
USA/Canada/Mexico 2016/2017 – periode 35: 6 oktober – 9 oktober
donderdag 6 oktober – Burr Trail – Bryce Canyon
Deze overnachtingsplek was zeer van de rustige, wat een stilte. We rijden de Burr trail terug naar de ’12’ en slaan linksaf richting Escalante.


In Escalante is er een heritage centre voor de ‘Hole-in-the-Rock’ road/expeditie. We stoppen daar en lopen eerst buiten rond, er staan informatieborden over de expeditie. Daarna lopen we naar binnen waar we een film van 15 minuten kunnen zien. Maar als die film draait blijkt het dezelfde film te zijn als in Fort Bluff, dus we zijn gauw klaar met kijken.
Er hangen hier allemaal foto’s van de gezinnen die met de expeditie mee waren. Ook hangt er een lijst met namen. Er gingen 83 (huif)karren op pad die 250 mensen vervoerden. Ze dachten dat ze er 6 tot 8 weken over gingen doen om van Escalante naar Bluff te reizen maar dat werden 6 maanden.

Het waren leden van de ‘The Church of Jesus Christ of Latter Day Saints’, een mormonen kerk gemeenschap. Ze werden uitgenodigd om deel te nemen aan deze expeditie, men was niet verplicht maar iedereen vond het een manier om hun kerk te dienen. De leiders van deze kerk wilden zoveel mogelijk mormonen in het San Juan gebied hebben om de banden met de Indianen te verbeteren en om recht en het mormonen geloof naar deze streek te brengen.
Veel leden reisden af naar het 3 jaar oude Escalante om daar hun wagens en gereedschappen voor elkaar te maken en om voorraden in te slaan voor 6 weken, aardappels, suiker, meel en andere producten. Daarna reisde men af naar Forty-mile spring, 40 mijl bij Escalante vandaan. Daar wachtte men tot iedereen aanwezig was.
De Hole-in-the-Rock road kan je nu ook nog rijden tot aan het punt waar de expeditie een pad naar de rivier heeft gemaakt. Het is een offroad weg waarvan de laatste 5 mijl ruig zijn, dus 4×4 met een hoge bodemvrijheid zijn vereist.
Als je boven op de rotsen stond en naar de Colorado rivier keek was die 548 meter lager te zien, ze hebben een pad gemaakt van 1 mijl lang. Dit pad is niet eenmalig gebruikt maar later ook nog twee kanten op, totdat er een andere, gemakkelijkere plek werd gevonden, 20 mijl verderop.
Er is een brief van Elizabeth Morris Decker die aan haar ouders schreef over de afdaling naar de rivier: Het is 1 mijl van de top naar de rivier, bijna recht naar beneden, het joeg me doodsangst aan. Bij de eerste wagen die ik naar beneden zag gaan waren de remmen aangetrokken en de achterwielen middels touwen vastgezet. Er waren ook touwen aan de achterkant van de karren vastgemaakt en tien mannen hielden van bovenaf de wagen tegen toen de afdaling begon. Ze werden meegetrokken door de wagen, heel gevaarlijk allemaal. Ik vergeet deze dag nooit meer. Toen mijn zoon Willie naar beneden liep keek hij achterom en vroeg huilend hoe we ooit terug naar huis kwamen.
Dan is er ook nog het verhaal van de laatste wagen: Joseph Stanford Smith werkte hard mee om alle wagens veilig naar beneden te krijgen en toen het sein kwam dat alle wagens beneden waren ging hij op zoek naar zijn gezin. Hij kon zijn gezin en wagen niet vinden dus klom hij de mijl weer naar boven en vond daar zijn bezittingen en gezin terug. Ze hadden alles over het hoofd gezien. Tegen Smith’s tegenwerpingen in besliste zijn vrouw, Belle, dat zij en hun paard, Nig, de wagen tegen zouden houden op hun weg naar beneden. De drie kinderen, waaronder een baby, werden op een kleed neergezet en bevolen om daar vooral te blijven en te wachten tot papa weer terug zouden zijn.
Het jonge paar begon aan de afdaling en al snel kwam het paard ten val en werd meegesleept door de wagen. Ook Belle viel en blesseerde ernstig haar been gedurende het 30 meter slepen achter de wagen voordat die vanzelf tot stilstand kwam.
Na het verbinden van het been van Belle liep Joseph naar zijn kinderen, die zaten nog keurig op het kleed. ‘God was bij ons’ zei Ada, de oudste. Het ergste van de trail was gedaan dus de familie reed de rest van de trail naar beneden. Ze kwamen beneden net toen een groep mannen naar boven wilden gaan, men had hen gemist en ging eens kijken wat er aan de hand was. pffff

