
USA/Canada/Mexico 2016/2017 – periode 42: 3 november – 6 november
donderdag 3 november – Santa Barbara
De foto boven aan de pagina is van een schilderij van Pia, warme ‘eetbare’ kleuren, hier hou ik wel van, herkenbare kunst. Hieronder nog wat meer.

Vandaag houden we een rustdag en we doen wat huishoudelijke taken. Het is opmerkelijk warmer dan de vorige dagen, er waait zelfs een warme wind, prima om in de schaduw te verblijven en helemaal niets te doen. Rob de Nijs zong daar ooit over: ‘Wat een lome dag, nergens een zuchtje wind, doezelig als een kind ben ik nu’. Dat geeft weer zoals het nu is.
Ook Wes is creatief, hij maakte altijd zijn eigen machines om het een en ander te maken, waaronder klokken (zie foto), wind chimes en meer.

Samen passen ze bij tijd en wijle op op hun kleinkinderen die net beneden hun wonen, Liam en Amy, lieve barreltjes die erg graag bij opa en oma komen. Vanmorgen was Amy buiten aan het zingen en de Blue Jays aan het voeren, ze was helemaal op haar gemak. En dan zie je Pia en Wes volop genieten.

Morgen gaan we weer verder met onze reis, het was een aangenaam verpozen hier. We want to thank Pia and Wes for their invitation to visit their home. We had a great time, we were falling with our nose in the butter, the Halloween party, the wedding and the tour through Santa Barbara, it was all very nice. We enjoyed it very much, it was a nice relaxing moment in our journey. You are such friendly people and make us feel at home in your home. Thank you for everything.

vrijdag 3 november – Santa Barbara – Oxnard
Vanmorgen tegen 8.30uur namen we afscheid van Pia en Wes, we hebben hier 4 heerlijke dagen doorgebracht, een rustpunt tijdens onze reis.
We rijden naar de Old Mission in Santa Barbara en parkeren daar onze camper. Even later lopen we naar het stadje via de Anacapa street. Na ca. 1,5 km komen we aan bij het Court House, het gerechtsgebouw. Van de week zijn we hier langs gereden met de Landshark en toen werd verteld dat het de moeite waard is om te bezoeken, dus hier zijn we.

En het is inderdaad de moeite waard. Er zit een vriendelijke mevrouw bij de ingang die ons vertelt dat er om 10.30uur een rondleiding is met gids vanuit de rechtszaal. Die is prachtig met rondom muurschilderingen die het verhaal vertellen van de westkust van Amerika, met name Santa Barbara.
Onze gids is een oud leraar en hij weet het boeiend te vertellen, met een gids komt zo’n gebouw tot leven. Volgens de schilderingen zouden de Spanjaarden in 1602 aangekomen zijn in Santa Barbara, de tall ships zijn afgebeeld op de schildering. Maar dat kan helemaal niet want toen waren dat soort schepen er nog niet. En op de schildering hangt het anker aan de boot en niet in het water, dat klopt ook niet als zo’n boot afgemeerd ligt. Het is wel grappig dat hij daar op wijst.
Er waren vier dingen belangrijk voor Santa Barbara, mineralen, vee, agricultuur en de missie. Zonder de missie was dit er allemaal niet geweest.



Na dit bezoek lopen we door het stadje, bekijken het Presidio van buiten en lopen dan langs State street richting de kust. Daar hebben we van de week, met de Landshark, een enorme vijgenboom gezien. Die was er bijna niet meer geweest omdat men hier iets bouwkundig had gepland, maar gelukkig is de boom middels actie van de mensen hier behouden gebleven.
In 1876 gaf een zeeman een zaadje van deze vijgenboom aan een plaatselijk meisje die het plantte in de grond van State Street 201. Toen ze verhuisde verplantte haar toenmalige vriend de boom naar waar het nu staat. Het is nu een van de grootste vijgenbomen in Noord-Amerika. Het is een landmerk en staat op de Californische lijst van grote bomen.
In 1997 was de omtrek van de boom ruim 12 meter, de breedte van de kroon was ruim 53 meter en de totale hoogte was ruim 24 meter, dat is toch wel een grote jongen, toch?

