Canada/USA/Mexico 2016/2017 – periode 69: 23 maart – 26 maart
donderdag 23 maart – Tolantongo – Durango
Bovenstaande foto is niet in Tolantongo gemaakt hoor, het stroomt daar niet zo snel gelukkig. Het is ergens aan de kust.
Vanmorgen om 7 uur lagen we in de rivier, we wilden naar de grot maar het toegangshek is nog gesloten en gaat om 8uur open. Het is fris in de schaduw dus lopen we naar de rivier en gaan lekker in het warme water zitten. We zien regelmatig mensen de trappen op lopen naar het hek en niemand komt terug. Wij gaan tegen kwart voor 8 daar heen en dan kunnen we er door.
Het is een hele aparte omgeving daar. Er is een bergwand waar warm water langs naar beneden komt. Je kunt een donkere tunnel in lopen waar overal uit de wand warm water komt. Even verderop is het diep, je voelt geen bodem en kun je langs de kant in het warme tot hete water zitten. Onder de stralen die uit het plafond en de wand komen is het heerlijk.
Als je de grot in loopt loop je eerst onder koud water door en dan is het heerlijk warm. In het midden komt er uit een ‘gat’ in het plafond een harde straal water, je kunt er bijna niet onderstaan. Ook uit de wand komt overal water in de grot, het is net een soort knuffelmuur met een natuurlijke douche. Het is echt ongelooflijk dat dit bestaat, we zijn er erg van onder de indruk. We zijn ook heel blij dat we de rit hier naar toe hebben gemaakt. Als je in deze omgeving bent ‘moet’ je dit echt gaan bezoeken, het is zeer de moeite waard.
Het is jammer dat we in de grot en tunnel geen foto’s maken kunnen. Ik heb het geprobeerd met de iPhone maar het is te vochtig, de lens beslaat direct. Omdat er overal water naar beneden komt stop ik de iPhone maar weer snel weg in de plastic tas.
We rijden met de camper naar een andere plek in het park, naar de ‘pozas’. Dat zijn de warm water baden. Er zijn twee plekken maar dan moet je via de ticket verkoop punten naar een andere plek. Wij gaan naar de eerste plek, die langs onze route ligt.
Er zijn diverse baden op verschillende niveaus en we zijn de enige gasten. We maken wat foto’s, dobberen in het warme water en drinken een kopje thee op dit paradijselijke plekje. Als je met je camper hier naar toe gaat zou ik hier overnachten. Dan kun je ‘s avonds en ‘s ochtends lekker badderen. De coordinaten van deze plek zijn: N20.647436, W98.994354, het is op de tweede parkeerplaats vanaf de weg.
Als je liever naar de Pozas bij de hotels gaat dan moet je bij aankomst de twee ticket poorten aan de rechterkant kiezen. De linker twee ticket poorten gaan naar grot, tunnel en pozas waar wij geweest zijn.
Tegen 11 uur gaan we weer op pad, we hebben genoeg in het warme water gelegen en krijgen al een beetje ouwe wijven handen, rimpels dus. Omdat we vroeg op waren en vroeg hebben gegeten stoppen we al gauw voor onze lunch. Het is een plek met een mooi uitzicht. Er staan ook wat mooie bloemetjes, dus ik doe even een rondje.
Bij Cardonal gaan we een gele weg op en bij Nicolas Flores wordt die weg onverhard. Maar het is prima te rijden op wat plekken na waar je voorzichtig moet zijn. Dit vanwege stenen op onze weghelft, een smal stuk waar een diepe afgrond naast zit en af en toe plekken waar het water langs komt als het regent.
De onverharde weg is 29km lang. De laatste 11 kilometer kun je alleen doen met een hoge bodemvrijheid, althans als je net als ons een lange overstek hebt. Dit vanwege grote geulen in de weg waar het water langs afgevoerd wordt. Het is een leuke route met veel mooie vergezichten. We komen langs gehuchtjes met een paar huizen maar er zijn wel eigen gemaakte topes. Een aan het begin van het ‘dorp’ en een aan het einde, er zit zo’n 50 meter tussen.
Dan draaien we de MEX85 op en kunnen we weer kilometers maken. Op het onverharde reden we veel in de eerste versnelling, harder kon niet.
