Canada/USA/Mexico 2016/2017 – periode 63: 27 februari – 2 maart
maandag 27 februari – Oaxaca
We blijven nog een dagje, vandaag gaan we Oaxaca bezoeken. Maar we doen rustig aan want als we te vroeg zijn is er niets te beleven. Ik loop naar Del en Kate voor wat informatie, over de bustijden en zo. Maar je loopt gewoon naar de weg, er komt vanzelf wel een bus aan, er rijden er meerdere per uur. Voor de terugweg moeten we er goed op letten dat we aangeven dat we naar crucero Lachicolo willen, dat is waar de weg naar de camping begint.
Voor we weg gaan praten we nog even met onze buren uit Vermont, Amos en Ilana. Ze zijn op stap met hun twee kinderen en sinds 2 dagen terug reizen de ouders van Amos ook mee. Amos heeft voor US$800 een camperbus gekocht en zelf ingericht als camper. Ze doen aan home schooling, dus geven ze hun kinderen zelf les. Gisteren spraken we Ilana en ik weet niet meer hoe we er op kwamen maar op een gegeven moment vroeg ze of we wel eens gehoord hebben van Weston Price. Nou dat is de eerste keer dat we iemand spreken die hem ook kent. Onze voedingssite is gebaseerd op zijn onderzoeken, leuk. We zijn bij deze uitgenodigd om bij ze langs te komen in Vermont als we in de buurt zijn, doen we.
Tegen half 11 lopen we naar de weg en 5 minuutjes later komt de bus, kosten 10 pesos per persoon, enkele reis. Vlak bij het centrum stappen we uit en lopen een kilometer voordat we in het oude gedeelte zijn.
Daar bezoeken we de Iglesia de Santo Domingo, volgens Del de mooiste kerk van Oaxaca. Mooi is-ie zeker, het is alleen een beetje donker binnen, niet zoveel ramen als andere kerken. Maar het is weer veel bladgoud en veel beelden. Ook het plafond is prachtig met allerlei afbeeldingen en ook veel bladgoud, je kijkt je ogen uit.
We lopen door de sfeervolle straten met koloniale panden, ze wisten wel wat bouwen was in die tijd, het ziet er allemaal nog goed uit. Er zijn veel kerken, we bezoeken er een paar, anders worden we nog heilig verklaard, dat hoeft nou ook weer niet. haha
Op de Zócalo (een centraal plein met bomen omringd) eten we op een bankje in de schaduw onze meegebrachte lunch op, het smaakt weer prima. De wereld trekt aan ons voorbij, altijd leuk, mensen kijken.
We willen ook nog het Palacio de Gobierno bekijken waar via muurschilderingen de historie van Oaxaca wordt uitgebeeld. Maar de ingang is geblokkeerd met dranghekken en er staan politiemannen achter, dus helaas.
Ik zit in de bus naast een jongetje in schooluniform. Hij heeft een lange broek aan, een blouse, daarover een spencer en dan nog en trui met lange mouwen. Ik stik de moord van de warmte, hoe moet hij dat hebben? Al gauw gaan bij het jongetje de oogjes dicht en zijn hoofd hangt zo’n beetje op 90º dus ik pak zijn hoofd vast en leg hem tegen mijn arm aan anders heeft-ie straks last van een stijve nek. Als de bus afremt voor de topes houd ik hem maar tegen want de eerste keer viel hij met een gang naar voren. Hij werd trouwens helemaal nergens wakker van, ook niet toen ik opstond toen we uit gingen stappen.
We kopen nog wat fruit bij de fruit/groentewinkel en gaan dan de camper luchten, want dat is wel nodig als-ie zo een paar uurtjes dicht is in de volle zon. De rest van de middag doen we niets meer alleen maar lekker zitten in de schaduw, dat is best uit te houden.
Aan het einde van de middag pakken we een douche, en die is geweldig, de beste douche tot nu toe in Mexico. Het gebouwtje is net 2 weken geleden af gekomen. We hebben ons hier wel vermaakt op deze camping, er was geen schaduw maar wel de ruimte en schaduw konden we zelf creëren met de luifel. Morgen gaan we weer verder dus heb ik vanmiddag maar even afgerekend, kunnen we weg wanneer we willen.
Kate vertelde gisteren nog een bizar verhaal. Kate en Del hebben een aantal jaren in Belice gewoond, een buurland van Mexico. Dat ging allemaal prima maar toen ze een keer voor langere tijd naar Canada moesten en terug kwamen was hun hele huis leeg, helemaal gestript tot aan het elektra en loodgieterswerk aan toe. Dan sta je effe raar te kijken.
Del loofde een beloning uit van US$2000 voor de gouden tip om zijn spullen terug te krijgen, en dat is heel veel geld in dat land. Op een gegeven moment kwam er een jongetje naar ze toe die zei: je moet maar eens naar dat dorpje gaan en daar eens bij de huizen aanbellen en rondvragen.
