Canada/USA/Mexico 2016/2017 – periode 76: 19 april – 22 april
woensdag 19 april – Newtown Road – Greenbelt NP
Het was geen rustige plek, redelijk veel verkeer en al vroeg vrachtwagens, die doorgaans veel lawaai maken, maar we moesten iets. We rijden vroeg weg, het is maar 10º buiten, dus eerst even warm rijden. Soms vraagt men aan ons, je hebt toch een kachel om te gebruiken. Maar dat duurt ook een tijdje voordat die de boel verwarmt heeft en als we ‘s ochtends wakker zijn willen we er uit. Dus gaan we een stukje rijden tot de motor warm is en daarna de camper en dan stoppen we voor ons ochtendritueel.
Hoe dichter we bij Washington komen hoe meer bebouwing er is, geen landweggetjes meer maar meer huizen en bos. We proberen om klein te blijven rijden maar dat levert teveel stoplichten op. Dus het laatste stuk pakken we de interstate.
Net voordat het echt druk wordt, vanwege een ongeluk op de ‘395’ gaan we de interstate af een andere op. We missen een afslag en dan is het opletten geblazen waar je heen moet.
We zijn onderweg naar de Lowe’s vestiging waar je volgens de iOverlander app kunt overnachten. We vinden het daar redelijk lawaaierig en ik ga op de wifi van Lowe’s op zoek naar kerken in de buurt. Een paar blokken van het Capitol vandaan is er een baptist church met redelijk veel parkeerplekken. Het is 6,5km bij de Lowe’s vandaan. We gaan het proberen, lukt het niet dan gaan we terug naar hier.
Bij de kerk aangekomen komt er net iemand naar buiten die even later terug gaat naar binnen om voor ons te informeren. Er komt een vriendelijke man naar ons toe die enthousiast vraagt waar we vandaan komen nadat hij onze camper ziet staan. Even later vragen we of we hier kunnen overnachten. Maar spijtig genoeg kan en mag het niet. Er is domweg niet genoeg plek om hier te staan. Bovendien is er ook wel criminaliteit in dit gebied, dus het is niet aan te bevelen.
Dus rijden we terug naar de Lowe’s en kijken nog even in de iOverlander app. Er is 12km noordelijker een camping van het National Park System. Die kost US$ 16 per nacht. We gaan daar naar toe, dan staat de camper daar ook overdag veilig, we gaan morgen wel met de bus/metro naar de Mall.
Als we aankomen op de camping is er een envelopjes systeem. We lezen ook dat je met een NP pas maar US$ 10 per nacht betaald, kijk dat scheelt US$ 10, want de normale prijs is US$ 20 per nacht. Toch handig die pas. We betalen voor 2 nachten.
‘s Avonds is er een kampvuur om 8 uur en daar lopen we naar het eten naar toe. Het is meer rook dan vuur en er is een dia presentatie van een Park Ranger. Hij vertelt over de geschiedenis van dit Greenbelt park, bovendien bestaat het Parkensysteem 50 jaar. Het is wel interessant om te zien.
We spreken ook nog een paar kampeerders. Dit nadat de Ranger opnoemde dat er vanavond geen niet-Amerikanen waren op de camping. Jawel, wij dus, uit Nederland. Dat trekt natuurlijk altijd de aandacht en onze camper eerder dus ook al, blijkt.
donderdag 20 april – Greenbelt NP
Co leest elke dag de krant, digitaal en daar staat altijd een spreuk in, vandaag was dat: zag je dat, er vloog alweer een dag voorbij. Nou daar kunnen wij ons bij aansluiten, wat gaat de tijd toch snel. Time flies if your having fun.
Het is een rustige plek hier, als je buiten bent hoor je in de verte het verkeer maar dat klinkt een beetje als de branding van de zee. We hebben er geen last van.
