Canada/USA/Mexico 2016/2017 – periode 74: 11 april – 14 april
dinsdag 11 april – Chamberlain Road – Unicol
We waren vanmorgen zomaar laat op, half 8, zijn we helemaal niet gewend van onszelf. Maar dat komt denk ik om het volgende. Gisteren zijn we de staatsgrens overgegaan naar Georgia en daar is het een uur later. Wij wisten het niet maar ons lichaam dus wel, haha. We hebben dus nu een tijdsverschil met Nederland van 6 uur, het is hier 6 uur vroeger.
Georgia is mooi, het is groen en heuvelachtig. We rijden afwisselend door bossen, dorpjes en groene landschappen, het bevalt ons wel. In Alabama vonden we dat veel huizen aan onderhoud toe waren, het zag er dan ook ietwat armoedig uit. Hier in Georgia zien we het ook wel maar in veel mindere mate. Hier staan juist weer veel grote huizen, zeg maar op zijn Amerikaans, ‘big’.
Bij een McDonalds proberen we te internetten maar het signaal is zwak. Maar dan heb ik al het uploaden klaar gezet. Op een gegeven moment breek ik het af, met het gevaar dat de site nu niet te lezen is. En dat klopt, als we aan het einde van de middag bij een bibliotheek staan heb ik een mail ontvangen van een lezer van onze verhalen dat de foto’s met vraagtekens staan. Ik mail terug dat onze avonturen weer te volgen zijn.
Trouwens, met TomTom als navigatie moet je ook af en toe een avontuurlijke inslag hebben. Vandaag worden we net als gisteren over onverharde weggetjes geleid. Deze waren gelukkig van een betere kwaliteit dan die van gisteren. Het was alleen wat smaller allemaal.
Rond 5 uur rijden we weg bij de bieb om nog een uurtje verder noordelijk te gaan. Onderweg kijken we uit naar een slaapplek en vinden die weer bij een Baptist kerk, daar staan we vaak bij, bij Baptist kerken. Maar dat komt ook omdat de Baptisten rijkelijk vertegenwoordigd zijn in deze contreien.
Het is nu ook een uurtje langer licht en dat is fijn. Morgen wordt het uiteraard een uur later licht maar dat is niet erg. We rijden toch nooit extreem vroeg weg.
woensdag 12 april – Unicol – Panther Creek
Vanmorgen kwam er een politie auto de parking op draaien maar die reed weer weg. Wij even later ook, na het gymmen en ontbijt.
We draaien de Cherohala Skyway op, dat is een ‘Scenic byway’ en dat soort wegen moet mooi zijn om te rijden. Het was een bochtig traject dat ons tot op 1600 meter hoogte bracht. Maar mooi was de route niet. Ja, de weg was mooi maar het was alleen maar bomen. Af en toe een uitzicht maar dat was een kijkje op andere bomen. Dus we waren blij dat we er uit vandaan waren. Het was ons tijdens onze reis door Amerika al vaker opgevallen dat de ‘Scenic’ routes niet altijd zo mooi zijn als wij hopen dat ze zijn, vaak nogal bomig.
Daarna werd het pas weer interessant. We reden weer door een landelijke omgeving wat ons aan Oostenrijk deed denken. Door valleien met groene weides met koeien er in en huizen langs de heuvelwanden. Tijdens de route reden we van Tennessee naar North Carolina.
In Cherokee reden we naar het Nationaal Park visitor centre van de Great Smokey Mountains. Daar vroegen we informatie over het park. We kregen uitgebreide uitleg. Wifi was er wel maar deed het waarschijnlijk niet, en inderdaad het werkte niet.
We gingen op weg, de park weg op die voor ons van zuid naar noord ging reden we weer de staatsgrens over, nu van North Carolina naar Tennessee. De weg liep in zijn geheel door het bos, het was weer weinig aan. Op het, volgens de Nationale park mijnheer, mooiste uitzichtpunt keken we wederom alleen maar uit op andere bomen. En die hebben we vandaag al genoeg gezien.