Dat hebben ze gedaan, samen met de politie. Bij het eerste hutje vingen ze bot maar bij het volgende huis en daarna vonden ze hun spullen terug. Ze hebben een truck geregeld en hun spullen ingeladen. Ze waren natuurlijk hartstikke blij dat ze hun spullen terug hadden. Maar toen ze bij hun huis aankwamen met de truck, die door de politie gereden werd gaf de politie aan dat ze de spullen nodig hadden als bewijsmateriaal, de dieven werden immers gestraft. En het kon wel heeeel lang duren voor ze het vrij gaven. Maarru er was een beloning uitgeloofd en die wilden ze wel effe vangen. Zo corrupt als ik weet niet was dus. Del heeft ze de beloning gegeven en ook nog wat aan het jongetje en toen zijn ze vertrokken uit Belice naar Mexico waar ze nu wonen. Wat een verhaal zeg.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij maandag 27 februari.
dinsdag 28 februari – Oaxaca – Santo Domingo Zanatepec
We zijn vroeg op en na afscheid genomen te hebben van onze buren Amos en Ilana uit Vermont rijden we even na 8 uur weg.
In het begin is de route qua natuur saai te noemen, grijs en grauw. Maar dan opeens wordt het groen en zien we beneden water in de rivier, daarom zien we groene akkertjes en veel bomen en struiken in het blad. De weg slingert zich door de bergen en af en toe rijden we door een dorpje, gelukkig zijn er niet zoveel topes.
Dan komen we bij Tehuantepec, een grote plaats. Daar zouden we de tolweg op moeten voor een slaapplek bij een Pemex. Maar we zijn nog zo vroeg dat we besluiten om een andere weg te pakken naar een volgende plaats. We eten bij een Pemex, zoveel mogelijk in de schaduw want het is 39º, veel te warm voor ons Nederlanders.
Onderweg in de bergen worden we ingehaald door een taxibusje, even later als hij mensen in en uit laat rijden wij hem weer voorbij. Bij de derde keer zwaait-ie vrolijk naar ons, het is net of we oude bekenden zijn, zo elke keer elkaar inhalen, dat smeedt een band. haha
We vervolgen onze weg bijna op zeeniveau, vandaar de hoge temperaturen, we zijn uit de bergen vandaan. Dan zien we een enorm windmolen park, duizenden molens draaien hun wieken rond op de wind die er stevig waait. Er staan zelfs waarschuwingsborden voor vrachtwagens voor zijwind. Maar zo erg is het vandaag niet.
We komen aan inSanto Domingo Zanatepec, waar volgens iOverlander een overnachtingsplek is in de achtertuin bij een hotel. We vinden het en even later staan we onder de hoge bomen achter het hotel, in de schaduw. En nog even later zitten we in onze stoelen in een buitenruimte waar een luxe tafel en stoelen staan en een hangmat hangt. Die gaat Co even uitproberen en heb ik geen kind meer aan hem, ligt-ie lekker te knorren.
Het koelt weinig af en we moeten naar binnen want er komen muggen als het donker wordt. Binnen is het nog maar 33º, pfffff, buiten 30º. Wat dat moet worden vannacht…….
woensdag 1 maart – Santo Domingo Zanatepec – San Cristobal de las Casas
Wat was het warm vannacht, we sliepen met de dakluiken en zijramen open maar toch was het te warm. En vanmorgen vroeg waren ze ergens aan het stoken en stonk het ook nog, niet zo’n succes dus. We gaan maar gauw verder en de bergen in, naar San Cristobal de las Casas.
Om 8 uur rijden we weg na eerst nog even geskyped te hebben met Marja, de vrouw van een vroegere schoolkameraad van Co. Co is samen met Hans en Jacqueline een reünie aan het voorbereiden van de 4e klas van de Mariaschool, de meeste worden dit jaar of volgend jaar 60. Wat is Skypen dat toch leuk en handig.
Onderweg zien we veel verwijzingen naar bijbelteksten, geschilderd op de rotsen. En in een dorpje staan bij de topes mensen te collecteren voor een school en een ‘jardin de niños’, ze zijn blij met onze bijdrage.
TomTom wil ons 2x een tolweg op laten gaan, waarschijnlijk weet-ie niet dat het nu een betaalde weg is. Dat hebben we maar even doorgegeven via de app. Gelukkig kunnen we ook nog zelf nadenken en borden lezen, haha.
Dan gaan we onze geliefde bergen weer in, het houdt wel in dat er weer geen stukje rechte weg te bespeuren is. Deze route is wel heel bochtig maar de weg is goed.
Ik stap een paar keer uit voor een mooie bloem of een ‘vreemde vrucht’. Dan ziet Co in de bomen mooie groene vogels, een soort parkieten. Het is bij een andere boom met mooie witte bloemen, net als van de week de roze bloemen bij de kerk.
