2016 USA 30 oktober t/m 2 november

USA/Canada/Mexico 2016/2017  –  periode 41  30 oktober – 2 november

zondag 30 oktober – Tepusquet Road – Armour Ranch Road


Doodie voert de hertjes met granola en je kunt zien dat ze gewend zijn aan haar. Ze maakt roepende geluidjes zodra ze buiten komt en er komen van alle kanten hertjes aanlopen. En dat gebeurt allemaal vlak voor onze camper, het is grappig om te zien. Op een gegeven moment staan er 17 hertjes te eten.

We worden gelijk uitgenodigd om binnen te komen, wij denken dat Doodie het wel leuk vindt, ons bezoek, even wat leven in de brouwerij. Even later zitten we aan een Amerikaans ontbijt, toast met scrambled egg en een grote mok thee, en nee, we mogen niet helpen. Doodie praat ondertussen door over van alles en nog wat. Maar haar kleinzoon Kreecy is haar favoriete onderwerp. Ze hoopt dat we Bobby, Leanette en Kreecy nog zien voor we weg gaan. Ze reden net langs naar de weg om boodschappen te doen. Wij hebben de tijd, dus we wachten wel tot ze terug zijn.

We zeggen tegen Roy dat we het een mooi huis vinden, ook al is het al 70 jaar oud. Het is een Adobe huis. Dat houdt in dat het is gemaakt van modder en stro. De modder komt uit de heuvels rond het huis. Daar zijn ‘stenen’ van gemaakt (zie foto) die een maand gedroogd werden voordat men er mee ging bouwen. Het zijn hele dikke muren en zomers moeten ze soms de deuren openzetten omdat het anders te koud is in huis.

Doodie laat nog wat foto’s zien op haar computer, wij laten foto’s zien van waar wij wonen en foto’s van mijn familie, ze vindt het allemaal prachtig. Ook onze reizen website zet ik in haar favorieten, zo kan ze ons volgen op onze trip. En we moeten zeker nog een keertje terug komen hoor, als we in de buurt zijn, we zijn meer dan welkom.

Tegen 12uur komt Bobby terug op het erf, Doodie had hem onderweg even gebeld en gevraagd of ze even binnen komen. Ze kijken ervan op dat wij er nog zijn, wij vertellen dat we ‘moesten’ blijven totdat zij terug waren, we moesten immers even kennis maken met Kreecy.  😉

Doodie had nog een leuke anekdote. Ze hebben drie hondjes, Sally, Teddie en Ping. Eerder hadden ze een herdershond en die had op een gegeven moment een tumor. Dus naar de dierenarts, die kon het beestje niet helpen en stuurde Doodie met hond door naar een dierenkliniek, met de opmerking dat dat wel $ 1000 moest gaan kosten. Maar dat had Doodie er niet voor over, het beestje was ziek en had erg te lijden van de ziekte. Ze zei: ik neem de hond weer mee. Maar mevrouw het beest is ziek en moet geholpen worden. Dat doe ik zelf wel, was het antwoord, ik schiet hem wel dood. Schrik alom, dat kan niet mevrouw, dat heeft u toch niet gezegd he? Jawel, dat heb ik wel gezegd, ik schiet hem zelf dood.

Gelukkig was er een vrouwelijke dierenarts die opgegroeid was op een boerderij en die snapte het helemaal, dus de hond ging weer mee terug naar huis. Doodie bereidde het voor, ze zocht een mooie plek uit, nam het lievelingskostje van de hond mee, bacon, een pistool en een mooie doek. De hond liep met haar mee, nam een hapje van de bacon en pang, uit zijn lijden verlost.

Hieruit volgde een opmerking van Doodie: look out for bacon and guns.  Haha, wat een vrouw. Knap dat ze dit zelf deed en het niet aan een ander over liet, ze zijn het op deze farm ook gewoon, ze slachten ook hun eigen koeien en verwerken het vlees. Als we nu bacon zien of ruiken denken we automatisch aan Doodie.

Dan begint het hevig te regenen dus we blijven nog even zitten maar dan gaan we toch echt op pad. Wat Doodie betreft konden we nog wel een nachtje blijven staan, ze vond het wel gezellig. Ik heb beloofd om haar het recept voor het zuurdesembrood toe te mailen. Ik moet het eerst even vertalen naar het Engels, en dan te bedenken dat ik het voor mezelf vertaald had vanuit het Engels naar Nederlands, je blijft bezig hè.

