
USA/Canada/Mexico 2016 – 2017 – periode 40 – 26 oktober – 29 oktober
woensdag 26 oktober – Boulder Creek – Monterey
Een lekker rustig plekkie, tot half 7 toen kwam de vuilniswagen de bakken legen, maar we waren al wakker toen. Eerst gaan we naar de bibliotheek voor wifi en er is een redelijk snelle verbinding.
We vervolgen onze weg naar het zuiden en komen door agrarisch gebied, veel aardbeien, kolen en andere planten die we niet herkennen. Er wordt af en toe ook al geoogst, voornamelijk groene kolen.

Dan komen we aan in Monterey, het ligt aan de kust en ziet er gezellig uit met mooie huizen. We stoppen bij het visitor centre voor informatie over de plaats en onze verdere rit langs de kust naar het zuiden. Aan de buitenkant is een kraan dus we vragen binnen of we water mogen tappen, dat mag, gelukkig want we waren er aan toe.
Dan rijden we verder het plaatsje in naar een parking aan de kust, Oceanview Boulevard Vista point. Hier zijn een paar onverharde parkings met uitzicht op het water. Je mag hier nergens overnachten, verboden te parkeren tussen 12pm tot 5am. Dan gaan we nu maar genieten van de omgeving.

We installeren ons op het strandje met 600mm en telescoop en ik ga met de fotocamera even bij het water kijken in de getijde poeltjes. Er zwemmen kleine visjes rond en er zijn veel krabbetjes met schelpen op hun rug.

Dan komen er weer een paar pelikanen overvliegen, die vogels kunnen zo mooi in glijvlucht langskomen, om jaloers op te worden. Co maakt een paar mooie close-ups en dan zien we pas hoe mooi ze zijn. Met prachtige kleuren in de kop en lijnen in hun verenkleed.

In de middag lopen we naar de Monarch Grove Sanctuary. Dit is een van de plekken waar elk jaar zo’n 100.000 (of meer) Monarch vlinders naar toe migreren. Ik denk dat wij die vlinder kennen als de Koninginnenpage. Er zijn er nog niet zoveel, ze worden geteld en het zijn er ca. 800 op dit moment.
Eerst zien we ze niet maar iemand wijst ze aan. Ze hangen met dichte vleugels aan de bladeren van de pijnboom, eucalyptus en cipres bomen. Af en toe fladdert er eentje met de vleugels en dan verschijnt er wat kleur tegen de bladeren. Het is nu aan het afkoelen en dan klappen ze de vleugels dicht. We spraken Bob en Sharon en Bob vertelde dat hij een keer had meegemaakt dat ze allemaal opvlogen, een oranje gekleurde wolk.

Ze komen speciaal naar deze plek vanwege de temperatuur, die blijft boven het vriespunt en beneden de 15º. Het dichte bladerdek behoedt ze voor de wind en geeft een mix van schaduw en zon. De vlinders die hier overwinteren komen vanuit het noorden van Canada en Alaska en de Salinas vallei en daar tussen in. Ze leven normaal ten westen van de Rocky Mountains, de vlinders die ten oosten van de Rocky Mountains leven migreren naar Mexico.
De vlinders die nu hier overwinteren zijn hier nog nooit geweest, hoe ze dan weten dat ze hier moeten zijn is niet bekend. Deze vlinders zijn de achter-achter-kleinkinderen van de vlinders die hier vorig jaar waren. De gemigreerde Monarch vlinder leeft 6 tot 8 maanden. Ze zijn de langstlevende Monarch vlinder in de jaarlijkse cyclus. De rest van de Monarch vlinders leven 6 tot 8 weken, dat zijn de Monarch vlinders die constant van noordelijk en oostelijk vliegen in hun zoektocht naar de plant ‘milkweed’ om hun eieren in te leggen.
Als de eieren gelegd zijn komen na vier of vijf dagen de larve tevoorschijn, de ‘caterpillar’. Na 2 weken eten van de milkweed is de larve gegroeid tot zo’n 6cm en verandert het in een pop. Gedurende 10 dagen ontwikkelt de rups zich in de pop tot een volwassen vlinder waarna het uit de pop tevoorschijn komt. Dus van ei tot volwassenheid duurt ca. 4 weken, daarna leven ze 6 tot 8 weken, dat is niet lang. De gemigreerde vlinder leeft 6 tot 8 maanden, wat een voorrecht en wat een verschil.