Hier gaat de volgende spreuk, die we aan de wand van het heritage centre zagen hangen, wel op: When faced with a challenge, look for a way, not a way out. Als je tegenover een uitdaging staat, zoek dan een weg, niet een uitweg.
Dit speelde zich allemaal af in 1879-1880. In 1908 kwam er telefoon in Escalante en in de jaren daarop in andere plaatsen. Er waren telefooncentrales die bediend werden door mensen. In Escalante werd de centrale bediend door een blinde man, Leander Shurtz, die beroemd werd omdat hij zo goed de stemmen herkende. Hij werkte 26 jaar achter de stekkers en als iemand vroeg om door verbonden te worden met tante Nora, of oom James en tante Sariah, dan wist hij precies wie er bedoeld werd. Nummers kende hij niet, hij wist precies wie hij met wie moest verbinden.
Hij kwam in contact met een vrouwelijke bediende in Panguitch, Gwen Partridge. Het was een blind-date, letterlijk en figuurlijk, maar dat deerde Leander niet en Gwen keek voorbij zijn blindheid naar zijn hart. Ze trouwden en Leander had hulp achter zijn schakelbord. De kosten voor een telefoonaansluiting waren US$ 1,25 per maand. Op het schakelbord in Escalante waren 50 aansluitingen te zien.

Ik vind dit leuke wetenswaardigheden. De man die we in het heritage centre spraken had een vader die boer was. Die vader zag daar geen toekomst in voor zijn zoon en liet hem studeren, waar de man nu nog erg dankbaar voor is. Hij werd professor in geschiedenis aan een universiteit. Na 46 jaar kwam hij terug naar Escalante en richtte dit heritage centre op, om de herinnering aan de eerste pioniers in leven te houden.
We gaan weer verder over de ’12’ volgens internet de 2e mooiste highway ter wereld. De mooiste ligt in New-Zeeland. Als wij de weg verder rijden vinden we het wel apart, de omgeving, maar om deze weg nu de 2e mooiste highway te noemen, mwa.

Dan komen we in de buurt van Bryce Canyon. Als het een voorproefje is van wat we in het park te zien krijgen dan gaan we er morgen blij op aan. Wat een kleuren zo tegen die blauwe lucht en wat een vormen zien we in de hoogte op de rotsen, prachtig.

Ik heb via freecampsites.net een plek gevonden op 3km afstand van de ingang van het NP, midden in de natuur en vlak naast een camping. Volgens de beschrijving kun je gebruik maken van de wifi van die camping.
Als we ter plekke zijn en staan kijken we even naar de wifi. Het wordt wel gezien maar is niet supersnel, vanavond nog maar eens kijken. Eerst gaan we nog in het zonnetje zitten. De wind is trouwens wel koud dus je moet echt wel de luwte opzoeken. De temperatuur kwam vandaag net hoger dan 16º terwijl we een strak blauwe lucht hadden. We zitten hier op 2340 meter hoogte.

