Canada/USA/Mexico 2016/2017 – periode 62: 23 februari – 26 februari
donderdag 23 februari – Fuerza Aerea Mexicana – Atlamajalcingo del Rio
We konden weer lekker met de ramen open slapen maar daardoor hoor je iets meer geluiden dan met gesloten ramen. En in dit geval waren het blaffende honden, behoorlijk zelfs. Co heeft overal doorheen geslapen, ik hoorde ze door mijn oordoppen heen….
Om 9 uur rijden we weg, de bergen in. Maar eerst door Acapulco, we willen een stuk de tolweg pakken, even een aantal kilometers wegrijden. Het eerste stuk tolweg, door Acapulco heen, kost 105pesos. Ze wilde ons eerst 311pesos laten betalen maar dat is voor vrachtwagens, en dat zijn we toch duidelijk niet hoor. Ook zijn we enkel assig, dat moeten we ze elke keer weer duidelijk maken.
Bij het tweede tolpoortje betalen we 82 pesos en bij de derde 93 pesos, 280 pesos in totaal, € 14. Daarvoor kunnen we op ons gemakkie veel kilometers voor rijden.
Bij Chilpancingo komen we langs een Bodega Aurrera waar we boodschappen halen. Daarna laat TomTom ons dwars door de stad rijden, behoorlijk steil de berg op en we hebben nog wel gekozen voor ‘snelle route’, meestal kiest-ie dan grotere wegen. Nou dit waren duidelijk geen grotere wegen. Er was wel weer van alles te zien en het was goed te doen.
Twee keer moesten we stoppen bij een militaire post maar we mochten al snel weer door rijden. We draaien de MEX93 op en die slingert door de bergen, er is geen stukje recht. Het is door een mooie omgeving met vergezichten en de dorpjes rijgen zich aaneen. En, het wordt eentonig, ook de topes. Het zijn er vandaag wel heel veel, ontzettend veel. In elk dorp is zowat om de 100 meter een tope.
En dan zien we er eentje te laat, Co remt nog wel af maar het springen er bijna overheen. Het bed boven onze hoofden schiet uit zijn vergrendeling maar gelukkig zakt-ie niet zover dat het gevaarlijk is, pffff. Ik ga ook even achter kijken, er is een kastje open dus dat valt mee. Wel straks even uitkijken met het openen van de koelkast.
We komen door de dorpjes en het valt ons op dat het uiterlijk van de mensen anders is als eerder op onze reis, het zijn indianen. In een van de dorpjes zijn de vrouwen kleurig gekleed. En het ezeltjes gehalte is hier hoog, we hebben ze hier nog niet zoveel gezien.
We zijn gaan rijden zonder een slaapplek als eindpunt te hebben, iOverlander wist ons niets te geven. We zien het wel. Een tankstation zou ook wel welkom zijn, we hebben er niet een meer gezien sinds we de MEX93 op zijn gegaan. We willen door rijden tot Tlapa de Comonfort, dat is een grotere plaats. Misschien is daar een hotel of zo waar we op de parking kunnen staan. TomTom geeft aan dat er in ieder geval vier tankstations zijn.
Maar we komen 8km voor de plaats een Pemex tegen, we tanken en vragen of we hier kunnen overnachten. Dat mag en op mijn vraag of ze 24/7 open zijn is het antwoord: tot 23uur. Op mijn vraag of het hier veilig is zegt de vrouw dat er beveiliging aanwezig is ‘s nachts. Dus we gaan hier overnachten en zoeken een plekje op. Nu maar hopen dat het meevalt met het lawaai van de weg en de rest. We zitten op 1128 meter hoogte (het hoogste punt vandaag was 2084meter) en het is ‘s avonds om 21uur nog 27º buiten, weinig wind dus in de camper is het 29º, ongelooflijk op deze hoogte, dat hadden we niet verwacht. En er zijn muggen, dat hadden we ook niet verwacht.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij donderdag 23 februari.
vrijdag 24 februari – Atlamajalcingo del Rio – Huajuapan de Leon
Wonder boven wonder was het een rustige nacht hier bij de Pemex en we konden met de dakluiken open slapen, dus qua temperatuur was het ook prima. We waren wel vroeg op, om 6 uur kwam het leven rond het tankstation op gang.
