Canada/USA/Mexico 2016/2017 – periode 67: 15 maart – 18 maart
woensdag 15 maart – San Juan Bautista Tuxtepec – Teotitlán de Flores Magón
De nacht was toch niet zo rustig als dat we gehoopt hadden. Er kwam nog wel het een en ander aan verkeer langs en midden in de nacht was ergens een vogel die aan het schreeuwen was. ‘s Avonds koelde het wel af maar het werd in de camper toch snel weer warm. We durfden de dakramen niet heel erg open te zetten vanwege eventuele regen maar om 2uur waren we allebei wakker van de warmte en hebben we de zijramen open gedaan, dat friste lekker op.
Om half 8 loop ik naar het huis en vraag of ze de ‘puerto’ open willen maken. Jawel, er is een heuse poort van paaltjes met prikkeldraad maar er zit ook een hangslot op. Dochterlief wil ook nog even in onze camper kijken, net als mama gisteren en ze zijn er van onder de indruk. Dan gaan we nog even op de foto want dit maken ze niet alle dagen mee.
Even vertrekken we en komen door een gebied waar veel suikerriet staat, en er wordt geoogst. Er liggen donkerbruine staken op het land en die zagen we van de week ook op de wagens liggen. De suikerriet wordt van het blad ontdaan en dan blijven er bruine staken over. Verder op onze route zien we een keertje dat een gezin bezig is om het te verwerken tot alcohol, het ruikt tenminste heel erg naar alcohol daar.
We komen een motorrijder tegen die gebaart dat we niet verder kunnen. We stoppen en hij komt terug. Er is verderop een blokkade, door mensen en ze laten niemand er door. We besluiten om daar heen te rijden om poolshoogte te nemen. Wie weet kunnen we er later door.
Dan komen we een mooi uitzicht tegen over een meren gebied. Blijkt dat we op de brug uitkijken waar de blokkade is. Even later sluiten we aan in de rij wachtende auto’s en bussen.
We stappen uit en proberen er achter te komen of zo’n blokkade lang duurt. Er komen veel mensen lopend bij de brug vandaan. Die komen van de andere kant, gaan lopend de brug over en met bussen en/of collectivo’s verder. Zo ook van onze kant, lopen er mensen over de brug om aan de andere kant verder te kunnen gaan, je moet wat.
Achter ons staat een vrachtwagentje van LaLa, dat is een producent van o.a. de yoghurt en Crema die wij gebruiken. De twee mannen kennen een beetje Engels en ze weten ons te vertellen dat we waarschijnlijk binnen nu en drie uurtjes weer verder kunnen. Er wordt geprotesteerd tegen de slechte wegen, nou dan zouden we zo wel aan kunnen sluiten. Want de wegen zijn inderdaad erg slecht, wat een kuilen en gaten zitten er in. Gelukkig wordt het later op de route wel wat beter, maar het blijft opletten geblazen.
We nemen plaats in de schaduw en zitten gezellig te kletsen en een van de mannen zegt zacht tegen Co, zodat ik het niet hoor, dat de Mexicaanse vrouwen veel sex willen, het is maar dat je het weet.
Opeens roept iemand dat de brug open is. Snel, snel, de stoeltjes weer in de camper en gas op de plank. Even later zijn we aan de andere kant van de brug en vervolgen we onze weg. We laten de auto’s passeren zodat we rustig verder kunnen rijden en kunnen stoppen als we dat willen.
Toen we gisteren bij het restaurant aankwamen stond daar het woord ‘campestre’ bij en wij dachten dat dat kamperen betekende. Maar campestre betekent ‘landelijk’. Nou vandaag reden we weer zeer campestre en daar houden wij wel van. De route is vijftig tinten groen en we rijden door jungle-achtige omgevingen, het leven is weer puur te noemen. Sommige stukken doen ons zelfs denken aan Sri Lanka, met de bananenbomen, eenvoudige maar mooie huisjes, vredige dorpjes, mensen op straat en de vele kinderen. Er is altijd wel iets te zien. Hier zien we ook veel vrouwen in ‘klederdracht’ lopen met fleurige kleuren.