vrijdag 7 oktober – Bryce Canyon – Markaguant High Plateau
We hebben een rustige nacht gehad en toen we vanmorgen opgestaan waren was het buiten -5º, dat is andere koek. We hebben de motor gestart en zijn naar een plek gereden waar we in de zon konden staan. We hadden vannacht de verwarming op 16º gezet want we hadden dit al een beetje verwacht. Toen Hannie en Nanda ook wakker waren zijn we gelijk gaan rijden, op zoek naar de zon.
We zijn naar het Bryce Canyon NP toe gereden en bij de ingang kregen we te horen dat we met onze camper niet naar alle uitzichtpunten konden rijden maar moesten parkeren op de overflow en die punten met de shuttlebus moesten bezoeken. Ik vroeg boven welke lengte deze regel gold, dat was 25 feet, wij zijn 24,1 feet dus het zou voor ons niet opgaan, maar de mevrouw in het betaalhokje was resoluut; wij mochten daar niet naar toe.
Het ging hier om de punten die uitzicht gaven op het amphitheater, dus Bryce point, Sunset point, Sunrise point, Inspiration point en het visitorcentre. Sunset point en Sunrise point hebben we met de shuttlebus bezocht (omdat we daar gingen wandelen) maar de andere zijn we zelf heengereden, regel is regel en wij waren korter dan 25 feet, zo!
Wat is Bryce Canyon ontzettend mooi en kleurig, we hebben vandaag enorm genoten van alles. Vooral vanmorgen vroeg toen was alles in tegenlicht te bewonderen en dat voegt altijd wel veel toe. We zijn eerst helemaal naar het einde van het park gereden over de 18 mijl lange parkweg. Als je terug rijdt liggen alle viewpunten nl. aan de rechterkant, dat is wel handig.

Hannie en Nanda zijn hier 13 jaar geleden ook geweest en Hannie vond dit park toen het minst mooie van wat ze gezien hadden. Die mening heeft ze vandaag bijgesteld want ze vond het prachtig. Het verschil met 13 jaar geleden is het weer. Vandaag was het heerlijk zonnig (wel koud) en toen was het bewolkt en grijs. Dan leeft het niet, de kleuren komen niet tot hun recht. Nou, vandaag wel hoor. Het is alleen jammer dat je die sfeer nooit goed op een foto kunt laten zien, in het ‘platte’ komt het nooit zo mooi over als in het echie.

Nadat we alle viewpunten gezien hadden zijn we op de overflow parking gaan eten, binnen want buiten was het te koud, dit kwam door de koude wind. Na het eten reden we met de shuttlebus naar Sunrise point. Daar begint de ‘Queens garden trail’, we hebben het gelopen in combinatie met de Navajo trail, samen zo’n 4,9km met een hoogteverschil van 148 meter.
Via deze trails loop je tussen de hoodoos (rotsformaties) door, prachtig om al die kleuren om je heen en boven je te zien. Af en toe leken het net kleurige suikertaarten, met slagroom.


De Navajo trail liepen we linksom en dan loop je via een nauwe kloof naar boven. Het zijn allemaal switchbacks die je loopt, dat is wel prettig dan is het niet zo steil. Van bovenaf was het wel een grappig gezicht, al die zigzaggende mensen.

Bij terugkomst gaan we nog even gebruik maken van de wifi van het visitor centre maar die was niet zo snel. Dat valt ons wel op dat de wifi bij de visitor centres vaak niet zo snel is.

We besluiten om nog een uurtje te gaan rijden. Morgen en overmorgen wordt het hierin Bryce Canyon niet zulk mooi weer dus gaan we verder naar Zion, daar wordt het wel redelijk goed weer, in ieder geval warmer dan in Bryce Canyon.
We rijden eerst de ’12’ uit en draaien de ’89’ op, daar zien we aan de rechterkant nog een paar mooie hoodoos in het laatste zonnetje, dat levert warme kleuren op.
Ik heb via iOverlander een plekje gevonden langs de ’14’ maar we vinden zelf eerder een plek rechts van de weg. Een officiele wild kampeerplek, op een open vlakte met enkele bomen. Onderweg hierheen zagen we langs de weg veel herten, nu maar hopen dat we ze morgenvroeg dichterbij zien.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij vrijdag 7 oktober.