Als we terug zijn bij de camper gaan we op zoek naar een slaapplek. Dat is niet zo gemakkelijk in deze plaats, overal staan borden dat je er niet mag parkeren tussen 12pm-5am, of een bord met ‘no overnight’. We vinden via iOverlander een plek op een industrieterrein. Als we daar naar onderweg zijn zien we een doodlopende straat in een woonwijk. We rijden er in en staan even te dubben langs de kant van de weg. Een mevrouw ziet ons en vraagt of we verdwaald zijn. Nee hoor, we zoeken een slaapplek. Ze vertelt dat de huizen aan het einde van de straat onbewoond zijn dus dat we daar op zich wel kunnen staan. Er staan overal bordjes met 1 uur parkeren of je moet een permit hebben.
Ze zegt dat de politie hier bijna nooit komt, of iemand moet ze waarschuwen. Het ergste kan zijn dat je dan weggestuurd wordt. We nemen de gok en parkeren de camper langs de kant van de weg. Ik loop terug naar Laura en nodig haar uit om vanavond een kopje thee te komen drinken, ze is gelijk enthousiast.
Om 7.30pm komt ze op bezoek en het is erg gezellig. Ze is hoog opgeleid en daarnaast een heuse spraakwaterval, ze vertelt honderduit. Over haar leven en haar werk. Ze heeft de pensioengerechtigde leeftijd maar moet werken omdat ze anders niet in haar levensonderhoud kan voorzien, dat is wel jammer voor haar. Ze zou liever van haar ‘oude’ dag willen genieten. Ze blijft ook niet heel erg lang want ze is moe en wil vroeg naar bed.
Wij hadden vernomen dat Donald Trump, als hij aan de macht komt, vrouwen het kiesrecht wil ontnemen. We legden dit aan Laura voor. Zij moest lachen en zei dat Trump wel meer enge dingen zegt maar dat hij deze uitspraak nooit erdoor krijgt. Zij is al de vierde persoon die Trump vergelijkt met Hitler. Ze vertelde dat er in California een mijnwerkers gebied is waar grote werkeloosheid en armoe heerst. De mensen zijn mijnwerkers, hun vader en opa waren dat en ook diens vader. Ze hebben geen opleiding genoten en zijn zeer beïnvloedbaar, vooral door mensen als Trump die goed hun verhaaltje kunnen doen en van alles beloven.
Co vertelt dat wij over zulke ontmoetingen zeggen: It colours our day / het kleurt onze dag. Dat vindt ze wel een leuke uitspraak, wij kleurden ook haar dag, anders had ze vanavond waarschijnlijk ingedut boven haar boek. Nou, zo maken we elkaar blij toch? Thanks Laura for your visit and the stories you told us, have a good life. Leuk de ontmoetingen die we vandaag hadden.
We hebben nu al drie keer gehoord dat het Monterey Bay Aquarium een bezoek waard is, sterker, dat moeten we bezoeken. Morgen wordt er regen verwacht dus dat is een prima dag om in een aquarium door te brengen. We twijfelden nog, want de entree is US$40 p.p., best wel duur maar het schijnt de prijs meer dan waard te zijn. We gaan het zien. En soms moet je wel eens even gek doen toch?

donderdag 27 oktober – Monterey
In deze doodlopende straat was het heerlijk rustig, we hebben goed geslapen. Vanmorgen rijden we eerst naar de bibliotheek, die gaat om 10uur open dus we blijven eerst even in onze camper. De verbinding is bijzonder langzaam maar even later in de bieb is het bijzonder snel. Ik ben informatie aan het opzoeken voor onze verdere reis langs de kust naar het zuiden.
Na de middag rijden we naar het aquarium, de parkeerplaatsen dichtbij zijn duur. De ene parkeerplaats wil geen RV’s hebben en een andere moet je 2x de prijs betalen omdat je 2 plaatsen in beslag neemt. Dat klinkt wel logisch maar als je dan $20 moet betalen om te parkeren dat wordt ons toch te gortig. We rijden wat verder langs de kust en vinden een gratis plek langs de weg op zo’n 10 minuten lopen, heel fijn.
Als we bij de kassa van het aquarium komen blijkt de entreeprijs voor volwassenen $49,95 te zijn. Even slikken maar we doen het toch. En ik moet zeggen, het is de moeite waard. Het ziet er allemaal zeer verzorgt en mooi uit. Er is veel te zien en leuk om te fotograferen. Veel vissoorten maar ook veel kleuren en vormen van andere organismen die op de rotsjes vast zitten of door het water zweven.
Naast alle vissen en andere dieren hebben ze ook een albatros. Het dier is ooit gewond geraakt aan een vleugel en kon niet meer vliegen. De vogel wordt op een karretje binnen gebracht en gevoerd. Ondertussen wordt er verteld over het leven van een albatros.

