Canada/USA/Mexico 2016/2017 – periode 64: 3 maart – 6 maart
vrijdag 3 maart – San Cristobal de las Casas
Ja, je leest het goed, we zijn in San Cristobal de las Casas. We zijn echt vertrokken vanmorgen maar we vonden de route die we gingen rijden zo mooi dat we onderweg besloten om de route heen en weer te rijden. Maar daar over later meer.
Gisteravond vroeg Diana, onze buurvrouw, of we de MEX199 gingen rijden. Ik ben niet zo van de wegnummers dus het zei me niet veel. Ze vertelde dat er op de 199 vaak blokkades zijn die lang kunnen duren. In iOverlander heb ik ook zo iets gelezen. Er is dan een blokkade als protest tegen iets en dan uiteindelijk laten ze je er door voor bijv. 50 pesos.
Maar de laatste reviews op die weg waren dat men geen blokkades heeft meegemaakt. We zien wel hoe het loopt. We rijden even na 8 uur weg en gooien de tank vol want we gaan de bergen in en we hebben een eerdere ervaring dat dan de benzinestations niet erg veel aanwezig zijn.
We draaien vanaf de MEX190 de 185 op en we rijden meteen door landelijk gebied, erg mooi. Er zijn veel kleine dorpjes met de bijbehorende topes. En doordat we bergafwaarts gaan moet Co vaak behoorlijk remmen, dat is toch anders als je tope benadert bergopwaarts of op gelijk niveau.
Maar de omgeving maakt veel goed, we genieten volop. De vrouwen zijn kleurig gekleed, er zijn mooie vergezichten en het is mooi groen, allemaal ingredienten die de smaak maken.
De mensen groeten lang niet allemaal terug maar een paar is al genoeg om vrolijk van te worden. Dan zwaait er een man in een auto die ons tegemoet komt. Maar ik zeg tegen Co, zwaaide hij nou of maakte hij een gebaar van ‘niet verder rijden’. We rijden gewoon door maar dan, als ik naar iemand zwaai, roept hij, ‘no pasa’. We stoppen en hij komt naar ons toe. Hij vertelt dat bij de plaats Cuxuljo een blokkade is, ‘terreno’ zegt hij, wat ik begrijp als dat het de weg is. Dus niet een ‘menselijke’ blokkade maar de natuur heeft iets veroorzaakt.
Ik vraag met de kaart erbij of we eventueel een andere weg kunnen. Dat kan zegt hij, ook met onze camper, als ik dat aan hem vraag. Dus we rijden verder. Tot 2x aan toe gebaart een tegenligger dat we niet verder kunnen. En dan stopt er een een tegenligger en de man vertelt dat we niet verder kunnen en dat de blokkade zo’n drie dagen gaat duren.
We kunnen wel naar Palenque (we zijn bijna op de helft) maar dan via een grote omweg. We gaan dus terug, niet omdat de route dus zo mooi is, maar omdat we domweg niet verder kunnen. In elk ander land zou er aan het begin van zo’n weg een groot bord staan dat de route daar-en-daar is afgesloten maar hier niet dus.
Het is op zich geen straf om de route terug te rijden, op de topes na dan, maar we hadden dit toch niet helemaal in de planning. We besluiten, na op de kaart gekeken te hebben, om terug te gaan naar de camping. Daar is nl. een Amerikaans stel dat ook deze route wilde gaan rijden. Ze hebben afgelopen week Spaanse les gevolgd in San Cristobal en hadden vanmorgen hun laatste les. Daarna zouden ze gaan rijden, om 13.30uur. We zijn om 13.25uur terug maar ze zijn er niet. De camper staat open maar er is niemand.
Na 14uur komen ze het terrein opgewandeld en ik vertel ze dat de weg is geblokkeerd. Ze hadden al besloten om morgen pas te gaan rijden en bedanken ons dat we terug zijn gekomen om het te vertellen. Kleine moeite, graag gedaan.
‘s Avonds gaan we samen met hun en Mike en Diana eten in het dorp. Mole y pollo. Het is een saus op basis van chocolade, het staat uren op het fornuis en dan gaat het vlees er in wat dan ook lang mee suddert, slow cooking dus. Daar houden wij wel van. Het smaakt goed en het is gezellig om met z’n zessen te eten en te kletsen.