zaterdag 8 oktober – Markaguant High Plateau – Hurricane
Een rustige nacht en het was een stuk heter dan gistermorgen, 0º gaf de thermometer nu aan. Gelukkig hadden we vannacht de verwarming aan staan dus was het niet of je in een koelkast verbleef.
Vanmorgen rijden we 48km zuidelijker via de ’89’ en tussen mijlpaal 79 en 78 (dichter bij de 78) stoppen we en parkeren we de campers. We gaan een stukje wandelen en een slot canyon bezoeken.
Onderstaande tekst komt van de site van ontdek-Amerika:
In het rotslandschap van zuidwest Amerika komen veel ravijnen voor, en een bijzondere vorm daarvan is de slot canyon. Het woord ‘slot’ betekent ‘smalle gleuf’; een slot canyon is een kloof met hoge verticale wanden, die erg dicht bij elkaar staan. De meeste slot canyons zijn gevormd in droge gebieden, waar incidenteel heftige overstromingen plaatsvinden. Tijdens dergelijk natuurgeweld schuurt het water met steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen, waardoor de smalle kloven ontstaan.
Dicht bij de plaats Mount Carmel Junction in Utah ligt de nog vrijwel onbekende Huntress slot canyon. In de canyon komen enkele afdalingen voor waarvoor je touwen en andere klimmaterialen nodig hebt. Een heel klein deel is echter ook zonder technische hulpmiddelen bereikbaar. Je loopt de canyon dan in via een droogstaande wash, direct al vanaf het begin staan de wanden heel dicht op elkaar. Meteen nadat je de kloof bent ingegaan is er een klein hoogteverschil, via tussen de wanden ingeklemde stenen kan je hier heel eenvoudig omhoog klimmen. Daar direct voorbij lijkt de canyon dood te lopen, je wordt helemaal door de rotswanden omsloten. Alleen naar links toe is er nog een doorgang, via een smalle schoorsteen kan je hier omhoog klimmen, omdat het gladde gesteente weinig houvast biedt zal deze klim niet voor iedereen haalbaar zijn. Als het wel lukt om boven te komen, dan kom je opnieuw terecht in een kort maar wel bijzonder mooi slot canyon gedeelte.
We lieten de campers achter en liepen de zandweg op tot aan een telefoonpaal. Daar gingen we rechtsaf over een zandpad naar beneden. Daarna ging het pad op en neer totdat we boven op een zandduin stonden. We hadden trouwens sowieso het idee dat we door de duinen liepen, nog even en we zouden de zee zien. Maar we zagen alleen ver beneden ons een wash, een droge rivierbedding. Daar daalden we naar af en in de wash gingen we rechtsaf en liepen we vanzelf de slot canyon in.

Eerst was er een gemakkelijke klim en kwamen we in het omsloten gedeelte, daar was het erg mooi. Een lijnenspel en glooiende rotsen. Links achterin vonden we inderdaad de ‘schoorsteen’. Ik heb nog geprobeerd of je er door omhoog kon komen maar geen kans, het was veel te glad en je had geen houvast. Hoog boven ons zagen we aan een oog in de wand een band hangen maar een touw naar beneden ontbrak.
Na foto’s gemaakt te hebben keerden we weer terug naar de wash en liepen we over het zandpad weer naar boven. Ik vond het wel een aparte belevenis, zo’n slot canyon en de wandeling er naar toe was ook leuk.

Bij de campers hebben we even thee gedronken en in de zon gezeten. Het scheelde vandaag enorm in de warmte vergeleken met gisteren. Gisteren waaide er de hele dag een koude wind, vandaag is het heerlijk vertoeven in het warme zonnetje.
In Mount Carmel tanken Hannie en Nanda bij een tankstation hun gasflessen weer vol en gaan we eten in het zonnetje. Er is ook een dump, dus we legen onze tank en vullen het water weer bij na een lekkere douche. Dan nog even de dieseltanks vol en we kunnen er weer tegen aan.
Daarna rijden we naar Zion NP. Bij de entree laten we onze parken pas zien en dan krijgen we te horen dat we US$15 mogen betalen. Er zijn twee tunnels verder op de route en de tweede tunnel is niet zo breed. Als je breder bent dan 2.40mtr kun je niet door de tunnel terwijl er tegenliggers zijn. Dan wordt door een Ranger het verkeer tegen gehouden en gaat er een kant tegelijk door de tunnel. En dit tegenhouden van het verkeer kost je dus US$15. Wij geven aan dat we smaller zijn dan 2.40mtr. Onze papieren geven aan dat we 2.35mtr zijn.
Maar de, zeer onvriendelijke, mevrouw zegt dat we te breed zijn om tegemoet komend verkeer goed te kunnen laten passeren. Het is nagemeten door een Ranger dus geen discussie mogelijk. We betalen de US$15 en tussen de twee tunnels in gaan we aan de kant om toch eens op te meten hoe breed we nu werkelijk zijn. We komen van buitenkant raam tot buitenkant raam op 2.27mtr.
Als we bij de tweede tunnel aankomen moeten we stoppen bij een Ranger. We geven aan dat we het niet eerlijk vinden, de maatgeving is 2.40mtr en we zijn 2.27mtr breed. Hij is heel vriendelijk en vraagt of hij het even voor ons op zal meten. Co stapt uit en kijkt mee. Het blijkt dat ze de spiegels ook meerekenen, op zich is dat logisch want die steken natuurlijk uit. We zijn dus toch breder dan 2.40mtr. Wij geven aan dat dan in feite alle campers te breed zijn. Maar Hannie en Nanda hoeven niet extra te betalen. Die ogen slanker dan onze camper maar als je de spiegels mee rekent zijn zij uiteindelijk net zo breed als wij.
We leggen ons er bij neer en gaan door de tunnel heen. Aan de andere kant zijn we het bijna al weer vergeten. Voor de tunnels was het landschap heel apart met veel lijnen in de rotsen. Dit hebben we nog nergens anders gezien, we zien zo veel verschillende landschappen in allerlei vormen, tijdens onze rit door de USA.