We zien bij diverse dorpjes borden staan. Op die borden staat de plaatsnaam en dan dat er goede mogelijkheden zijn om een nering te hebben en dat op dat moment de 36 gezinnen die er wonen er van profiteren en zonder honger leven. Plus een opsomming van de mogelijkheden die een eigen bedrijfje je geeft: goed eten, goede gezondheid, meer educatie, goede financiering, goede productiviteit, het recht van horen, kracht van de vrouwen, mogelijkheden voor de kinderen. Zoiets, vrij vertaald van wat er op het bord staat.
Op een gegeven moment is de weg heel slecht en twijfelen we of we verder kunnen. Het wegdek ligt over de gehele lengte een heel stuk lager maar in het midden is een soort rand waar we met de rechter wielen overheen kunnen zodat de achterkant redelijk hoog blijft, pfff, we komen er heel langs. Nu maar hopen dat we de hele route kunnen rijden en niet terug hoeven.
Oh, oh, oh, wat is het genieten hier, we staan regelmatig stil om het uitzicht vast te leggen, het is zo mooi. We denken dat als we ooit weer naar Mexico komen dat we maar zigzaggend door de bergen gaan, dat vinden we hier toch het mooiste deel. Het is een verrassend stukje Mexico voor ons. We kunnen dan ook ons einddoel van vandaag niet halen. Eerst al 1,5 uur stilstaan en we kunnen ook niet hard rijden op deze weg.
De mensen in dit deel komen wel vrij stug op ons over, ze groeten helemaal niet als we lachend zwaaien en kijken stug terug. Zelfs de kinderen, terwijl we gewend zijn dat ze tot een bepaalde leeftijd nog heel onbevangen zijn en enthousiast terug zwaaien, maar hier niet, jammer.
Op zo’n 1400 meter rijden we een nevelgebied in en hebben op een gegeven moment nog maar weinig zicht. Het duurt best wel lang maar als we dan toch weer gaan zakken komen we uit de wolken vandaan en schijnt het zonnetje weer. Het is eventjes behoorlijk fel en vreemd, maar wel lekker.
We zouden vandaag naar Teohuacan maar dat gaat hem niet worden. Vanmorgen al 1,5 uur oponthoud bij de blokkade en door de slechte wegen schiet het niet zo erg op. We ‘stranden’ in Teotitlan. We hadden 240km in de planning maar het werden er uiteindelijk 186. Maar als we door wilden rijden hadden we in het donker moeten rijden en dat is niet zo verstandig op dit soort wegen.
We gaan dwars door het centrum om een plekje te zoeken maar dat lukt niet. Buiten het plaatsje komen we een Pemex tegen en we vragen of we hier mogen overnachten. We hopen hier meer geluk te hebben op een rustige nacht als een paar dagen geleden. Cross your fingers.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij woensdag 15 maart.
donderdag 16 maart – Teotitlán de Flores Magón – Cholula
Het was party-time vannacht, we dachten eerst dat we naast een discotheek stonden maar (ik was er eventjes uit) er stond een auto op de oprit naar het tankstation die onwijs harde muziek aan had, boem-boem-boem en veel gekleurde lichtjes aan de buitenkant, de malloot. Die krijgt dus, zeker te weten, een gehoor beschadiging. Of misschien heeft-ie die al omdat-ie de muziek zo hard aan had.
Eens kijken wat vandaag ons gaat brengen. Gisteren was een topdag dus we hopen dat vandaag niet saai gaat worden. We kunnen via de tolweg maar dat willen we niet, we willen meer van gisteren.
Maar de MEX150 van Tehuacán naar Puebla is gewoon een weg om even wat kilometers te maken. Gelukkig is de weg wel goed te noemen. En er is onderweg wel het een en ander te zien.
Bij Tepeaca gaan we kleiner rijden, gele wegen, om een stuwmeer heen. We willen wel wat landelijker rijden en dat lukt aardig. De wegen zijn er ook weer naar, we krijgen wederom medelijden met de mensen die hier vaker langs moeten. Maar de omgeving is wel weer mooi te noemen. Niet zo groen als gisteren in de bergen maar wel mooi.
Het stuwmeer is geen spektakel maar een stuk is heel mooi groen. Het is ondiep water met veel waterplanten, de koeien en paarden weten er wel raad mee. We rijden hier op een plateau op ruim 2000 meter hoogte. Je hebt er totaal geen erg in dat je zo hoog bent omdat alles zo vlak is.