Bij het visitorcentre aan de noordkant, in Gatlinburg zou een wandeling moeten zijn die langs wilde bloemen zou gaan. Ik ben binnen gaan vragen maar de dame wist er niet van. Ze wist wel een andere plek net buiten Gatlinburg maar daar mochten wij met onze camper niet komen. Ze wist nog een andere plek en daar zijn we heen gereden.
Alleen toen we er bijna waren mochten we niet verder, alles wat groter was dan een pick-up had geen toegang tot dat gebied. Dus hebben we vandaag geen wilde bloemen gezien, helaas.
We zijn verder gereden en kwamen in een ander deel van het Nationaal Park op mooie stukjes terecht met een prachtig uitzicht een mooi groen dal in. Kijk daar houden wij wel van.
Toen zijn we de Interstate 40 op gedraaid richting Asheville. We willen de Blue Ridge Parkway rijden naar het noorden. Het is een route die 755km lang is en door de Appalachian mountains gaat, je rijdt eigenlijk op de rug van de bergen, dus de uitzichten moeten mooi zijn als ik het in de diverse verhalen lees. De route start in Cherokee en gaat via Asheville noordwaarts. Wij pikken de route dus op bij Asheville.
Maar het is al 17uur en we willen niet nog door een drukke stad heen dus gaan we de Interstate af de kleinere wegen op. In Maps.me heb ik een kerkje gezien, een Methodisten kerk, dat houdt wel in dat we vreemd gaan, want we staan meestal bij Baptisten kerken.
Het is een leuk plekje met een mooi uitzicht de weilanden in. Maar in tegenstelling tot wat wij dachten (dat het een rustig weggetje zou zijn) kwam er behoorlijk veel verkeer langs en dat maakte best wel veel lawaai. We stonden pal aan de weg. Dus nog maar even gekeken op Maps.me en op 14km afstand stond nog een kerkje.
We reden door mooi landelijk gebied wat ons wel aanstond. Onderweg kwamen we langs een Baptisten kerk dus de keus was snel gemaakt. Even later stonden we boven op de parking. Tegen 18uur kwam er een auto de parking op. We hadden op het bord bij de ingang al gezien dat er om 19uur een bijbelstudie was.
De man die uitstapte was niet de pastor maar ging de kerk openmaken voor de mensen die zo zouden komen. Hij kon niet zeggen of we mochten overnachten hier. Maar even later was de pastor er en hij vond het prima. We waren ook welkom voor de dienst van 7pm. Daar zijn we naar toe geweest, het was alleen jammer dat ze hier nog al met een accent praten, redelijk knauwend. We konden niet alles volgen. Na de bijbelstudie wenste iedereen ons een goede nacht en een behouden reis. Aardige mensen ook weer.
De pastor zal heel wat metertjes af leggen tijdens zo’n bijeenkomst. Elke keer als hij een stukje voorgelezen heeft uit de bijbel komt hij van het altaar af. Legt bij de eerste bank zijn hand op de leuning, loopt dan naar de tweede bank aan de andere kant van het pad, legt daar zijn hand op de leuning, loopt dan weer terug naar de eerste bank, legt zijn hand op de leuning en gaat dan aan de ander kant van de kansel het altaar op voor een tweede stukje uit de bijbel. Na dat stukje herhaalt hij zijn loopje. Na drie keer loopt hij een stukje verder het gangpad op naar de derde bank. Het is gewoon grappig om te zien, het werkt bijna een beetje op mijn lachspieren. Het is niet oneerbiedig bedoelt maar gewoon grappig om gade te slaan.
donderdag 13 april – Panther Creek – North Wilkesboro
Het was weer heerlijk rustig. Vanmorgen was het buiten 9º, ‘s nachts koelt het elke keer nog behoorlijk af. We starten de motoren en gaan eerst een stukje rijden. Het is zeer rustig op de weg, we slingeren door het landschap. We rijden via een omweg naar de Blue Ridge Parkway, het is hier veel te leuk om af te zakken naar de Interstate 40.