We reden al vroeg weg naar de Lowe’s. Daar hebben we onze camper geparkeerd, op het internet nog het een en ander opgezocht en om half 10 gingen we met de bus naar een metro station. Vandaar met de metro naar de Mall. De bus kostte US$ 1,75 p.p. In het metro station kochten we een pasje a US$ 2 p.p. Dat is een prepaid systeem, we zetten er per kaart US$ 1,75 op voor een enkeltje station ‘metro center’. Je checkt in met je kaart bij een poortje en als je ter plekke bent check je uit via een poortje en wordt het bedrag afgeschreven. De pas heb je nodig om met de metro te kunnen reizen. De bus kun je contant betalen maar dan wel gepast.
Het metrostation lopen we uit via Macey’s, dat is apart zeg. Het station uit via een warenhuis, slim hoor. Via 12th street lopen we naar de Mall. We willen eerst naar het Holocaust museum om te kijken of we nog een dagkaart kunnen krijgen. De toegang is gratis maar er is een limiet voor het aantal bezoekers.
Als we aankomen is het bedrijvig en er staat een bord dat de dagkaarten op zijn. Er staat een rij voor de ingang maar dat heeft alles te maken met de veiligheid. Het is net als op een vliegveld, je moet je tassen en zo door een scan laten gaan en zelf loop je door een poortje. Wij hebben thee in onze heuptas en dat mag niet, water wel. Thee is heet water maar de discussie win je toch niet.
Co gaat naar buiten met beide heuptasjes en ik loop naar de informatie balie. Ik geef de man achter de balie een hand, noem mijn naam en dat ik uit Holland kom. Hij is gelijk enthousiast en heet mij welkom in Washington. Ik geef aan dat ik uit Europa kom, voor de eerste keer in de USA, voor de eerste keer in DC en of ik twee dagkaarten kan krijgen. Ja, ik heb gezien buiten dat de dagkaarten op zijn maar…..
Hij is er een beetje mee verlegen tot er een vrouw naast mij komt staan en zegt dat ik twee kaarten mag hebben maar dan neemt ze mij even mee bij de balie vandaan dat anderen het niet zien. Of het nu was omdat ik zo persoonlijk was, door mijn naam te noemen en een hand te geven, dat zal ik nooit weten maar we krijgen twee kaarten die de hele dag geldig zijn.
De vrouw adviseert om voor de middag de vaste expositie te gaan bekijken want na 12 uur wordt het meestal druk met groepen. Ik dank haar voor de kaartjes en vertel dat we al veel aardige Amerikanen hebben ontmoet waarvan zij er eentje is.
We gaan eerst naar het 2e wereldoorlog monument want we hebben geen zin om onze thee weg te gooien om het museum in te kunnen. Het is ondertussen behoorlijk warm geworden, een zomerdag gelijk. Wij hadden dat niet verwacht na een paar koude dagen en liepen in onze spijkerbroeken, die waren al gauw te warm. Je zag iedereen in korte broek lopen, we waren een beetje jaloers.
Bij het monument waren een hoop ouderen aanwezig in rolstoelen. Het waren veteranen uit Alaska die gevochten hadden in Korea, Vietnam en jawel, de 2e wereldoorlog, dus in Europa. Die mensen waren dus behoorlijk op leeftijd.
We hebben die veteranen opgezocht en ze bedankt voor onze vrijheid, ze waren zichtbaar verguld. Co zei tegen mij: als je dit zo allemaal ziet, die waardering van oorlogsveteranen dan komen de Nederlandse veteranen er maar bekaaid vanaf. Daar is te weinig belangstelling voor. Veteranen hebben hier ook heel veel privileges. Ze mogen vaak gratis naar binnen bij musea of evenementen en genieten nog andere voordelen.
Bij het monument zijn veel bronzen reliëf platen die de oorlog uitbeelden. Van gevechten, slachtoffers, soldaten die treuren om de doden, vrouwen die in dienst gaan, de bevrijding, mannen die op het punt staan met parachute uit een vliegtuig te springen, het ongewisse tegemoet. Dappere mannen en vrouwen die een ander land te hulp komen.