In een dorpje zien we een afbeelding van een schaars geklede dame, het is een reclamebord voor een autowasserij. Co zegt: ze zijn vergeten er bij te zetten dat ze morgen werkt. Als dan iemand komt en naar de dame vraagt, zeggen ze, die werkt morgen. Komt die man de volgende dag terug en vraagt-ie weer naar die dame. Nee, die werkt morgen. Ja, dat zeiden jullie gisteren ook. Ja, dat klopt, maar ze werkt morgen. haha
Ik zei net vanmiddag tegen Co dat het wagenpark in Mexico behoorlijk beter is als in Marokko. In Marokko zie je veel auto’s rijden die vroeger in Europa rond reden maar daar niet meer op de weg mogen komen. Dat gezegd hebbende horen we naast ons een vreemd geluid. We kijken door het zijraam, er komt een truck langszij. De motorklep is helemaal verbogen en staat open, de deuren sluiten niet goed en als-ie over een tope gaat zie je alles heen en weer zwiepen, hij valt nog net niet uit elkaar. Even verderop staan een paar agenten in de middenberm maar hij mag vrolijk doorrijden, ongelooflijk.
Na die auto volgt er een truck beladen met bieten. Hij is zo zwaar beladen dat de achterkant nog net niet de grond raakt. De voorkant komt nog net niet los van de grond. Ze gaan beiden dezelfde straat in, dus het zullen wel familiestukken zijn. Even later staat er een auto voor ons met een eigen gemaakte kofferdeksel, alias achter ruit. Als we hem passeren zien we dat de zijramen ook ontbreken, het is een en al roest. Het mag allemaal in Mexico.
We komen aan bij Cholula, daar is een camping waar vandaan je met een collectivo redelijk goed naar Puebla kunt rijden. Het is alleen een crime om bij de camping te komen. TomTom doet op het platteland prima zijn werk maar in grote plaatsen hapert het wel eens. Dan ziet-ie geen eenrichtingswegen of, zoals vandaag, laat-ie ons rechtsaf slaan waar het niet mag. We reden een viaduct op en we moesten rechtsaf maar de weg naar rechts was onder het viaduct, ik zeg ‘spring’.
De route wordt weer aangepast door TomTom en we moeten verderop naar links, maar dat is een onverharde weg die steil omhoog gaat, niet voor ons dus he? Een straat verder dan maar, maar dat is van het zelfde laken een pak. Dus keren we om en pak ik Maps.me er bij, kijken of we daar verder mee komen, in ieder geval naar de camping. En dat lukt. Aan het einde is TomTom nog even nodig, maar dan zijn we er, hehe.
We proberen de wifi maar die is zwak, zwakker, zwakst, dat gaat hem niet worden. Vanmorgen heb ik de site kunnen uploaden bij de Pemex maar het verslag van gisteren was nog niet klaar. We hadden zoveel foto’s gemaakt, dan gaat er even wat meer tijd in zitten.
Het was vandaag een lekker temperatuurtje, zo rond de 25º. We konden onder de middag helemaal weer eens in het zonnetje eten, dat is al een eeuwigheid terug. Het was aldoor veel te heet in de zon. Als we op de camping zijn gaan we ook lekker in het zonnetje zitten, heerlijk.
‘s Avonds hebben we in het slaap gedeelte alles open staan en het koelt af naar 15º. Co vraagt of ik zijn dekbed in de hoes wil doen. Als hij er in ligt hoor ik hem mompelen, heerlijk. Hij vindt het altijd prettig om wat gewicht op zich te voelen als hij gaat slapen. Vroeger thuis sliep hij op zolder en in de winter stond het ijs op het schot. Dan hadden ze dikke, zware dekens op bed, vandaar dat hij altijd dat gewicht wil voelen.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij donderdag 16 maart.
vrijdag 17 maart – Cholula
Vandaag is de geboortedag van mijn vader, wat zou hij genoten hebben van onze reisverhalen, helaas is hij alweer 16 jaar terug overleden. Maar hij reist met ons mee hoor, af en toe is er een klein tekentje bijvoorbeeld in de vorm dat er iemand is die mij aan hem doet denken.