Als we op de Blue Ridge parkway aankomen rijden we gelijk tussen de bomen met af en toe een uitzicht het dal in. Als we op een pull out staan met uitzicht in dat dal zeggen we, zullen we daar gaan rijden. Het eerste stuk is allemaal bos dus even later rijden we een 20km terug naar het zuiden en rijden via het dal waar we net op uit keken weer naar het noorden.
TomTom staat weer op kronkelen dus rijden we later weer op kleinere wegen. Tussen de landerijen en kleine dorpjes door. North Carolina bevalt ons eigenlijk wel, we rijden natuurlijk wel in een mooi seizoen hier, de lente, alles is fris groen, bomen staan volop in de bloei en er zijn diverse mooi bloeiende struiken, ik denk dat het Azalea’s zijn. Fleurig en kleurig.
Dan zien we in een weiland koeien staan met gigantische hoorns, net als de Longhorn koeien eerder in Texas. Wat een pracht gezicht zeg. Bij ons hebben de koeien het nummer label in hun oren hangen, hier hangen ze aan de hoorns.
Van de week hebben we van die witte vogelhuisjes gefotografeerd, althans we dachten dat het vogelhuisjes waren. En dat is zo. Vandaag zien we ze ook weer en we stoppen om het met de grote lens vast te leggen. En er komt net een zwaluwtje thuis.
Rond half 5 gaan we op zoek naar een kerk voor de nacht. En hoeveel kerken we vandaag tegen gekomen zijn, nu zien we er geen een. We gaan een weggetje in waar een bord staat met een pijl naar een Baptist Church. Als we daar na ettelijke kilometers aankomen zijn alle drie de ingangen afgesloten met een slagboom. Een kerk verderop heeft een touw over de ingang gespannen. Drie andere kerken zijn pal aan de weg dus het moet wel een heel speciale plek zijn waar we heen ‘moeten’ vandaag.
Opeens zien we een slang over de weg kronkelen. We stoppen en ik kan hem nog net vastleggen op de foto. En ook nog als hij via de helling omhoog slingert. Dan steekt hij zijn kop boven het maaiveld uit en blijft doodstil zitten. Co heeft genoeg tijd om zijn grote lens op hem te richten, bingo. Onze eerste slang, leuk hoor.
Uiteindelijk belanden we bij de Bethel Baptist Church in North Wilkesboro. We kunnen helemaal achter de kerk parkeren, ver van de weg. Er staan een aantal auto’s geparkeerd dus we stappen uit om te gaan vragen of het okay is als we hier overnachten. Als we buiten staan te praten met de kindertjes die aan het spelen zijn komt er een vrouw naar ons toe lopen. Diana is haar naam. Ze vraagt belangstellend naar ons. Wij vragen op een gegeven moment of we hier kunnen overnachten. Wat haar betreft wel maar ze belt even met de pastor. Die is thuis en het huis staat naast de kerk. We lopen er naar toe en hij vindt het prima. Hij verontschuldigd zich dat er geen full hookup is, dat hadden ze eerder wel wel maar toen de nieuwe kerk neergezet was is het niet terug geplaatst. Wij zeggen dat we het niet erg vinden omdat we het niet nodig hebben. Wel vragen we of we morgen water mogen tappen. Ook dat is prima, we zijn meer dan welkom.
Het is een nieuwe kerk en we gaan even een kijkje nemen in het gebouw waar we achter staan. Vanavond is er een speciale meeting. Er is een diner georganiseerd voor vaders en hun dochters. En de dochters zijn allemaal gekleed in niet bij elkaar passende kleding, mis-match zeg maar. Co vraagt of ze hier altijd zo gekleed gaan. De jongedames zijn duidelijk verlegen met hun houding, nu ze er zo uit zien voor vreemdelingen. We worden van harte uitgenodigd om mee te eten. Ik loop terug naar de camper om de telefoon op te halen en kleed met gelijk ook even in mis-match om. Dat wordt hartelijk en lachend ontvangen.