Het is een gezellig stadje en als we de boom gezien hebben pakken we de elektrische bus die ons tot Sola street brengt. Vandaar lopen we nog 2 km verder naar onze camper. Het is ondertussen behoorlijk warm geworden, 26,5º, zonder een zuchtje wind zo tussen de huizen.

We rijden Santa Barbara uit via de 101 maar we lopen al gauw vast in het verkeer en besluiten om via de kleinere wegen langs de heuvelrand te rijden. Dat is een leuke weg, slingerend tussen de huizen door, wel behoorlijk smaller als dat we tot nu toe gereden hebben.
Pia en Wes hadden verteld dat Ojai een leuk plaatsje is om te bezoeken, het ligt landinwaarts maar is de moeite waard. We rijden daar naar toe en het is inderdaad een leuk plaatsje om te zien maar het is veel te warm om er doorheen te lopen, het is opgelopen naar 32,5º. In Santa Barbara hebben we het al warm genoeg gehad dus we besluiten om terug te rijden naar de kust. Onderweg zien we de temperatuur zakken en als we in Oxnard aankomen is het 24,5º.
We stoppen op een parking bij het strand en daar gaat net de zon vlammende onder, prachtig hoor. Als we rondkijken op de parking zien we dat er bordjes met ‘no overnight camping’ staan en dat de poort bij zonsondergang dicht gaat. We rijden verder langs de boulevard en zien een parking bij een museum, waar geen bordjes staan en alle ruimte is. Hier gaan we de nacht doorbrengen. ‘s Avonds horen we zeehonden ‘blaffen’ en we hopen dat die zich vannacht stil houden.


zaterdag 4 november – Oxnard – Hurkey Creek Park
De zeehonden zijn volgens mij de hele nacht door gegaan maar dan brengen oordopjes uitkomst. We hebben mieren in de camper, meegenomen uit Santa Barbara. Maar de aanhouder wint, dus langzaamaan zullen ze het onderspit delven.

We zoeken eerst een bibliotheek op voor het benodigde internet, we vinden er eentje die niet zo snel is, dat maken we niet vaak mee, meestal is het snel tot supersnel.
We gaan op naar Los Angeles, LA, via de Hwy 101, de kustweg die door Malibu gaat. Malibu is één groot strand, waar langs de weg allemaal auto’s geparkeerd staan van surfers. In het water liggen allemaal planksurfers en op de stranden zijn ze aan het volleyballen. De meisjes met super korte bikini broekjes aan.
Op de hellingen staan enorme woningen in Mediterrane stijl, zullen die van beroemde mensen zijn, die resideren hier wel geloof ik. Verder vinden we het hier niet zo’n spektakel en de weg is druk, zeker naarmate we dichter bij LA komen.

We gaan dwars door LA want we willen bij het vliegveld kijken bij een RV storage, zo’n 3km van het vliegveld vandaan. Als we daar komen hebben ze op zich wel een plek vrij voor de maand januari maar die is te kort voor onze camper. De man verwijst ons naar een filiaal in St. Ana, waar ze grotere parkeerplekken hebben, maar dat is een half uur rijden van het vliegveld.
We gaan kijken bij het lang parkeren op het vliegveld maar dat kost $12 per 24 uur, dus dat zou wel duur worden. We hebben trouwens nog geen idee wat een storage kost voor 1 maand. We stoppen het nog even in de ijskast, we gaan wel via internet kijken.
We bezoeken een Costco, dit is een superstore waar je werkelijk van alles kunt kopen, ook heel veel biologisch. Je moet alleen wel lid zijn van de club, dat kost $55 maar dan geniet je wel veel kortingen. Van de week zijn we in Santa Barbara met Pia en Wes naar zo’n winkel geweest en hebben we gewinkeld op Wes zijn pas. Dat scheelde best wel veel op een aantal dingen. Nu hebben we er eens doorheen gelopen om te kijken wat er allemaal te koop is, voordat we eventueel lid worden. Op dit moment hebben we niets nodig van wat er lag, dus ook dat gaat in de ijskast.