Het was heerlijk rustig hier vannacht en de temperatuur is heerlijk. Vanmorgen was het 11º buiten, 15º binnen. Dan doen we even een lange broek en trui aan, totdat de zon weer schijnt, dan kan het zomerkleedje weer aan, dit bevalt ons prima zo.
We doen rustig aan, maken kennis met onze Amerikaans buren uit Arizone, Nick en Kathleen. Zij zijn 6 weken aan het reizen en zijn naar Guatemala geweest. Dat is een bijzonder mooi land wat hun altijd weer trekt. Ze gaan nu weer terug naar huis waar verplichtingen wachten.
Tegen half 11 lopen we naar de doorgaande weg en stappen op de bus, Ruta 14, naar het Centro Historico van Puebla. We doen er ca. drie kwartier over. Het kost wel 6 pesos per persoon, je krijgt hier wel waar voor je geld.
We vragen aan de chauffeur waar vandaan de bus weer terug gaat en dat is vanaf ditzelfde punt, dat is een makkie. Ik leg de locatie vast in Maps.me en we krijgen nog wandel aanwijzingen van de chauffeur, gracias.
We vinden Puebla erg mooi en het doet gezellig aan. De koloniale huizen zijn kleurig, het is schoon en de mensen zijn vriendelijk. Eerst gaan we op zoek naar een nieuw hoesje voor onze telefoon. De oude is kapot en houdt de telefoon niet meer vast. We komen terecht in een soort ‘plaza’ waar allemaal dezelfde winkeltjes zijn, ze verkopen accessoires voor telefoons, dus ook hoesjes. Bij het eerste winkeltje hebben ze niet wat wij willen maar ze gaat even buurten en komt terug met 3 hoesjes. We kiezen er eentje uit, doen de telefoon er in en laten het oude hoesje achter, dat is ‘basura’, afval.
In een winkeltje koop ik een leuk jurkje en verderop koopt Co een rode trui, dat alles voor een leuk prijsje. Bij de Zocalo drinken we onze thee en zien we dat er toeristenbussen rond rijden. Er is een leukerdje bij, in de vorm van een tramwagon. Ik ga informeren, de rit duurt 5 kwartier en kost 50pesos. Even later zitten we op de 1e verdieping, vooraan lekker in het zonnetje. Het is heerlijk weer, we kunnen prima in de zon verblijven.
Het is een leuke rit, de uitleg is in het Spaans dus daar verstaan we niets van, dus genieten we gewoon van alles wat we zien. Zoals ik al zei, Puebla is leuk en de moeite waar om te bezoeken.
Daarna lopen we terug naar de bushalte en drie kwartier later zijn we weer ‘thuis’. Het was wel erg heet in de bus, de ramen konden niet open, wat een sauna zo.
Ik ga het dak van het gebouw op om de bloemen van een paarse boom te fotograferen. Die paarse bomen zien we onderweg ook veel, het is een prachtig gezicht. Er staan ook en aantal planten, bij ons is dat de Kerstster, leuk om die van zo dichtbij vast te leggen. Zo op het eerste gezicht bloeit er niet zoveel op de camping maar als je de planten/bomen dichterbij ziet zijn er toch wel leuke bloemetjes te ontdekken.
Op de camping maken we kennis met Robbie, hij woont hier in een soort appartement, samen met zijn vrouw en zoontje. Ze komen uit India, Robbie is nu 3,5 jaar hier, zijn vrouw 1,5 jaar. Ze vindt het vervelend dat er hier geen Engels gesproken wordt maar kan zich redden met het beetje Spaans dat ze weet. Hun zoontje spreekt wel Spaans, kinderen leren snel, zeker als ze naar school gaan.
Robbie stelt voor om aan zijn vrouw te vragen of ze voor ons rijst wil koken, en dat wil ze wel. Tegen half 8 komen ze het brengen en onze camper bekijken, ze zijn onder de indruk. De rijst smaakt heerlijk, lekker gekruid, niet te heet en met gekookte eieren, heerlijk hoor. Het is veel maar alles gaat op.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij vrijdag 17 maart.
zaterdag 18 maart – Cholula – Teotihuacan
Gisteravond hebben we twee broden gebakken en vanmorgen doen we er nog twee. Dat houdt in dat we later vertrekken. En vanmorgen was er opeens goede wifi. De afgelopen twee dagen was dat knudde dus we nemen het ervan. Even Facetimen met het thuisfront, altijd leuk. En daarna nog even Boer zoekt vrouw gekeken. Tussendoor even ouwehoeren met wat mensen, dat moet je blijven oefenen anders verleer je het.