Onderweg stoppen we ergens om te eten en als we weg willen rijden zien we in de struiken aan de overkant een Hummingbird. Ho, wacht effe, nog niet wegrijden. De camera gaat mee naar buiten maar nu komt het vogeltje niet meer terug. Wel zien we 7 spechten rond vliegen en een paar landen er in een kale boom, gemakkelijk om te fotograferen zo.

Als we de motoren starten komt de Hummingbird ook weer aanvliegen. Ik zeg tegen Co, ik laat de motor wel aan misschien komt-ie dan terug. En jawel hoor, daar is-ie weer.

Onze route gaat verder door wijngebied, veel ranken zijn nog groen maar veel kleuren er al naar rood/geel, mooi om te zien. Na het eten ben ik gaan rijden en even later gaat het mis. We zien een roofvogel op een paal, een mooitje, dus ik stuur de auto de kant in, maar het is dus een zachte berm, verdorie, tot aan zijn as in de prut.

Maar, gelukkig staan we 5 minuten later weer stevig op het asfalt. Ik hield de eerste de beste truck aan, en dat was net een grote, zwarte. Hij wilde ons wel helpen maar had geen touw bij zich. Er stopte achter hem een kleinere truck en die had een zware ketting bij zich. De zwarte kwam voor onze camper en met de ketting van de andere truck stonden we binnen no-time weer terug op het asfalt. Dank heren, voor jullie hulp. Your welcome. pfff, dat kwam goed af.

Tegen 16uur komen we aan in Solvang, een Deens dorpje in Amerika. Er staan in het (toeristische) centrum veel vakwerkhuizen en een molen, het doet inderdaad wat Deens aan. Er is een speciale RV parking en als we daar parkeren staat er een bord dat je hier tot 17uur mag parkeren. Dus je mag als RV rijder niet langer in dit plaatsje blijven, dat is vreemd. Een andere camperaar vraagt of we het bord gezien hebben, ja dat hebben we. Zij gaan weg want ze willen niet het risico lopen op een prent.

Ik loop eerst even naar de bieb en terwijl ik daar ben spreekt Co de Sheriff en legt het probleem voor dat wij wel graag het stadje willen bezoeken maar dat het al aardig op schiet naar 17uur. Hij stelt ons gerust en zegt dat we rustig langer kunnen blijven staan, dat levert geen problemen op.

Maar we moeten nog een plekje zoeken voor de nacht en besluiten om dat eerst te doen en morgen het plaatsje te bezoeken. iOverlander en All4stay leveren niets op en de plekken die ik via Maps.me zie lukken ook niet erg. Dan rijden maar de route naar Santa Barbara op en zo’n 10km buiten Solvang vinden we een plekje langs, naar ik hoop, een rustige weg. Kunnen we morgen Solvang met een bezoek vereren.

maandag 31 oktober – Armour Ranch Road – Santa Barbara

Ondanks dat het een gewone weg was hebben we rustig kunnen slapen, we hebben ‘s nachts geen auto’s langs horen komen. Als we wakker zijn rijden we terug naar Solvang. We parkeren weer op de parking voor RV’s en doen onze ochtend dingetjes.

Tegen 10uur lopen we naar het centrum. Het is wel grappig, er staan veel vakwerkhuizen, zoals je die in Duitsland en Denemarken wel ziet. Er is een Lorelei beeld en in een van de winkels is een grote afdeling met kerstspullen. Er zijn leuke winkeltjes met mooie etalages, en veelal ingericht voor Halloween wat die weekend plaats gevonden heeft en vandaag zijn hoogtepunt bereikt.

Om 10.30uur is er een parade met verklede schoolkinderen. Ze lopen een afgezette straat heen en weer en genieten er zichtbaar van. Je hoort ze regelmatig zeggen: Happy Halloween. Ook de volwassenen lopen verkleed met de kinderen mee, grappig hoor.

We begonnen de dag met laag hangende bewolking maar vlak voordat de parade begon werd het prachtig weer met een strak blauwe lucht. We lopen nog wat verder door het plaatsje en gaan dan terug naar de parking. Bij de bieb pakken we nog even de wifi mee en mailen voor de laatste keer met Pia en Wes. Pia is van oorsprong Zwitserse en rond haar 20ste naar de USA vertrokken waar ze Wes leerde kennen.