Bij terugkomst staan we nog een tijdje te praten en laten ze hun camper aan ons zien. Het is een 4×4 truck met daarop een opbouw. We hebben ze al heel veel gezien onderweg en we zijn verbaasd over de ruimte die er in zit, mooi hoor. En ze kunnen werkelijk overal komen, ze stonden op de Baha dan ook veel op het strand, plekken waar wij niet kunnen komen.
Zij gaan morgen ook richting Cancun, dat gaan wij ook, Palenque komt wel op de terugweg. Zij zullen iets sneller reizen dan wij, dinsdag komt er een zus over vanuit Amerika om een week met hun mee te reizen. We komen ze vast nog wel tegen.
Een dochter van Mike en Diana schaats op hoog niveau en is ook al een aantal keren in NL geweest voor wedstrijden. Sugar Todd heet ze, wie weet horen we nog van haar tijdens de olympische spelen volgend jaar. Diana en Mike gaan er ook zeker naar toe. Diana heeft vertelt hoe het allemaal is gegaan met haar dochter en hun. Het vraagt veel opoffering voor alle partijen. Dan is het leuk als dat zijn vruchten afwerpt.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij vrijdag 3 maart.
zaterdag 4 maart – San Cristobal de las Casas – Villahermosa
Nu zijn we echt verder gegaan hoor, even na 8uur gingen we weer op pad. En ik moet zeggen dat we blij zijn dat we gisteren terug moesten want de route van vandaag was onwijs mooi, mooi, mooi, mooi. Had ik al gezegd dat we het mooi vonden? haha
De 1e vijftig kilometer rijden we, op de kaart, een gele weg. We rijden bij voorkeur op de rode wegen omdat die wat breder zijn en minder gaten. Maar als we een rode weg willen volgen rijden we een heel stuk om, dus we gokken het, we volgen TomTom.
De wegen hebben niet allemaal nummers, we rijden door San Juan Chamula, Puerto Café en dan draaien we de (rode weg) MEX195 op. Die volgen we tot aan Villahermosa.
We zijn blij met onze TomTom want zodra we San Cristobal uit zijn rijden we direct al landelijk. We krijgen weer flink wat mee van het authentieke Mexico. We komen door indianendorpjes waar de vrouwen nog in ‘klederdracht’ lopen. Er zijn gelukkig wat minder topes dan gisteren dus dat valt ook weer mee.
En dan opeens verandert het landschap, het wordt onwijs groen, een beetje jungle-achtig. Ook de bladeren lijken allemaal wel veel groter en we zien veel planten hangen langs lianen, en er staan veel bananenbomen.
De weilanden zijn weelderig groen en we zien ook weer koeien in de weides. Het is volop genieten, dit hebben we nog niet zo gezien in Mexico, heel anders dan tot nu toe. Hier houden wij wel van.
Onder de middag staan we stil voor een kleine community. Achter een hek met poort staan een aantal huisjes rond een groot grasveld. Er is wat reuring en even later komt er een klein meisje naar ons toegelopen. Eerst heeft ze ons op een afstandje gadegeslagen en gezwaaid, nu wilde ze het wel eens van dichtbij bekijken. We krijgen een kleverig handje, ze is een appel aan het eten en ze vraagt iets, maar dat begrijpen we niet.
Met haar komt er ook een echtpaar kalkoen mee en een stuk of wat honden. Er staan mooie witte bloemen langs het muurtje en in de bomen doen de parasiet planten zich tegoed aan hun gastheer.
Dan rijden we weer verder en genieten we met volle teugen van het mooie landschap en de vergezichten. Onderweg nemen we en passant nog een kokosnootje tot ons, aqua de cocos, en bestellen er gelijk nog twee. Die gieten we over in onze thermosflesjes, lekker voor straks. Ze zijn heerlijk en er zit veel kokoswater in. We betalen 10 pesos per noot, vaak is het 20 of 25 pesos.
Even na vieren komen we langs een Pemex tankstation en gaan tanken. We vragen of we hier de nacht door kunnen brengen, of dat veilig is en of het ‘s nachts rustig is. Op alle vragen krijgen we een ja. Dus installeren we ons achter op het terrein.
Er staat een vrachtwagen met zijn aggregaat aan en we hopen dat die straks misschien verder gaat. De chauffeur is aan het douchen en even later is hij terug in de cabine en gaan de lichten aan.
We staan naast de toiletten en af en toe stopt er een auto. Uit een van de auto’s stapt een jongen en die komt naar ons toe, hij spreekt ons in het Engels aan. Samen met zijn broer zijn ze Engels aan het leren, ze doen dat omdat ze in het toerisme willen werken. Ze spreken goed Engels, het is leuk om ze te spreken. Een van de broers zegt dat het bij dit tankstation een komen en gaan is van vrachtwagens, ook ‘s nachts. We geloven hem direct want het is nu ook heel erg druk.
