Canada/USA/Mexico 2016/2017 – periode 66: 11 maart – 14 maart
zaterdag 11 maart – Río Lagartos – Sian Ka’an natuurreservaat
Wat een muggenbende gisteravond. We hadden, dachten we, de horren op tijd dicht maar het stikte van de midges, van die kleine huftertjes. Dus vanmorgen hebben we hier en daar bulten en bultjes, en jeuken doen ze. Dat zullen we niet missen als we straks weer in de bergen zijn.
We rijden op tijd weg, zo rond 8 uur en gaan eerst naar Vallodolid. We moeten even geld tanken en daar zijn vast banken. De weg is saai te noemen, het is wel mooi groen maar voor de rest is er niet veel te beleven.
In Vallodolid is er een plek van iOverlander, een gratis parking in het centrum van de stad. Het is gemakkelijk bereikbaar maar de parkeerplaats zelf is eigenlijk ingericht voor personen auto’s. Er is een aparte plek voor bussen maar daar mogen we dus niet staan. Er is een agente en die dirigeert ons naar de zijkant en daar wil ze ons dwars op hebben, op de muur staan immers gele parkeerstrepen geschilderd. Maar als we zo gaan staan als zij wil dan kan er niemand meer langs.
Ik loop rond en zie dan een deel waar je betaald kunt staan, 5 pesos per uur, dat kan je de kop niet kosten. Dus we staan snel op een mooie plek. Even later lopen we naar het Zocalo, dat om de hoek is.
We lopen een rondje om het park maar er is niet zoveel te beleven. Het is wel een kleurig stadje, opgeruimd en met een aantal koloniale huizen. Na een uurtje betalen we de parking en gaan op pad, naar de kust, aan de Caribische zee.
Ons doel is een natuurreservaat, Sian Ka’an. Daar gaat een weg overheen, een heen-en-weertje. Er zijn diverse iOverlander plekken. Ik heb een plek op het oog bij een verlaten huis. Daar hebben in januari mensen gestaan en die was het daar goed bevallen.
Bij Tulum is het druk op de weg, onderweg hier naar toe kwamen we amper auto’s tegen maar hier dus wel. Bij de zee draaien we de weg op naar het natuurreservaat.
Wat een toeristisch gebeuren hier. Links van ons moet de zee liggen maar je ziet er de eerste 23km zie je er helemaal niets van. Tussen de weg en de zee is het vol gebouwd met huizen en hotels, allemaal prive eigendom.
De weg is smal met aan weerskanten palmbomen waarvan de takken over de weg hangen. Bovendien zijn er in het bewoonde gedeelte heel veel topes. Waarvan twee zo hoog dat we onze camper even omhoog moeten pompen, bij de eerste schraapten we iets, dus stoppen en eerst omhoog.
We komen langs de entree, daar mogen we 35 pesos per persoon betalen, voor dat geld mag je zolang in het reservaat blijven als je wilt. Vanaf dit punt is de weg onverhard, althans het was vroeger geasfalteerd (je komt af en toe stukken tegen), met heel veel gaten en kuilen er in. En stoffig, af en toe stoppen we om auto’s die achter ons rijden door te laten en dan blijven we even staan om niet constant in het stof te rijden.
Na 1,5 uur komen we aan bij de beoogde overnachtingsplek, maar er is geen verlaten huis te zien. Even verderop is er een volgende plek maar die weg is veel te smal voor onze camper, dat wordt krassen oplopen als we er op gaan.
We gaan dus verder, na het eten, het is inmiddels 2uur. We komen aan op een plek onder palmbomen, op hard zand. Er staat een personen auto van dagjes mensen. Ze hebben een hangmat hangen en er staat van alles uitgestald. Een man staat in het water te vissen en drie vrouwen zijn het eten aan het klaar maken, het ziet er gezellig uit.
Wij installeren ons en even later zitten we buiten. We maken even een praatje en het blijkt dat we met z’n allen een internationaal gezelschap zijn. Wij Nederlands, een vrouw Colombiaans, een vrouw Mexicaans en het stel is Italiaans.
Even later komt er een mercedes camperbus het pad op draaien. Het is een Amerikaan die hier vannacht heeft gestaan. Hij was overdag weg om te vissen maar dat viel hem niet mee. Er staat heel veel wind en de zee is ruig. Vannacht heeft het ook hard gewaaid hier. De man is van Los Angeles en is voor het eerst in dit gedeelte van Mexico. Morgen gaat hij naar Yucatan, kijken of het daar beter is om te vissen.
Er komt nog een auto aanrijden op ‘ons’ pad. Een pick-up met in de laadbak vrouwen en kinderen. Ze stappen uit en gaan strandjutten. Anderen halen uit de omgeving allemaal stekken van de palmbomen en leggen ze in de auto. Na een half uurtje rijden ze weer weg.