Er is een muur met 4048 gouden sterren. Elke ster staat voor 100 doden of vermiste soldaten in de 2e wereldoorlog. Alleen tijdens de Amerikaanse burgeroorlog waren er meer doden, 620.000.
We lopen naar het Martin Luther King monument, ook al zo’n grootheid, die veel betekent heeft voor de mensheid en de apartheid. En dan hebben we trek. We hebben niets meegenomen omdat we dachten wel ergens een uitsmijter of zo te kunnen eten. Maar op de Mall is niets te eten te vinden. Via Maps.me vindt ik een broodjes zaak. Maar voor we daar zijn zien we langs een weg allemaal food trucks staan. Dat is grappig.
Het is net een buffet, we lopen er eerst langs om te kijken wat er is. Het is er druk met mensen in pak, en keurig geklede vrouwen, allemaal kantoor personeel. We kiezen een broodje met vlees, sla en tomaat met frites. We gaan tegen de muur van een gebouw zitten, in de schaduw en eten het lekker op.
Daarna lopen we naar het Holocaust museum. Het is toch wel bijzonder dat we dit in Amerika kunnen bezoeken. De Amerikanen hebben dit opgezet als bewijs. Voor als ze in Europa het idee krijgen om de holocaust af te doen als ‘propaganda’.
Het is er inderdaad onwijs druk met groepen kinderen. Wat wordt hier een aandacht aan gegeven, erg goed dat de jeugd er bewust van gemaakt wordt dat dit gebeurd is.
Er wordt ook veel aandacht gegeven aan het feit dat het hele gebeuren met Hitler al in 1933 begon. Op 1 april dat jaar om 10am begonnen de nazie’s een landelijke boycot tegen Joodse bedrijven en kantoren. Overal blokkeerden ze de toegang tot Joodse bedrijven. Er werd een ster op de deur of gevel aangebracht en er stond te lezen: ‘Duitsers, verdedig jezelf, koop niet van Joden’ en ‘de Joden zijn ons ongeluk’. Dit besluit kwam van Hitler, wie anders. In veel plaatsen was er spontaan geweld maar er waren ook Duitsers die het een punt van eer maakten om een Joods bedrijf binnen te gaan. We wisten niet dat er in Polen de meest Joden woonden, ruim 3 miljoen.
Het ging allemaal heel ver, er waren aankondigingen: omgang met Joden; verstoting uit de dorpsgemeenschap. Er was ontzettend veel informatie en ook wel gruwelijke foto’s. Om maar duidelijk te maken dat dit nooit meer mag gebeuren.
Vanaf augustus 1939 moesten alle vroedvrouwen en doktoren melding maken van baby’s en kinderen met handicaps. Eenmaal geregistreerd werden ze opgehaald en vermoord.
Ook de concentratie kampen komen aan bod en de gaskamers. We zijn op een gegeven moment wat sneller er doorheen gegaan, je krijgt zoveel informatie en bent op een gegeven moment verzadigd. We waren uiteraard van deze feiten op de hoogte maar waren verbaasd dat de Amerikanen dit zo uitgebreid aan hun volk laten zien.
Buiten wandelen we naar het witte huis. Als je in DC bent moet je dat toch wel live gezien hebben vinden wij. Je kunt er redelijk dichtbij komen, lopend. Auto’s mogen niet door de straat rijden.
Daarna lopen we terug naar ‘metro center’, laden onze pas op en drie kwartier later zijn we weer bij de camper. Uit en thuis waren we US$ 19 kwijt. Je kunt ook je pas opladen voor US$ 14,50 voor een dag onbeperkt reizen maar dan waren we duurder uit. En we wisten dat we veel gingen lopen vandaag en het OV verder niet nodig hadden.