We besluiten om nog even verder te rijden, het is inmiddels wel al 6uur dus het wordt wel zo donker. TomTom geeft een volgende Pemex aan op een half uur rijden maar als we daar zijn vinden we het niks. iOverlander geeft drie Pemexen aan bij Villahermosa, dat is nog een half uur rijden, dat zal in het donker zijn. Maar we gaan toch verder.
Even na 7uur zijn we ter plekke, hier kun je achter het gebouw staan, dus de weg zullen we niet horen. Maar er staan veel vrachtwagens en een aantal hebben hun aggregaat aan, dus we vrezen dat het geen rustige nacht zal worden. Maar ja, je moet wat.
Het is naarmate we afdaalden steeds warmer, op een gegeven moment was het 34º. ‘s Avonds bleef het heel lang nog 29º buiten, binnen koelde het niet verder af dan 28º, dat wordt onder het lakentje slapen.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij zaterdag 4 maart.
zondag 5 maart – Villahermosa – Escarcéga
De nacht is ons qua geluid alles meegevallen. Ik denk dat vrachtwagenchauffeurs onderling een afspraak hebben dat ‘s nachts de aggregaten uit zijn. Het was alleen wel erg warm in de camper. We zijn wel weer erg blij met onze klamboe, de mugjes waren weer aanwezig.
Om 8uur rijden we weg van de parkeerplaats. Vlak bij de weg zit een verkoper van kranten, hij houdt een krant omhoog voor ons maar ziet dan onze ‘vreemde’ kentekenplaat, hij laat zijn krant weer zakken en lacht.
De eerste helft van de rit blijft het landschap groen, licht heuvelachtig. Er is niet zoveel te beleven onderweg, het is soms zelfs saai te noemen. Maar ja, we zijn gisteren dan ook wel heel erg verwend met alles.
De kilometers schieten onder de banden door. Twee keer betalen we tol, 22pesos per keer. Alleen waarvoor? De weg houdt onze aandacht, er zijn toch regelmatig gaten of behoorlijke oneffenheden. We rijden vaak een deel op de andere baan of helemaal. Gelukkig kan dat, het is rustig met het verkeer.
We rijden naar Escarcéga, daar is een camping dat is een ‘centro conservacion de la vida silvestre’ / ‘voor het behoudt van het levende wild’. Het is jungle-achtig en volgens de iOverlander app zijn er brulapen, vogels, wilde zwijnen, krokodillen en meer. Eens kijken of we er iets van meekrijgen.
Tegen 1 uur komen we daar aan. Aan de weg staat een bord camping. We rijden een dirt road op en moeten een hek open maken en weer sluiten natuurlijk. 150 meter verder is het grasveld met daarop een vervallen gebouw, een douche en gescheiden afvalbakken.
Verder is er niemand. We zoeken een plek in de schaduw, installeren ons en gaan eten. Tegen 3uur komt er een brommer het terrein op rijden met drie personen erop. Vader, zoon en een klein meisje. Ze komen naar ons toegelopen met een boek en vragen om onze naam en gegevens er in te schrijven.
Op mijn vraag wat de kosten zijn voor een overnachting zegt de man 150 pesos p.p. Nou mooi niet dus, in de app staat dat het 150 pesos per nacht is, voor 2 personen. Nee, zegt de man, het is aangepast.
Ik pak de telefoon erbij en laat zien dat mensen in oktober nog 150 pesos hebben betaald en in januari van dit jaar hebben mensen voor 2 volwassenen en 2 kinderen 200 pesos betaald. Dus willen wij 150 pesos voor ons tweetjes betalen anders gaan we weer weg. Uiteindelijk gaat hij akkoord, maar hij probeerde het toch.
Ik kom aan met 200 pesos, heb het natuurlijk net niet gepast. De man zegt dat hij niet kan wisselen maar dan heeft hij zijn zoon niet goed geinstrueerd, die zegt, ik ga het wel even wisselen. Hij pakt de brommer en even later is hij weer terug. Vader zal straks zijn zoon wel even vertellen dit voortaan niet meer te doen, denk ik. We kennen deze truc ondertussen wel.