Om half 9 rijden we weg, we hebben 215 km voor de boeg. We komen door Tlapa, wat een vieze stad, het is wel opgeruimd maar ontzettend stoffig, er hangt gewoon een waas van stof, dat mensen hier zo moeten leven. En dan al die topes, als we Tlapa uitrijden hebben we er 8km op zitten en zijn we over 50 topes gehobbeld, vreselijk.
We vinden vandaag de route niet zoveel aan, dat komt waarschijnlijk ook door alle topes in de dorpjes, het zijn er wel erg veel. Aan het einde van de dag heb ik er 251 geteld en dat over 215km, dat is om elke 850 meter een tope, dat is toch om gek van te worden. Maar de omgeving is ook niet zo, heel erg dor. Het is dan ook weer erg warm vandaag, 35º, een verschil van 20º met de start van onze morgen. De natuur heeft regen nodig, wat zal het er hier anders uit zien als het straks weer groen is.
We komen zomaar ook weer veel cactussen tegen. We dachten op Baja California dat daar grote cactussen stonden, maar hier zijn ze vele malen groter, zo hoog als een huis.
Aan het einde van de MEX93, die steeds slechter werd (gaten) draaiden we de MEX190 op, op de kaart rood ingekleurd. Die weg was prima, had regelmatig een nieuw kleedje asfalt, dat reed wel lekker.
Tegen drie uur komen we aan bij Huajuapan de Leon, hier is een motel waar je kunt overnachten. Andere camperaars huurden een kamer voor 200 pesos en sliepen in hun camper. In de kamer kon je dan douchen. Wij komen er niet aan, we komen onderweg een ander hotel tegen en vragen of we hier kunnen overnachten. Dat mag voor 200 pesos, geen service maar wel wifi, dat willen we wel.
Even later zijn we geïnstalleerd, is de luifel uitgedraaid en zitten we in de schaduw. Dan ziet Co ze vliegen, de vogeltjes dan he, dus komt de camera te voorschijn en is hij een tijdje zoet.
‘s Avonds is er veel honden geblaf dus we hopen maar dat ze vannacht hun blaffertjes dicht houden.
zaterdag 25 februari – Huajuapan de Leon – Oaxaca
Lekker geslapen, qua rust en qua warmte. Alleen om 4uur vanmorgen kwamen er mensen thuis, een toetertje, ja doei, en wakker was Co.
We vertrekken op tijd, om kwart voor 9 rijden we het terrein af, enthousiast uitgezwaaid door de mevrouw van het hotel. Wat we nog niet weten is dat we over de 217km die gepland staat 10 uur doen, maar daar later meer over.
De weg is in het begin prima te rijden, een stuk minder topes in de dorpjes waar we doorheen rijden, dus dat is ook wel prettig.
Dan om 10uur zegt Co, verdorie ik hem geen rem meer, gelukkig rijden we niet op een steil gedeelte dus voorzichtig remmend sturen we de camper een strook op voor een groen huis. We zetten hem zo recht mogelijk neer en gaan bij de wielen kijken waar het probleem is.
Vorig jaar in Marokko hadden we bij het rechter achterwiel een lekke remleiding, het ziet er naar uit dat we hetzelfde probleem weer hebben. Nu is het bij het linker achterwiel, we zien druppeltjes olie op de grond en ook het blad van de stelpoot is nat. Verdomme, en dat is nog zacht uitgedrukt, we zeiden iets anders dus.
We zetten de camper op de achterpoten, er moeten stenen onder om het wiel vrij te krijgen. Als Co het wiel er af heeft is die aan de binnenkant helemaal nat van de olie. De remleiding is inderdaad kapot, het zal wel weer een steentje geweest zijn. We snappen niet dat de remleidingen niet beter beschermd zijn. Ik weet wel dat dit ‘pas’ de 2e keer is in 130.000km maar toch.