Na een tijdje in de schaduw verkassen we naar de zon, want schaduw in combinatie met de harde wind maakt het toch wel een beetje fris. We gaan op tijd naar binnen om de muggen voor te zijn. Maar misschien zijn ze hier niet vanwege de harde wind.
zondag 12 maart – Sian Ka’an natuurreservaat – Bacalar
We staan aan een oostkust dus zien we de zon opkomen, niet spectaculair maar wel mooi. Het was ontzettend heet vannacht. We wilden niet met de zijramen open slapen omdat we tenslotte toch in ‘de wild’ stonden. Maar om 4 uur vanmorgen hebben we toch echt de boel open gegooid en dat friste gelijk wat op.
De zee is nog steeds erg wild, dus van snorkelen zal er niet veel van komen. We gaan dus maar weer verder, naar Bacalar, daar is een grote zoetwater lagune, misschien dat daar iets onder water te beleven valt.
Maar eerst de 24km weer terug naar Tulum, hobbel-de-hobbel-de-hobbel. Om half 7 rijden we weg en dat scheelt in het verkeer, we komen maar 2 auto’s tegen. En in het toeristische gedeelte is het gelukkig ook niet druk. We proberen nog een wifi puntje te ‘scoren’ maar overal staan slotjes bij de wifipunten.
Vlak voor Tulum parkeren we de camper langs de kant van de weg met (het enige) uitzicht op de Caribische zee. We moeten immers nog ontbijten. Even later zien we diverse jeeps langsrijden en een vrachtwagen vol met mensen, allemaal op safari naar het reservaat, die zijn we in ieder geval niet tegen gekomen op de stoffige weg.
Het is een ‘grote’ weg naar Bacaral en saai. Af en toe een dorpje maar dat is het dan. Even over 11 uur komen we aan in Bacaral. Daar is een Balneario (zwembad) aan een grote blauwe lagune. En inderdaad het water is erg blauw, mooi om te zien, het geeft een tropisch gevoel.
Bij aankomst staat er een Franse camper en als ik even rond loop om te kijken waar we gaan staan zegt de man dat zij net weg gaan. Dat is mooi want dan kunnen wij op hun plek in de schaduw staan. We zijn mooi op tijd want een uurtje later begint het druk te worden en iedereen wil natuurlijk in de schaduw staan.
In de loop van de middag gaan we lekker zwemmen, het is een zoetwater lagune met een zandbodem. We kunnen nog net staan in het water. We frissen er heerlijk van op. De meeste Mexicanen springen hier gekleed het water in, vooral de dikke mensen, en die zien we hier helaas heel veel. Een gezinnetje komt naar het einde van de steiger, waar wij op de rand zitten na het zwemmen, en ze duwen elkaar in het water. Alleen oma sparen ze, maar die springt even later zelf, met jurk en al, in het water. Ze hebben dik plezier. Ik maak even een foto van ze met hun telefoon, allemaal lachende gezichten. Water maakt toch altijd de vrolijkheid los in de mensen.
Het is gezellig druk en in het restaurant is live muziek aanwezig. De zondag is voor de Mexicanen echt een familie- en uitgaansdag. Af en toe zingen er gasten, de een mooier dan de ander, maar wel met veel plezier.
Maar van snorkelen zal hier ook niet veel van komen, er is niets te zien onder water. Later zie ik op internet dat alle mooie snorkel plekken noordelijk zijn van waar wij zijn. Dus zal het een volgende keer worden als we in Mexico zijn.
‘s Middags zitten we bij het restaurant even op de wifi. En we betalen onze plek. Bij de entree betaalden we 10 pesos p.p. voor de lagune, daarnaast betalen we 80 pesos p.p. voor het overnachten. Om 19uur gaat de poort dicht en dan wordt het rustig. We gaan straks proberen of we Boer zoekt vrouw kunnen kijken.
maandag 13 maart – Bacalar – Pemex langs MEX180
We zijn vroeg wakker en zien de zon opkomen boven de lagune, een mooi gezicht, het water kleurt oranje-rood. Er zijn een paar mannen met snorkels op de bodem aan het afzoeken, zal dat op voorwerpen c.q. geld zijn, wat uit de zakken van de mensen is gevallen tijdens het zwemmen. Ze zwemmen immers allemaal met kleren aan.
Er staat een man te vissen en als Co naar hem toe loopt wil hij effe 2x 10 pesos vangen voor entree tot de lagune. Ja, dat zal effe lekker zijn zeg, dat gaat natuurlijk zo in zijn eigen zak, doen we dus niet.