We komen in Durango aan, het is vijf uur dus we kijken voor een slaapplek. Aan het begin staat een school met een onverharde straat er naast. We rijden nog even door. We zien een pand met wifi er op en vragen of we op het internet kunnen. Maar de vrouw wijst ons 50 meter terug, daar is een internet café. We nemen plaats en doen ons ding. Na ca. drie kwartier moeten we 16pesos betalen, 80 cent, voor ons tweetjes.
Co heeft eerder een rondje rond de kerk gelopen en achter de kerk is een plek waar we kunnen staan. Maar als we daar aankomen is het te scheef, de camper kan niet de poten uit zetten. Dus rijden we naar de school en installeren ons. De mensen die langs lopen groeten vriendelijk, we voelen ons hier wel veilig. Nu nog hopen dat er vannacht niet te veel van die snerpende vrachtwagens langs rijden, vanavond was er eentje en die hoorde je van ver al aankomen.
Vandaag was een leuke dag, met het warme water in een zeer aparte omgeving. We zijn gestart op 1320 meter, stegen onderweg naar zo’n 2400 meter, daalden weer af naar ca. 1300 meter en eindigen de dag op 2100 meter. De temperatuur deed vrolijk mee, vanmorgen was het 8º, het hoogste was 30,5º en ‘s avonds is het 15º. Maar het was weer heerlijk weer met een strak blauwe lucht. We konden weer lekker in het zonnetje verblijven, dit is helemaal ons weertje.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij donderdag 23 maart.
vrijdag 24 maart – Durango – Ciudad Victoria
Het was een onrustige nacht. Vlakbij ons was er dus een topes en dan remmen auto’s af. Bovendien kwamen ze vanaf een helling dus was het remmen vanaf die kant heviger, vooral van de vrachtwagens. Een paar keer kwam er een ‘snerper’ langs. Maar het was al te laat om nog een andere plek te zoeken.
Om half 8 gaan we verder met onze tocht via de MEX85. Pas na Ciudad Valles wordt het landschap weer interessant. Op een gegeven moment wanen we ons in de tropen, het doet jungle-achtig aan met grote bladeren aan de bomen en struiken, hangend planten en bananenbomen. Het is ook weer weelderig groen. We komen door kleine dorpen en gelukkig zijn er niet veel topes.
We schieten lekker op via de MEX85, het wegdek is verschillend qua kwaliteit maar in het algemeen goed. We besluiten om vandaag een lange dag te maken en rijden door tot Ciudad Victoria. Dat houdt in dat we morgen de grens overgaan naar Amerika. Eens kijken hoe avontuurlijk dat is.
We arriveren tegen half 7 bij hotel en RV park Hacienda aan de noordkant van Ciudad Victoria. Hier vinden we een plekje op de parking. Er lopen allemaal politie agenten rond en verderop staan allemaal politieauto’s geparkeerd. We zullen hier wel veilig slapen. We kunnen gebruik maken van de wifi en dat is wel prettig. Kunnen we nog even wat dingetjes opzoeken voor onze verdere tocht.
We zijn vandaag gestart op ruim 2100 meter, afgedaald tot 54 meter en overnachten op bijna 300 meter hoogte. De temperatuur begon vanmorgen met 14º, het hoogst gemeten via onze boordcomputer was 39,5º, nu vanavond is het nog 28º. Het zal wel weinig afkoelen ben ik bang. En het zal wel een rumoerig nachtje worden. Er blaft een hond, het is aan de voorkant van een hotel en er is een politiebureau. Maar ja, je moet wat. iOverlander bracht niet zoveel uitkomst, alleen deze plek. Of een Pemex, maar dat staat sowieso voor lawaai. En wie weet valt het mee.
zaterdag 25 maart – Ciudad Victoria (Mexico) – Brownsville (USA)
Wat een ballenplek, hier hoef je niet naar toe te gaan voor je plezier en al zeker niet voor een goede nachtrust. Gisteravond kwam er een grote bus naast ons staan en vlakbij reden er politie auto’s voorbij om te gaan patrouilleren. We zijn dus voor het slapen gaan verkast naar een hoek van het terrein. Eerder hadden we goede wifi bereik van de receptie.