Na de tunnel komen de grote jongens in het zicht. Hoge rode bergen, in grillige vormen, ook weer mooi. We stoppen bij het visitor centre en lopen daar naar binnen. Het is druk, op de parking maar het was ook enorm druk langs de weg hier naar toe. Er stonden veel auto’s op de vluchtstroken en parkeerhavens, auto’s van wandelaars.

In het visitor centre kijken we even wat het weer de komende dagen gaat doen. We willen morgen wat gaan lummelen en dan maandag het park bezoeken. In het weekend zal het wel druk zijn. Bij het weerbericht noemen ze de maandag Columbus Day. Ik vraag of dat een vrije dag is en ja, het blijkt een nationale vrije dag te zijn. Okay, dan nemen we twee lummeldagen en komen we dinsdag terug.
We rijden naar Hurricane omdat daar een Walmart is. In Zion zijn we een supermarktje binnen gelopen maar daar was alles schreeuwend duur. We gaan t/m maandag in de buurt van Hurricane ons wel vermaken, we moeten nodig weer wassen dus gaan we morgen op zoek naar een wasserij.
Via Maps.me belanden we voor de nacht bij een school. Er zijn ook genoeg kerken maar morgen is het zondag dus dan zal de parkeerplaats wel volraken. We genieten nog even van een mooie zonsondergang. Kleuren kleurde onze dag vandaag, eerst de slot canyon, toen Zion NP en nu de ondergaande zon, het was weer GENIETEN, met hoofdletters.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij zaterdag 8 oktober.

zondag 9 oktober – Hurricane
Vandaag blijven we in Hurricane, na een rustige nacht bij de school. We gaan naar de bieb voor internet maar die is niet sterk genoeg. Via Maps.me vind ik een laundrette/wasserij dus daar rijden we naar toe. Even later draaien er 7 wasmachines voor ons en een half uurtje later een aantal drogers. Dat gaat lekker zo, 1,5 uur later ligt alles weer schoon en droog in de kast en nog weer even later zijn de bedden weer fris opgemaakt. Wel een warme klus trouwens, vanmiddag werd het zelfs 35º.
Co heeft de garage leeg gehaald, schoongemaakt en opnieuw ingericht. En ik heb het binnenwerk van de camper even een sopje gegeven, alles is dus weer spic-en-span. Dus dat lummelen viel vanmorgen wel mee.
We hebben nog boodschappen gedaan en zijn daarna naar een schaduwrijke plek achter in de nieuwbouw gereden, daar was het prima uit te houden. We hebben op de hoek van de straat zitten Keezen, de mensen die langs reden en liepen vonden het wel leuk en groetten ons vriendelijk.

Na het avondeten zijn we weer naar de school gereden voor de nacht. Het was een productieve maar toch ook wel een rustige dag, ook wel eens lekker tijdens al het reizen.

Ga naar periode 36
terug naar overzicht