Het aquarium voert ook een opvoedende taak uit. Het waarschuwt voor vervuiling van de zee, niet alleen door de industrie maar ook door de mensen. Er wordt zoveel plastic gevonden in de zee maar ook in maaginhouden van vissen en andere zeedieren. Het is een groot probleem. Ze maken de mensen bewust om zelf een tas mee te nemen naar de supermarkt. In de USA heerst een grote koffie cultuur en dan vooral koffie kopen buiten de deur. De tip van het aquarium is om zelf je beker mee te nemen waar je de koffie kunt doen, niet elke keer een nieuwe beker, elke dag weer.

Er is ook een basin waar ze allerlei afval in hebben gegooid, flessen, een autoband, een telefoon etc. Je kunt zien hoe dit met de tijd bedekt raakt met levende organismen of hoe die organismen een schuilplek vinden in die spullen. Maar ze horen evengoed niet in de zee thuis, het wordt never nooit afgebroken.

Er is ‘toevallig’ een film van 15 minuten over Baja California. Hierin worden een walvis, pelikanen en zeeleeuwen gevolgd tijdens hun migratie van noordelijke gebieden naar Baja. De walvissen zullen we misschien net nog wat van mee gaan pikken. Die vertrekken eind oktober vanuit Alaska naar Baja en komen daar rond december aan. In de warme wateren rond Baja krijgen ze dan hun ‘kleintjes’.
Ook de Pelikanen leggen hier hun eieren omdat er hier voldoende voedsel voor ze aanwezig is om straks de kleintjes te voeden. Zodra de jonkies zelf kunnen duiken om aan voedsel te komen mogen ze op zichzelf gaan wonen.

Even na vieren zijn we terug bij de camper en rijden nog even naar de bieb. Die is tot 6 uur open, daarna rijden we weer naar de doodlopende straat om daar de nacht door te brengen.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij donderdag 27 oktober.

vrijdag 28 oktober – Monterey – Santa Rosa Creek Rd
Het heeft de hele nacht geregend en we stonden deels onder elektra draden, kwamen we achter, er vielen constant ‘harde’ druppels op het dak en de schotel. Een onrustige nacht dus.
Omdat de camper goed nat was hebben we hem gelijk maar even schoongemaakt. Onder het lappen door zagen we een oudere mevrouw op de weg lopen, zo krom als een hoepel. Ze was wat aan het prevelen en voelde aan de auto’s. Co is er naar toe gelopen en ze vertelde dat ze haar zoon zocht, volgens ons wist ze niet welke auto ze moest hebben. Een van de mensen in de straat vroeg aan Co of hij de politie moest bellen. Co vroeg of hij de vrouw kon, nee hoor, nog nooit gezien.
Samen hebben wij de mevrouw naar haar huis gebracht, in het blok waar wij voor stonden. En dan zegt zo’n buurman haar niet te kennen, ze woont schuin achter hem!!!??? Ik loop terug naar de camper omdat die nog open staat en even later loopt er een agente voorbij. Ik schrik in eerste instantie want we staan hier een klein beetje illegaal, niet wetende dat Co die man gesproken heeft en dat hij de politie ging bellen.
Ze komt terug lopen en vraagt of ik iemand gezien heeft die een oudere mevrouw heeft geholpen. Dat heb ik en ik kan de agente wel even naar het huis toebrengen, dat wil ze wel. Ze gaat een gesprek met de mevrouw aan en ik loop weer terug naar de camper.

Even later stopt er een brandweerwagen en een ambulance. Dat is hier in Amerika de gewoonte, als er alarm geslagen wordt rukt alles uit. Even later horen we van Laura dat haar achterbuurvrouw een half jaar geleden haar rug heeft gebroken (vandaar dat ze krom liep) en dat ze waarschijnlijk door de medicijnen erg in de war is. Even later rijdt de ambulance weer weg, of de mevrouw mee is gegaan weten we niet. Maar volgens ons kan zo’n mevrouw niet meer alleen wonen, ze liep op straat in alle auto’s te kijken of haar zoon daar in zat en dat hij zo bij haar kon komen.
We krijgen van Laura een ‘permit’ zodat we hier wat langer kunnen blijven staan dan 1 uur en lopen naar de bibliotheek. Vanmorgen willen we nog wat dingetjes opzoeken en doen, na het eten gaan we verder.
We rijden Hwy 1, de kustweg. We komen door Big Sur, een toeristische plek met hotels, motels en restaurantjes in een mooie omgeving, dat wel.