Het is een bijzonder mooie ruimte, het kan gebruikt worden als sporthal, voor toneel, er is een volledig ingerichte keuken bij en nog veel meer. We vragen aan Diana hoe zo’n kerk nu gefinancierd wordt. Door de mensen zelf. De kerkleden staan 10% van hun loon af aan de kerk en er wordt ook elke zondag tijdens de diensten gecollecteerd. Deze kerk heeft 2,5 miljoen dollar gekost. Een groot deel kwam dus uit de collectes en de lonen. Maar de bank heeft ook gefinancierd, dus net als bij een huis moet er afgelost worden, maar dat wordt dus door de mensen zelf opgehoest.
Ik vroeg ook naar de verschillende stromingen binnen de Baptist kerken. Ze staan allemaal op zichzelf, dus het geld wat in de kerk komt is ook voor de kerk zelf. Het gaat niet naar een overkoepelend orgaan. Dat is wel een goed systeem dacht ik zo. Ook hier zijn het weer zeer hartelijke mensen. En ze zijn erg belangstellend in ons en onze reis.
Een van de vaders vertelt dat er hier een aantal gezinnen wonen, met roots in Nederland. Ze heten ‘Koepmen’, oftewel Koopman. Grappig zoals ze het uitspreken.
Bij de kerk staan ‘eigen’ bussen, de Bethel Baptist Church bussen. Hiermee halen ze kinderen op uit de omgeving waarvan de ouders niet naar de kerk komen. Deze kinderen worden zondag ‘s ochtends opgehaald, krijgen een ontbijt, zondagsschool, een lunch waarna er een programma was. Dan gingen ze terug naar huis. ‘s Avonds werden ze dan weer opgehaald en kregen ze een diner. Althans zo is het bij mij blijven hangen.
Na het eten worden er nog wat spelletjes gedaan, eieren gooien. Er zijn gekookte en rauwe eieren en men weet niet waar men mee gooit, hilarisch natuurlijk. Daarna gaan ze Donut happen, net als bij ons ontbijtkoek happen. Daarna gaan wij terug naar onze camper, na de mensen hartelijk bedankt te hebben voor hun warme ontvangst en het lekkere eten.
Het was weer een leuke dag met een bijzonder mooie route door landelijk North Carolina, met mooi weer, zo’n 31º en aan het einde van de dag een warm onthaal bij de Bethel Baptist Church.
vrijdag 14 april – North Wilkesboro – Adams Branch Road
Veelal hebben mensen een rode draad tijdens hun reis. Onze rode draad hier in het oosten van Amerika is de Rode Kardinaal. Tijdens onze rit zien we hem regelmatig oversteken en ook op slaapplekken laat hij zijn koppie even zien, leuk.
Een hele tijd geleden hebben wij op internet gelezen dat als je via Halifax terug verscheept dat dan je gasflessen c.q. gastank gereinigd moeten worden en dat het CAN$ 150 per fles/tank kost. We hebben dit eens nagevraagd bij Seabridge en als antwoord kreeg ik terug: Tot de zomer van 2016 was er inderdaad een certificaat nodig dat de gasflessen gereinigd zijn. Maar dat is veranderd en niet meer nodig. Dat biedt perspectieven om via Halifax terug te reizen i.p.v. via Baltimore. Daar zijn we over aan het nadenken. Met het reistempo van nu zijn we anders binnen anderhalve week in Baltimore. Wordt vervolgd.
Het is bewolkt als we wakker worden en na het gymmen als we weg rijden miezert het een beetje. Er is vandaag regen en kans op onweer voorspeld, we gaan het zien. Als de straat uitgereden zijn staat er op de hoek alweer een Baptist kerk, ongelooflijk. Ernaast is er een vlooienmarkt en we worden enthousiast toegezwaaid door een dame met haar dochtertje die gisteren in de kerk aanwezig waren.
Na ca. 20 minuten rijden zien we aan de rechterkant een bibliotheek, zomaar in de middle-of-nowhere. Ieeee, in de rem, even kijken of ze wifi hebben. De bieb is dicht maar de wifi staat aan.