Er stopt een scooter en de berijder gaat bij het huis naar binnen, het blijkt een restaurantje te zijn. Als hij buiten komt loop ik naar hem toe om te vragen of er in de buurt een mecanicien is. Die is er, 1km verderop en de jongen wil er wel even naar toe rijden om te vragen of de man hier naar toe wil komen.
Even later is de scooter terug en hij zegt dat de mecanicien hier naar toe komt. Ik loop naar binnen om aan te geven waarom we voor de deur staan. De mevrouw snapt het en vindt het goed dat we nog even blijven staan.
Na 1,5 uur is er nog geen mecanicien. Er zijn al wat mensen gestopt en een man vraagt of hij 4km de andere kant op een mecanicien zal waarschuwen. Dat zou wel kunnen maar dan hebben we straks twee mecaniciens staan, dat is ook niet de bedoeling, dan hebben we er nog een ander probleem bij.
Maar we willen eigenlijk niet langer wachten, het is zaterdag dus als er vandaag niemand meer komt dan is het morgen zondag en kunnen we het wel schudden. Ik loop naar binnen en vraag aan de mevrouw of ze een taxi kan bellen voor ons, dan kunnen we naar de andere garage rijden. Ze belt en zegt dat over 5 minuten de taxi er is. Dat wordt dus 15 minuten, ik had het wel goed verstaan hoor, maar tijd is hier niet zo belangrijk.
De taxi chauffeur wil wel voor ons naar de garage toe rijden maar we besluiten dat ik mee ga. We hebben wat foto’s gemaakt van de situatie, dus het lijkt ons wel handig dat een van ons twee mee gaat.
Bij aankomst kunnen we duidelijk maken wat er aan de hand is, het is wel handig dat de taxi chauffeur het probleem heeft gezien. De mecanicien zegt dat hij er over 10 minuten is. Laten we het maar houden op 20 minuten, het wordt een half uur.
Bij terugkomst gaan we eten in het restaurant, we eten tortilla’s met gebakken ei en boontjes, afgeblust met een pikant sausje. Een kopje thee erbij en de maaltijd is compleet. We worden geholpen door de kleindochter van de goedlachse mevrouw, ze doet het hartstikke goed.
We hebben het eten op als de mecaniciens komen, vader en zoon. Ze gaan aan de gang maar krijgen de remleiding niet los, ook niet met ons gereedschap. Dus gaan ze weer terug naar de garage en zijn ze even later weer terug.
Ik ben ondertussen in de omgeving wat aan het fotograferen, even mijn tijd verdoen. Na een kwartiertje roept Co mij, de klus is gedaan, het wiel zit er al weer op. Quánto cuesta, 600 pesos, alstublieft, dank u wel en we kunnen weer verder. Om half 4 rijden we weer verder, 5,5 uur stil gestaan.
Naar Oaxaca is het nog 2 uur rijden, we pakken een stuk tolweg, kosten 73 pesos, maar dan kun je wel wat kilometers weg stouwen. Ik heb een plek ingebracht via iOverlander bij een waterpark. Maar als we daar aankomen is het nergens te zien. In de app stond dat de coordinaten niet goed waren maar de nieuwe coordinaten zijn ergens bij de kust. Het blijkt dus dat die coordinaten goed zijn en het dus niet hier is.
We moeten weer 16km terug, daar is een camping en daar komen tegen 7uur aan. De Canadese eigenaar heeft net het hek gesloten maar maakt hem voor ons weer open. We staan net voor donker op onze plek. Er staan nog twee andere campers, overlanders, een Duits stel en een Amerikaans gezinnetje. Morgen gaan we wel even verder kennis maken.