We rijden naar het oosten, we willen met een ‘omweg’ naar San Diego rijden, door de bergen, de kust hebben we wel even gezien en laten we voor wat het is. Verder bezoeken we LA niet, wat een hectiek en slechte wegen, vooral in het gebied rond het vliegveld.
Eerst is het een lang en druk stuk door LA, daarna idem dito door de buitenwijken, wat is er een verkeer onderweg en dat op zaterdag. Maar gelukkig stuurt TomTom ons de Hwy af en rijden we via voorsteden van LA waar het wat rustiger is met verkeer. En er is weer het een en ander te zien.
We komen door agrarisch gebied waar veel farms zijn die koeien houden. Alleen is er nergens gras te zien, wel enorme hooibergen, het voer voor de koeien, het stinkt er enorm. De omgeving is wel mooi, bergen met rotsen zoals in Tafraoute, Marokko.

Dan draaien we hwy 74 op, de ‘Pines to Palms highway’. Het slingert en stijgt van 600mtr naar ruim 1300mtr hoogte, en het is rustig op de weg, heerlijk weer, terug in de natuur. Op ruim 1300 meter gaan we linksaf naar het Hurkey Creek Park, een National Forest park waar je vrij mag kamperen, gevonden via iOverlander. We vinden een plekje tussen de bomen en pakken nog net het laatste zonnetje mee.
Komende nacht gaat hier in Amerika de klok een uur terug, dus morgen hebben we weer 9 uur tijdsverschil met NL.

zondag 6 november – Hurkey Creek Park (USA) – San Miguel (Mexico)
Het was weer een rustig plekje, hier in het National Forest. De klok is een uurtje terug gegaan vannacht dus we waren vroeg wakker. Thuis hebben we ook altijd een weekje gewenning nodig voor onze biologische klok.
We rijden vroeg weg, het is lekker rustig op de weg en het zonnetje is er al weer bij. Gelukkig maar want het was koud vannacht. Vanmorgen gaf de thermometer -1º aan voor buiten en binnen was het 14º. Dus eerst maar een stukje rijden met kachel op ‘speed’.

We stoppen als we op een parking het zonnetje op de camper hebben en eten ons ontbijtje. We zien een paar gemotoriseerde parapenters in de lucht, ze vliegen rondjes en hebben zichtbaar schik.

Het is een leuke route door de bergen, de weg slingert constant en gaat ook op en neer, net als de temperatuur. Binnen no-time is het 15º en als we onder de middag gaan eten zitten we lekker buiten in het zonnetje met een beetje wind erbij.

