgetrokken strepen aan. Als die er zijn wordt er dus gewoon niet ingehaald. En als de strepen onderbroken zijn moeten ze wel heel zeker zijn of inhalen veilig is, ze zijn heel voorzichtig. Als we op kleinere wegen een keertje stoppen blijven ze achter ons als er doorgetrokken strepen zijn. Vanmiddag deden we de gevaren lichten aan en Co gaf met zijn hand aan dat de auto achter ons wel kon passeren. Nee hoor, hij bleef staan tot dat wij verder reden. Typisch.
We komen door de staat Oklahoma. Het is net zoiets als dat je bij ons in de buurt door Wadway gaat. Als je de naam uitgesproken heb ben je er al weer uit. Zo ook met deze staat. Voordat we het weten zitten we in Arkansas. We hebben nu 14 staten gedaan van de 52, nog heel wat te gaan dus.
We zien heel vaak borden langs de weg dat de schoolbus verderop stil kan staan, dus opletten geblazen. En nu maakten we het een keertje mee. Ik zag een bus ons tegemoet rijden, hij remde af en de gevarenlichten gingen aan. Even later draaide het stopbord eruit, dus wij stopten keurig, ook het verkeer achter de bus. Net zolang tot de kinderen eruit waren, de gevarenlichten uit gingen, het stopbord terug draaide en de bus ging rijden. Keurig geregeld zo.
Voorbij Nashville (niet in Tennessee maar in Arkansas) gaan we een country road op. We hebben nu het plan opgevat om bij een huis waar een camper of caravan staat het pad op te lopen en te vragen of we daar, als collega reizigers, mogen overnachten. Al gauw hebben we tuk, er staat een caravan, de garagedeur staat open dus ik loop het pad op naar het huis.
Maar er is niemand thuis, helaas gaat het hier niet door. We rijden verder en komen dan in een kleine weg bij een kerkje. De weg heet: Pleasant Valley Road, een idyllische naam. Dit gaat hem worden. Even later zitten we in het late middag zonnetje bij te komen van de warmte. De heetste temperatuur vandaag was 33º. Maar het voelde lang niet zo heet aan als in Mexico, zal wel met de lagere luchtvochtigheid te maken hebben.
De mensen die langs rijden groeten allemaal vriendelijk, we voelen ons hier wel op ons gemak.
woensdag 5 april – Pleasant Valley Road – Shady Grove
De nacht was goed, het lawaai van de weg viel erg mee. Vanmorgen gaan we niet gymmen want het is veel te koud buiten, 11º met een frisse wind. We rijden dus al op tijd weg.
We kronkelen verder naar Hot Springs in Arkansas. Het is een stadje waar het National Park system een badhuis heeft ingenomen als visitor centre. Dat badhuis is gerestaureerd en 90% van de inrichting is origineel. Je kunt het gratis bezichtigen.
We parkeren bij het visitor centre van Hot Springs zelf, daar is een grote, gratis parking met plekken voor RV’s. Er staat al een camper en een truck met fifth wheel zoals ze dat hier noemen. Wij noemen dat een grote caravan. Coordinaten van de parking: N34.510853º, W93.053712º.
Op de hoek van de parking staat een zuil met een stuk of 10 kranen waar heet water uit komt, rechtstreeks van de hotsprings uit de bergen. Er wordt driftig gebruik van gemaakt. Constant stoppen er auto’s en stappen er mensen uit met lege flessen, die gevuld weer mee terug gaan.
Ook wij maken er gebruik van, na ons bezoek aan het badhuis c.q. visitor centre van het National Park System. Het heet daar de Bathhouse Row. Er staan 9 badhuizen op een rij waarvan er nog een paar in bedrijf zijn. We informeren in een van de badhuizen naar de prijs voor een bezoek, het kost $20 p.p. in het publieke gedeelte en $45 voor een privé bad met zijn tweetjes voor 20 minuten gebruik. We vinden dat veel geld voor iets wat de natuur je gratis geeft. Geef ons dan maar de hotsprings in de natuur die we bezocht hebben.
Het Fordyce badhuis waar het visitor centre van het National Park in zit is erg mooi om te zien. We gaan eerst naar de 2e verdieping en lopen dan langzaam aan naar beneden, ondertussen bekijken we de diverse ruimtes en lezen de uitleg over het gebruik ervan. Het heet het ‘Fordyce Bathhouse’, het is in 1915 opgericht door kolonel Samuel Fordyce, geïnspireerd door de spa’s in Europa. In 1962 is het gesloten maar in 1989 heropent door het National Park. Er ware stoomcabines, Zander Mechano-therapie, verschillende baden, massage tafels, pedicure ruimtes, hydrotherapie apparatuur, schoonheidssalons, een biljartruimte, relaxruimtes en een piano.
Oude documenten tonen dat in 1700 en 1800 de indianen afwisten van de hot springs en er ook gebruik van maakten. Onderzoekers hebben ontdekt dat het water ca. 4000 jaar oud is. Het National Park gebruikt 700.000 gallons per dag voor drinken en voor de baden, dat is ruim 2,5 miljoen liter water. En dat gaat dag in dag uit zo, wat een enorme hoeveelheid water. Het water is rond de 62ºC.