Een paar mijl voor San Simeon liggen er grote kuddes Elephant Seals op de stranden, olifant zeehonden. Ze zijn inderdaad groter dan de normale zeehond. De grootste elephant seal meet een lengte van 5,5 meter, dan mag je olifant heten.

We zien ook nog zo’n 13 Roodkopgieren, maar misschien zijn het wel Californische Condors, die hebben ook een rode kop, moeten we nog even nakijken op internet. Ze komen recht op ons afvliegen, dat is wel leuk voor de foto.

We willen eigenlijk op tijd stoppen vandaag om van het zonnetje te genieten dus ik heb een plekje gezocht via iOverlander en gevonden in het ‘Les Padres National Forest’ gebied. Maar als we de weg opdraaien die de bergen ingaat staat er een bord dat er niet overnacht mag worden vanwege bosbranden. We rijden door tot we bij een brede pullout komen, daar staat een politieauto. De agent stapt uit en vraagt of we een vraag hebben. Nou nee hoor, we gaan zo terug maar moeten eerst even kijken waar we kunnen slapen. Hij legt uit dat in heel Monterey County, nog zo’n 90 mijl naar het zuiden, niet overnacht mag worden in het Les Padres gebied, vanwege die bosbranden. Normaal gesproken is het geen probleem maar nu wel. Hij is heel vriendelijk en legt uit waar we een camping kunnen vinden.
We draaien om en gaan verder, de camping voorbij, we vinden wel weer iets. Ik vind een plek op 1,5uur van waar we nu zijn, dus dat wordt even doorrijden voor het donker wordt. We gaan bij Cambria de Hwy 1 af. We zien zowaar een Rabobank en in het dorp staan allemaal stropoppen, leuk om te zien. Heel veel hebben een plastic zak over zich heen vanwege de kans op regen.

Het is een kleine kronkelweg door de bergen, erg leuk eigenlijk, een onverwacht genoegen, zeker met het warme, late zonlicht. We rijden een paar pullouts voorbij want het is nog zo mooi om door te rijden. Uiteindelijk stoppen we even na 18uur op een pullout in de buurt van een paar huizen. Een hond slaat aan maar even later is alles weer rustig. We verheugen ons al op morgen om deze weg te vervolgen, de Santa Rosa Creek Rd.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij vrijdag 28 oktober.

zaterdag 29 oktober – Santa Rosa Creek Rd – Tepusquet Road
Zo naast de weg was het een prima plek, er zijn in totaal 7 auto’s langs gekomen waarvan 2 toen we net in bed lagen, daarna alleen maar diepe stilte, lekker hoor.
We reden vroeg weg, het was net licht, kwart over 7, eten doen we straks wel. We hopen dat we wat wild zien omdat we nog zo vroeg zijn. En dat doen we.
We starten met een ‘kudde’ van 8 kwartels langs de weg en als we de bocht omkomen zien we twee kalkoenen op de weg lopen. Als we dichterbij komen lopen er 10 kalkoenen in de weide, even later verdwijnen ze door een geul in de weide. Verderop staan er vier herten in de wei.

En dan opeens zien we 2 coyotes lopen, we remmen af en dat is voor hun het teken om de vaart er in te zetten en even later zijn ze ook verdwenen. Maar we hebben ze vast kunnen leggen, dat wel. Het blijft fantastisch om deze schuwe beesten te zien.


Even later zien we 4 roodkop gieren (of Californische Condor) zitten, een in de weide, waarschijnlijk een jong, en drie op de paaltjes aan de rand van de wei. Ze blijven rustig zitten als we stoppen, we kunnen het raam open doen en rustig foto’s maken. We zien opvallend veel roofvogels in de lucht zweven en af en toe eentje op een elektra paal, dat zijn vooral kleine valken.

Tijdens de theepauze stoppen we langs de kant van de weg om roofvogels te fotograferen en andere vogeltjes die in de buurt vliegen en gaan zitten. Ik loop met de macrolens rond en fotografeer lieveheersbeestjes die op de gele venkel zitten, leuke kleuren combinatie. De bijen zijn druk honing aan het verzamelen in de gele slaapmuts, hier poppie genaamd.