Onderweg bij een kazerne is een man met airbrush bezig een schilderij te maken van twee krijgers, een indiaan en een soldaat. Ik hoop maar dat geen oorlogstafereeltje is, dat kan ik net niet zien, de schilder staat er voor.
Dan komen we via Tuxla Guitterez aan in Chiapas de Corzo. Daar vandaan vertrekken er boten de Sumidero Canyon in. Je gaat dan met de boot een rivier op en komt door een canyon die zo’n 1000 meter hoog boven jou uit rijst.
Bij het grote plein kun je parkeren en de parkeerwachten willen ons wel allemaal graag op hun plekje hebben. Ze roepen en gebaren, uiteindelijk staan we voor 20 pesos langs de kant van de weg. Gelijk de ramen open want het is 39º, bloedjeheet.
Eerst even eten en dan op naar de boten, begeleidt door een mannetje die ons aflevert bij het ticket verkoop punt. We moeten een half uurtje wachten, dan zijn er genoeg mensen en kunnen we vertrekken.
We varen eerst 2 uur de rivier op tot aan een stuwdam, die de rivier in toom houdt. Onderweg zien we een paar keer krokodillen op de kant liggen. We varen voorbij zwarte gieren, ibissen en er vliegen nog wat andere vogels rond.
We komen langs een grot waar een Maria beeld in staat. De grot heeft allerlei vormen en kleuren o.a. roze. Het is door de natuur ontstaan.
Bij de stuwdam stoppen we, de schipper vertelt onderweg het een en ander maar het is allemaal in het Spaans. Bij het eindpunt is er ook catering, in de vorm van een boot met luifel. Je kunt van alles kopen maar de mensen zijn niet kooplustig, helaas voor de verkoper.
Dan varen we in 1 uur weer terug naar Chiapa, er wordt niet meer gestopt, het gaat in razend tempo. Bij Chiapa gaat de pet van de schipper nog even rond en stappen we weer aan wal. De warmte valt gelijk als een deken op je neer, op het water was het heerlijk.
Vanuit Chiapa pakken we de tolweg naar San Cristobal anders duurt het te lang en komen we in het donker aan. Vanaf de tolweg is het nog 2,5 km door het stadje wat goed te doen is met wat kleine omstekertjes bij lastige straat ingangen.
Het is een RV parking maar eigenlijk is het gewoon een grote parking, zoiets als in Tetouan in Marokko. Er staan drie campers, twee van Amerikanen en eentje van een Mexicaan. Voordat we een plekje hebben duurt even. Eerst omrijden maar daar kan het niet vanwege laag hangende takken. Dan naar binnen op het pleintje maar dan moppert de Mexicaan dat we voor zijn wifi ontvangst staan.
Dus we moeten toch verplaatsen. Ik zeg tegen Diana en Mike, bye, we are going again, give a hug. Diana geeft me een hug en we hebben dikke schik. Na het eten lopen we met z’n viertjes naar de Zócalo, het centrale plein in San Cristobal.
Het is er enorm druk vooral bij en in de kerk. Het is Aswoensdag dus de mensen krijgen aan het einde van de mis allemaal een askruisje op het voorhoofd. Nu kunnen ze met een gerust hart de Vastentijd in. We hebben trouwens niets mee gekregen van Carnavalsfeesten o.i.d.
We wandelen wat door het plaatsje, het is mooi verlicht en daarna gaan we terug naar de campers. Even relaxen na een energieke en warme dag. Tijdens de rit van Chiapa (391meter) naar San Cristobal (2140meter) scheelde het 11º, wat een verademing. Diana zegt dat het hier heerlijk slapen is, dat wil ik geloven. Toen we naar het stadje liepen hadden we onze spijkerbroek en jasje aan.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij woensdag 1 maart.
donderdag 2 maart – San Cristobal de las Casas
Vannacht hebben we prima geslapen, wat een verschil in temperatuur met de nacht ervoor. Nu was het dekbed gedeeltelijk nodig.
Vandaag blijven we nog een dagje hier. Vanmorgen bezoeken we het stadje. Eerst lopen we naar het hoogste punt, via veel trappen komen we bij een kerkje aan vanwaar je uitzicht hebt op San Cristobal.
Vandaar uit lopen we via andere trappen weer naar beneden, het is wel een grappig plaatsje om door te dwalen. De zon schijnt lekker maar is nu prima te doen.
We komen uit op een Artisanale markt, heel kleurig maar we hebben er niets van nodig. Je kunt niet alles kopen wat je tegen komt tenslotte. Er zijn ook genoeg kerken om te bekijken dus dat doen we maar niet allemaal, we mochten nog te vroom worden. haha
San Cristobal laat een goede indruk bij ons achter, gezellig en knus. De mensen zijn vriendelijk en de vrouwen zijn kleurig gekleed. De camperplek zijn we niet zo enthousiast over. Het is vooral bij veel wind een stoffig gebeuren. Maar voor 1 of 2 nachtjes is het goed te doen.
Ga naar periode 64
terug naar overzicht