Op het terrein staat een hoge toren en die kun je op, eerst via een ladder dan via een trap die aan de buitenkant er tegenaan gemaakt is. Bovenop kijk je uit over Cholula met uitzicht op een piramide. Die is nu helemaal bedekt door de natuur maar de Spanjaarden hebben er een kerk op gezet. We hebben ook uitzicht op twee vulkanen, de Popocatépetl, 5436m hoog en de Iztaccihuatl, 5230m hoog. De Popocatépetl is actief, er komen grote wolken uit vandaan. Hij wordt ook constant door seismologen in de gaten gehouden want als-ie tot uitbarsten komt zijn er 30 miljoen mensen in gevaar.
De broodjes zijn goed gelukt en tegen half 12 rijden we weg. Het is 149km naar Teotihuacan en TomTom geeft daar 2.45uur voor, we gaan het zien. We gaan kleinere wegen rijden en dat lukt aardig na een wat aarzelende start met een aanwijzing om links af te slaan waar dat niet kan. Ook verderop laat TomTom ons weer ergens rijden waarvan je denkt, waarom, waarom gaan we niet zo. Wat we dan ook doen. En een keer stuurt-ie ons een dorpje in waar de wegen gewoon niet verder gaan als het dorp.
De wegen zijn slecht tot zeer slecht, arme mensen hier. De omgeving waar we door rijden is wel mooi en landelijk, er zijn mensen aan het werk op de landerijen, met de hand geen grote machines deze keer.
We komen aan bij Teotihuacan en rijden langs de piramides, een druk bezochte archeologische site die ca. 2 bij 4 km groot is. De grote piramide wordt druk bezocht, er staan heel veel mensen op. Wij gaan de site niet bezoeken, morgen is het zondag en we horen later op de camping dat maandag en dinsdag voor de Mexicanen een vrije dag is.
Tegen half 5 rijden we de camping op en worden binnen gezwaaid door de Canadezen uit Quebec die we hebben ontmoet in Durango bij de hotsprings en in La Manzanilla aan het strand. Ze hebben 5 kindertjes en hebben een sabbatical jaar. Het zijn de mensen die wij op een idee hadden gebracht dat ze hun camper ook kunnen stallen en naar huis kunnen vliegen.
Achter ons staan 2 Franse mensen die goed Engels spreken. We staan er zo een uur mee te praten. Zij hebben ongeveer dezelfde route afgelegd als ons alleen twee maanden later. Ze hebben in Denali NP in Alaska het noorderlicht gezien en vonden het prachtig. Zij hebben in Montreal een camper gekocht en zijn toen naar de USA gegaan. Kregen een visum voor 3 maanden en zijn toen door Canada via de ‘Top of the world’ weg naar Alaska gegaan via dezelfde grenspost als wij. Wij hadden totaal geen problemen daar, waren met 5 minuten door. Maar zij troffen een vrouwelijke douanier en hun 3 maanden visum was verlopen. De vrouw werd daar pissig om en vond dat de Fransen de regeltjes moesten kennen. Ze kregen nu maar een stempel voor 15 dagen Alaska/Amerika, belachelijk zoals zo’n vrouw haar macht misbruikt. Dus hebben ze met grote spoed door Alaska gereisd.
Morgen houden we wasdag. We kregen een whatsapp van Han en Monique dat ze maandag avond om 10uur vliegen en dinsdagochtend om 4uur aankomen in Tepotzotlan. Dan zullen ze wel gaar zijn van de reis, we hopen dat ze in het vliegtuig wat kunnen slapen. Tot later hoor.
We gaan betalen bij Irma, de camping eigenaresse. Het is een gezellig vrouw die goed Engels spreekt en ze praat graag. Ze wil ook graag haar kennis delen over de piramides en Mexico City. We gaan geen van beiden bezoeken.
Ga naar periode 68
terug naar overzicht