Als de mensen weer weg zijn zien we even later vier apen hoog in de bomen. Ze verplaatsen zich razendsnel. Ze hebben een lange staart en met hun poten en die staart slingeren ze zich van tak tot tak en boom tot boom. Even later zijn ze uit het zicht verdwenen.
Ik hobbel wat rond over het terrein en fotografeer wat bloemetjes terwijl Co de omgeving afspeurt op vogeltjes. Er zijn er wel een paar maar ze zijn heel erg bewegelijk. Alleen een mooie specht laat zich goed fotograferen, hij is weer zo grappig om te zien en erg mooi.
Dan komen de apen weer terug. Af en toe nemen ze hun rust en liggen dan echt voor jaffa op de takken. Een mannetje ligt lui op een tak en je kunt duidelijk zien dat het een mannetje is, lekker luchtig met dit weer, laat maar hangen. Later zien we op de foto’s dat er bij het vrouwtje een jong aapje zich vastklemt en meelift. Ze verdwijnen in een hoge stevige boom met veel bladeren, lekker veilig.
In het gras zijn twee kleine groene vogeltjes zaadjes en insecten aan het oppikken. Tegen de schemer zien in een kale boom een fel gele vogel, die steekt lekker af tegen de lichte takken, prachtig gewoon.
Het was vandaag weer een warme dag, 35,5º en aan het einde van de middag is het zwoel te noemen. In NL zouden we zeggen, er is onweer op komst. Als we net binnen zijn, tegen 7uur begint het te regenen. Gelukkig brengt de regen ook wat koelte mee.
maandag 6 maart – Escarcéga – Uxmal
Heerlijk geslapen, het koelde nog best wel af gisteravond. Wel de ramen en dakluiken open gehad. We waren er vroeg uit, kwart over 5, ja echt waar, we waren klaar met slapen.
Dus we stonden ook al vroeg buiten, ik heb wat rond gelopen voor leuke close-upjes en Co was de camper aan het poetsen. Het had geregend en het is sowieso ‘s nachts vochtig hier. En dat maakt makkelijk schoon.
Daarna heeft Co nog geprobeerd wat vogeltjes te fotograferen, maar ze lieten zich niet zo gemakkelijk pakken, ze waren vlug. De apen van gisteren blijken dus brulapen te zijn. Vanmorgen lieten ze van zich horen, wat een apart geluid is dat, het is dus echt brullen, echte jungle geluiden, leuk hoor. Als het ‘s nachts zou zijn vinden we het misschien minder leuk maar nu wel.
We gaan laat op stap, pas tegen half 10 rijden we weg richting Campeche, een plaatsje aan de kust in de provincie Campeche. Het is al vroeg erg warm dus dan is rijden niet zo vervelend. De ramen open om wind te vangen, dat lukt aardig. Af en toe even de ramen dicht als ze de kanten aan het verbranden zijn. Het zal wel ergens goed voor zijn, maar niet voor de bomen en struiken, die verbranden mee met het onkruid, een triest gezicht.
De route zelf is niet zoveel aan, het landschap is vlak en niet zo groen meer. De weg is gelukkig wel goed te noemen.
In Campeche is een camperplek op een grote parking bij een touristenbureau. Maar als we daar aan komen is de parking helemaal vol. We rijden daarom eerst maar naar de Walmart om boodschappen te doen. In de supermarkt is het wel prettige vertoeven. Het is buiten drukkend warm, niet fijn. Het is 35º maar ook vochtig.
We gaan nu niet het stadje bezoeken want we zitten onszelf een beetje in de weg met deze warmte. We rijden naar een plek aan de kust en parkeren de camper langs de weg. We pakken de stoelen en gaan in de schaduw van een palmboom zitten, lekker in de wind, dat houden we wel vol.
Na een paar uurtjes besluiten we om verder te rijden naar Uxmal, een Maya ruïne/stad. Tegen 6uur zijn we daar. We betalen 131pesos en parkeren de auto op een groot terrein. Van de nabije Lodge pakken we wifi en even later kijken we een aflevering van Boer zoekt vrouw, leuk weer.
‘s Avonds koelt het gelukkig weer af. Net als gisteravond valt er weer wat regen, veel is het niet. Morgen gaan we de ruïnes bezoeken, voor het eerst zoiets bekijken. We zijn benieuwd wat we er van vinden. We denken wel dat we een gids nemen, dan gaat zo’n hoop stenen misschien leven voor ons. Morgen dus meer.
Maar we gaan morgen ook weer verder met onze reis, dus wanneer jullie het kunnen lezen zal blijken.
ga naar periode 65
terug naar overzicht