Vannacht om half 4 startte onze buurman zijn auto, althans dat probeerde hij, het duurde een paar keer voordat-ie het deed. Om 4 uur stonden er mensen volop met elkaar te praten en om 5 uur werd de bus actief en werden er koffers ingeladen en werd er gepraat en gelachen, ondertussen draaide de motor van de bus vrolijk mee. Dat was dus niet een nacht om blij van te worden. En daar betaal je dan ook nog 250pesos voor.
We reden om half 10 weg, we hadden eerst gedoucht, afgewassen en de vloer gedaan, even alles schoon voor als we straks inspectie krijgen bij de douane. Niet dat we zelf geïnspecteerd zullen worden maar het was wel weer even lekker.
Vandaag gaan we kilometers maken zodat we vanmiddag nog de grens over kunnen naar Amerika, dat gaan we doen van Matamoros naar Brownsville. De rivier de Rio Grande is hier de grens.
Het is vooral landbouwgebied waar we doorheen rijden, wel groen maar saai.
Rond kwart over 2 komen we aan bij de grens. We rijden naar de Banjercito, het staat keurig aangegeven, om daar onze import papieren af te geven. De man merkt terecht op dat de papieren 10 jaar geldig zijn. Maar wij zullen niet meer met deze camper hier komen dus hebben we ze niet meer nodig. Of we het zeker weten, ja hoor. We hebben geen borg betaald, maar dat wisten we niet zeker meer. Borg wordt alleen geïnd bij personen auto’s, bussen en vrachtwagens, niet bij campers. De man maakt foto’s van ons chassis nummer, op twee verschillende plekken en een foto van de import sticker. Dan moet Co de sticker er af halen, hiervoor krijgt hij een scheermesje. Eindelijk dat ding er af, het zat soms danig in de weg bij het fotograferen. We krijgen een formulier als bewijs dat we het import papier hebben afgegeven.
Dan staan we een tijd te wachten bij de tolpoort voor de tolbrug. Zorg ervoor dat je in de linker rij komt te staan, die gaat sneller dan de rechter. Als je eerst naar de Banjercito moet gaat dat niet lukken, dan kun je alleen maar in de rechter rij aansluiten.
Uiteindelijk komen we bij de grenspost. De ambtenaar kijkt een beetje zorgelijk en geeft aan dat we er misschien niet door kunnen. We hadden eigenlijk een brug naar rechts moeten gaan, daar waar het vrachtverkeer langs gaat. Ik loop met een meetlint naar de doorgang en meet dat die 4 meter breed is, wij zijn 2.35meter dus dat moet lukken.
De paspoorten worden nagekeken en dan mogen we door naar het volgende punt, de controle. Of we (heel snel gevraagd) wapens, drugs, fruit, groente, vlees en weet ik veel mee hebben. We hebben alleen twee appels en die mogen we dan ook inleveren. Er wordt in de koelkast gekeken en de motorkap moet open, waarvoor weet ik niet. Wij moeten uitstappen en een douanier stapt met een zaklantaarn aan naar binnen maar is zo weer buiten. We krijgen onze paspoorten en moeten naar een gebouw toe voor een permit.
Als we binnen zijn is het niet duidelijk waar we naar toe moeten en een man wijst ons, ongeïnteresseerd, ergens naar toe. We snappen niet hoe we daar moeten komen, de tourniquet draait alleen deze kant op. Maar er zit een deurtje naast waar we door naar binnen kunnen. We melden ons bij een dame aan een loket die vraagt wat we komen doen, we komen een permit halen. Die van ons was op de 15e januari 2017 verlopen. En we hadden het papiertje niet ingeleverd toen we van de USA naar Baha California gingen, wisten wij veel dat dat moest.
De vrouw zegt dat we kunnen plaatsnemen op de stoelen, nee, we mogen niet terug naar de camper, en het kan wel een paar uur duren. uh? Ik zeg dat onze camper nog open staat met de sleutel nog in het contact, de vrouw kijkt ons lachend aan en zegt dat dat hier totaal geen last kan. We mogen niet naar onze camper toe. We nemen plaats en gaan dom voor ons uit zitten kijken. Na een kwartiertje hebben we dat wel gezien en ga ik vragen of ik naar onze camper mag om drinken te halen en wat te lezen. Dat mag gelukkig.