We kopen eieren onderweg bij een kraampje aan huis en als we stoppen om te eten zetten we de camera en telescoop paraat, het rammelt hier van de vogeltjes, ook een aantal spechten, maar die laten zich niet ze gemakkelijk fotograferen. We staan voor een hek naar een weiland maar er zit een grote ketting met dito slot omheen, dus het zal geen opgang naar een huis zijn, veel te veel werk om dat elke keer te openen, er hangen ook twee bordjes op het hek met: ‘Posted, no trespassing, keep out’, klinkt niet zo vriendelijk, wel duidelijk.
Als we onze yoghurt op hebben stopt er een auto voor onze camper, die wil de oprit op, oeps. Maar de mensen zijn niet boos of zo, ze vinden het wel leuk dat we hier staan en fotograferen, we mogen zelfs het terrein op als we willen, dit in tegenspraak met de bordjes. Ze zijn heel vriendelijk en heten ons welkom in California, thank you.

We hebben vandaag tot twee keer aan toe dat TomTom ons een weg in wil hebben die we niet in mogen. 1x vanwege een prive weg en 1x omdat er een bord staat dat de weg dood loopt. Ik geef de wijzigingen aan TomTom door maar we mogen wel beide keren de weg terug rijden. Niet zo erg, want we rijden in een mooie omgeving. We zijn weg van de snelweg en weg van de kust. We vinden het hier veel leuker rijden. Kronkelende wegen, op en neer qua hoogte in een mooie omgeving en er is dus veel wild te spotten.

Als we de ‘166’ op rijden draaien we op een gegeven moment rechtsaf de Tepusquet Road op, het heeft geen wegnummer dus we zien wel of het wel of niet doorloopt. Dan zien we een paar herten die even later de weg oversteken en in het weiland verdwijnen. We volgen ze op een afstandje, ze blijven rustig doorlopen en grazen af en toe. Ze stoppen bij een huis die een groot erf er voor heeft. We draaien een beetje de oprit op en Co mijmert, zullen vragen of we hier vannacht mogen staan, ruimte zat. We kijken eerst een tijdje naar de twee herten, die aan het eten zijn van iets wat op de grond ligt.

Even later rijden we het erf op en ik zie dat bij het huis verderop links een witte auto aan komt rijden. We wachten de auto af, die stopt bij ons en de man vraagt of er een probleem is. Nee hoor, wij komen uit Holland en we zoeken een plek voor de nacht en dachten we vragen of dat hier mag. Jullie zijn toch geen serie moordenaars toch? Ik zeg, jawel zie je het aan onze neus of zo? Lachen natuurlijk, hij vindt het geen probleem maar rijdt achteruit om aan zijn moeder toestemming te vragen, het is haar erf en haar huis waar we voor komen te staan. Even aan mijn moeder vragen. Later horen we van Doodie (eigenlijk Charlotte), zijn moeder dat hij tegen haar had gezegd dat ‘het wel nette mensen zijn’, altijd goed om te horen.
Even later krijgen we een rondleiding over het landgoed en zitten we naast Doodie als ze een kalf melk geeft. We mogen appels plukken in de tuin, want er is zat en kunnen ook nog vijgen krijgen, nee dank u, teveel suikers. Doodie’s voorouders komen uit Ticino, Zwitserland en daar is ze maar wat trots op. Haar zuster heeft een stamboom boek gemaakt tot 6 generaties terug, dat krijgen we te zien, met mooie foto’s er in.
Het is hier zo’n drie jaar erg droog en dit jaar zijn voor het eerst hun 5 waterbronnen opgedroogd, dus ze moeten nu water ergens anders vandaan halen. Toch was het van het voorjaar hier erg groen en bloemenrijk, zou je nu niet zeggen, het ziet er allemaal droog uit.
Roy, haar man is 87 jaar oud en zijn gezondheid begint te tanen, maar Doodie, hoe krom ze dan ook is (Scoliose) staat haar mannetje. Ze doet nog ontzettend veel in en rondom het huis, dat houdt haar jong, petje af hoor. Zelf is ze 79 jaar.

We komen er ‘s avonds achter dat we nu 8 uur tijdsverschil hebben met NL, daar is de tijd een uur terug gegaan. Morgen maar eens even navragen wanneer dat hier plaatsvind.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij zaterdag 29 oktober.

Ga naar periode 41
terug naar overzicht