Morgen gaan we naar de zondagsmarkt in Tlacolula, dat schijnt wel een mooie markt te zijn. Volgens Del, de camping eigenaar, de mooiste van Mexico. Als we zitten te eten klopt er iemand op de deur, het is Katy, de vrouw van Del. Ze gaat morgen naar de markt. De Duitse mensen rijden met haar mee, maar ze heeft nog twee plekjes over, dus we zijn welkom. Om 11 uur gaat ze weg, leuk.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij zaterdag 25 februari.
zondag 26 februari – Oaxaca
Een rustige nacht en het was lekker afgekoeld. En vanmorgen wederom een strak blauwe hemel, dat verveelt nooit hoor. Om 11 uur rijdt Kate voor en vertrekken we samen met onze Duitse buren, Dirk en Nicole, naar Tlacolula.
Kate parkeert normaal langs de weg maar het is een beetje druk dus gaan we naar een parkeerplaats dichtbij de markt. Als we daar aankomen staan de auto’s 5 rijen dik geparkeerd. Ik denk net van hoe moet dat nu als die achterste auto nodig is en dan blijkt dat je gewoon de sleutel af geeft. Zo kunnen ze dan de voorste auto’s wegrijden om de achterste te benaderen, dat is ook een manier.
We lopen naar de markt die rond de kerk gesitueerd is. We lopen de kerk in en Kate vertelt er iets over. In dit gebied hebben ze soms donkere Jezus beelden en in deze kerk zijn een aantal beelden van heiligen zonder hoofd, de reden daarvoor weet ik niet. Het is weer veel goud wat er blinkt. Het is wel een mooie kerk.
We spreken af dat we om 1uur elkaar hier weer ontmoeten. We gaan ieder ons eigen weg. We lopen het kerkplein af en storten ons in het feestgedruis. Het is niet zo heel erg druk maar dat is niet erg.
Er is weer van alles te koop, je kunt het zo gek niet verzinnen of het is er. Ook veel eigen gemaakte producten, zoals boter, kaas, worst, verbouwde groente en fruit, kleding. Er zitten ook vrouwen te borduren of manden te vlechten.
Het zijn allemaal kleine mensen, we voelen ons net reuzen. De vrouwen zijn kleurig gekleed, soms mooie glanzende stoffen. Ze dragen er allemaal een soort schort overheen, maar dan wel mooi geborduurd.
De vrouwen met lange haren dragen het in vlechten, die dan weer met mooie gekleurde linten zijn ingevlochten, en dan samen gevoegd. Het hangt vaak tot op hun kont, dat is dus echt lang haar.
Er wordt ook weer veel gegeten, in de overdekte hal zijn grote plekken met lange tafels die aardig gevuld zijn. We vermaken ons prima. Het is zo 1 uur. De andere zijn er al en daarna lopen we terug naar de parkeerplek. De auto van Kate moet ook even ‘uitgegraven’ worden.
Op de terugweg stopt Kate nog bij een familiebedrijfje waar ze Mezcal maken. Volgens Kate is het nog sterker dan rum en smaakt het naar diesel, Del vindt het heerlijk. We mogen proeven maar we hebben er geen behoefte aan.
Tegen 2uur zijn we terug op de camping, gelijk alles even open want de camper is net een oven. Na het eten gaan we de was doen, dat is weer even nodig. Het is binnen no time droog. Toch halen we de laatste was pas binnen als het al donker is.
De hele dag horen we luide muziek van het zwembad voor aan de weg. Vanmorgen was dat gezellige Mexicaanse hoempapa muziek maar vanmiddag was het ongezellige ‘ik-kan-het-geen-muziek’ noemen. Boem-boem-boem, vreselijk. We probeerden ons er voor af te sluiten, daar hielp het geluid van de wasmachine ook wel een beetje bij mee.
‘s Avonds kijken we weer naar ‘Boer zoekt vrouw international’, dat is toch wel een heel leuk programma, vinden wij. Ook leuk dat we het kunnen zien. Wel met veel pauzes omdat de wifi niet al te sterk is, dus is het veel bufferen.
Vandaag was behoorlijk warmer dan gisteren maar vanavond koelde het weer lekker af. Vanavond weer in een fris bedje, heerlijk.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij zondag 26 februari.
Ga naar periode 63
terug naar overzicht