We zitten te puzzelen en af en toe te kijken en het valt ons op dat er niet veel gebeurd. Er komen alleen maar mensen bij. Heel af en toe wordt er een naam omgeroepen en staat er iemand op die naar het loket gaat. Maar er zit maar een dame en de wachtruimte zit vol.
Dan rond half 6 zijn er opeens vier loketten bezet en komt er schot in de zaak. Dan zijn wij aan de beurt, ik wil net naar de wc gaan en loop maar weer terug. Wat we komen doen? Dat is een interessante vraag. We komen voor een permit. Ach de man is wel vriendelijk en doet ook maar zijn werk. Waar we vandaan komen en wat we daar gedaan hebben. En hoe lang we de vorige keer in Amerika zijn geweest en waar we nu naar toe gaan. Als we Baltimore zeggen, omdat we daar onze camper vandaan laten verschepen, vraagt hij een adres in Baltimore. Ja, dat weten we dus niet. Maar hij moet iets invoeren in zijn computer. Ik mag naar de camper om een adres op te zoeken. Ik kom terug met het adres dat we bij de Amerikaanse ambassade in Amsterdam ook hebben opgegeven. Het is het adres van familie van Hannie en Nanda. Dat wordt geaccepteerd, de man is allang blij dat hij iets in kan voeren.
Dan moeten we $6 per persoon betalen. We hebben geen dollars maar kunnen met de creditcard betalen. Alleen weigert die dienst, verdorie dat is lastig zeg. Of we nog pesos hebben, ja wel 50 pesos, maar daar redden we het niet mee. In Alaska hadden we ook geen dollars en toen hoefden we niet te betalen, maar hier kijken ze elkaar vragend aan, er moet betaald worden. Ik vraag of er een bank in de buurt is, ik moet toch sowieso pinnen. Dan mag een van ons de straat op om naar een bank te gaan, dat word ik dus, ik ben de financieel directeur van ons gezin.
Even later ben ik terug, kunnen we betalen en krijgen we onze paspoorten terug en een permit voor 6 maanden. hehe. Om kwart over 7 rijden we eindelijk Amerika binnen. Wat een belevenis, die we graag hadden willen missen. Ik vraag me nu alleen af, hadden we het papiertje ingeleverd toen we naar Baha gingen hadden we nu dan die problemen niet gehad? Joost mag het weten, wij in ieder geval niet.
Nu nog een plekje zoeken voor de nacht. Brownsville heeft diverse kerken zie ik op maps.me, vandaag gaan we naar de Lutherse kerk. Er is een parkeerplaats naast maar daar kunnen we niet staan. Er staat een groot gebouw in de straat en aan weerskanten is de straat afgesloten met piketten, dus verkeer zal er niet langs komen. Een ideale plek dus. Even later zitten we te eten, uit 1 van de 4 potten die we nog over hadden en verstopt hadden en niet gezien zijn. Een yoghurt toe, die we ook verstopt hadden, net als ons brood, kaas, meel, eiersalade en de zuurdesem starters. Appeltje-eitje. Oh nee, de appeltjes hebben we in moeten leveren.
Er is bewaking aanwezig in het grote gebouw wat een gerechtshof blijkt te zijn. Dat is morgen gesloten dus kunnen we een rustige nacht tegemoet zien.
Maar een kink in de kabel. De bewakers gingen een rondje lopen en Co ging ook naar buiten, om een praatje te maken en te laten zien wie wij zijn. Maar de man vertelde gelijk dat we hier niet mogen overnachten, het is overheidsterrein, not allowed. Co maakt even goed een praatje met ze en vertelt van onze reis, dat vinden ze wel heel leuk. Maar we moeten toch weg. Volgens de mannen kunnen we bij de Walmart staan.
We kijken in maps.me en zoeken een andere kerk, die vinden we even later staan we geïnstalleerd voor de nacht bij de Iglesia Bautista West Brownsville, er staat een Joden kruis bij.