Zij wonen in Santa Barbara, noordelijk van de plaats zelf. Wij hebben ze ontmoet in Tofino op Vancouver Island. Ze kwamen naar onze camper toelopen omdat Zwitserse vrienden van hun precies zo’n zelfde camper hebben. Die vrienden zijn op dit moment in Mexico op het vasteland. Het is een jong gezin, twee kindertjes. Ze hebben thuis alles verkocht en reizen voor 5 jaar over de wereld. Ze zijn begonnen in Baltimore en reizen eigenlijk voor ons uit. Ze geven hun kinderen zelf les en genieten van het leven. Wij volgen hun blog. In Tofino nodigden Pia en Wes ons uit, als we in de buurt van Santa Barbara kwamen om hun te bezoeken, now, here we are.

Wes pikt ons op en rijdt ons voor naar hun huis, het is smal en bochtig parcours maar we komen heel aan op de plek van bestemming. Bij de ingang van de community stond een bord: Please drive carefully, 10 mph, take your time.

Ze wonen in een prachtig huis op een dito plek, met uitzicht over de heuvels, Santa Barbara en in de verte de oceaan, prachtig, het is een paradijselijke plek. Als we even later buiten op de veranda zitten vliegen de Blue Jays af en aan, mooie vogels om te zien.

Ook hier hebben ze te maken met grote droogte, ook hun bron is uitgedroogd, en de waarschuwing voor brandgevaar is ‘very high’. Ze vertellen dat er vanavond een Halloween party is in de community waar ze wonen, of we zin hebben om mee te gaan, jawel hoor, het is onze eerste Halloween dus dat willen we wel meemaken.

Tegen 18uur lopen we naar de buren waar iedereen komt, en iedereen heeft ook iets te eten mee, dus er staat een rijk buffet. De meeste mensen zijn verkleed, ik dacht dat het een kinderfeest was maar dat is dus niet zo. Iedereen heeft er ook veel plezier in.

Na het eten lopen we naar een ‘hounted house’, dat is een huis wat helemaal ingericht is voor Halloween, met overal verlichting en ‘scary’ dingen zoals een super grote spin voor het raam en geraamtes hier en daar. Als we de trap oplopen grijpt opeens iemand mijn arm vast, effe schrikken zeg, maar wel leuk.

We lopen nog even door het buurtje en krijgen bij een van de huizen een stuk pompoentaart. De kinderen gaan ook de buurt af en zeggen dan ‘tricky tree’ en krijgen een snoepje, net als bij ons met Sint Maarten. Tricky tree houdt in: als je niet aardig bent en geen snoepje geeft ‘verbouwen’ wij even je huis, iets van die strekking. Gezellig hoor.

Tegen 20uur zijn we weer terug en praten nog even gezellig met Pia aan hun keukentafel, Wes bleef nog even op het ‘feest’. We internetten nog even en gaan dan ook naar bed. Het was een leuke dag en een leuke kennismaking met Halloween.

dinsdag 1 november – Santa Barbara

Goed geslapen ondanks alle ‘enge’ Halloween avonturen van gisteravond, heerlijk rustig in zo’n community. We bakken hier een aantal heerlijke broden en vanmorgen zijn de eerste gesneden. Het bakken doen we binnen in huis bij Pia en Wes, dus het ruikt daar heerlijk. We bakken meer als normaal zodat we een tijdje vooruit kunnen. Morgen ga ik voor Pia en Wes ook een broodje bakken, ze houden ook wel van zuurdesem brood.

Ze hebben een huisvogel, een Blue Jay en er vliegen hier ook een aantal spechten rond. Als Wes pelpinda’s in de lucht gooide vingen de spechten ze op. De Blue Jays konden dan niet, maar na een week dit afgekeken te hebben van de spechten konden ze het ook, slimme vogels.

Als Co in de loop van de morgen even bij de camper is wordt hij aangesproken door een van de buurmannen. Hij is van het weekend getrouwd en geeft een feest van 6 dagen lang, ja echt. En vandaag is het de laatste dag en ze houden een barbecue op het strand in Santa Barbara, of we zin hebben om ook te komen, na het eten gaan we mee op tour door Santa Barbara. Wes en Pia gingen sowieso al heen en wij mogen dus mee.

Wes en Pia gaan op de fiets en wij mogen hun auto gebruiken om beneden te komen. We rijden via de ‘old road’ en dat is een erg leuke route. Als we bij het strand aankomen zijn er nog geen andere gasten. Het blijkt een uurtje later te beginnen dan gepland. Niet erg, het is lekker weer en Co en ik rijden om de beurt even op Pia’s ebike. Het is een mountainbike met brede banden, het fietst heerlijk, vooral bergopwaarts.