Om half 8 gaan we weer op pad. We rijden door het dorpje en zien bij de uitgang dat het een Pueblo Magico is, daar hebben we anders niet veel van gemerkt. Misschien heeft het die status vanwege de mooie lagune.
De MEX160 is saai te noemen maar de kilometers schieten onder onze wielen door. En dat is fijn, we willen eigenlijk zo snel mogelijk naar de bergen waar het hopelijk koeler is dan hier, we zijn de warmte en de muggen zat.
Op de heenweg naar Yucatan hebben we vanaf Villahermosa de MEX186 gereden en die willen we niet terug, maar een andere route via Ciudad del Carmen, langs de kust.
Dus duiken we, volgens de kaart, een gele weg op. In het begin zijn twee stukken onverwacht met diepe kuilen in het asfalt en we hadden net de snelheid van op de MEX186, dus dat was boemerdeboem, gelukkig alles nog heel.
De rest van de weg was prima en de omgeving erg leuk. Leuke, opgeruimde dorpjes en mooi groen. De mensen groeten vriendelijk terug. Onderweg stoppen we om te lunchen en ik fotografeer nog een paar leuke bloemetjes.
De MEX180 naar Ciudad del Carmen bevat twee lange bruggen en dat zijn tolbruggen. De 1e kost 69pesos en de 2e kost 74pesos. Toen we de eerste brug opreden zagen we aan de andere kant een politie agent met een lasergun staan dus we waarschuwden de eerste auto’s die we tegen kwamen. Op de brug geldt een snelheid van 40km p/u. Wij reden dat dus maar keurig, je weet het maar nooit.
Toen we aan de andere kant waren reed er opeens een zwarte auto achter ons, die had dus een behoorlijk snelheid op de brug want tijdens de hele rit reed er niemand achter ons. Achter die zwarte auto reed een politieauto, oei, die is de pineut.
Even verderop was een controleplek met drempels. We moesten stoppen bij de aanwezige agenten en ze zeiden dat we te hard hadden gereden op de brug. Wij reageerden direct dat het niet zo was, dat we op cruisecontrol hadden gereden met een snelheid van 40km. Toen keken de agenten naar de politieauto en zagen ze dat die de zwarte auto al aan de kant had gezet. Wij mochten door, zou effe lekker worden. Op de tweede brug mochten we 50km, dus dat ook maar keurig aangehouden.
We reden naar Island Iguanda, daar is een camperplek van iOverlander, dichtbij het strand aan de rand van het dorp. We hebben even lekker buiten gezeten maar toen stelde Co voor dat we nog een 1,5 uur verder zouden rijden. Hoe eerder we in de bergen zijn hoe liever. Dus gingen we weer op pad.
We kwamen aan bij Ciudad del Carmen. Er stond een bord linksaf naar Villahermosa maar TomTom gaf rechtdoor aan, dus dat deden we keurig. De volgende keer houden we toch maar de borden aan want TomTom stuurde ons dwars door de stad via smallere eenrichtingswegen. En elke straat die we kruisden was de ene 1-richtingsverkeer van links en de volgende van rechts. Bij elke straat stopte we voor de zekerheid, ondanks dat we voorrang hadden want vandaag in deze stad hadden we diverse aanrijdingen gezien, dat zal ons toch niet overkomen, dus voorzichtig aan maar.
Het is druk in de stad, het vergde wel wat tijd om erdoor te komen. Na de tweede brug werd het weer landelijk en groener. Veel dorpjes en dus ook veel topes. We reden een tijdje achter een kermiswagen aan, het waren de botsauto’s maar dan in het klein want er stonden maar twee botsauto’s op de wagen.
Bij de Pemex tanken we gelijk weer even vol en parkeren de camper in de hoek, aan de rand van de lagune. Op tijde horren dicht maar er zijn evengoed al muggen binnen. Co zet ook nog even een grote vette spin buiten, met papiertje en al, want dit was wel een engerd.
Het verkeer raast langs maar we hopen maar dat het vannacht wat minder zal zijn. Volgens de iOverlander app-review is het ‘s nachts rustig, we gaan het zien.
dinsdag 14 maart – Pemex langs MEX180 – San Juan Bautista Tuxtepec
In de iOverlander app stond voor deze overnachtingsplek: ‘quiet and nice staff’, rustig en vriendelijk personeel. Nou dat klopte aardig voor het personeel maar niet voor de plek zelf. Wat een verkeer kwam er langs vannacht en om half 4 vanmorgen was er een malloot die het leuk vond om een halve minuut (ja echt waar) te toeteren, dan spoor je toch niet?
Om half 8 waren we al onderweg. Langs de route stonden heel veel bomen met hun roze bloesem te pronken, mooi hoor, daar wordt je vrolijk van. Als we bij Villahermosa komen volgen we de borden en luisteren niet naar TomTom. We besluiten om bij Acayucan de tolweg te pakken, de MEX145D, even wat kilometers pakken.