Wat vonden wij van Mexico. Ik heb altijd geleerd dat je positief moet beginnen, dus dat doe ik dan ook. Te beginnen bij Baha California.
Het heerlijke weer, alle dagen volop zon en een aangename temperatuur. Ook was het heerlijk om veel te relaxen na zoveel te hebben gereisd. We bleven nu vaker een paar dagen op een plek staan. De vele leuke vogeltjes die we hebben gezien, gekleurd, niet gekleurd, klein of groot het was mooi. Baha kent veel leuke plekken en mooie stranden om te overnachten, veel gratis of tegen een klein prijsje. We hebben ons nergens onveilig gevoeld. De Mexicanen zijn vriendelijk en vinden het leuk je te ontmoeten. Het is jammer dat we niet veel Spaans spreken, en echt gesprek kun je niet voeren. Als we een volgende keer naar Mexico gaan willen we daar langer op een plek verblijven en dan een paar weken Spaans leren. De stranden zijn ook erg mooi, wel uitkijken met zwemmen dat je niet op een stingray stapt. Je kunt in bijna elk plaatsje gefilterd water kopen.
Wat vonden we minder van Baha California.
De Baha vonden wij niet echt Mexicaans. Wat verstaan wij onder Mexicaans? Mooie oude dorpjes/stadjes met kleurige huizen en historie. We missen daar authenticiteit.
In de wasserijen wordt gewassen met koud water, daar wordt je was dus niet schoon van, wat wel de bedoeling is als je gaat wassen.
Je rijdt door woestijn gebied dus zijn er veel cactussen, dat was wel heel apart. Maar voor de rest boeide de natuur ons niet zo, behoudens de mooie vogeltjes. Het zal in de regentijd natuurlijk een andere beleving zijn. Dus de ritten door de Baha waren vooral saai en lang. Bovendien waren ze op dat moment over lange afstanden met de wegen bezig, dat schijnt nu gereed te zijn. En het was ook dik nodig want op heel veel stukken is de weg gewoon hartstikke slecht. Vooral het bovenste deel van de Baha.
We hebben ook gepoogd om onverhard te rijden, vooral naar stranden toe maar dat hebben we op een gegeven moment maar gestaakt want er waren teveel plekken waar we met onze camper niet langs konden.
Als je besluit om alleen de Baha te bezoeken en niet naar het vasteland over te steken met de boot dan is het een lange weg terug naar de USA. Een andere mogelijkheid is er niet dan dezelfde weg weer terug te rijden.
Er zijn veel militaire controles, in de meeste gevallen mag je zo door maar we moesten ook vaak stoppen en dan kwam er iemand aan boord, uit nieuwsgierigheid. We hebben het niet als onprettig ervaren maar noemen het eventjes op.
Wat hebben we als prettig ervaren op het vasteland van Mexico.
In de bergen hebben we veel genoten van de mooie natuur, tropisch en jungle-achtig, in heel veel tinten groen en hele andere planten als elders, met grote bladeren. Je komt door veel dorpjes waar de tijd nog stil lijkt te staan, en ze zijn erg kleurig door de gekleurde huizen, dan is het in Nederland maar saai. We hebben veel vriendelijke mensen ontmoet. In de bergen heb je ook aangename temperaturen waarbij je overdag gewoon in de zon kon verblijven en ‘s nachts heerlijk kon slapen. Er zijn veel koloniale stadjes en dorpen met mooie gebouwen en heel veel kerken, heel authentiek. We hebben veel foto’s gemaakt van mooie vogels en bloemetjes. We misten wel groot wildlife.
Je hebt in Mexico veel warmwater bronnen, de hotspings en dat is heerlijk. Vooral als je er kunt overnachten. Dan heb je buiten sluitingstijd het rijk alleen. ‘s Ochtends van bed af zo het warme water in, lekker hoor. Vooral Grutas Tolantongo heeft veel indruk op ons gemaakt, het idee dat je in een warme rivier kunt zwemmen. En het gaat 24/7 door, het water lijkt nooit op te raken.
Op de meerbaanswegen rond de steden kun je rustig in een andere baan rijden dan de rechterbaan, andere mensen kunnen je gewoon links en rechts voorbij rijden. Dat rijdt wel relaxed, vooral als je weet dat je na een bepaalde tijd linksaf moet.