We zijn op 1 uur rijden van de grens met Baja California / Mexico en besluiten om door te rijden en bij Tecate de grens over te gaan. Vlak voor de grens overgang is een kantoortje waar je een verzekering af kunt sluiten en geld kunt wisselen naar Mexicaanse Pesos. Na het wisselen vragen we naar de verzekering. Ze willen weten wat voor waarde de camper heeft, van welk jaar die is, het merk plus type en hoeveel dagen we een verzekering willen.
Na alle vragen beantwoord te hebben krijgen we te horen dat ze onze camper kunnen verzekeren tegen een waarde van US$ 8000. Horen we dat goed, ja dat horen we goed, duh. Dat gaat hem dus niet worden want dat is dus veel te laag. De premie is US206 voor een WA verzekering. Een uitgebreide verzekering met brand en diefstal kost US1000. We gaan weer naar buiten en lopen nog even rond om te kijken of er nog andere adresjes zijn maar het enige andere adres verzekert alleen trailers/caravans, geen motorhomes. We besluiten om de grens over te gaan en daar te kijken voor een verzekering. De USA verzekering geldt namelijk niet in Mexico.
We rijden naar de douane, door de doorgang ‘niets aan te geven’, is trouwens de enige laan die open is. We moeten aan de kant parkeren en de officier komt naar de chauffeurskant en vraagt naar onze autopapieren en hij wil graag het chassisnummer zien, dat kan. Hij komt ook nog even binnen kijken en dan kunnen we verder. Er wordt niet naar een paspoort gevraagd en of we eten mee hebben of wapens, niets van dat alles, easy.
We vragen nog wel even waar we moeten zijn voor een visum. We moeten eerst het terrein af en gelijk links is er een smalle straat, daar moeten we parkeren en dan terug lopen het douane terrein op. Parkeren is alleen wel erg lastig hier. Er is een mannetje in uniform die zegt dat we iets verder kunnen staan voor een paar andere geparkeerde auto’s.
Co blijft in de camper en ik ga naar het immigratie kantoor. Daar is een officier die zich net lui uitrekt en mij dan meeneemt naar zijn kantoortje. Daar moet ik een formulier invullen, ook voor Co, die dan later zelf even moet komen. Maar even later mag ik ook voor Co tekenen, foei, een valse handtekening, en dat bij een officier van de immigratie, alles is prima zo.
Hij vraagt of ik van Salsa houd, Co en ik houden erg van dansen dus ik zeg ja. Maar hij bedoelt Salsa saus, dat heeft hij te koop en ook nog honing (nog eentje) en portemonnees. Of ik belangstelling heb. Omdat hij zo vriendelijk was om te helpen en omdat Co niet zelf nog hoeft te komen koop ik honing bij hem.
De visa kosten US$25 per persoon, ik had gelezen op een website dat het US$20 was dus ik had US$10 tekort. US$10 is omgerekend 180 pesos, dus ik leg een briefje van 200 pesos erbij, goed dat we al gewisseld hadden. Ik moet dus 20 pesos terug krijgen. De honing kost US$3, ik had er eerst nog een flesje Salsa bij staan van US$2 maar dat gaf ik terug, zat teveel rommel in. Eigenlijk moest ik 70 pesos nog bij betalen maar hij kon er niet erg uitkomen toen ik de salsa terug gaf dus uiteindelijk gaf hij de honing voor de 20 pesos mee, hij was duidelijk verlegen met het omrekenen, prima hoor. Gracias en adios.
Het is dus appeltje-eitje om de grens over te komen, er wordt nergens naar gevraagd of gekeken. Even later rijden we door Tecate en komen langs de Pemex, een staats tankstation. Hier gooien we de tank vol, € 0,66 per liter. Hier gaat het weer in liters en de afstanden staan in kilometers.
Daarna rijden we Tecate uit in de richting van Ensenada aan de kust. Het landschap van California zet zich hier voort, we blijven door de bergen rijden maar hier is veel wijnteelt, bienvenido ruta del vino, welkom op de wijnroute.

Het is een klein beetje als in Marokko met allemaal standjes langs de weg met straatverkoop. Bij een stoplicht staan voor de stilstaande auto’s een man en vrouw kunstjes te vertonen, de man als jongleur en de vrouw is met twee hoepels bezig, even later gaan ze tussen de auto’s door voor een centje.

Onderweg besluiten we om naar San Miguel te rijden, dat is dichterbij en de campings in Ensenada zijn hartstikke duur. De oceaan krijgen we niet te zien want we rijden zo een zee-mist in en het is gelijk aan het ‘schemeren’ zo dicht is de mist.
In San Miguel is een ‘camping’ aan het strand, Villa de San Miguel, en die kost 200 pesos, €10. In het restaurant is wifi en er is een toiletgebouwtje maar dat stelt niet zoveel voor. Er staan veel auto’s langs de waterlijn en een familie maakt gebruik van de barbecue. Twee uurtjes later is iedereen naar huis en keert de rust weder, dat zal hier wel lukken met slapen.
Morgen in Ensenada gaan we kijken voor een verzekering want het enige kantoortje dat we na de grens zagen was dicht op zondag. In Ensenada is ook een Walmart, dus goed voor de yoghurt die bijna op is.
We hebben diversen Amerikanen en Canadezen gesproken die in Baja California, Mexico zijn geweest en die zeggen allemaal dat het een veilig en mooi land is met vriendelijke mensen. Die mensen waren allemaal bij Tecate de grens over gegaan. Dus nu zijn we in Baja California, Mexico wat trouwens anders schijnt te zijn als het ‘echte’ Mexico, aan de andere kant van de golf van California. We gaan het beleven en jullie kunnen het allemaal meelezen in onze verslagen. Weer veel lees plezier.

ga naar periode 43
terug naar overzicht