Twee uur later stapt Co even naar buiten en ziet nu dat in de auto die voor onze camper staat iemand zit. De auto ziet er zo oud en vervallen uit, Co dacht dat die hier al jaren staat. Maar nee, de man is ook op de wifi van de bibliotheek, hij zit te gokken. Dit is veel goedkoper dan thuis wifi aan te schaffen. Co zag het eigenlijk omdat hij vanaf het gebouw een draadje zag lopen naar de auto, hij heeft zijn laptop gewoon op stroom. haha, zo komt Jan Splinter door de winter.
Tegen 3uur rijden we weg, dit was wel effe leuk, en het was toch niet zulk mooi weer. Nu is de zon weer gaan schijnen. De man in de auto vertelde aan Co dat hij meestal weer naar huis gaat als het te warm wordt in de auto. En ja hoor, even later rijdt hij weg.
Een eindje verderop draaien we de Blue Ridge Parkway op. Er is een Music Centre op de BRP waar tussen 12 en 4uur concerten gegeven worden. Dat willen we natuurlijk wel eens mee maken. De BRP zelf is eigenlijk geen bal aan om te rijden. De natuur begint net uit te lopen wat inhoudt dat de bomen nog behoorlijk kaal zijn. Ook zien we hier geen mooie bloeiende azalea’s en zo. En je rijdt constant tussen de bomen.
Bij het Music Centre aangekomen lezen we dat het centre tussen november en mei gesloten is, jammer. Ik breng een nieuwe route in zodat we niet meer op de BRP hoeven te rijden. Zodra we de BRP af zijn is het direct al leuk. Vergezichten in de heuvels, huizen in zicht, koetjes en kalfjes en het is mooi groen met af en toe wat bloeiende struiken en bloemetjes. Dit vinden wij leuk. Geen Blue Ridge Parkway meer voor ons. In de herfst zal het hier prachtig zijn met al die mooie kleurtjes.
We zien een postauto stoppen bij een brievenbus aan de rechterkant van de weg. Als we er voorbij rijden zien we dat het stuur aan de rechterkant zit, dat is natuurlijk hartstikke handig, hoeft de postvrouw niet uit te stappen. Daarom staan de brievenbussen ook zo dicht langs de weg.
We komen niet zoveel kerken tegen vandaag maar tegen de tijd dat we willen stoppen zien we een bord van een Baptist kerk aan de ingang van de weg staan die we indraaien. Kijk, als er nu maar geen hek voor zit. De weg wordt al rap onverhard maar daar hebben we er ook al een aantal van achter de wielen. Ook veel stof trouwens. 😉
Na een tijdje rijden komt de kerk in zicht, het is een eenvoudig wit kerkje uit 1886 met achter de kerk twee aparte gebouwtjes waar het ‘woman’ en ‘man’ toilet in zit. We kunnen om de kerk heenrijden en parkeren onze camper er naast. Parkeerplaatsen zijn er niet. We staan hier echt in de middle-of-nowhere, heerlijk rustig.
En wie ontvangt ons op deze plek, jawel, de Rode Kardinaal, hoe toepasselijk bij de kerk. En zijn vrouw is ook aanwezig, we zullen het niet aan Rome vertellen dat deze kardinaal een vrouwtje heeft. Even later zit Co met de grote lens uit het raam vogeltjes te fotograferen waaronder de Rode Kardinaal. Leuk, leuk, leuk.
Aan de overkant van de camper is een weggetje naar een huis toe, er staat een brievenbus aan het begin. Er komt een auto het laantje uitrijden, de dame leegt de brievenbus en verdwijnt achter de kerk. Daar staat ook een huis, ze gaat vast even buurten, misschien wel even melden dat wij hier staan. Het is een oudere dame die moeilijk ter been is. Even later rijdt ze weer terug naar haar eigen huis. Saai he, allemaal, maar wel grappig.
ga naar periode 75
terug naar overzicht