De camper was een oven dus we hebben alles open gezet en zijn buiten nog even op het internet van de Lowe’s geweest. Bij buurman Costco nog even wat boodschappen gedaan en tegen 8uur waren we terug op de camping, net voor het donker.
Na het eten begon het te regenen en te flitsen buiten maar 10 minuutjes later was het weer droog en konden alle ramen en luiken weer open. Dat was nodig want het was 29º in de camper, warm zat.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij donderdag 20 april.
vrijdag 21 april – Greenbelt NP – Church Road
Om half 9 gaan we van start, het ziet er druilerig en een beetje nevelig uit. Echt koud is het niet met 17º. Gisteren is er een grote groep scouts gearriveerd, allemaal jongens. En er staan nu heel veel tentjes.
We gaan eerst naar de bibliotheek maar de wifi is zeer zwak dus gaan we maar weer verder, we komen vast nog wel iets tegen vandaag.
In het kader van de lente hebben we een aantal bloeiende bomen gefotografeerd, want ze staan echt te pronken in het landschap, ze hebben hun mooiste kleedje aan, leuk hoor.
We kronkelen door Maryland en het bevalt ons hier wel, het is een mooie staat. Ook wel weer door dat het lente is en alles er fris en fruitig bij staat. Het is heuvelachtig en geen stukje weg is recht. De interstate is misschien wel recht maar daar komen we niet zoveel. Zoals je hieronder op het routekaartje kunt zien schuwen we het niet om om te rijden. TomTom ‘snelste’ route liet ons dwars door Baltimore rijden maar we wilden zo gauw mogelijk het stedelijk gebied verlaten.
Oh ja, we zijn ondertussen in de staat Maryland. Het zuiden van Washington ligt in Virginia, het noorden van de stad ligt in de staat Maryland. We waren dus gisteren een beetje aan het heen en weren. Je hebt de staat Washington dat in het westen van de USA ligt, als je het over de plaats Washington hebt zeg je Washington DC. DC is van District of Columbia. Dat is geen staat maar hoe je het wel noemt weet ik niet. Doordat Washington in tweeën verdeeld is hebben ze ook verschillende regels, de regels kunnen per staat verschillen. o.a. in de hoogte van de tax. Het valt ons op dat de diesel in Maryland erg duur is, we zien een pomp met US$ 3,35 per gallon.
We gaan naar Frederick, volgens het Capitool boek dateert het oude centrum uit de 18e eeuw, het is in de jaren 70 gerestaureerd en nu een populaire trekpleister voor toeristen. We gaan het beleven. Het moet een charmante stad zijn met honderden antiekhandelaren. Francis Scott Key, de schrijver van ‘The Star Spangled Banner’ het Amerikaanse volkslied, ligt hier begraven.
We stoppen bij het visitor centre, wat al zes jaar op een andere plek zit als dat het Capitool aangeeft. Maar het visitor centre gaat het doorgeven aan Capitool, komt goed. Er is razendsnel internet, wat altijd welkom is en ik krijg veel informatie over Frederick en omgeving.
Na het eten gaan we wandelen via een wandelroute die in een boekje aangegeven staat. We starten via de Carroll Creek, het plaatselijke riviertje. Er was een strakke betonnen brug over het water maar een plaatselijke artiest, William Cochran, heeft met behulp van assistenten de brug omgetoverd in een brug met mooie stenen en tafereeltjes. Dat noemen ze een ‘trompe l’oeil’ illusie, vrij vertaalt: het oog voor de gek houden. Het ziet er erg leuk uit, wat zal dat een werk geweest zijn. Ook zijn er overal schaduwen aangebracht, zodat het 3-dimensionaal lijkt. Schouderklopje voor William.
Er is een museum over de burgeroorlog maar dit museum vertelt het medische verhaal en over de moed van de ziekenverzorgers en patiënten aan beide kanten van de strijd. We bezoeken het niet, gisteren hebben we al genoeg over de oorlog gezien.