Pia en Wes hadden alle 6 de dagen van de bruiloft mee kunnen maken maar daar hebben ze niet voor gekozen. Wel voor vandaag, er zijn 76 uitnodigingen de deur uit gegaan maar er zijn vandaag zo’n 16 mensen aanwezig, de rest is dus niet gekomen. Voor de andere dagen moest men aangeven als men wilde komen maar voor vandaag was dat vrijgelaten. Dan heb je dit resultaat, er was natuurlijk veel te veel eten.

Het eten was wel van topklasse. Het werd klaargemaakt door een vriend van bruidegom Alex. Het is van oorsprong een Argentijn dus er was veel en lekker vlees te eten. Het begon met een gazpazzo van tomaat en er was een klein kommetje met aardbei, mozzarella en een tipje dressing, een klein kommetje met geroosterde meloen met een dressing en filodeeg gevuld met vlees of maiskorrels.

Het vlees was heerlijk met o.a. bloedworst. Dat hebben wij nog nooit gegeten maar we wilden het wel proberen en we vonden het erg lekker. Aan de andere kant van de grote barbecue kon je kiezen voor salade, warme aardappelschijfjes met passievrucht en er was een pesto. Later was er nog een heerlijk toetje van passievrucht met een kokoskoekje en kokoscreme. We vielen met recht met onze neus in de boter, de Argentijnse boter.

Na het eten kwam de rondtour bus aangereden, het was zo’n amfibiebus, en het heette de ‘landshark’, de landhaai. We reden naar het centrum van Santa Barbara en later in de haven gingen we te water. De vrouw die alles aan elkaar praatte was erg komisch maar wel heel naturel. Ze vertelde dat hun bedrijfje al jaren, door stemming, op nummer 1 staat, het waren wel de stemmen van de beide moeders.

Aan het einde van de tour vroeg ze of er nog vragen waren; over de haven, de stad, over haar laatste vakantie. En of iemand nog financieel advies wilde…… geven aan haar. Leuk mens.

Toen we terug kwamen was dat het einde van de bruiloftsdagen, dus we bedankten Alex en Suzan voor deze fijne dag en wensten hun een goed en gelukkig leven samen.

Daarna reden wij naar de Whole Food market. Pia vertelde dat je daar rogge meel kunt kopen en daar zijn we eerdaags aan toe. Toen we daar binnen stapten keken we onze ogen uit. Een biologische supermarkt en alles zag er tiptop uit. Ook konden we hier botten kopen om soep te maken, dat zijn we nog niet tegen gekomen. Dus we hebben gelijk alles ingekocht om soep te maken, we hebben er nu al zin in. Het was winkel waar we allebei vrolijk van werden.

We waren dus later terug bij de camper als we verwacht hadden maar dat was geen probleem. Pia zat lekker languit op de bank en Wes was om het huis aan het studderen. Wij ploften even later ook lekker op de bank en we hebben lekker zitten praten over van alles en nog wat. Ondertussen nog een paar broden in de oven en zo vloog de tijd om.

woensdag 2 november – Santa Barbara

Vandaag een rustig dagje, in die zin, dat we nergens naar toe zijn geweest. We hebben wel hard gewerkt, 2 broden gebakken en nog eentje toe voor Pia en Wes. Daarnaast een grote pan soep, en later op de middag geweckt.

Tussendoor hebben we buiten gezeten op het grote terras van Pia en Wes en hebben zitten praten met Pia. Wes was hard aan het werk in de tuin, we zagen hem in de weer met grote rotsblokken.

Pia is een creatief persoon, er hangen leuke schilderijtjes van haar hand in het huis en hier en daar liggen kleine glas maaksels, kleurig en vrolijk. Ze heeft nu een nieuwe uitdaging, ze maakt kralen van glas en ook die zien er leuk uit. Een bezig bijtje.

Aan diverse kanten van het huis hangen er wind chimes, ze zijn door Pia en Wes zelf gemaakt en ze klinken fantastisch, een mooi zwaar geluid, gelijk aan klankschalen. Het is luchtig maar kan ook indringend zijn. Ook als we in bed liggen horen we ze als de wind waait, bij de buren hangen er ook een paar, aan de kant van de camper, rustgevend zijn ze. ‘s Avonds hebben we samen soep en salade gegeten en lekker zitten kletsen, genoeg om over te praten.

Ga naar periode 42

terug naar overzicht