Vaak hoorden we de echte Mexicaanse muziek, langs de weg, bij eettentjes, bij een klein bedrijfje. En aldoor viel ons de trombone op met zijn bastoon, dan deden we blij mee van, pom-pom-pom. Het is muziek om vrolijk van te worden.
Agua de coco, kokoswater, dat hebben we veelvuldig gedronken. Ter plekke en we namen vaak nog extra mee in onze thermosflesjes voor later op de dag.
Wat heeft ons verbaasd in Mexico:
Dat de politie de snelheidsborden negeert, ze rijden zelf 70km waar 50km aangegeven staat en ze worden dan ook nog ingehaald door een auto die 90km rijdt, duh. Dat scooters en brommers soms hele families vervoeren, het grootste aantal was 5 personen op 1 scooter. Dat bij pick-ups de open laadruimte soms gewoon helemaal vol zit met volwassenen en ook kinderen. De mensen zitten dan op de rand van de auto met een kind op schoot, echt gevaarlijk. Maar ja, als je zelf geen auto hebt ben je afhankelijk van andere mensen en ben je blij als je mee kunt rijden.
Net als in Ierland ga je hier in Mexico met je auto half op de vluchtstrook rijden als een auto jou in wil halen of als je ziet dat een tegenligger iemand in wil halen. Dat is heel gewoon. Als je het al even vergeet dan gaat de inhaler daarna voor jou half op de vluchtstrook rijden, als voorbeeld. Het werkt wel, de weg wordt zo min of meer 3baans i.p.v. 2baans.
Wat missen we niet van het vasteland van Mexico.
Op nummer 1 met stip: TOPES, die niet met een bord werden aangegeven maar er opeens waren.
Op nummer 2 met stip: TOPES, groot
Op nummer 3 met stip: TOPES, klein en alles ertussen in
Bij het positieve heb ik de bergen en dorpjes opgenoemd maar daar staat tegenover dat er ontzettend veel topes zijn, onwijs veel. En ze worden lang niet allemaal aangegeven langs de weg. Het valt nog mee dat we er maar 4 echt gemist hebben en gelukkig waren dat geen assen brekers anders hadden we grote problemen. Nu was het alleen effe vloeken en je weg vervolgen. Maar we hebben ze wat een keren vervloekt. Je zal er als bewoner, of wat dacht je als beroepchauffeur, alle dagen over heen moeten.
Het verkeer rond en in de steden is ronduit agressief, veelal nog net even inhalen en dan afsnijden, je moet constant op je qui-vive zijn. De wegen zijn over het algemeen slecht, vooral in het binnenland. Het is dan ook niet zo vreemd dat de mensen een wegblokkade opwerpen als protest tegen de slechte wegen. De aansluitingen van wegen en bruggen, dat was veelal allerbelabberdst. Vaak remden we al af als we een brug aan zagen komen.
Het viel ons wel op dat je tijdens het rijden weinig interactie had met de mensen langs de weg, er werd niet terug gegroet, men vond het maar vreemd. Vooral in de arme gebieden keken de mensen somber en donker. Buiten de bergen vonden we de natuur vaak heel erg saai.
In de Yucatan en Quintana Roo was het voor ons veel te heet, we hebben het daar niet fijn gehad. Het koelde ook ‘s nachts niet af dus dat was afzien. En daarnaast waren er ‘s ochtends en ‘s avonds heel veel muggen, we zullen wat een bulten hebben opgelopen.
Resume:
De Baha zouden we alleen nog een keer willen bezoeken voor de walvissen bij Ojo de Liebre, daar hebben we bij Porto Vallarte niet veel van gezien.
Naar Mexico zullen we zeker terug gaan, omdat je daar door heen reist om verder naar het zuiden te kunnen gaan. Je kunt ook vanuit Vera Cruz verschepen naar Zuid-Amerika. Dan zouden we vooral door de bergen reizen, zigzaggend naar het zuiden. De bergen vonden we prachtig en lekker van temperatuur. Het is een groot land en we hebben zeker nog niet alles gezien.
ga naar periode 70
terug naar overzicht