De weg tussen Villahermosa en Acayucan was ronduit slecht, wat een gaten moesten we ontwijken, niet normaal meer en zeker niet voor een snelweg.
Gelukkig was de tolweg wel goed, in het begin niet, toen dachten we; moeten we hier 165 pesos voor betalen maar toen werd het mooi glad asfalt en schoten de kilometers onder onze banden weg.
Toen we de MEX175 op wilden draaien naar Tuxtepec was dat bij een tolpoort. We reden een aantal stilstaande vrachtwagens en bussen voorbij en wilden het meest rechter deel oprijden voor Tuxtepec maar daar stond een vrachtwagen te manoeuvreren. Die was die baan opgereden maar hij moest die kant niet op, dat is lastig als je dan met een dubbel stel rijdt. Dan is achteruit rijden heel wat anders als vooruit rijden.
Dus daar stonden die vrachtwagens en bussen voor stil, en wij reden ze zo voorbij, tuttut. We hebben er drie kwartier gewacht toen kwam men op het idee dat de vrachtwagen ook gewoon door kon rijden en verderop weer terug kon keren voor de juiste weg. Niemand die eerder op dat idee kwam.
Eenmaal op de MEX175 was het weer genieten van een landelijke omgeving. Het was weer een beetje jungle-achtig, zeg maar tropisch. Met bananen plantages, kokospalmen en veel weelderig groen. Ook waren er weer koeien in de wei. We kwamen door kleine dorpen (met topes, jawel) en er was weer genoeg te zien. We naderden een scooter en ik zei tegen Co: ik denk dat er weer meerdere mensen op zitten. Toen we er langs reden schoten we beide in de lach. Er zaten vijf personen op. Een kindje voorop, dan papa, dan mama maar tussen papa en mama nog twee kindertjes, ja hoor, en dat kan allemaal hier. Op de snelweg reed een fietser gewoon op de vluchtstrook tegen het verkeer in, en dat terwijl er borden staan, verboden voor fietsers.
Eerder kwamen we door grotere plaatsen en dan verbaas je je over dingen. We reden op een stuk waar je 60km mocht. Voor ons reed een politie auto en die werd diverse keren ingehaald (tweebaans) door auto’s die rustig 80km reden, niets aan de hand, alles ging gewoon door. We kwamen aan bij een kruising en de kant die wij op moesten boog lichtjes af naar rechts. Het licht stond op rood, de auto voor ons reed gewoon door maar wij stopten. Achter hoorde ik getoeter, maar ja dat gebeurt wel vaker. Maar toen gebaarde een motorrijder die naast ons stond dat we door moesten rijden. Snap het nou maar.
We maakten nog iets vreemds mee, de ramen werden nat, we moesten helemaal even nadenken wat we nu moesten doen. Oh ja, de ruitenwissers aan, dat is die hendel toch, haha. We hebben al zolang geen regen meer gehad, het was helemaal vreemd.
We rijden door Tuxtepec en slaan af richting Tehuacan. Dan komen we langs een restaurant met een groot grasveld ervoor. Co zegt, zullen we? Even later staan we op het grasveld en vragen we of we hier kunnen overnachten als we vanavond komen eten. De jongen denkt dat het wel mag, zijn baas is er niet maar het mag vast wel. Voor de gezelligheid zet hij de muziek aan, en die is inderdaad gezellig om te horen.
Rond 6 uur lopen we naar het restaurant, we eten in de openlucht, nou ja, wel onder een palapa. Co bestelt vlees met salsa en salade, ik neem knoflook garnalen met guacamole. Het is heel erg smakelijk, lekker hoor. Er is een open keuken en er wordt gekookt op een hout gestookte oven.
Mama schuift na het eten nog even aan en we verstaan lang niet alles maar we kunnen toch nog wel een leuk gesprekje voeren. Het restaurant bestaat nu 1 jaar, het ziet er erg gezellig uit. Het sanitair ziet er goed en schoon uit en er hangen drie hangmatten voor de gasten, eentje onder de palapa en twee ieder met een parasol. We denken dat dit wel een rustig plekje zal zijn.
De temperaturen van vandaag. Vanmorgen om half 8 was het al 27º, dat liep op tot 31,5º. Onder de middag waren we in een buiengebied en daar was het 21º. Toen we eenmaal de MEX175 op waren gedraaid werd het weer 31º, wat een verschillen. Als ik dit tik om 20.15uur is het 23º, dat is een stuk beter. ik denk dat de dekbedden er vanavond wel weer op kunnen.
ga naar periode 67
terug naar overzicht