Dan is daar het Barbara Fritchie house. Het is een replica van het huis waar Barbara de meeste van haar 96 jaren gewoond heeft. Ze is een onderdeel van een gedicht geheten: The ballad of Barbara Fritchie. Barbara verwelkomde de soldaten die hun aan kwamen vallen. Ze stond boven in het raam met een Amerikaanse vlag en riep: je kunt mij in mijn gezicht schieten maar besmeur niet je eigen vlag.
Waar Record street de bocht om gaat staat het huis van Dr. John Tyler. Toen hij hoorde dat de gemeente de Record Street wilde verlengen, waar hij het niet mee eens was, bouwde hij een huis op de plek waar de verlenging moest komen.
Dan komen we langs een huis waar ook een ‘trompe l’oeil’ illusie op geschilderd is. Het is ook weer net echt, we vinden het wel mooi. Verder staan er nog een paar leuke pandjes maar echt spectaculair vinden we Frederick niet. Het is ondertussen een beetje broeierig geworden, vies warm. Het zal in de camper wel weer warm zijn.
We gaan weer verder. Bij het visitor centre vertelde de aardige dame dat er een route is met 3 covered bridges. Ik ga toch eens opzoeken waarom die bruggen overdekt zijn, wat daar het voordeel van is. Ik vind ze op Maps.me en breng ze in in TomTom.
De 1e brug is te laag voor ons, 9 feet plus 6 inches, wij hebben 11 feet nodig. We maken er wel een foto van. Co is er helemaal ontroerd van.
De 2e brug is 12,2 feet hoog dus daar kunnen we overheen of onderdoor net hoe je dat zien wilt. Co rijdt even heen en weer omdat van deze kant het licht mooier is. Na de brug is er een mooi stukje met gele bloemetjes en een prachtige wolkenlucht, tijd voor een foto-break. Ook staan er gezellige bloemetjes in de kant.
In de USA, vooral hier in het oosten, hebben de huizen vaak een veranda. Wij vinden een veranda het toppunt van gezelligheid. Waarom? Kan het niet uitleggen, is gewoon een gevoel. We hebben er een paar vastgelegd. Want ze zijn allemaal verschillend ingericht. Sommige heel gezellig met een schommelstoel of schommelbank. De schommelstoel is wel heel favoriet, die zien we vaak. Andere veranda’s zijn een verzamelplaats van allerlei rommel en sommige zijn heel summier ingericht of met helemaal niets.
Dan rijden we Pennsylvania binnen en komen al snel een Amish koetsje tegen, later pas een bord langs de weg dat je ze tegen kunt komen. duh. Even later komen we langs een Amish boerderij waar ze een kar aan het laden zijn met autobanden.
Het is weer een zeer landelijke omgeving. Maryland was erg mooi om door heen te rijden, Pennsylvania bevalt ons ook al erg goed. Het is mooi groen en heuvelachtig, we kronkelen lekker verder.
We rijden een tijdje achter een schoolbus aan en moeten dan ook regelmatig stoppen. Het is niet mogelijk om hem te passeren, rijdende gaat-ie sneller dan ons en als-ie stopt mag je er niet voorbij. Het zij zo, we hebben geen horloge maar wel de tijd.
Tegen 5 uur komen we langs een kerk en besluiten om het hier te gaan proberen. Er staat een huis naast en een jongetje is met zijn hond in de tuin. We parkeren de camper en lopen naar hem toe. We vragen of zijn vader of moeder thuis is, even later heeft hij zijn vader gehaald. We vragen of we hier kunnen overnachten. Hij gaat er niet over maar wil wel even bij iemand informeren of het mag.
Een half uurtje later komt hij terug met zijn auto en het mag alleen als we morgen weer verder gaan. Want morgen is er een evenement en kan het druk worden op de parking. Dat is geen probleem, morgenochtend gaan we weer verder.