Het is niet door vulkanische activiteit dat het water zo heet is. Het regenwater zakt door de poriën en spleten in de stenen en rotsen naar beneden waar het elke 90 meter 4ºF warmer wordt. Dit omdat het in contact komt met warmere rotsen in de aarde. Het trekt ook mineralen uit de rotsen en neemt dat mee op zijn weg naar buiten. Het naar buiten gaan van het hete water gaat stukken sneller dan het afzakken en warmer worden. Dit is effe een simplistische uitleg.
Het ziet er allemaal erg mooi uit. De kleedruimtes zijn net als bij ons in de zwembaden kleedhokjes, alleen van mooi hout gemaakt. Er zijn ruimtes waar de mannen en vrouwen, apart van elkaar, in warme doeken werden gewikkeld en coolingdown ruimtes. Men was er ook van overtuigd dat het bronwater kwalen kon genezen. In de badhuizen werkten veel Afro-Amerikanen. Zelf mochten ze geen gebruik maken van de baden maar moesten ze naar badhuizen van andere Afro-Afrikanen. Pas na 1964 mochten ze zich in de badhuizen begeven om te gebruiken.
Na het bezoek is het etenstijd en daarna pakken we heet water voor een heerlijk voetenbad in onze eigen Spa, water voor de afwas en water om de vloer en andere dingen schoon te maken. Dat is toch wel gemakkelijk, zo’n het water kraan bij je camper. 😉
We ontdekken dat het visitor centre waar we naast staan snelle wifi heeft dus verpozen we nog een paar uurtjes op het internet. We zien dat het meer naar het oosten toe mooier weer wordt dan hier in Hot Springs. En als we later de plaats uitrijden rijden we zo de zon in, het is nog waar ook.
We kronkelen weer door het land en stoppen bij een kerk op het platteland. Het is inmiddels kwart voor 6. Even later komt er een man naar ons toelopen, het is Ed, de voorganger van deze Baptist kerk. Hij heet ons welkom en jazeker mogen we hier de nacht doorbrengen. Om half 7 is er een bijeenkomst, we zijn van harte welkom. We nemen zijn uitnodiging aan en even later zitten we bij zo’n 20 senioren en worden we nogmaals welkom geheten. In zijn voorbede vraagt hij aan God om ons te behoeden voor gevaren en ons een veilige trip door Amerika te bezorgen. Amen.
Na de bijeenkomst schudden de mensen ons de hand en heten ze ons welkom, ze zijn allemaal heel hartelijk. Ed en zijn vrouw Sandy laten ons zien hoe de oven werkt als ze horen dat we morgen een stoofpot en brood willen maken. We hebben toestemming om nog een nachtje te blijven. En Ed laat ons zien waar de sleutel van de kerk verstopt is zodat we morgen van de keuken gebruik kunnen maken. Wat een gastvrijheid en vertrouwen vinden we hier.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij woensdag 5 april.
donderdag 6 april – Shady Grove
De dag begint erg fris, 9º buiten, 13º binnen. Maar het zonnetje komt net op de bomen dus draaien we de camper om zodat we lekker in het zonnetje komen te staan.
Vandaag is het een werkdag. We mogen de keuken van de kerk gebruiken en dat doen we dan ook uitgebreid. We koken op elektrisch maar zien later dat er ook een gasfornuis staat. Dus op de een maken we een pan met rode kool op de ander braden we de appeltjes met kaneel en honing. Er tussen in is een groot werkblad wat wel erg prettig werken is. Het wecken lukt prima en daarna doen we de afwas en is alles weer spic en span. Fijn hoor als je zo’n ruimte tot je beschikking hebt.
Aan het einde van de middag bakken we twee broden in de grote oven, morgen nog twee broodjes en dan zijn we weer van alles voorzien. Het is wel grappig, de dominee verontschuldigde zich gisteren dat er geen douches zijn om te kunnen gebruiken. We zijn al hartstikke blij dat we dit allemaal mogen gebruiken.
Overdag heeft Co de Thetford toilet cassette weer eens uit elkaar gehaald om goed schoon te maken. We hebben gelijk een filmpje gemaakt van de demontage en montage van de cassette. Wij hadden nl. ooit een probleem met de cassette toen er een onderdeel kapot was. Toen kwamen we erachter dat je het gewoon af en toe uit elkaar moet halen om goed schoon te kunnen maken. Op internet konden we niets vinden over hoe de cassette uit elkaar te halen en weer in elkaar te zetten. We hopen het filmpje binnenkort te plaatsen op youtube.
Onderwijl loop ik rond over het terrein van de kerk. In eerste instantie dacht ik dat er niet veel te fotograferen viel maar als je goed kijkt zie je hier een heleboel minuscuul kleine bloemetjes staan, soms maar zo groot als je vingernagel.
Ga naar periode 73
terug naar overzicht