De man, Justin, vraagt waar Nederland ligt t.o.v. Polen. We laten het hem zien op de kaart. Hij vraagt waar we allemaal nog naar toe gaan. Of we ook naar Hershey gaan. Dat is een plaatsje noordwestelijk van hier, boven York, wat in het teken van chocolade staat. We kennen het niet en gaan waarschijnlijk er niet niet naar toe, ligt niet op de route.
In York zit een Harley Davidson fabriek weet hij te vertellen, die kun je bezoeken. Dat lijkt ons wel iets. Ik lees het ook in de Capitool maar daar staat dat de fabriek op zaterdag en zondag gesloten is. We gaan het zien of we maandag nog in de buurt zijn.
Even later zitten we lekker in het zonnetje met fluitende vogeltjes om ons heen. Dus even later staat Co met zijn camera buiten. Er is een mooi geeltje die ook erg mooi kan zingen. Weer even later staat hij op de gevoelige plaats, samen met nog twee andere vogels. Co heeft een Bluebird in het vizier, letterlijke en figuurlijk maar dan begint het te regenen. Gauw, gauw, alles naar binnen en de luiken dicht.
‘s Avonds klopt Justin op de deur, ze zijn naar de winkel geweest en hebben voor ons Hershey chocolade meegenomen, kunnen we er kennis mee maken. Wat lief van hem, dank je wel. Hij wenst ons een goede nacht en een goede reis verder.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij vrijdag 21 april.
zaterdag 22 april – Church Road – Lancaster, Hartman Bridge Road
Het was een rustige plek zo in het hoekje van de parking. We zijn even voor 9 uur weg gereden naar een bibliotheek in de volgende plaats. Daar hebben we de rest van de ochtend en een deel van de middag doorgebracht. Het regende de hele dag zo’n beetje dus om te rijden niet zo fijn.
We horen bij de bieb regelmatig paardenhoeven, klik-klak klik-klak, er komen Amish of Mennonieten voorbij. Laten we deze mensen, voor het gemak, allemaal maar Amish noemen, is niet respectloos bedoeld hoor.
Het is hier een prachtige omgeving en dat willen we in beeld vastleggen. Als het regent lukt dat niet zo mooi dus nemen we het er even van. Aan het einde van de middag rijden we naar Lancaster, daar zit een Lowe’s en Co wil nog wat dingetjes kopen. Daar is ook internet dus doen we allebei ons eigen ding.
Ik ben het een en ander aan het opzoeken voor onze verdere trip. De camper is geschorst tot 19 mei dus dan moet ook de verzekering in NL weer geregeld worden. We zullen ergens in mei terug verschepen naar Nederland en dan dus ergens in mei ook weer thuis komen. Als we een datum weten kunnen we de verzekering regelen. Voor de APK zijn we ook keurig op tijd thuis.
Rond 7uur rijden we bij de Lowe’s weg op zoek naar een slaapplek. Ik heb bij een aantal kerkjes in Maps.me een speld laten vallen. Het eerste kerkje is langs een drukke weg. Een tweede kerk kunnen we niet vinden, dat gebeurt een enkele keer meer bij Maps.me. De gegevens op Maps.me worden aangebracht door de gebruikers.
Dan zien we in de verte een groot gebouw, volgens Maps.me is het een theater. We zien er ook een camper bij staan op de parking, dus we rijden er heen om te kijken of we daar kunnen overnachten.
De bewaker ziet ons al van verre aankomen en staat op ons te wachten. Nee, overnachten is niet mogelijk, i.v.m. de wet. We kunnen wel naar de show van vanavond ‘Jonah’, een religieuze show. We geven aan dat we dan in het donker naar een plekje moeten zoeken dus dat de show voor ons geen optie is.
We rijden naar de volgende kerk en daar kunnen we achter ruim parkeren, weg van het lawaai van de weg. Er is niemand aanwezig waar we toestemming aan kunnen vragen, dus gaan we uit van het principe: wie zwijgt, stemt toe. haha
ga naar periode 77
terug naar overzicht